ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ, ΑΠΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΤΑ «ΧΙΟΝΙΑ».
Σε όλες τις ταβέρνες και ψησταριές β’ κατηγορίας και κάτω, το σαπούνι στις τουαλέτες είτε δεν υπάρχει είτε είναι υγρό πιάτων, καθώς το αγοράζουν με το κιλό.
Άμα μας πούνε να σβήσουμε το τσιγάρο, πάντα τραβάμε τουλάχιστον μια τελευταία τζούρα πριν το «σκοτώσουμε» στο τασάκι.
Σε ολες τις παλιες ελληνικες ταινίες δειχνει τα ερωτευμένα ζευγαράκια να τρεχουν στην παραλία ή γύρω από ένα δεντρο στο δάσος αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν το έχει κάνει ποτέ κανείς μας.
Οταν καποιος σου λεει «πρεπει να μιλησουμε», εισαι αυτοματως σιγουρος οτι στην πραγματικοτητα δεν εχει τιποτα καλο να σου πει…
ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ «ΘΕΡΜΟΑΙΜΟΙ ΟΠΑΔΟΙ», ΟΜΩΣ ΠΑΝΤΑ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ «ΕΧΕΙ ΚΡΥΟ ΑΙΜΑ».
Σε εστιατόριο με φίλους-γνωστούς όταν τα ακροδάχτυλα λερωθούν από το φαγητό πρώτα θα τα γλύψουμε για να τα καθαρίσουμε και, αφού σαλιωθούν και γίνουν ακόμα πιο χάλια, τότε μόνο χρησιμοποιούμε χαρτοπετσέτα.
Οταν οι παραγωγοι μιας ραδιοφωνικης εκπομπης δυναμωνουν τη μουσικη για να βρουν ή να τσεκαρουν κατι, ολοι εμεις οι ακροατες φανταζομαστε οτι τσακωνονται για κατι που ειπωθηκε.
Παρόλο που το λεωφορείο φτάνει στο τέρμα και θα ανοίξουν όλες οι πόρτες, εμείς χτυπάμε το κουμπί για στάση.
Ποτέ δεν λείπει ο Μάης από την Σαρακοστή!