ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΜΑΝΙΚΗ ΜΠΛΟΥΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΝΙΚΙ ΤΗΣ ΜΠΛΟΥΖΑΣ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟΝ ΑΓΚΩΝΑ.
Οταν πηγαινουμε σε δημοσια τουαλετα όπου ο διαχωρισμος γίνεται με το συμβολο του καθε φυλου (κυκλακι με σταυρο η βελος) παντα μα παντα σκαλωνουμε για 2 δευτερολεπτα σκεπτόμενοι που πρεπει να παμε και ο φοβος μη γινουμε ρομπα μας ακολουθει μεχρι να ανοιξουμε την πορτα και να δουμε ένα μαντραχαλα να πλενει τα χερια του.
YΠAPXOYN ΔYO EIΔΩN ANΘPΩΠOI: OΛOI EMEIΣ ΠOY ΛEME TON PΩΣO «IBAN NTPAΓKO» KAI O ΣΠIKEP TOY AΓΩNA ΣTH PΩΣIA, ΠOY TON ΠPOΣΦΩNHΣE «IBAN NTPPPPAΓKAΑΑ!».
Όλοι οι χεβιμεταλάδες που σέβονται τον εαυτό τους δεν αποχωρίζονται την κοτσίδα τους, ακόμα και όταν αρχίσει να την πλαισιώνει η καραφλα.
Υπαρχουν δυο ειδων ανθρωποι : Αυτοι που ανοιγουν τον υπολογιστη με το δεικτη του χεριου τους και αυτοι που τον ανοιγουν με το μεγαλο δαχτυλο του ποδιου.
Υπάρχουν 2 ειδών άνθρωποι: Αυτοί σου λένε “παρτο ρε φίλε από κει, εμποδίζει” κι αυτοί που λένε “παρτο από κει, ΜΠΟΔΑΕΙ”.
Όποτε γίνεται παρκάρισμα που ο (κυρίως η) οδηγός δυσκολεύεται μπορστά σε παραδοσιακό καφενείο, τουλάχιστον δύο θα δίνουν απευθείας τις απαραίτητες οδηγίες, τουλάχιστον τρεις θα συζητάνε μεταξύ τους για την καλύτερη δυνατή “ακολουθία μανούβρων”, ενώ ΣΤΑΝΤΑΡ ένας θα συνεχίζει να διαβάζει την (ως επί το πλείστον) οπαδική αθλητική εφημερίδα του. Πέρασα το απόγευμα από τέτοιο καφενείο εγώ και ξέρω.
Υπαρχουν 2 είδη ανθρώπων: Αυτοί που λένε “Ο φραπες μου έχει αλιωτη ζάχαρη στον πάτο” και αυτοι που λένε “Κανει κρίτσι-κρίτσι”.
ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ 2 ΕΙΔΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΝΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΧΑΡΤΙ ΤΟ ΚΟΒΟΥΝΕ ΠΡΩΤΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΤΣΑΛΑΚΩΝΟΥΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΤΑΝΕ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΛΑ ΜΠΑΣΚΕΤ.
Όταν συναντάμε κάποιον ή του μιλήσουμε στο τηλέφωνο (ειδικά αν έχουμε να τον δουμε καιρό) και μας πει να δώσουμε χαιρετίσματα στους δικούς μας, στο 99.9% των περιπτώσεων θα τον γράψουμε στα καμπανέλια μας! Έχω κάνει τα δικά μου μπλε από το μελάνι εγω και ξέρω!
