Η ωρα 19.00 το βραδυ ή αλλιως nineteen hundrend hours που θα ελεγε και ο MAIK BATISTE στον Joss the Spongebob και ειμαι ετοιμος να απολαυσω μια ακομη υπεροχη τιτανομαχια ΤΑΣΟΥ ΠΑΝΤΟΥ -ΛΟΥΚΑ ΒΥΝΤΡΑ και VUICIC – GOLEMATS … Και ξαφνικα… καταιγιδα απο εκπομπες και εκτακτα δελτια που μιλανε για εναν νεαρο στην ΑΡΚΤΙΚΗ που επαθε ονειρωξη, οργια στο ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ και Γιαγιαδες που κανουν τα παντα στο ΣΤΑΥΡΟ του Νοτου ενω ο Σωτηρακης Νινης δεν μπορει να πιασει WI-FI μεσα απο το λεωφορειο που ειναι αποκλεισμενος 9 μερες και 22 ωρες στην παραλιακη, ο RAUL-fiat-BRAVO δεν βρισκει εισητηριο επιστροφης απο την Μυκονο του ΓΑΛΑΤΗ κακοφωνιξ και ο NATSOS SKOKOS εφτανε τα 186 δοκαρια για φετος. ΚΑΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: τι κανει η νεα κυβερνηση για ολα αυτα; Γιατι ο Δομαζος δεν βγηκε να μιλησει ακομα; Γιατι ο cocaΛΗΣ ΔΕΝ φερνει τον Castillo πισω; Γιατι η Μπεζαντακου δεν πηγε στο Καραισκακη; Γιατι δεν εχει τρενο στο ΜΟΣΧΑΤΟ; Αλλα απαντηση καμια… για αλλη μια φορα για ολα φταιει το FIGHT CLUB και η κλασσικη προταση ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ…
ΥΓ1. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΑΣ ΕΚΕΙ ΣΤΟ SPORT FM…
Η τέχνη της γλωσσοπλαστικής μετράει αιώνες ζωής και έχει αναδείξει λέξεις – αριστουργήματα, φρονώ. Λέξεις και εκφράσεις που άφησαν εποχή γιατί πολύ απλά περιέγραφαν με μαεστρία καταστάσεις, ιδιότητες και συνήθειες σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας.Το μαγικό με αυτήν την τέχνη είναι οτι προκύπτει αβίαστα και αυθόρμητα. Ευτυχώς όμως δεν προκύπτει εκ του μη όντος. Διότι σαφώς πάντα κάτι μοναδικό και αξιόλογο εξάπτει την φαντασία του εμπνευστή της, ο οποίος ή η οποία, δεν είναι αναγκάιο να διαθέτει πτυχία και κατάρτιση. Αρκεί μόνο να δέχεται επαρκείς επιρροές. Σκεπτόμενη όλα αυτά, καθώς συνομιλούσα στο msn με φίλο FightClubίτη, προέκυψε και το ρήμα Τζιτζιλώνω. Ρήμα με καταάληξη σε -ώνω, οριστικής έγκλισης. Αν κάποιος ανατρέξει στην ετυμολογία αυτής της λέξης θα βρεθέι μπροστά σε μια πολύ μεγάλη αλήθεια. «Έννοιες με υψηλό υπόβαθρο και μοναδικής αξίας αξίζουν να περιγράφονται ως πράξεις με αντίστοιχα μοναδικά ρηματα» (π.χ. καρναβάλι- καρναβαλώνω). Κι αυτή η ανάγκη σχετικά με τη μοναδικότητα, πηγάζει από το γεγονός πως αυτές οι προτυπες έννοιες είναι επιβεβλημένο να ξεχωρίζουν από παρεμφερείς τους με μικρότερη εμβέλεια. Διότι, διάολε, δεν είναι δυνατόν το «αρωματίζω» να περιγράψει με ακρίβεια την χρήση ΑΡΩΜΑΤΟΣ ΤΖΙΤΖΙΛΩΝΗ. (Έγινα σαφης;) Πάμε λοιπόν:
