Όταν οι γυναίκες έχουν πάρει παραπανίσια κιλά, τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν χάνονται με τίποτα, θα αρχίσουν να λένε φράσεις τύπου «τα πάχη μου, τα κάλλη μου», «γυναίκα χωρίς καμπύλες δεν είναι γυναίκα» ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ, θα κοροϊδεύουν τις υπόλοιπες ως «ξυλάγγουρα» και «ανορεξικές».
Υπαρχουν 2 ειδη ανθρωπων: αυτοι που παραγγελνουν αναφεροντας το ονομα του προιοντος και αυτοι που παραγγελνουν “ενα τετοιο”.
Κατά τη διάρκεια εγκατάστασης προγράμματος στον υπολογιστή μας, πάντοτε επιλέγουμε “I agree” στους όρους χρήσης του προγράμματος -χωρίς βέβαια να μπούμε στον κόπο να διαβάσουμε, ουτε καν την 1η γραμμή.
Όταν η μπάλα πάει δοκάρι, όσο “παραλίγο γκολ” είναι, άλλο τόσο είναι και “παραλίγο άουτ”. Οπότε αντί να λυπούμαστε που δεν μπήκε, μπορούμε να χαιρόμαστε που παραλίγο να μπει.
Σε κάθε ταινία ο κακός που σέβεται τον εαυτό του έχει πάντα ένα μαντήλι για να σκουπίσει το προσωπό του απο τυχόν ροχάλα που θα φάει απο το θύμα του…..
Κατα τη διάρκεια καλοκαιρινού ξυπνήματος από βαρύ ύπνο, που σηκωνόμαστε σέρνοντας το κουφάρι μας μέχρι το wc με κλειστά σχεδόν μάτια, θα υπάρξει κάποια γωνία στην οποία θα χτυπήσουμε το πόδι μας ανάμεσα στο μικρό και στο διπλανό δαχτυλο. Με τα μπινελικια να ακολουθουν σε ρυθμους πολυβολου…
Σε κάθε μπουζουξίδικο που σεβεται τον εαυτό του, επιβάλλεται να είναι έστω και ένα πορσικό παρακαρισμένο απ’ έξω… έχω πάει εγώ σε μπουζούκια και ξέρω!
Κάθε φορά που βρίσκεσαι μακρυά από κάθε ίχνος πολιτισμού και η μόνη πιθανότητα ψυχαγωγίας -και ταυτόχρονα το μόνο ψυχολογικό σου αποκούμπι- είναι ένα παμπάλαιο τρανζιστοράκι (και οχι ψηφιακό ραδιοφωνο κ.λ.π), οι μόνοι σταθμοί που πιάνεις είναι είτε ο σταθμός της εκκλησίας, με ψαλμωδίες, κηρυγματα και προοσωπικες μαρτυρίες, είτε σταθμοί κλασικής μουσικής με αφιέρωμα στο ρόλο του φαγκότου στην ορχήστρα της μετα-μπαρόκ εποχής.
ΠAPA TO OTI ΣTA ΣOYΠEP MAPKET ΠOΛΛA ΠPOΪONTA EINAI ΣE PAΦIA, Π.X. AYΓA, ΓIA ENA ANEΞHΓHTO ΛOΓO EMEIΣ ΣΠEYΔOYME NA TA BAΛOYME AMEΣΩΣ ΣTO ΨYΓEIO.
Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: αυτοί που λένε αλλαντικά και αυτοί που λένε ζαμπόνδια. Το διαπιστωσα το σ/κ που πήγα σούπερμάρκετ, ακούγοντας έναν γέρο να λέει με φωνή 4 “Συγγνώμη, υπάρχει κανείς εδώ στα ζαμπόνδια;”.