Πάντα αυτός που πάει μόνος του σε καφετέρια διαβάζει τον κατάλογο με ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Ολοι εμεις οι τουριστες του σχολειου σημειωναμε στο βιβλιο μονο οταν μας ελεγαν να διαγραψουμε ενα κεφαλαιο απο την υλη.
Όλοι προσπαθήσαμε να βουτήξουμε μπισκότο σε ποτήρι με γάλα που όμως ήταν μικρότερης διαμέτρου από το μπισκότο, με αποτέλεσμα το μπισκότο να σφηνώσει κι έπειτα να πέσει το μισό μέσα.
Σχεδον καθε φορα που ξεκινάμε με το “καλώς ή κακώς…”, στην πραγματικότητα ισχύει το “κακώς”.
Ολοι έχουμε αγγίξει τον τοιχο αισθησιακα τη νύχτα για να βρούμε το διακόπτη.
Όλοι, όταν ήμασταν μικροί, προσπαθήσαμε να ενώσουμε τους ίδιους πόλους δυο μαγνητών και σπαστήκαμε που δεν τα καταφέραμε.
Υπάρχουν 3 κατηγορίες ανθρώπων: i) Αυτοί που καίνε με αναπτήρα τη μύτη του στυλό με σκοπό να γράψει, ii) Αυτοί οι γραφικοί που βάζουν τη μύτη του στύλο σχεδόν μέχρι το λαρύγγι τους και αρχίζουν τα ευωδιαστά “Χααααα….” (ανάσα) και iii) Αυτοί που απλά βλέπουν ότι το μελάνι έχει τελειώσει και πετάνε απευθείας το στυλό στα σκουπίδια.
ΟΤΑΝ ΠΕΙΝΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΡΟΜΑΓΕΙΡΕΜΕΝΟ, ΤΟΤΕ ΑΦΑΙΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΝΩ ΜΕΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΤΙΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΨΗΣΙΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.
ΟΠΟΙΟΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΣ ΠΑΙΚΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΠΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΠΑΝΤΑ «ΚΑΝΕΙ ΑΓΩΝΑ ΔΡΟΜΟΥ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ».
Όλοι μας πλένοντας τα χέρια και μας και ύστερα τινάζοντας τα, έχουμε κοπανήσει τα δάχτυλά μάς στην άκρη της βρύσης.
