Ολοι καποτε ακουσαμε το Μετρο να ερχεται και τρεξαμε βιαστικα να το προλαβουμε, μονο και μονο για να διαπιστωσουμε με απογοητευση οτι ηταν στο αντιθετο ρευμα. Εχω σπρωχτει στις σκαλες εγω και ξερω.
Μετα απο καθε μπανιο, ελπιζεις η μερια της πετσετας που σκουπιζεις το προσωπο σου να μην ειναι το σημειο που «αφουγκραστηκε» τα καμπανελια σου την τελευταια φορα.
Σε κάθε χολιγουντιανή ταινία κατηγορίας “περιπέτεια”, αν θες να ψήσεις τον ήρωα να κάνει την ηρωική πράξη, αρκεί να του πεις “you don’t have to do this…”.
Υπαρχουν 3 ειδών άνθρωποι: Αυτοι που λενε «Κομπιούτερ», αυτοι που λενε «Κοομπγιούτεγγ» και αυτοι που λενε «Πως δουλευει αυτος ο Διάολος;».
Κάθε πρωί που ξυπνάμε με δυσκολία μετανιώνουμε για την απόφαση μας να ξενυχτήσουμε, το βράδυ όμως κατά περίεργο τρόπο το ξεχνάμε και ξενυχτάμε για ακόμη μια φορά. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνεχώς, δημιουργώντας φαύλο κύκλο.
Το χειροτερο πραγμα οταν προσπαθεις να φυλαχτεις απο την βροχη, ειναι οι χοντρες σταλες που πεφτουν οταν προσπαθεις να μπεις κατω απο υποστεγο.
Όλοι, όταν ήμασταν μικροί, προσπαθήσαμε να ενώσουμε τους ίδιους πόλους δυο μαγνητών και σπαστήκαμε που δεν τα καταφέραμε.
Η υπόθεση όλων των ταινιών του Γούντι Άλεν αρχίζουν ως εξής: Ένας νευρωτικός Νεϋορκέζος…
Υπάρχουν 3 κατηγορίες ανθρώπων: i) Αυτοί που καίνε με αναπτήρα τη μύτη του στυλό με σκοπό να γράψει, ii) Αυτοί οι γραφικοί που βάζουν τη μύτη του στύλο σχεδόν μέχρι το λαρύγγι τους και αρχίζουν τα ευωδιαστά “Χααααα….” (ανάσα) και iii) Αυτοί που απλά βλέπουν ότι το μελάνι έχει τελειώσει και πετάνε απευθείας το στυλό στα σκουπίδια.
Οταν μια γριά προσπαθεί να περάσει βιαστικά το δρόμο, εχει πάντα το χέρι τεντωμένο προς τη μεριά των αυτοκινητων, δίνοντας σου την εντύπωση οτι μπορει να τα σταματήσει με το ένα χέρι…
