Ολοι μας, εστω και μια φορα πιτσιρικαδες, εχουμε παιξει μπαλα ή μπασκετ με φορμα με φερμουαρ στις τσεπες και καμποσα κερματα μεσα να κουδουνανε και να σπανε τα νευρα των υπολοιπων με το συνεχομενο ντραγκαντρουγκα.
Καθε φορά που πλησιάζουμε την είσοδο ενός κλάμπ, ακόμα κι αν είναι πασιφανές οτι είμαστε δύο ατομα, ο πορτιέρης θα ρωτήσει με ύφος «πόσα άτομα είστε;».
Καθε φορα που μας πεφτει κατω ενα οποιοδηποτε τροφιμο, το οποιο προκειται να γευτουμε, παντοτε το φυσαμε και στη συνεχεια το καταβροχθιζουμε αμεριμνοι και ευτιχισμενοι λες και με το φυσημα ως δια μαγειας εξαφανιζονται τα μικροβια…
ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΑΤΣ ΑΠΟ ΤΗΝ TV ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΟΝΤΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ, ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΚΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΜΠΑΛΑ ΠΑΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΣΤΙΑ Η ΕΣΤΩ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΓΚΟΛ Η ΟΜΑΔΑ ΜΑΣ – ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΜΠΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΟΥΤ.
Το παρκάρισμα σε θέση που χωράει ενάμισι αυτοκίνητο, χρειάζεται αρκετά περισσότερες μανούβρες από θέση που χωράει ακριβώς το αυτοκίνητο.
Όλοι βιαζόμασταν να ξυριστούμε για πρώτη φορά, ακόμα και αν δεν είχαμε τίποτα να ξυρίσουμε.
ΜΕΓΑΛΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ: ΤΥΠΟΣ ΚΥΝΗΓΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΚΥΛΙΑ, ΒΡΙΣΚΕΙ ΕΝΑ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΔΑΕΙ ΣΤΟ ΤΣΑΚ, ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΓΡΑΠΩΣΟΥΝ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΣΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥΣ.
Σε ολες τις ελληνικες σαπουνοπερες οι αντρες χαστουκιζονται αδερφιστικα, ποτε δεν πεφτουν μπουνιδια.
Οταν κάποιος ξεκιναει κουβέντα με αρκετες μουφες (φιδεμπορας) στο peak της θα συνοδευση το λογο του με τη λέξη: «Ξέρεις…» για να δώσει τόνο αλήθειας και εσυ θα απαντησεις «ναι, ξέρω…».
Όταν χτυπάει το κινητό μας κοιτάμε πάντα στην αναγνώριση κλήσεων ποιός είναι, αλλά 4 στις 5 φορές απαντάμε λέγοντας «Ναι;» με τρόπο που να δείχνει πως δεν ξέρουμε ποιος είναι.
