Oταν οι τουαλέτες είναι πιασμένες, αυτός που είναι μέσα ονομάζεται πάντα “άλλος”, εκτός από αυτή του σπιτιού μας στην οποία μετονομάζεται σε “εγώ”.
Απο τις πιο άκυρες ερωτήσεις που μπορείς να κάνεις σε ένα υπάλληλο ειναι το “Έιστε εδώ;”. Με προκαλει πάντα να αρχίσω μια ψαγμένη κουβέντα με τον πελάτη για τις θεωρίες και τους φιλοσοφικούς όρους του Heidegger. Έιμαι υπάλληλος εγώ και ξέρω!
Πρέπει πραγματικά να χρειάζεται γνώσεις κβαντοφυσικής, αστρονομίας και νανοτεχνολογίας, το να ξέρει κάποιος να χρησιμοποιήσει τα ασανσέρ με τις σιδερένιες αυτόματες πόρτες, που υπάρχουν στα εμπορικά, συνήθως. Δεν εξηγείται διάολε απλώς, πως παρότι οι οδηγίες γράφουν καθαρά: «Πιέστε ΜΟΝΟ το κουμπί κατεύθυνσης», όλοι σαν υπνωτισμένοι πατούν και τα 2. Το χειρότερο είναι, ότι παρότι εσύ ήξερες και είχες πατήσει το σωστό, ενώ θες να πας στο Hooters να δεις καπούλια, καταλήγεις στο παρκινγκ και βλέπεις καπό…
Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας θα πούμε “αχ, τίποτα δεν είναι όπως παλιά…”.
Ενώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου υπάρχουν στα τηλεκοντρόλ κουμπιά τα οποία πάνε το πρόγραμμα πάνω-κάτω, συνήθως οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ, να πατάνε κουμπιά. Όταν λοιπόν κάθεσαι με τη γιαγιά σου να δεις τηλεόραση, το ζάπινγκ γίνεται ως εξής: 1, 12, 2, 23, 3, 34 κλπ.
Οταν ερχεται ο ντελιβερας με τα σουβλακια που εχουμε παραγγειλει θα κανουμε μια-δυο προσπαθειες να λυσουμε τον γορδιο δεσμο (που αποκαλουν αυτοι κομπο) αλλα μετα θα σκισουμε την σακουλα και θα νιωσουμε μια ελευθερια…
Όλα τα παιδικά παραμύθια έχουν happy end. Όλα, εκτός από “Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα”… Μετά (παραμυθένιας) τιμής, Ανδρέας
Ολοι εμεις οι ιπποτες, οταν μας ζηταει νετο να του ανοιξουμε ενα μπουκαλι η βαζο, προσπαθουμε να το κανουμε χωρις ιχνος σφιξιματος και οσο το δυνατον γρηγοροτερα!
ΥΠΑΡΧΟΥΝ 2 ΕΙΔΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΚΛΑΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΡΙΘΜΗΤΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΑΡΙΘΜΗΤΗ-ΓΡΑΜΜΗ ΚΛΑΣΜΑΤΟΣ-ΠΑΡΟΝΟΜΑΣΤΗ!
Άμα σε πιάσει λιγούρα στο supermarket, παίρνεις πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα σκόπευες…