Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων: Αυτοί που χαμηλώνουν τον ήχο στο PC με το mouse και αυτοί που το χαμηλώνουν από τα ηχεία.
Μεγάλη Αλήθεια των τελευταίων ραδιοφωνικών ημερών. Όλοι είχαν κάποιον γνωστό που έτυχε να είναι στο ίδιο μαγαζί με τον Γκοβού και όλοι μα όλοι ειχαν από μια μουσαντέ σπαρταριστή ιστορία για το πόσο θολωμένος ήταν.
ΟΤΑΝ ΠΑΙΖΑΜΕ ΜΙΚΡΟΙ ΣΤΙΣ ΑΛΑΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΠΙΑΝΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΨΑ ΠΑΝΤΑ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΛΑΣΤΙΧΟ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΠΛΑΝΟ ΚΗΠΟ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΠΙΝΑΜΕ ΝΕΡΟ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΠΕΣΜΕΝΟ ΚΑΤΩ.
Αυτό το μούσι το οτι δηλαδή “αν παίξεις καλά αλλά χάσεις κανείς δεν θα το θυμάται” πρέπει να τελειώνει.
ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ FILM NOIR ΠΟΤΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΨΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΤΣΙΓΑΡΟ ΑΛΛΑ, ΟΤΑΝ ΠΑΕΙ ΝΑ ΑΝΑΨΕΙ, ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ (ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΡΑΤΑ Η ΣΠΙΡΤΟ Η ΑΝΑΠΤΗΡΑ) ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΒΕΙ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ. ΣΥΝΗΘΩΣ ΔΕ, ΤΟ ΧΕΡΙ ΑΥΤΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΕΡΙΕΡΓΟ/ΜΥΣΤΗΡΙΟ/ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΤΥΠΟ ΜΕ ΚΑΠΑΡΝΤΙΝΑ.
Υπάρχουν 2 ειδών άνθρωποι: Αυτοί σου λένε “παρτο ρε φίλε από κει, εμποδίζει” κι αυτοί που λένε “παρτο από κει, ΜΠΟΔΑΕΙ”.
Όποτε γίνεται παρκάρισμα που ο (κυρίως η) οδηγός δυσκολεύεται μπορστά σε παραδοσιακό καφενείο, τουλάχιστον δύο θα δίνουν απευθείας τις απαραίτητες οδηγίες, τουλάχιστον τρεις θα συζητάνε μεταξύ τους για την καλύτερη δυνατή “ακολουθία μανούβρων”, ενώ ΣΤΑΝΤΑΡ ένας θα συνεχίζει να διαβάζει την (ως επί το πλείστον) οπαδική αθλητική εφημερίδα του. Πέρασα το απόγευμα από τέτοιο καφενείο εγώ και ξέρω.
Υπαρχουν 2 είδη ανθρώπων: Αυτοί που λένε “Ο φραπες μου έχει αλιωτη ζάχαρη στον πάτο” και αυτοι που λένε “Κανει κρίτσι-κρίτσι”.
ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ 2 ΕΙΔΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΝΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΧΑΡΤΙ ΤΟ ΚΟΒΟΥΝΕ ΠΡΩΤΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΤΣΑΛΑΚΩΝΟΥΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΤΑΝΕ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΛΑ ΜΠΑΣΚΕΤ.
Όταν συναντάμε κάποιον ή του μιλήσουμε στο τηλέφωνο (ειδικά αν έχουμε να τον δουμε καιρό) και μας πει να δώσουμε χαιρετίσματα στους δικούς μας, στο 99.9% των περιπτώσεων θα τον γράψουμε στα καμπανέλια μας! Έχω κάνει τα δικά μου μπλε από το μελάνι εγω και ξέρω!
