-ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ «ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΦΑΙΑΚΩΝ». -ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΑ ΘΑ ΦΟΡΑ ΧΑΜΗΛΟΚΑΒΑΛΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑ8ΕΤΑΙ ΘΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΩΠΟΥΔΕΛΙ ΤΗΣ. ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΝΑ ΣΚΟΥΝΤΑΕΙ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΘΑ ΨΙΘΥΡΙΣΕΙ «Ε, ΨΙΤ, ΜΑΛΑΚΕΣ ΚΟΙΤΑΧΤΕ…».
Οταν ημασταν παιδια, ΠΑΝΤΑ ημασταν αρκετα μεγαλοι για να παμε στο φουρνο να παρουμε ψωμι ή να παμε στο περιπτερο για να παρουμε τσιγαρα για τους γερους μας, αλλα ταυτοχρονα ημασταν ΠΑΝΤΑ πολυ μικροι για να παμε στο ιντερνετ καφε της γειτονιας μονοι μας ή ακομα και για να κατσουμε για μπασκετακι μετα τις 8.30 το απογευμα…
Αν επί 2 εβδομάδες δεν πίνεις φραπέ αλλά εσπρέσσο και μάλιστα κρύο, ο φραπέ σου φαίνεται μετά σαν ραδικόζουμο.
Ολοι οταν ημασταν μικροι και μας εφερναν δωρο μια ασπρη μπλουζα παντα η μητερα μας ελεγε «ωχ, ασπρη; Θα την κανει σαν τα μουτρα του/της…»
Αν ο πάκος με τις χαρτοπετσέτες δεν είναι τοποθετημένος σωστά, δηλαδή με την πλευρά που διπλώνει προς τον παρατηρητή, πολύ σπάνια θα τραβήξουμε τον ακριβή αριθμό χαρτοπετσετών που θέλουμε.
Όλοι μας έχουμε αφήσει την μπατονέτα να κρέμεται στο αυτί μας ενώ παράλληλα κάνουμε κάτι άλλο.
Όταν λέμε “μεταξύ σοβαρού και αστείου” συνήθως είναι σοβαρό και σχεδόν ποτέ δεν είναι αστείο.
OTAN ΠAIZOYME TABΛI KΑΙ ΠΕTAΞOYME TO ZAPI EΞΩ ΠANTA ΘA BPEΘEI O ΓPAΦIKOΣ ΠOY ME ΦΩNH 4 ΘA ΠEI «ΦΕΡΕ TH ΣKAΦH…».
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: Οι πρακτικοί, που σκίζουν το καπάκι της πίτσας για να το κάνουν πιάτο και οι προνοητικοί, που το κρατάνε γιατί μπορεί να περσσέψει πίτσα και να μπει στο ψυγείο.
Στα κινουμενα σχεδια, η βαρυτητα ισχυει μονο αν κοιταξεις κατω.
