Τις προάλλες πήγα να ανοίξω ένα λογαριαμό μισθοδοσίας. Με τιμεί που στην ερώτηση της υπαλλήλου εάν είμαι έγγαμος ή άγαμος, εγώ με φωνή 4 της απάντησα “Ενδιαφέρεσθε δεσποιΝΝΝΝίς;”. Με τιμεί που σε ερωτήσεις όπως ποιός είναι ο ταχυδρομικός μου κώδικας, το σταθερό τηλέφωνο και η διεύθυνση μου, της απάντησα πως χαίρομαι που μπαίνει στη ζωή μου και μαθαίνει πράγματα για ‘μένα; Με τιμεί πάνω απ’ όλα όμως που όταν μου ζήτησε να μάθει την ειδικότητα μου στην επιχείρηση, έλαβε χώρα ο κάτωθι διάλογος: -“Τ/Φ”. -“Τι εννοείτε;” -“Τυφεκιοφόρος, για τους παροικούντες εν τη Ιερουσαλήμ”;
Ο κυριος Θεοφιλος, μετα το απολυτηριο, βρηκε μια θεσουλα και επιασε δουλεια σαν ανειδικευτος εξωγηινος. Απο αγγελια. Τιποτα σπουδαιο. Του ‘χανε δωσει ενα παλιο φωτονιακο ΑΤΙΑ και τον βαλανε να πεταει περα δωθε. Δουλευε για φωτογραφησεις σε φθηνοεντυπα και επαρχιακους τηλεοπτικους σταθμους. Μερικες φορες εμφανιζοταν το σκαφακι του σε ενα ψευτοεπιστημονικο βιβλιο -ενα καλο επιχειρημα για να διεκδικησει δεκατο τριτο μισθο. Ειχε και πλεονεκτηματα ομως η μισθωτη αυτη εργασια. Αραια και που οταν τον ενοχλουσε κανενας διχτατορικος πολιτισμος ή κανενας απ’ αυτους που ξυνουνε με σαματα τη μυτη τους για να τους κοιτα ο κοσμος, εμπαινε στο σκαφος του, που μπορει να εδειχνε μικρο, αλλα ητανε βρωμογκαζο, γυρνουσε το κουμπι που εγραφε διαστημοταχυτης στο 3 κι εριχνε μια γερη γκαζια. Ετσι εκσφενδονιζονταν στα πλανητιακα συστηματα που απειχανε κατι πεταμμυρια φωτομοναδες απο τον ταχυδρομικο του τομεα. Οταν εφτανε μια χιλιοπεντακοσαρια χρονια μακρια, εδινε μια στροφη με το μανιτζεβελο και ξαναγυρναγε πισω και ολα ειχαν εξαφανιστει. Μειονεκτημα ηταν οτι κρυωναν οι πατατες του.
Μετα τιμής, Ο σχιζοφρενης εξωγηινος καλχαριας με το πολυ επικνδυνο ραδιενεργο πεος
Σας άκουσα να λέτε sτην εκπομπή για Σέπια Φωτογραφίες, και θυμήθηκα αυτό που είχα γράψει πριν κάποιο καιρό….
Υπάρχουν 4 ειδών άνθρωποι! Αυτοί που είναι καλλιτέχνες και δεν το δείχνουν! Αυτοί που είναι καλλιτέχνες, και το δείχνουν! Αυτοί που ΔΕΝ είναι καλλιτέχνες, και δεν τους νοιάζει! Και το αγαπημένο μου είδος! Αυτοί που ΔΕΝ είναι καλλιτέχνες, αλλά το ΠΑΙΖΟΥΝ ! Όχι καλέ μου άνθρωπε! Δεν είσαι! Γιατί το παίζεις;
