Όταν ήμασταν μικροί και πηγαίναμε για μπασκετάκι στο σχολείο, στη διαδρομή πάντα θα παίζαμε follow.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όσο μάγκα και να θεωρείς τον εαυτό σου, δεν κάνεις ποτέ τσαμπουκά σε στριπτιζάδικα και σε γυμναστήρια.
Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι: Αυτοί που λένε “το (τάδε) πράγμα είναι κάποιου” και αυτοί που λένε “το (τάδε) πράγμα έιναι καποιανού”…
Όταν πίνουμε νερό από το ψυγείο, πάντα αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή μέχρι να τελειώσουμε.
Οταν σε καποια συζητηση αναφερεται η Γερμανικη γλωσα, παντα μα παντα πεταγεται καποιος και λεει Αχτεν Βουχτεν, χωρίς να ξέρει καμια Γερμανικη λεξη.
Αμέσως μόλις ανοίγουμε μια νέα συσκευασία καφέ (εξαιρείται ο νες), παίρνουμε μερικές τζούρες για να γευτούμε το άρωμά του.
ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ “ΑΑΑΧ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΝΑΓΚΗ”, ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΔΩΡΟ.
Πάντα, στις σειρές ή τις ταινίες, όταν κάποιος μιλάει στο τηλέφωνο και γίνεται κάτι, γυρνάει στο αντίθετο ρεύμα και φεύγει. Ποτέ το συμβάν δεν βρίσκεται στον δρόμο τους!
Αν δεν έχεις αναπτύξει κάποια πρόληψη ακόμη, δεν έχεις παίξει αρκετά φούτμπολ μάνατζερ.
Οταν εχουμε αργησει να φτασουμε καπου και μας παιρνουν τηλεφωνο να ρωτησουν που ειμαστε, εμεις απανταμε οτι ειμαστε αρκετα πιο κοντα στον προορισμο μας απο την πραγματικοτητα.