Όλοι όσοι προλάβαμε ασανσέρ δεκαετίας ’70 και ’80, διαβάζαμε τη λέξη ”ΚΑΤΙΝΟΣ” στο καντράν.
Οποτε κλειδωνουμε το αυτοκινητο μας, παντα τσεκαρουμε αν εχει κλειδωσει, ακομα και αν ειναι με χειριστηριο!
Δεν ξέρεις τι σι σημαίνει αμηχανία αν σε σούπερ μάρκετ ψάχνεις ψιλά και το δακτυλό σου κολλάει στο μικρο τσεπάκι, ενώ πίσω σου περιμένει διμοιρία απο πελάτες…
Το χειμώνα, όταν έχει πολύ κρύο, και ενώ παίζουμε 5×5 ποδοσφαιράκι, ξεδιπλώνοντας το μεγάλο μας ταλέντο (λέμε τώρα) ΟΛΟΙ ΜΑΣ έχουμε φάει τη μπάλα στο μπούτι μετά απο δυνατό σούτ του αντιπάλου και έχουμε αισθανθεί το τσουρούφλισμα του πόνου που προκαλεί το χτύπημα της μπάλας. Όμως δεν ουρλιάζουμε μέχρι να μας βγεί το λαρύγκι έξω και να κόβει βόλτες!… το παίζουμε χαλαροί και χαμογελάμε με όση υπομονή μας έχει μείνει μέχρι ο πόνος να σβήσει. Αυτό είναι ΑΝΤΡΙΛΑ!!
Όποτε πριν από έναρξη αγώνα ποδοσφαίρου οι παίκτες κάνουν πηγαδάκι αγκαλιασμένοι, ο εκφωνητής λέει: “Ααα… και τώρα οι παίκτες δίνουν όρκο νίκης…”.
Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να μην πάρεις ποτέ κίτρινη για θέατρο.
Υπάρχουν τρεις τύποι ανθρώπων: Αυτοί που λένε “Σελστρεμ”, αυτοί που λένε “Καλστρομ” και αυτοί που λένε “ο Σουηδός που θα πάρουμε το καλοκαίρι”.
Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων: Αυτοι που κλείνουν την τσάντα τραβώντας και τα δυο φερμουάρ στο κέντρο και αυτοι που τραβουν ενα από άκρη σε ακρη.
Υπάρχουν 3 τύποι ανθρώπων: Αυτοί που βλέπουν το ποτήρι μισγεμάτο, αυτοί που το βλέπουν μισοάδειο και η Τζένη Βάνου που σε βλέπει στο ποτήρι της.
ΟΤΑΝ ΚΛΕΙΔΩΝΕΙΣ ΠΟΡΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ, ΟΥΤΕ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΑ ΠΙΠΤΟΥΣΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΟΥΤΕ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΦΛΑΣ ΘΑ ΣΕ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΟΚΙΜΗ.