Σέβομαι το να θέλεις να γίνεις! Μπορείς, κατά πάσα πιθανότητα! Αλλά γίνε πρώτα και μετά διατυμπάνισε το! Μην κάνεις το αντίθετο και γίνεσαι γραφικός! Όλοι μας όταν πήραμε την νέα μας φωτογραφική μηχανή, φωτογραφίζαμε τα πάντα! Για κάποια από αυτά είμασταν και πολύ περήφανοι, και τα δείχναμε τριγύρω! Αλλά ναι! Θα το πω! Είμασταν 17 διάολε! Ναι! Εσύ που τα διαβάζει αυτά, και λες από μέσα σου «Δεν μιλάει αυτός για μένα! Εμένα οι φωτογραφίες μου είναι καλές, και ας είμαι ερασιτέχνης!» ΟΧΙ! ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ! ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΙΛΑΩ! Πρέπει να καταλάβεις, πως το ότι βρήκες το κουμπάκι που κάνει την ψηφιακή σου να βγάζει ασπρόμαυρα, δεν σημαίνει πως, ότι τραβήξεις είναι καλό! Μπορεί στο μυαλό σου ο κουβάς με τα σκουπίδια που τράβηξες να είναι όμορφος επειδή είναι ασπρόμαυρος! Όχι, δεν είναι! Είναι ένας κουβάς! Με αποφάγια! Και χαρτιά! Και σάπια φρούτα! Όχι, δεν τον έχεις καδράρει τόσο γ@μάτα όσο νομίζεις! Απλά τον έβαλες στο κέντρο της φωτογραφίας! Ναι, είναι λιγότερο σιχαμένος στο ασπρόμαυρο, και σίγουρα δεν μυρίζει, αλλά όχι! Δεν είναι καλλιτεχνική φωτογραφία! Θέλω να σου πω ένα μυστικό: Όλα τα ποτήρια που έχουν νερό, όταν πέφτει πάνω τους φώς, κάνουν αντανακλάσεις και διαθλάσεις!! Όχι μόνο αυτό που φωτογράφησες εσύ! Όχι, δεν ήταν μια συμπαντική συνωμοσία για να ανακαλύψεις το ταλέντο σου, η διάθλαση αυτή! Φυσική το λένε! Αυτό ισχύει για όλα τα δέντρα που βλέπεις στους δρόμους, τα παγκάκια, τα αυτοκίνητα, τα κτήρια και τους αστέγους που φωτογραφίζεις! Ναι μπορούν να φωτογραφηθούν “κάπως” και να δείχνουν εξαιρετικά! Αλλά όχι! Εσύ δεν μπορείς να το κάνεις αυτό! Τουλάχιστον, όχι ακόμα! (Είδατε τι έκανα εδώ! Προσπάθησα να μην απογοητεύσω τελείως όποιον διαβάζει τώρα,και έχει καταλάβει ότι μιλάω γι αυτόν και τους ομοίους του! Είναι μια προσπάθεια επιβράβευσης σε αυτόν που “κατάλαβε”! Αυτοί που συνεχίζουν να λένε “Δεν μιλάει για μένα” είναι άξιοι της μοίρας τους!) Θα μου πείς, γιατί ασχολούμαι; Δίκαιη ερώτηση! Δυστυχώς έρχονται και μου τα δείχνουν! Στο facebook, στο Myspace, στα πάντα! Μου τα πετάνε στην μούρη, με την ελπίδα ενός “Like” ή κάποιου επαινετικού σχολίου! Δυστυχώς, λαμβάνουν αρκετά από τα παραπάνω! Απο ανθρώπους που είτε δεν έχουν ιδέα, είτε είναι ΠΟΛΥ πιο ευγενικοί από εμένα και θέλουν να πούν μια καλή κουβέντα! Βγαίνοντας από την ζώνη του λυκόφωτος, πήρε το μάτι μου πως άρχισαν να υπογράφουν και ψηφιακά τις φωτογραφίες τους! Τα πονήματά τους! Τα αριστουργήματα αυτά ντε! Το επόμενο βήμα είναι να βάζουν και υδατογράφημα στο κέντρο ώστε να μην τους κλέψει κανείς την πνευματική ιδιοκτησία!
