ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΨΕΚΑΣΤΕΙ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟ ΣΤΡΑΒΟΣΤΡΙΜΜΕΝΟ ΣΠΡΕΙ ΑΠΟΣΜΗΤΙΚΟΥ.
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΜΙΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΠΟΥ ΤΡΩΓΕΤΑΙ ΚΡΥΟ.
ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΙΔΕΥΤΕΙ ΝΑ «ΣΗΚΩΣΕΙ» ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΑΚΑΚΙ ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ ΚΑΡΠΟΥΖΙΟΥ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΟΛΛΗΣΕΙ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
Στην καφετέρια στο λύκειο, όταν η σερβιτόρα δεν ήταν σίγουρη, αποφασίζαμε εμείς ποιος φραπές έχει γάλα και ποιος όχι, με αυστηρό ύφος και περίσσια αυτοπεποίθηση, προσπαθώντας έτσι να αναδείξουμε στην παρέα, στη σερβιτόρα ακόμα και στους εαυτούς μας, την εμπειρία μας πάνω στο αντικείμενο του καφέ. Ενίοτε είμασταν σε θέση να καταλάβουμε με το μάτι και ποιος είναι γλυκός ή μέτριος, αλλά το λέγαμε με μια μικρή επιφύλαξη -χωρίς ωστόσο να είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε οποιαδήποτε αμφιβολία.
Σε κάθε κωμωδία που υπάρχει ασθενοφόρο κτυπάνε πάντα το κεφαλι του ασθενή στην πορτα του ασθενοφόρου καθώς τον μεταφέρουν μέσα.
ΣΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΡΜΑΕΙ ΜΕΣΑ ΜΕ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ! ΟΤΑΝ ΤΟ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΠΕΦΤΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΕΝΑ ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΔΟΚΑΡΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ… ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΕΝΑ ΑΛΜΑ ΑΛΑ ΔΕΒΕΤΖΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΕΞΩ! Υ.Γ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ ΤΟΝ ΣΥΓΧΑΙΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΟΥ!!!
ΞEPEIΣ AN ΠPOΛABAINEIΣ TO EΠOMENO ΦANAPI OTAN EIΣAI KOΛΛHMENOΣ ΣTHN KINHΣH, AΠO TO ΠAIΔI ΠOY ΠOYΛAEI XAPTOMANTHΛA.
Όταν πέρναμε σβάρνα τα παρακμιακά βιντεοκλάμπ για να βρούμε ταινίες της χρυσής δεκαετίας του 80 η κάναμε ανασκαφές σε ντουλάπες για να ξεθάψουμε εκείνη την κασέτα που από τη μια πλευρά έλεγε «ντισκο» και απο την άλλη «μπλούζ» για να ακούσουμε το «i miss you», κάποιος νερόβραστος θα βρισκόταν να σου πεί «ρε καμμένε, με τι ασχολείσαι;». Είναι ο ίδιος που θα ανεβάσει παρόμοια links στο facebook με σχόλια του στυλ «treli kaltila» ή «pwwww ti mou 8imise auto to kommati…».
Πολυ συχνα γινεται λογος για την «τελευταια λεξη» της μοδας, ποτε ομως για τις υπολοιπες λεξεις της.
Κάθε φορά που βουρτσίζουμε τα δόντια μας, αμέσως μετά τα κοιτάμε στον καθρέφτη και πάντα μα πάντα, διάολε, νομίζουμε πως έγιναν έστω και λίγο πιο λευκά.