Όλοι όσοι παίξανε μία και μοναδική φορά σε θεατρικό έργο στο δημοτικό (έστω και ρόλο κομπάρσου) ήταν ΑΨΟΓΟΙ ηθοποιοί και όλοι τους έλεγαν να το συνεχίσουν. Έχω παίξει τον Ομερ Βρυώνη στην 4η δημοτικού εγώ και ξέρω.
Όταν σε ένα αγώνα μπάσκετ η αντίπαλη ομάδα εκτελεί ελεύθερη βολή εις βάρος της δικής μας σε κρίσιμο χρονικά σημείο και εμείς «γιουριγκελεριάζουμε» για να την χάσει, όταν τυχαίνει να την χάσει αισθανόμαστε υπερήφανοι που «βοηθήσαμε» την ομάδα μας.
Όλοι μας κάποτε προσποιηθήκαμε ότι ασχολούμαστε με το κινητό μας, για να αποφύγουμε κάποιον ή κάποια που βρέθηκε κοντά μας.
Αυτοί που βιάζονται να φορέσουν τα πέτσινα και τα φουσκωτά μπουφάν με το που πιάσουν οι πρώτες κρυάδες του φθινοπώρου, είναι ακριβώς οι ίδιοι που θα τα πετάξουν όλα πρώτοι για τα κολλητά t-shirt νωρίς-νωρίς την άνοιξη. Ακράτητοι…
Όταν η κουβέντα πάει στον καφέ, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πεί: «Εμένα δεν με πιάνει ο καφές» ή «Εμένα ο καφές με κοιμίζει». Ιδιαίτερα αν πρόκειται για το ίδιο άτομο, θα το λέει πάντα μα πάντα όποτε γίνεται κουβέντα για καφέ, λες και είναι κατόρθωμα το ότι διέλυσε το νευρικό του σύστημα από τους πολλούς καφέδες…
Σε κάθε λαϊκή αγορά υπάρχει ένας τύπος με μουστάκι, που αποτελεί την Ελληνική έκδοση του Τομ Σέλεκ, και τον λένε Βαγγέλη.
Πολλοι κατηγορουμε τους παικτες που βγαινουν με μοντελα και σερνονται στο γηπεδο αλλα στην πραγματικοτητα ολοι μας θα θελαμε να βγαινουμε με μοντελα και ας σερνομασταν στο γηπεδο.
ΟΛΟΙ ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΑΜΕ ΤΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΩΝΗΤΙΚΑ ΣΤΟ «ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΣΕ AUTOBIANCHI» ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΤΟ ΑΝΑΡΩΤΙΩΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ…
Οταν τελειωνει το τσιγαρο, και λιγο πριν το σβησουμε, κανουμε μια τελευταια -σχεδον ιεροτελεστικη- τζουρα και μετα το σβηνουμε με υφος απαξιωσης.
Το καλύτερο φάρμακο για τον τσιγαρόβηχα είναι η φασολάδα. Αν φας θα το σκεφτείς πολύ να βήξεις…