Αφήνοντας στην άκρη την κατάρα του Βούδα της Δύσης, Ράφα Μπενίτεθ, του οποίου το αρχέγονο δόγμα «καλύτερη επίθεση είναι η άμυνα» στοιχειώνει ακόμη και σήμερα το Μέρσεισάιντ, απόψε θα απευθυνθώ σ’ εσένα, πρώην τίμιε Φερνάντο Τόρες. Εσένα, που ούτε τα κορδόνια του γίγαντα Σταν Κόλιμορ δεν είσαι άξιος να δέσεις. Που με τα 65 ψωροπαστέλια σε 102 αγώνες, θεώρησες ότι έχεις προσφέρει σε μία θέση που στοίχειωσε ο Πίτερ ο Κράουτς. Εσένα, που έμαθες τα βασικά από τον συγκάτοικο και κολλητό σου, μελλοντικό τότε πρόεδρο της ΠΑΕ ΑΕΚ. Ναι, σ’ εσένα μιλάω. Που παρακαλάς να μεταβείς στην Τσέλσι, μην τυχόν και δεν μπορείς να βγαίνεις δεύτερος. Δεν φταις εσύ, όμως. Είναι που δεν πρόλαβε να σε υποδεχτεί ο Τζίμι ο Τραορέ, ο Μπιόρνεμπι, ο Ματέο και οι υπόλοιποι αυθεντικοί «κόκκινοι», για να σε στρώσουν. Είναι που μετά τη φυγή των Τραορέ, Νούνιεζ, Πονγκόλ και Μέλορ, το kop είχε ανάγκη από ένα νέο ίνδαλμα. Αυτός είσαι, όμως, Φερνάντο Τόρες. Και δεν σου αξίζουν δάκρυα. Εδώ δεν πέρασαν τα τσαλίμια του μέγιστου Σαντιάγκο Μουνιόζ στη Νιουκάστλ, εσύ θα τη βγάλεις λάδι; ‘Ωρα καλή, λοιπόν, Φερνάντο, και ο Κρεγκ Τζόνστον μαζί σου…
Έχουμε μεγάλη περηφάνια που παίζουμε μπάλα σε αυτήν την ομάδα. – Την ομάδα που έχει διατελέσει πρόεδρος ο Λευτέρης Πανταζής, τα άσματα του οποίου έχουν ακουστεί στα ηχεία του Καμπ Νου στο παιχνίδι Barcelona-Panionios – Την ομάδα που πριν παστελώσει τρια γκολάκια στην Udinese έβαλε την Καλομοίρα και όλο το Fame Story να κάνει live στην κερκίδα – Την ομάδα της φανέλες της οποίας στα 90’ς έχουν φορέσει παίκτες με τα ονόματα Μπουγάς και Παϊτέρης – Την ομάδα που έκανε «χιτ» ημιχρόνου τα «έλα απόψε στου Θωμά» και «εισαι αγάπη αλκοολική» και μετά εκσυγχρονίστηκε βάζοντας να μοιράζουν δώρα οι «50 Ξανθιές» της TV με τη μόνη διαφορά οτι οι μισές ήταν καστανές!!!
Έσπρωξα την πόρτα γιά να μπώ. Μία κυρία που ερχόταν βιαστικά προς την έξοδο με παρέσυρε ελαφρά στο πέρασμα της. Αρκέστηκε σε ένα ΠΑΡΝΤΟν και συνέχισε. Κοίταξα μέσα. Στο μπαρ γινόταν χαμός. Σωστή χΑΒΡΑ. ΑΜ δε, που θα μείνω, σκέφτηκα. ΟΛΟ Φασαρία έχω, στο σπίτι, στη δουλειά, ε όχι και στην έξοδο μου. Πραγματικά πολύς νΤΟΡΟΣ. ΗΔΗ Σκεφτόμουν να γυρίσω και να φύγω όταν είδα έναν τύπο φουσκωτό, να έρχεται προς το μέρος μου. Θα είναι ο ΜΠΡΑΒΟς του μαγαζιού σκέφτηκα. Ψάχνετε για τραπέζι; με ρώτησε. Σκέφτηκα να του κάνω μία πλάκα. Όχι, του λέω, από την ασφάλεια είμα και ήρθα για ΝΤΟΥ. ΝΤΟΥ στο μαγαζί μας; με ρώτησε όλο απορία. Μα εμείς είμαστε σοβαρό μαγαζί, δεν δώσαμε ποτέ δικαίωμα. τΙ ΜΠΑΓΑΣΑς που είμαι, σκέφτηκα. Του την έφερα.