Εγώ Τζιτζιλώνω Εσύ Τζιτζιλώνεις Αυτός Τζιτζιλώνει Εμείς Τζιτζιλώνουμε Εσείς Τζιτζιλώνετε Αυτοί Τζιτζιλώνουν
Τιμεί το Skip που εδώ και 30-40 χρόνια το συνιστούν σταθερά και αταλάντευτα 29 κατασκευαστές πλυντηρίων; Δηλαδή, οι ίδιοι και οι ίδιοι; Κολλήσαμε; Κανένας καινούριος δεν το προτιμά; Δεν βγάζει πια ο παγκόσμιος ντουνιάς κατασκευαστές πλυντηρίων; Κορέστηκε κιόλας το επάγγελμα; Ή σταματάμε στο 29 και δεν τραβάμε μήπως καούμε;
Και, για να ‘χουμε καλό ρώτημα, αγαπητό Skip, κάποτε κυκλοφόρησες ως Skip με Τετραεντέ. Όλοι χειροκροτήσαμε την αδιαμφισβήτητη επανάσταση που έφερες στο χώρο του πλυσίματος των ρούχων. Όταν έβγαλες δε και το βελτιωμένο μοντέλο με Τετραεντέ Β, υποκλιθήκαμε με δέος μπροστά στο δυσθεώρητο ύψος που εσύ τοποθέτησες τον πήχη. Μόνο που το ερώτημα πλανάται από τότε, σχεδόν 15-20 χρόνια πίσω: Γιατί, Skip; Γιατί σταμάτησες; Δεν υπάρχει Τετραεντέ C, Tετραεντέ D, και δε συμμαζεύεται; Ε; Εεεεεεε;
Έχω απορίες (θα μου πεις ό,τι έχει κανείς καλό είναι – ναι, αλλά τράβα πες το αυτό στο θείο μου το Σταμάτη που είχε πέτρα στα νεφρά, και δεν του ‘φευγε ούτε μετά από 4 εγχειρήσεις, και μεγάλωνε όλο και περισσότερο, και στο τέλος πιο μεγάλη ήταν η πέτρα παρά το υπόλοιπο ενδοκοιλιακό σύστημα, και μετά το ‘ριξε στην πλάκα λέγοντας «απέκτησα κοιλιακούς πέτρα», έναν δηλαδή είχε όλο κι όλο, αλλά ήταν αλτρουιστής ο θείος ο Σταμάτης, κι έλεγε «δεν κάνει να έχω εγώ πολλούς κοιλιακούς και άλλοι να μην έχουν κανέναν, οπότε θα κρατήσω έναν και καλό». Από τη θρησκεία είχε αποκτήσει τόσο έντονο το αίσθημα της κοινοκτημοσύνης, γιατί ήταν και βαθιά θρησκευόμενος ο θείος μου ο Σταμάτης, όλη μέρα το Χριστό και την Παναγία των συνανθρώπων του είχε στο στόμα του, και έτσι μίλαγε και στη θεία μου την Αγγέλα, διότι δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους ο θείος μου, ειδικά μετά το Αλτσχάιμερ δεν γνώριζε κανέναν, και εμένα όταν με έβλεπε με χαιρέταγε «ρε, καλώς το Νικόλα το Ζαχαριάδη» και την αδερφή μου τη θυμόταν, και πάντοτε «καλώς τον Κύρκο» και «πώς είσαι, Λεωνίδα;» και ποτέ δε μας μπέρδεψε με άλλους, και ξέραμε ότι ήμασταν ο Ζαχαριάδης και ο Κύρκος, σταθερός σε όλα του ο θείος ο Σταμάτης, αλλά δεν είναι πρέπον να πλατιάζουμε, οπότε επανέρχομαι και διατυπώνω τις απορίες μου):
