ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΩΜΙΚΑ ΣΗΡΙΑΛ ΟΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ Η ΜΗΤΕΡΑ/ΠΕΘΕΡΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΘΑ ΠΑΡΑΣΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ.
Καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις όταν, προσπαθώντας να επιστρέψεις τη μπάλα στους πιτσιρικάδες τη στέλνεις στο γάμο του καραγκιόζη.
Καταλαβαίνεις πως έχεις γεράσει όταν πεις για πρώτη φορά τη φράση “Κοίτα ρε φασαρία που κάνουν τα κωλόπαιδα στην πλατεία” ή την πρώτη φορά που έφηβο νέτο σου πει για κάποιο λόγο “ΣΑΣ ευχαριστώ”.
Όλοι έστω μία φορά, ειδικά σε παιδική ηλικία, αφού δούμε ταινία τρόμου, φοβόμαστε πως σύντομα θα αντικρύσουμε τον κακό της ταινίας (είτε κακό πνεύμα, είτε τρελαμένο δολοφόνο κτλ.)!
Η κολαση για τον Μουρινιο δεν θα εχει δημοσιογραφους να ασχολουνται με αυτον…
Εισαι μες στο τρενο στο σταθμο και διπλα ειναι ενα αλλο τρενο και ενα απ’τα δυο ξεκιναει και -για λίγο- δεν μπορεις να καταλαβεις ποιο.
Ολοι μας εχουμε γυρισει την σακουλα απο τα πατατακια αναποδα με το κεφαλι προς τα πανω, για να φαμε και τα τελευταια ψιχουλα και οι περισσοτεροι απο εμας εχουν γλυψει και τα δακτυλα τους αφου πεταξουν το σακουλακι!
Περπατας στο πεζοδρομιο και θελεις να μην πατας τις γραμμουλες, αλλα οι πλακες εχουν λαθος μεγεθος! Ειναι πολυ μικρες για να καλυπτεις μια πλακα ανα βημα και πολυ μεγαλες για δυο πλακες ανα βημα! Οποτε εκνευριζεσαι και προσπαθεις να μην το σκεφτεσαι.
ΟΤΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΠΑΝΙΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΦΩΤΑ ΘΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ «ΕΕΕΕΕΕΕ», ΕΝΩ ΚΑΛΛΙΣΤΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ «ΤΑ ΦΩΤΑ, ΚΑΝΩ ΜΠΑΝΙΟ…».
Όλοι κάποια στιγμή έχουμε παστωθεί στην κολώνια (τουτέστιν 6-9 φσιτ) και όταν νέτο μας ρώτησε: «καλά, πόσο έβαλες;» απαντήσαμε με ύφος χαλαρό και φωνή 1,5: «όχι μωρέ, απλά είναι δυνατή η κολώνια».