Ότι και αν γίνει, υπακούει είτε σε κάποιο κανόνα ή στην εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει.
Για κάθε φάβα γκολ που τρώει ένας τερματοφύλακας υπάρχει ένας σπορκάστερ που βλέπει «εκπληκτική ενέργεια του επιθετικού».
ΟΛΟΙ ΟΤΑΝ ΚΛΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ Ή ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ -ΛΕΣ ΚΑΙ Η ΟΜΙΛΙΑ ΘΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΗΝ ΜΥΡΩΔΙΑ- ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΡΦΩΘΟΥΜΕ ΣΑΝ ΑΡΧΑΡΙΟΙ.
Ολοι μας οταν περναμε απο μπλοκο της αστυνομιας στην εθνικη οδο, οταν επειτα «παιζουμε» τα φωτα στους επομενους για να τους προειδοποιησουμε, μεσα μας νιωθουμε μια διπλη κρυφη ικανοποιηση -αφενος γιατι θα ξεγελασουμε την τροχαια και αφετερου γιατι σωζουμε τον κοσμακη.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ 2 ΕΙΔΩΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΕΣ: ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ «ΣΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ Η ΚΟΥΡΑΣΗ» ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΤΡΕΛΟ ΚΕΦΙ ΓΙΑΤΙ «ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΚ».
Όλοι όταν γράφουμε το μαθηματικό σύμβολο = (ίσον), γράφουμε πρώτα την πάνω παυλίτσα και μετά την κάτω.
Δεν έχουμε δει ποτέ μια απλή και ταπεινή τάπα σε αγώνα μπάσκετ. Διότι πάντα είναι «μεγαλοπρεπέστατη».
ΟΛΟΙ ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΓΕΜΙΣΤΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΣΠΑΖΟΜΑΣΤΕ ΟΤΑΝ Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΑ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΤΡΩΜΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ.
ΟΠΟΙΟΣ ΛΕΕΙ «ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ, ΑΠΛΑ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΟ “ΚΡΑΤΣ” ΟΤΑΝ ΤΙΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ», ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΙΣ ΤΡΕΜΕΙ.
Κάθε φορά που βάζουμε τον στίφτη στην πρίζα, πατάμε ελαφρά με το χέρι το καπάκι για να βεβαιωθούμε οτι λειτουργεί σωστά… έχω στίψει εγώ πορτοκαλάδες και ξέρω!