1) Όταν οδηγείς βράδυ και ο άλλος απέναντι βλέπεις ότι δεν έχει ανάψει τα φώτα, εσύ του παίζεις τους προβολείς και τον ενημερώνεις να τα ανάψει, μην έχουμε τίποτα ντράβαλα*. Όταν όμως είναι μέρα και ο άλλος έχει ξεχαστεί με τα φώτα πορείας αναμμένα, γιατί ΔΙΑΟΛΕ του «παίζεις» ξανά τα φώτα; Τι θέλεις να κάνει; Να τα σβήσει; Ωραία, κι αν δεν τα σβήσει, ποιον ενοχλεί ΔΙΑΟΛΕ;
2) Όταν οδηγούμε σε βροχή και κάποια στιγμή η βροχή σταματήσει, είναι διότι το καιρικό φαινόμενο έλαβε τέλος ή εμείς απλώς βγήκαμε από την ακτίνα δράσης του φαινομένου αυτού; Aν, δηλαδή, κάνουμε όπισθεν, θα ξαναμεταφερθούμε σε βροχερό καιρό ή ό,τι έριξε έριξε;
3) Tι είναι τα «ντράβαλα»;
Τις τελευταίες μέρες, βασανίζομαι από το εξής ερώτημα: ζούμε όντως σε ένα κόσμο πραγματικό με την συμβατική ερμηνεία της πραγματικότητας ως το αποτέλεσμα ερεθισμού των αισθήσεών, ή μήπως τόσα χρόνια τρεκλίζουμε μέσα στις προσωπικές μας ουτοπίες ενώ όλα είναι απλά TZITZIΛΩΝΗΣ;
ΠΑΠΑΤΖΑΛΓΟΡΙΘΜΟΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ by Intr-AKOMH? Inc. – The Red Be-Hat Company
OS Compatibility: The cheaper the better, the jamba the best.
1. IF t < 18.12.2009 THEN «WAIT FOR UEFA ChL DRAW» INITIATE PARROTS «TSIKO = UNRELIABLE» ORCHESTRATE «NEWSPAPERS = LIVANISMA» TRAVEL to USA for BUSINESS 2. DO UNTIL t = 10.01.2010 PROMISE «METAGRAFARES» TRAVEL to USA for BUSINESS 3. IF t > 18.12.2009 THEN: IF «DRAW = APALEYTH» THEN ORCHESTRATE «PRWTATHLIMA UBER ALLES» INITIATE «NEWSPAPER CELEBRITY NAMES LOOP» TRAVEL to USA for BUSINESS IF «DRAW = PALEYETAI» THEN INITIATE «NEWSPAPER INTERVIEWS = MPOROYME» INITIATE PARROTS «INVINCIBLE DEFENSE WINS OUR GAMES – UNBEATEN since OCTOBER»
4. IF t > 20.01.2010 THEN: ORCHESTRATE «MANAGERS UNREASONABLE, PRESIDENT NOT KOTSOS» INITIATE PARROTS «RAUL BRAVO, LEONARDO, STOLTIDIS the BEST TRANSFERS» INITIATE PARROTS «ZAIRI, MATT, GALLETTI, MITROGLOU, DIOGO, ALL WEAPONS ARMED» TRAVEL to USA for BUSINESS
5. REDO FROM START UNTIL EASTER
Κάποια στιγμή πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Να πέσουν οι μάσκες που φορέθηκαν φέτο τις Απόκριες και δε λένε ακόμα να φύγουν από κάποια πρόσωπα που επιμελώς μας κρύβουν την Αλήθεια. Την Αλήθεια για την οποία πολλοί επάλεψαν, μόχθησαν και ίδρωσαν. Για το λόγο αυτό ζητώ και προκαλώ να σκύψει κάποιος σε ένα φλέγον ζήτημα: Στις ασφαλίσεις υπάρχει κάλυψη έναντι Τρίτων. Και ερωτώ: Οι άλλοι δύο ποιοί είναι; Γιατί κρύβονται; Γιατί δεν αναφέρονται ποτέ και συστηματικά; Γιατί δεν έχουμε κάλυψη έναντι Πρώτων και Δεύτερων; Ερωτήματα που, γνωρίζω, γνωρίζω καλά, πως ταράζουν τα ήσυχα νερά της καθεστηκυίας τάξης. Ελληνικέ Λαέ ξεσηκώσου. Σου λένε ψέμματα.
