Όσο πιο πολύ μας αρέσει το φαϊ, τόσο περισσότερο αγνοούμε το ότι έχει σερβιριστεί σε θερμοκρασία 150 βαθμών κελσίου και αρχίζουμε να το τρώμε, καταλήγοντας να το καταπίνουμε αμάσητο για να μην κάψουμε τη γλώσσα μας.
Ολες οι ομορφες κοπελιτσες που ποζαρουν σε περιοδικα με σταυρολεξα, εχουν στην πραγματικοτητα ποζαρει για περιοδικα πονηρου περιεχομενου, και τα επιμαχα σημεια τους εχουν ακαλαισθητα καλυφθει με εμπριμε μαγιο απο καποιο αορατο χερι.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΑΥΝΑΝΙΣΤΕΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΚΑΠΑΚΙ (ΜΑΤΑΙΑ ΟΜΩΣ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ ΞΕΦΟΥΣΚΩΝΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙ ΤΟΥ).
Αν ξεκινήσεις την παλιά ταινία «Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» χωρίς ήχο, και ταυτόχρονα βάλεις το album των Pink Floyd «The Dark side of the moon» να παίζει όταν το κλασσικό λιοντάρι (που εμφανίζεται στους τίτλους) βρυχαται για τρίτη φορά, τότε η ταινία εξελίσσεται σύμφωνα με τη μουσική και τους στίχους σε απόλυτο συγχρονισμό. Καρατσεκαρισμένο.
Αν πετύχει το βρόντηγμα, μουδιάζουν στιγμιαία τα πόδια σου.
Αρκετοί, για να μη φάμε μαγειρίτσα, έχουμε χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία το ότι θέλουμε να κρατήσουμε την όρεξή μας για το αρνί που ακολουθεί την επόμενη μέρα…
Σε καθε αστυνομικη ταινια που σεβεται τον εαυτο της, υστερα απο καποιο αγριο εγκλημα ολο και καποιος μπατσος θα πει: I’m too old for this shit!
Όλοι μας αποτύχαμε τουλάχιστον μια φορά να κόψουμε στρινγκάκι νέτου με τα χέρια, «καταφέρνοντας» τελικά, στην καλύτερη, να το ξεχειλώσουμε.
Όταν τρώμε από μπουφέ σε γάμους κάνουμε το λάθος να βάζουμε στο πιάτο μας σαλατικά και μετά συνειδητοποιούμε ότι έχουμε χαραμίσει πολύτιμο χώρο στο πιατο, σε σχέση με τα καλούδια που έπονται.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΦΑΙΤΚΛΑΜΠΙΚΟΙ ΤΥΠΟΙ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ «τσουρουκιά», ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ Speakers ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ «ΟΠΩΣ-ΟΠΩΣ».