ΣΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΔΡΑΣΗΣ ΟΤΑΝ ΤΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΤΟΤΕ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΧΕΙΡΟΣ Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΦΑΚΟΣ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ, ΔΙΑΟΛΕ, ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΟΥΣ!
Σύμφωνα με τους σπίκερ: η ομαδα η οποια χανει πολλες ευκαιριες «καποια στιγμη θα το βαλει το γκολ» ή η ομαδα η οποια χανει πολλες ευκαιριες «θα το φαει το γκολ, γιατι η μπαλα τιμωρει…».
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΠΡΩΤΟΟΔΗΓΗΣΕΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΣΩ ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΒΑΤΩΝ, ΣΤΡΙΒΟΝΤΑΣ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΜΑΣ ΤΙΜΟΝΙ ΣΤΗΝ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΣΤΡΙΒΕ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ.
Καμία γυναίκα δεν φοράει διάφανα εσώρουχα όταν πηγαίνει στο γυναικολόγο της.
Ραδιοφωνική αλήθεια: Όλοι ρωτάνε το συνομιλητή τους κλείνοντας «έχεις να προσθέσεις τίποτα;», αυτός απαντά «όχι, τα είπαμε όλα»… και συνεχίζει μιλώντας για κανά δίλεπτο. Έντυπη αλήθεια: Έχει γίνει πολύ της μόδας το υστερόγραφο. Κάθε συντάκτης/αρθρογράφος που σέβεται τον εαυτό του, ολοκληρώνει το κείμενο του φυλάσσοντας κανά δυό «Υ.Γ.» για το τέλος…
Όταν εμείς οι γυναίκες θέλουμε να προσανατολίσουμε κάποιον για ένα μέρος, πάντα θα αναφέρουμε ένα γνωστό μαγαζί ως σημείο αναφοράς (π.χ ο δρόμος δίπλα από το Zara, απέναντι από τα Hondos) και όχι κάποια οδό.
Όλοι μας έχουμε σαστίσει, όταν συνομιλώντας με κάποιο μπάζο (γιατί το κάναμε αυτό άραγε;) το ακούσαμε να μιλάει υποτιμητικά για άλλη κοπέλα, χαρακτηρίζοντάς την «σκατό-μπαζο», ενώ με το ζόρι κρατηθήκαμε ώστε να μη το κάνουμε θέμα σε στύλ: «καλά, κι εσύ τί μιλάς;»!
Η δύναμη της φάπας που τρώει κανείς όταν κουρεύεται, είναι ανάλογη του χρονικού διαστήματος που έχει να κουρευτεί.
Ποτέ δεν σκοτώνουμε ένα κουνούπι που θα δούμε σε κάποιο κοινόχρηστο χώρο, γιατί σιχαινόμαστε στην ιδέα ότι φέρει το αίμα κάποιου άλλου. Όμως μόλις αυτό μπει μές στο σπίτι μας, η μάχη εξελίσσεται σε προσωπική.
Σε κάθε Ελληνικό νησί υπάρχει γραφικός ξένος ο οποίος «ξέμεινε» εκεί χρόνια για άγνωστο λόγο και όλοι οι ντόποιοι τον ξέρουν με το μικρό του όνομα π.χ. Τσάρλυ, Τζίμυ, Τζώνυ, Σκότυ, κ.ο.κ.