Όταν ο γιατρός μας βγάλει καποιο δοντι το πρωτο πραγμα που κανουμε είναι να ακουμπησουμε τη γλωσσα μας σε αυτο το σημειο, για να αισθανθουμε την απαλη υφη του ουλου μας…
Δεν υπάρχουν ταξί μάρκας ΒMW!
Κάθε φορά που γίνονται επεισόδια λέμε ότι «το ελληνικό ποδόσφαιρο γύρισε πολλά χρόνια πίσω»,κάτι που είναι μουσαντέ διότι στον τομέα αυτό ποτέ δεν υπήρξε πρόοδος (και ούτε θα υπάρξει).
Οταν τσιμπαμε σαλατα, παντα το λαδι θα πεσει μεταξυ των δυο πιατων και πανω στο τραπεζομαντηλο.
Κάθε φορά που βρεθήκαμε σε εκκλησία και ανάψαμε κεράκι, πιστεύαμε και φοβόμασταν (όχι άδικα), ότι αυτή η κυριούλα που είναι υπεύθυνη για τα κεριά θα το μαζέψει σε χρόνο μηδέν μαζί με τα προηγούμενα λιωμένα κοντοστούπικα κεράκια των άλλων, μη εκτιμώντας την κορμοστασιά του, αλλά και το τεράστιο έξοδο στο οποίο προέβημεν για την απόκτηση του, στερώντας του παράλληλα την ευκαιρία να επιτελέσει το έργο της εκπλήρωσης των ευχών μας…
Όσες φορές και αν μπείς σε μετρό η ηλεκτρικό απο τον ίδιο σταθμο για τον ίδιο προορισμό, θα γυρίσεις να κοιτάξεις πόσες στάσεις έχεις ακόμα.
Όλοι μας κάποτε διαπιστώσαμε πως, καθώς περπατάμε, μας λύθηκαν τα κορδόνια, αλλά επειδή βαριόμασταν να τα δέσουμε τα βάλαμε μέσα στο παπούτσι.
ΤΟ «ΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΠΑΙΞΩ ΕΝΑ» ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΕΙ ΜΟΝΟ Ο ΚΑΛΟΣ ΤΑΒΛΑΔΟΡΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ.
Κινηματογραφική μεγάλη αλήθεια: Όταν κάποιος πάθει καρδιακό και πέσει κάτω, θα τρέξει ο πρωταγωνιστής/πρωταγωνίστρια να του πάρει το σφυγμό. Mετά θα γυρίσει να πει σε κάποιον από το γαιτανάκι που μαζεύτηκε γύρω «call an ambulance». Μετά θα γυρίσει το κεφάλι του πάλι στον ασθενή, αλλά μισό δευτερόλεπτο μετά θα ξαναγυρίσει προς τους κομπάρσους και θα φωνάξει «NOW!».
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΤΥΠΟΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΠΡΕΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΨΙΧΑΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΡΑΤΟΥΝ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΡΙΧΝΕΙ ΚΑΡΕΚΛΟΠΟΔΑΡΑ.