Όλα τα ειδη γυμναστικης, και πολλα απο τα αλλα telemarketing προιόντα, «διπλωνονται και χωρανε κατω απο το κρεβατι».
Ακόμη και αν οι κυλιόμενες σκάλες στο μετρό είναι εκτός λειτουργίας εμείς θα αγνοήσουμε τις κανονικές και θα ανεβουμε απο αυτές, έχοντας την κρυφή πίστη ότι κάποια στιγμή θα ξεκινήσουν…
Τα «κομπιουτεράκια» βγαίνουν μόνο για όσους κινδυνεύουν να πέσουν, ακόμα και αν το πρωτάθλημα διεκδικούν 3 και 4 διαφορετικές ομάδες.
Αν παραγγείλεις με παρέα σε εστιατόριο, έρθουν πρώτα οι σαλάτες με τα μεζεκλίκια και δεν φαγωθούν μέχρι να έρθουν οι μερίδες, τότε δεν θα φαγωθούν καθοόλου…
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΘΕ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΔΙΑΛΟΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΝΑΤΑΣΣΑΣ ΣΥΡΕΓΓΕΛΑ! ΜΑ ΠΟΣΑ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ;
Σε όλες τις ταινίες που σέβονται τον εαυτό τους, ο πρωταγωνιστής δεν ξέρει ποτέ χορό. Ξέρει όμως πάντα χορό η πρωταγωνίστρια η οποία μαθαίνει τον ήρωα μας χρησιμοποιώντας μαγικά λόγια όπως: «κλείσε τα μάτια και ακολούθησε την καρδιά σου» ή «νιώσε σα να πετάς στον άνεμο» κλπ. Τα λόγια αυτά φαίνεται να αποδίδουν καθώς τελικά ο ήρωας μας χορεύει σαν να έχει περάσει ατέλειωτα απογεύματα σε σχολές χορού…
Οι περισοτεροι καραφλομαλλιαδες ταξιτζηδες μεγαλης ηλικιας παντα εχουν χτενακι για τα μαλλια στην τσεπη του πουκαμισου τους.
Όταν τρώμε ρύζι και έχει μείνει η τελευταία μπουκιά, την οποία δεν μπορούμε να την πάρουμε με το πηρούνι μας κανονικά, πατάμε το ρύζι έτσι ώστε τα τελευταία υπολείμματα να σφηνωθούν ανάμεσα στις δαγκάνες του πηρουνιού.
Κάναμε όλοι «καθρεφτάκι» στο δημοτικό κι όταν μας έκανε κι άλλος σηκώναμε και το άλλο χέρι.
Όσο εξόφθαλμη κι αν είναι η παράβαση που θα σφυριχτεί, ακόμα και 10 μέτρα οφσάιντ να βρεθεί ο επιθετικός, ακόμα και με τα 2 χέρια να την πιάσει, αν -αφού σφυριχτεί- συνεχίσει και στείλει την μπάλα στα δίχτυα, θα βρεθεί πάντα κόσμος που θα φωνάξει έστω και ένα ξεψυχισμένο «γκοοολ».