Η πιθανότητα να συναντήσουμε κάποιο γνωστό μας στο δρόμο ενώ περπατάμε με κάποιο κορίτσι, είναι αντιστρόφως ανάλογη της ομορφιάς του κοριτσιού που μας πλαισιώνει.
Ο ΚΑΥΣΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΣΕ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΟΝΟΣ… ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ «ΚΥΜΑ ΚΑΥΣΩΝΑ».
Όταν πάμε σε μια γεματη παραλια, έχουμε ένα αίσθημα ψάρακα βλεποντας τους γύρω να έχουν ξεκινήσει ρακετες-ξαπλα-μπαλιτσα-κολύμπι, ενω εμεις ακόμα προσπαθουμε να στερεώσουμε την ατιμη την ομπρελα. Αυτο το αίσθημα μας ακολουθεί, μεχρι να μπόυμε -πλήρως- στο νερο.
Τα λάτιν επίθετα πρέπει να είναι βία καμια σαρανταριά.
Συχνά ένας δάσκαλος/καθηγητής αναπτύσσει κάποιο σκεπτικό για ορισμένα λεπτά και όταν τελειώσει, αν δει ότι δεν υπάρχουν ερωτήσεις από τους μαθητές/φοιτητές, θα πει: «Αυτό σημαίνει ότι τα καταλάβατε όλα ή δεν καταλάβατε τίποτα».
Οταν βγαινεις απο καταστημα με ρουχα, ακομη και αν δεν εχεις παρει τιποτα, εχεις το αγχος μηπως χτυπησει το αντικλεπτικο συστημα.
Όταν ήσουνα μικρός, νόμιζες ότι το μ@*νί ήταν πιο πάνω και πιο μπροστά απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα. Δηλαδή περίπου εκεί που είναι το πουλί σου.
Ακόμα και σε έξαρση ζόμπι, ακόμα και στην περίπτωση που οι ζωντανοί νεκρόι καταλάβουν την Αθήνα, υπάρχουν φανάρια στα οποία νομίζεις οτί είσαι πρώτος στην σειρά αλλά το τελευταίο δέκατο του δευτερολέπτου θα εμφανιστεί γραφικός ταρίφας / μηχανόβιος που θα χωθεί μόνο και μόνο για να σου σπάσει τα καμπανέλια.
Οταν η μαμα/γιαγια/θεια κλεινει τον απορροφητήρα μετα απο ωρες μαγειρεματος, παντα θα το κάνει λεγοντας “ουφ, μας πηρε τα αυτια αυτο το πραμα…”.
Αν εξαιρεθει ενα 5% του telemarketing που διαφημιζει μπογιες για το αμαξι, ειδη για το αυτοκινητο και ειδικα στρωματα κλπ, το υπολοιπο 95% ειναι μοιρασμενο 50-50 σε διαφημισεις ειδων κουζινας-μαγειρεματος, δηλαδη που καταληγουν στο πως να φαμε -απο τη μια- και σε οργανα γυμναστικης-αδυνατισματος, που καταληγουν στο πως θα χασουμε τα κιλα απο αυτα που φαγαμε απο την αλλη…