Πολύς λόγος τα τελευταία χρόνια, ή καλύτερα γκρίνια, για τη μετριότητα και την ένδοια, που κυριαρχεί στις αναμεταδόσεις αθλητικών γεγονότων. Δεν είναι λίγοι αυτοί που χαρακτηρίζουν τη νέα φουρνιά τηλεσχολιαστών και speakers ως άχρωμους, άοσμους και «λίγους», μπροστά στο μέγεθος των παλαιοτέρων. Τιμή και δόξα, λοιπόν, στους speakers που με τη φωνή τους, τα σχόλια τους και τα ατοπήματά τους, πολλές φορές, έδιναν χρώμα στα αθλητικά γεγονότα! Εις εξ αυτών Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ. Ο Άνθρωπος που σε κάθε αγώνα μπάσκετ, αράδιαζε καμιά δεκαριά παροιμίες, λαϊκές ρήσεις και στόλιζε τη μετάδοσή του με μοναδικές, ανεπανάληπτες και αξέχαστες παρομοιώσεις: «Είναι μανούλα σ’ αυτά» «Τα έχει ψωμοτύρι» «Παλιά καραβάνα» «Πέρασε την μπάλα από κλειδαρότρυπα» «ο Παπαλουκάς πάει όλη τη διαδρομή» «ο Διαμαντίδης ταϊζει τον Ντικούδη» «Ο Σάβιτς ένας χαμάλης πολυτελείας, μαζεύει το σκουπίδι» «…πάσα στον Οικονομου, σηκώνεται για τρίποντο και… δοκάρι» «Ο Μπέρι σκοράρει, με το κάτι σαν σουτ» «Ο Eddie σήμερα καλά οπλισμένος, μπαρουτοκαπνισμένος θα λέγαμε!» και ένας από τους κορυφαίους συνειρμούς σε λήξη ημιχρόνου Πανιώνιος – ΠΑΟ, ο Η. Τurner επιχειρεί σουτ πίσω από το κέντρο: «O Turner από το σπίτι του, από το Σακραμέντο, που άλλωστε εκεί θα πάει το Καλοκαίρι!» (respect)
Όλα είναι δρόμος…
Τις ημέρες αυτές (και με τον Ερμή ανάδρομο…) πατάω, λίγο πολύ, στον αέρα. Βέβαια, όπως έχει πει και ο μέγας Σέρλοκ, «καλύτερα να πατάς στον αέρα, παρά πουθενά». Το τελευταίο, μου καρφώθηκε στο μυαλό σήμερα, την ώρα που πήγα στην πλατεία για να πάρω τσιγάρα. Πλησίον του περιπτέρου λοιπόν, βρίσκεται ένας πεζόδρομος, στα λόγια, γιατί στην πράξη θυμίζει περισσότερο λεωφόρο. Δεν ξέρω εξαιτίας ποιας τρέλας (άσχημα παιδικά χρόνια, ερωτική απογοήτευση;) αλλά σε τακτά χρονικά διαστήματα, ένα τυπάκι, στην ηλικία μου πάνω κάτω, παίρνει ένα πλακάτ που γράφει «ο πεζόδρομος στους πεζούς», και με ένα τσιγάρο στο στόμα (Camel θαρρώ) κλείνει το δρόμο στα αυτοκίνητα. Την πρώτη φορά που τον είδα μόνο του να κλείνει το δρόμο και να εισπράττει μπινελίκια από τους οδηγούς, μου φάνηκε κάπως ανώμαλο. Μόνο την πρώτη φορά όμως και σίγουρα όχι σήμερα. Σήμερα, και παρά το ότι το hangover από το χθεσινό μεθύσι με ωθούσε στο να γυρίσω σπίτι (σ.σ. έχω πάρει από το αλκοόλ περισσότερα απ’ ό,τι το αλκοόλ έχει πάρει από μένα), τον πλησίασα με σκοπό να του μιλήσω. Δύο πράγματα ξέρω καλά. Να φτιάχνω ποπ κορν και να τραβώ την προσοχή του άλλου. Έτσι, του έθεσα την κρίσιμη ερώτηση. «Να σου πω ρε φίλε, τι γνώμη έχεις για τη χθεσινή γκέλα του Παναθηναϊκού; Λες να ανακάμψει στην πορεία ή θα το πάρει ο Θρύλος φέτος;». Ο τύπος έμεινε κάγκελο. «Καταρχάς δεν είμαι φίλος