OΛOI EXOYME BPEΘEI ΣTH ΔYΣAPEΣTH NA KATΣOYME ΣTO ΛAΘOΣ MEPOΣ THΣ ΞAΠΛΩΣTPAΣ KAI ‘H ΘA ΠEΣOYME KATΩ ‘H ΘA XTYΠHΣOYME TO KEΦAΛI MAΣ ΣTHN ΠΛATH THΣ YΠOYΛHΣ ΞAΠΛΩΣTPAΣ!
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΕΝΑΣ ΤΥΠΟΣ ΜΕ ΜΠΛΟΥΖΑ ΟΜΑΔΑΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΟΝΟΜΑ ΕΧΕΙ. ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ ΞΕΝΕΡΩΝΟΥΜΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ.
Είναι τεράστιο ξενέρωμα να μην περνάς μια συνέντευξη μόνο και μόνο επειδή σου λείπει η προϋπηρεσία από όλα τα αναγκαία κριτήρια, γιατί είναι το μόνο που δεν μπορείς να αποκτήσεις κάνοντας κάτι μόνος σου… Έχω φάει Χ εγώ και ξέρω…
Όταν βαριόμαστε να συναντήσουμε τον παλιό συμμαθητή/συμφοιτητή/συνάδερφό, δεν έχουμε απαντήσει ποτέ στα τηλεφωνήματά του και σπάει ο διάολος το ποδάρι του και μας βλέπει τυχαία στο δρόμο, τότε: αφού τον χαιρετάμε με μεγάλο ενθουσιασμό και μιλάμε για 1,5 λεπτό μαζί του παίρνουμε το αυστηρό ύφος και τον επιπλήττουμε: “Κανόνισε ρε μ@λάκα κανά καφέ, έχουμε χαθεί τελείως…”.
ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΣΜΟΥΡΙΕΣΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΘΑ ΝΥΣΤΑΞΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΧΑΣΜΟΥΡΗΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΕΛΗΣΕΙ. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΑΝ ΧΑΣΜΟΥΡΗΘΕΙ ΣΤΟ ΑΣΧΕΤΟ, ΕΣΕΝΑ ΣΤΟ ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΙΑ…
Ξέρεις ότι το έχεις παρακάνει όταν η γκόμενά σου γυρίζει στη μάνα σου και λέει “Πρόσεχε πώς μου μιλάς, θα μπορούσες να είσαι κόρη μου!”.
Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων: αυτοί που παρκάρουν το αυτοκίνητο τους και αυτοί που το “παρικάρουν”.
ΣTIΣ ΔIAΦHMIΣEIΣ ΓIAOYPTIOY KΑΙ ΦPOYTOKPEMAΣ TO KOYTAΛI ΑΦΟΥ MΠEI KΑΙ BΓEI AΠO TON KEΣEΔAKI, AΠO KATΩ EINAI KAΘAPO KΑΙ ΓYAΛIZEI!
Όταν προλαβαίνει κάποιος να μπει στο τρένο τελευταία στιγμή πριν κλείσουν οι πόρτες, έχει πάντα ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του!
ΣTA ΣIPIAΛ ΔEN YΠAPXEI KAΠOIOΣ ΠOY NA EXEI TO IΔIO MIKPO ONOMA ME KAΠOION AΛΛO.
