Κάθε φορά που χιονίζει στην Αθήνα και το στρώνει υπάρχουν οι χαρακτηριστικές γραφικές φιγούρες που, είτε είναι Σουμάχερ χωρίς αλυσίδες και μπλοκάρουν το σύμπαν είτε είναι χαζονέτα που περπατούν με τακούνια, τις παίρνει η κάμερα να παραπατάνε και στη συνέχια με ημιεκτεταμένα χέρια φωνάζουν στην κάμερα -με ύφος Φιλέα Φογκ και στυλ α λα Καραγκούνη στο διαιτητή- «αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται».
OTAN ANAΦEPOMAΣTE ΣTHN KΛHPONOMIKOTHTA TOY EΠAΓΓEΛMATOΣ AΠO TON ΠATEPA ΣTO ΓIO, ΠANTA ΦEPNOYME ΩΣ ΠAPAΔEIΓMA TON TΣAΓKAPH!
Πάντα υπάρχει ένας η δύο σε μία τάξη που ακόμα και αν έχουν τη μεγαλύτερη σχολική τσάντα πάντα θα πλαισιώνουν τη «σικ» εμφάνισή τους με μία σακούλα… αυτά τα παιδάκια όταν μεγαλώνουν, συνεχίζουν να έχουν την ίδια αμφίεση μόνο που αποχωρίζονται τη σάκα τους και κουβαλανε μεγαλυτερη σακούλα.
Κανείς δεν πιστεύει στο ρητό «Όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη», γιατί πολύ απλά δεν το έχουμε δει σχεδόν ποτέ να επιβεβαιώνεται.
Κάθε φορά που κάποιος καθηγητής ξεπερνά τον προβλεπόμενο χρόνο παράδοσης και οι φοιτητές ανυπομονούν να βγουν για διάλειμμα ή για σχόλασμα, υπάρχει τουλάχιστον ένας στο αμφιθέατρο που θεωρεί οτί είναι ακόμα πρωτότυπο να φωνάξει : “σφύρα το!”.
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, τα τελευταία 2 χρόνια ο Καραγκούνης παίζει πάντα αψηφώντας φρικτούς πόνους, υπερνικώντας την κούραση, υπερβάλλοντας εαυτόν, δίνοντας το 110% κ.ο.κ.
ΟΙ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Ο ΣΥΡΜΟΣ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΝΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ. ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΕΓΩ ΚΑΙ ΞΕΡΩ…
Όταν λέμε πως σε αυτή τη διαδρομή θα πάμε χαλαρά, θα κάνουμε οικονομία στη βενζίνη κτλ, τότε είναι που στα 3 πρώτα λεπτά θα εμφανιστεί ο «γρήγορος», θα αρχίσουμε το κυνηγητό και όλες οι υποσχέσεις μας περί συνετής οδήγησης θα πάνε περίπατο…
Στα περισσότερα μηνύματα «Αν ο Γκόντζος ήταν» όταν λέει το τι θα ήσασταν εσείς οι δύο ταπεινοί και γραφικοί (μπροστά στον τρισμέγιστο…) καταλήγει «και ξέρετε ποιος θα ήταν τι». Όταν όμως επεξηγεί ακριβώς ποιος από σας θα ήταν τι, το χειρότερο από τα δύο ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ πέφτει στον Κώστα Βαϊμάκη…
Πάντα ρωτάγαμε, με κοροϊδευτικό (προς το ηλίθιο) ύφος, τον ψηλό του σχολείου, της παρέας κτλ: «Ψηλέ τι καιρό κάνει εκεί πάνω;».