Οταν δουμε φαγητο στον υπνο μας ξυπναμε παντα με μια λιγουρα, μη ξεροντας αν η λιγουρα ειναι το αποτελεσμα του ονειρου ή το ονειρο αποτελεσμα της λιγουρας.
O Αθηναίος θα πει “να του βάλω”. Ο Σαλονικιός θα πει “να ΤΟΝ βάλω”. Κι ο Πειραιώτης θα κάνει τη διαφορά και θα ξηγηθεί “να ΤΟΝ-Ε-βάλω”. Απλά, λαϊκά, τασομητροπουλικά. Μετά τιμής, Ανδρέας
Tο πιο γρηγορο μακιγιαζ στον κινηματογραφο και στο θεατρο ειναι μια ελια στο προσωπο.
Η λογική ποτέ δεν «κυριαρχεί» ή «επικρατεί», αλλά πάντα «πρυτανεύει».
ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΕΣΕΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΚΑΙ ΜΑΝΟΥΒΡΑΡΕΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΟΠΙΣΘΕΝ, ΠΑΝΤΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 2 ΜΠΑΡΜΠΑΔΕΣ ΠΟΥ ΕΞΗΓΟΥΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΟΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ, ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΜΠΑΡΜΠΑΔΕΣ ΑΥΤΟΙ “ΞΕΡΟΥΝ”.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που χρησιμοποιούν hands free το κρατάνε με το ένα χέρι, με αποτέλεσμα να μην είναι ακριβώς hands free. Όταν δε κάποιος το χρησιμοποιεί χωρίς να το κρατάει με τα χέρια του, μοιάζει να μονολογεί.
Οταν ημασταν μικροι και παιζαμε μπαλα στο σχολειο την ωρα της γυμναστικης, αν η ομαδα μας εχανε τη στιγμη που το κουδουνι χτυπαγε για διαλλειμμα παντα συνεχιζαμε το παιχνιδι προσπαθωντας τουλαχιστον να ισοφαρισουμε ή και να παρουμε το παιχνιδι κανοντας ενα δυναμικο come back… Σε καμια περιπτωση ομως η επιθυμια μας δεν γινοταν πραγματικοτητα καθως το παιχνιδι σταματουσε ο/η γυμναστης/στρια, με την προφαση οτι επειδη το προαυλιο θα γεμιζε απο τα παιδια υπηρχε κινδυνος να χτυπηθει απο τη μπαλα καποιο απο αυτα…
Υπάρχουν 3 κατηγορίες γυναικών: – αυτές που το* έχουν, το ξέρουν και το παίζουν – αυτές που το έχουν, δεν το ξέρουν και φυσικά δεν το παίζουν – αυτές που δεν το έχουν, αλλά παρόλα αυτά το παίζουν ότι το έχουν. Η τίμια κατηγορία εκείνων που ούτε το έχουν, ούτε το παίζουν εξαφανίστηκε με τη δεκαετία του ’80. Μετεξελίχτηκε έκτοτε στην 3η ανωτέρω. Η υπέρ-τίμια κατηγορία γυναικών που το έχουν, το ξέρουν, αλλά ΔΕΝ το παίζουν είναι είδος προς εξαφάνιση… όποιος προλάβει!
* στο “το” προσθέστε οποιοδήποτε προσόν, χάρισμα, κουσούρι, κλπ
Υπάρχουν δύο ειδών συνοδηγοί διακοπών: Αυτοί που για μουσική διαλέγουν ευλαβικά τα cd που έχει φέρει ο οδηγός και αυτοί που βάζουν ράδιο, οπότε σε όλο το ταξίδι ακούγονται χρρρρρρρ χρρρρρρρ, σκυλάδικα άντε και λίγη εκκλησία.
Εστω και μια φορα στην οδηγηση μας εχουμε νευριασει, οταν στην λωριδα μας προπορευεται αμαξι με μαθητευομενο οδηγο ο οποιος οδηγει πιο αργα και απο τον θανατο…