Μέσα στην κατάνυξη των ημερών ένα όραμα ήρθε να ταράξει το νυχτερινό μου ύπνο. Όλα ξεκίνησαν με ένα σεντόνι. Το είδα να κουνιέται ενώ έπαιζε ο ύμνος του Τσάμπιονς Λιγκ σε ρεμίξ με κλαρίνο, πλήκτρα και στα φωνητικά τον Γιάννη Καψάλη. Η κάμερα γύρισε στην κερκίδα και ζούμαρε. Φρίκη. Ο Αχιλλέας με γυαλί Rayban και μπλουζάκι Scorpions χαμογελαστός και αφράτος. Δίπλα του στριμωγμένος ο Φλορεντίνο Πέρεθ να κοιτάζει αποσβολωμένος το σκηνικό. Ο Αχιλλέας γυρίζει και του λέει σε άπταιστα αγγλικά: «Σενιόρε χίαρ ιζ Βόλος, του-ζερό, Σολάκης κίλερ».
Ξεκινάει το ματς, διαιτητής ο Λιθουανός Αρβύλας Πιασμανίτσιους. Η Βολάρα κρατάει και στο 35′ ο Γιάννης ο Ζαραδούκας πέφτει μέσα στην περιοχή ενώ σε απόσταση τριών μέτρων δεν υπάρχει κανείς. Φρρρρρρρρρ πέναλτι και κόκκινη στον Πέπε για αγριοκοίταγμα και τσαλακωμένο σορτσάκι. Ο Σολάκης παίρνει φόρα και στέλνει την μπάλα έξω από το γήπεδο, επανάληψη. Δεύτερη προσπάθεια και ο Κασίγιας αποκρούει. «Δώστου άλλη μια ευκαιρία» φωνάζει ο κόσμος ενώ ο Αχιλλέας βρίσκεται πλέον πίσω από το τέρμα. Επανάληψη. Μυταρόλα του Σολάκη και 1-0. Ο Αχιλλέας μπαίνει μέσα στο γήπεδο και αφού ισοπεδώνει στο πέρασμα του τον Ντι Μαρία πανηγυρίζει στο κέντρο.
Από το 47′ στο δεύτερο ημίχρονο ξεκινούν καθυστερήσεις. Ανοίγουν ποτιστήρια, περνούν έξι κοπάδια αρνιά μέσα από το γήπεδο, μπαίνει είκοσι φορές το φορείο χωρίς να έχει τραυματιστεί κανείς και πετάγονται συνολικά 135 κιλά μπάλες. Ο Μουρίνιο σηκώνεται και φωνάζει. Ο Αχιλλέας επεμβαίνει. «Σιτ ρε φλώρε ποντικομαμή». Ακολουθεί επίθεση στο Σέρχιο Ράμος που ζητάει κόκκινη μετά από μαρκάρισμα στην καρωτίδα. «Μωρή τίτικα, φιρφιρή άντε κάνε περμανάντ που ήρθες να μας ζητήσεις και κόκκινη» φωνάζει ο ευγενικός Αχιλλέας.
Τελικά στο 87′ λήγει το ματς ενώ ο καθαρός χρόνος ποδοσφαίρου είναι 2 λεπτά και 46 δευτερόλεπτα. Ο Αχιλλέας κάνει το γύρο του θριάμβου πάνω σε θρόνο που τον κουβαλάνε τέσσερα καλοθρεμμένα παιδιά. Ακολουθούν δηλώσεις στο Skysports. «Το ποδόσφαιρο θέλει καλαμπαλίκια και όχι λελέδες και ρούληδες. Ήρθες στο Βόλο; Θα προσκυνήσεις τι κι αν λέγεσαι Μουρίνιος ή Χριστιάνα».