Τελικά δέχθηκα και μου βρήκε το καλύτερο τραπέζι του μαγαζιού. Κάθισα αφού πρώτα έδωσα στον μπάρμαν μία παραγγελία για μπίρα. Διπλα μου καθόταν ένα νεαρό ζευγάΡΙ. ΕΡΑ στές τους έκοψα, είχαν αυτό το λάγνο, προκλητικό βλέμμα στα μάτια. αΦΟΥ ΣΤΕΡεψαν τα ποτήρια τους, έδωσαν κι άλλη παραγγελία. Η νεαρή γκαρσόνα έφτασε τόσο γρήγορα με τα ποτά, λές και τα είχε έτοιμα από πριν. Η κακοΜΟΙΡΑ, ΛΑΣτέξ παντελόνι, ψηλοτάκουνα, μπλουζάκι τιράντα. Μόνο άνετη δεν φαινόταν. Συγνώμη, της κάνω, μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε; Ορίστε, μου λέει. Να, ξέρετε, της λέω, μου λείπει ένας παίκτης για την ενδεκάδα αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω. Μα, για ποιά ομάδα; με ρωτάει. Καλά, πλάκα μου κάνετε; της απαντάω εγώ……
Εσείς ξέρετε για ποιά;
Στερνη ημερα ητανε, 31 Αυγουστου – Το transfer market εληγε, θα κλειναμε τον Ρούστου (ποιητικη αδεια) -Μοντερνο χαφ μας ελειπε το κεντρο να οργωνει -Να κλεισει τρυπες και κενα, να ραβει να μπαλωνει -Το Μερσεϊσαιντ δεν χωραγε τοση πολυ μαγεια -Σαν δωρο αναπαντεχο ηρθες στην Παιανια -Της μπαλας εισαι μαστορας, στα ματια σου το ειδα -Πασα διαβητης, τεχνικη που μοιαζει του Προβιδα -Στο γηπεδο απεδειξες πως εισαι εργαλειο -Κι ας σε εχουνε μονάχο σου σαν το δεντρι στο κρυο -Ολοι οι συμπαικτες σε φθονουν, κι αυτο ειναι αμαρτια -Μια σεντρα δεν σου βγαζουνε σωστη στην Παιανια -Το Λαζο τον κανονισες, τωρα η σειρα του Γιοσου -Να μαθουνε να σεβονται , παικτη στο επιπεδο σου -Σε τρωνε τα κυκλωματα, μα μην μασας, θυμησου – Νταμιαν Πλεσι, παντα μαζι, οι αρρωστοι οπαδοι σου.
Δεν θα ηταν πολυ πιο ωραιο και απειρως πιο εποικοδομητικο, αν στο γηπεδο ακουγοταν απο την θυρα 13 αντι για το κλασικο ”χορτο μαγικο” κατι τετοιο; Στοπερ Σταθερο – Να ‘ταν στον υπνο μου να δω, αμυνας κεντρο σταθερο – Ντουγκλαο εγω, να ονειρευτω, να παιζει διπλα στον Παβιο – Παναθα μου, θα τρελαθω, αν δω επιτελους ενα στοπερ σταθερο – Και τον Πλεσι, σαν Πλατινι, να κανει ντριπλες, να χαζευει ολη τη γη (ολη τη γη) – Παναθα μου (Παναθα μου) Θα τρελαθω (θα τρελαθω) – Αν δω τον Βυντρα επιτελους αρχηγο (αρχηγο) – Ντουγκλαο εδω (Ντουγκλαο εδω) Μαρτσενα εκει (Μαρτσενα εκει) – Καν’τε ρελανς και κλειστε Γιαο Κουμουρτζι (Κουμουρτζι);
Ωδή στο «The howling» από Babel
Το έχω συνδυάσει με το The Howling II: Your Sister Is A Werewolf (με Christopher Lee και τον Σβαρτζενέγκερ των φτωχών, τον απόλυτο “φωνάζω και πυροβολάω στην κάμερα”, τον ένα-πολυμετοχικό και αδιαίρετο Reb Brown, ελληνικός τίτλος “Η Γυναίκα Λυκάνθρωπος”) γιατί το είδα το 1986 στο Σινεάκ στην πλατεία Κοραή στον Πειραιά, σε ηλικία 5 ετών, και πέρα από λυκάνθρωπους και ανθρωποφαγίες που πλέον δεν με πείραζαν (4 χρονών είχα δει το Alien του Ridley Scott), πέρα από όλα αυτά ήταν Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ που είδα βυζόμπαλα. Κομπλέ. Να σκίζει το χιτώνιο φάτσα στην κάμερα, με το πρόσχημα ότι θα μεταμορφωνόταν σε λυκάνθρωπο, αλλά για 10-15 δευτερόλεπτα τα είδαμε φάτσα-κάρτα και θα τα θυμόμαστε για πάντα. Sybil Danning, εσύ, τα δυο σου μεμεδόνια, το μυαλό μου, εσύ, η μνήμη μου, εσύ, τα μικράτα μου, εσύ. Αρχή και τέλος εσύ. Ρησπέκτ.
ΑΜΑΝ ΠΙΑ, με τον Τσάκ Νόρις. Πρώτον: δεν τολμάτε να θυμίσετε στην νέα γενιά που σας ακούει ότι o Bruce Lee του έκανε τα μούτρα κρέας στην ταινία Way of the Dragon. Δεύτερον: Ο Τσάκ ποτέ δεν κατάφερε να σκοτώσει 1000 Βιετναμέζους με γεμιστήρα 100 φυσιγγίων, όπως έκανε ο Σιλβέστερ Σταλόνε. Μάθετε επιτέλους τους πραγματικούς ήρωες.