ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΙ ΠΙΟ ΜΑΓΚΕΣ ΚΡΥΒΟΝΤΟΥΣΑΝ ΠΙΣΩ ΝΑ ΜΗ ΠΟΥΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΕΝΩ ΤΑ ΜΟΓΓΟΛΑ ΦΛΟΡΙΑ ΗΤΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΓΑΝΕ ΣΑΝ ΧΑΪΒΑΝΙΑ.
Σε όλους μας έχει τύχει μία ή περισσότερες φορές να θέλουμε να πετάξουμε την τσίχλα μας και, καθώς βλέπουμε καλάθι απορριμάτων στον δρόμο, να φτύνουμε με την αισιοδοξία ότι θα βρει η τσίχλα τον στόχο της, τελικά αυτή να πεφτει κάτω κι εμείς να συνεχίζουμε τον δρόμο μας.
Όταν φτάνει η μέρα της εξέτασης σκεφτόμαστε: «Γαμώτο, άλλη μία μέρα να ΄χα…».
ΟΛΕΣ ΟΙ ΤΟΣΤΙΕΡΕΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΟ ΚΑΛΩΔΙΟ, ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΠΑΛΑΝΤΕΖΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΛΕΨΕΙ ΝΑ ΨΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΤΟΣΤΑΚΙ ΜΑΣ!
Οταν μεταφερεις πιατο με σουπα, αν σου χυθει (εστω και λιγο) παντα θα αυτό θα συμβεί λιγο πριν το ακουμπησεις στο τραπεζι -οσο μεγαλη κι αν ειναι η αποσταση.
ΟΛΟΙ ΒΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΚΛΑΜΠ, ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΤΟΝ ΠΟΡΤΙΕΡΗ, ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΜΕ ΤΙΠΟΤΑ -ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ.
RUN DMC: ΘΕΟΙ, ΝΑΙ… Η 1H ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ADIDAS, ΝΑΙ… ΓΙΑΤΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΓΙΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ, ΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ, ΠΟΥ ΕΠΑΙΖΕ ΜΠΑΣΚΕΤ ΜΕ ΧΩΡΙΣΤΡΟΥΛΑ, ΕΦΑΡΜΟΣΤΟ ΣΟΡΤΣΑΚΙ, ΤΡΙΧΑ ΚΑΙ ΤΟ ADIDAS ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΠΡΟΚΑΛΤΣΑ ΣΗΚΩΜΕΝΗ ΠΑΝΩ.
ΟΤΑΝ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΚΟΥΡΕΜΑ, ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΟΥΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ.
Ολοι (και ιδιαιτερα οι πιο μεγαλοι ηλικιακα) εχουμε δει κληρωση του εθνικου/λαικου λαχειου στην τηλεοραση, προσπαθωντας να μαντεψουμε τι μπαλακι θα βγει καθε φορα.
Δεν υπάρχει μετάφραση σε καμία γλώσσα για τη λέξη “καψούρα”. Στην πραγματκότητα δεν υπάρχει καν περιγραφή της στα ελληνικά. Την ξέρει μόνο όποιος την έχει νιώσει…