Ακολουθεί η πατροπαράδοτη μπούκα στα αποδυτήρια. Σφαλιάρα στον Ρονάλντο που φυσικά βάζει τα κλάματα και τραμπουκισμός στον Πέρεθ. «Άι φακτ γιου ρε λουμπίνα. άι ντιστρόι, άι ξέσκις, άι γαμ…». Η σεμνή τελετή λήγει με ροχάλα στον Μουρίνιο και συγκινητικό τηλεφώνημα. «Βαγγέλη τους διέλυσα. Αδερφέ μου τους πέθανα τους ισπανολέλους. Κλείσε τραπέζι στη Χασά να φάμε ένα γουρνόπουλο».
Με ένα μαγικό και ανεξήγητο τρόπο τα τελευταία χρόνια τείνει να εκλείψει η πλέον χαρακτηριστική διαδικασία του τερματοφύλακα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, που δεν ήταν άλλη από το τίναγμα ένα προς ένα των παπουτσιών στο δοκάρι με την πλάτη ακουμπισμένη σε αυτό. Κι αυτό δεν τους τιμά καθόλου ρε διάολε, αλλά εάν υπάρχει ένα άτομο που τρώει νηστίσιμο σουβλάκι, τότε διάολε είναι ο Chuck Norris και αυτόν τον τιμά το γεγονός αυτό. Και ναι, αν η μεγάλη επιστροφή του υπέγραψε το νόημα της ζωής μας, τότε στις ταφόπλακες θα αναγράφονται οι εξής επιγραφές: 1) O Chuck με συνοδεύει στο μικρό αυτό ταξίδι 2) Ο Chuck θα με πάει κουρσάτο 3) Ο Chuck μιλήθηκε με τον Πετράκη και μου βρήκε καλή θέση. Κι αν το R.I.P. κατάντησε γραφικό τότε αυτά θα ζουν για πάντα, όπως ζει κι ο Elvis
Τις τελευταίες μέρες κάτι περίεργο βασανίζει το μυαλό μου και στοιχειώνει τον ύπνο μου. Κατ’ αρχάς καταλαβαίνω πως το ψαλίδι μπορεί να κερδίσει το χαρτί και πως η πέτρα το ψαλίδι. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το χαρτί νικάει την πέτρα. Δηλαδή το χαρτί υποτίθεται ότι τυλίγεται μαγικά γύρω από την πέτρα και την αφήνει κάγκελο. Μα πώς γκένεν ατό; Και άσε το μπιπ το ψαλίδι και πες μου γιατί δεν μπορεί το χαρτί να κάνει κάτι τέτοιο στους ανθρώπους; Γιατί, δηλαδής, οι μαθητές δεν τυλίγονται αμέσως από την κόλλα που έχουν μπροστά τους, όταν γράφουν διαγώνισμα; Θα σου ‘ξηγήσω γω μάστορα γιατί το χαρτί δεν μπορεί να κερδίσει κανέναν: η πέτρα μπορεί να το κάνει κομμάτια σε δύο δευτερόλεπτα.
Γι’ αυτό και όταν παίζω πέτρα-ψαλίδι-χαρτί πάντοτε επιλέγω την πέτρα. Και όποτε έρχεται κάποιος πρωταγωνιστής θεάτρου σκιών και μου λέει ότι με κέρδισε με το χαρτί, εγώ μπορώ να τον αρχίσω στα μπουκέτα με την ήδη σχηματισμένη μου γροθιά και έπειτα να του πω: «Συγγνώμη, φιλαράκο, νόμιζα ότι το χαρτί σου θα σε προστάτευε»… ΑΛΛΑ, ναι διάολε ΑΛΛΑ, αν ο στυλοβάτης της Παναθηναϊκής ιδέας και παντοτινός φορέας όλων των δοξασμένων πράσινων ιδανικών, Κώστας –ΤΗΕ GREEN- Γκόντζος ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της δημοκρατίας, η ελευθεροτυπία, εσύ Γιάννη Τσαούση θα ήσουν το ψωλ…εεε… ψαλίδι που κόβει άκαρδα τους μισθούς των εργαζομένων, ενώ εσύ αγαπητέ μου Κώστα Βαϊμάκη θα ήσουν το χαρτί στο οποίο εναποτίθεται με αισθαντικότητα και τρυφερότητα η γενεσιουργός αιτία του μόνιμου μπουκώματός σου.