σου», τόνισε απειλητικά, «ούτε θέλω να γίνω. Σταμάτα λοιπόν να με κοροϊδεύεις και σήκω φύγε από δω». Παραβλέποντας πως με τη συμπεριφορά μου έχασα για πάντα έναν υποψήφιο φίλο που θα μπορούσε να είναι ακόμη και η αδελφή ψυχή μου και με τον οποίο θα βλέπαμε ταινίες και θα τα πίναμε σε κάποιο beach bar της Σκιάθου ένα καλοκαίρι, συνέχισα το λογύδριο μου. «Εντάξει μαν, κατάλαβα πως δεν ενδιαφέρεσαι για τα αθλητικά. Πες μου όμως, αφού κάθεσαι ώρες εδώ, όταν σου τελειώνουν τα τσιγάρα, τι κάνεις. Πας στο περίπτερο να αγοράσεις, με τον κίνδυνο κάποια αμάξια να περάσουν από την ελεύθερη πια δίοδο;». «Μ’ αυτά που λες περνιέσαι για έξυπνος; Γιατί αλήθεια στο λέω δεν είσαι», είπε. Ποτέ δεν είναι κακό να εισπράττεις την απόρριψη, ειδικά αν προέρχεται από άνδρα και όχι από γυναίκα. Στην πρώτη περίπτωσή, ίσως και να ζηλεύει. Στη δεύτερη είναι απλά «χυλόπιτα». Όπως και να χει, η απόρριψη δεν είναι κακή. Είναι χρήσιμη. Και σε ότι αφορά εμένα, πολλές φορές είναι διδακτική. Δυστυχώς όμως σε αυτή την κατάσταση που είχα μπλέξει, δεν μπορούσα να συνεχίσω την κουβέντα με την ίδια μανιέρα. Ο τύπος είχε τσατιστεί μαζί μου και αν καταλήγαμε να παίξουμε μπουνιές, μάλλον «με είχε». Και μπορεί η απόρριψη να μη με πειράζει, αλλά ένα μαυρισμένο μάτι με πειράζει σίγουρα. Ειδικά αν είναι το δικό μου… Έτσι, αποφάσισα να αλλάξω τροπάρι. «Με λένε Θάνο και σόρυ αν σε εκνεύρισα», του είπα. «Θέλω να ξέρεις πως δεν έχω πρόβλημα μ’ αυτό που κάνεις, απλά πιστεύω πως δεν θ’ αλλάξει τίποτα», τόνισα με ειλικρίνεια. «Η μόνη χαμένη μάχη, είναι αυτή που δεν έγινε», μου απάντησε. Μάλιστα, σκέφτηκα. Το γύρισε στις κλισέ εκφράσεις και στην παπαρολογία ο τυπάς. Πίστευε πράγματι πως ο «πεζόδρομος» θα μπορούσε να γίνει πεζόδρομος, αν αυτός κάθονταν με τις ώρες κρατώντας ένα κακόγουστο, τουλάχιστον, πλακάτ και εμπόδιζε τη διέλευση των οχημάτων. Δεν κρατήθηκα σε αυτό το σημείο… «Μου θυμίζεις έντονα τον παππού μου», του είπα. «Συνήθιζε να μου λέει: “πάω επάνω να πηδήξω τη γιαγιά σου” Ήταν ένας τίμιος άντρας και δεν θα έλεγε ποτέ ψέματα σε ένα πεντάχρονο παιδάκι. Ήθελε πράγματι να «κανονίσει» τη γιαγιά, το πίστευε πως θα τα κατάφερνε, αλλά δεν νομίζω πως τα κατάφερε ποτέ, ήταν σε προχωρημένη ηλικία τότε…». Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και το ξύλινο πλακάτ προσγειώθηκε στο πάνω μέρος του κεφαλιού μου. Δυστυχώς το κεφάλι δεν βγήκε νικητής από τη σύγκρουση… Άλλη μια γροθιά με βρήκε στα πλευρά και με έριξε αιμόφυρτο στην άσφαλτο. «Πάλι καλά που δεν με χτύπησε στο πρόσωπο», σκέφτηκα όντας πεσμένος. Πέρασε λίγη ώρα και συνέχισα να κάθομαι ανάσκελα στην άσφαλτο. Δεν ήθελα να σηκωθώ. Έπιασα από το μπουφάν μου το πακέτο με τα τσιγάρα. Έβγαλα ένα και το άναψα. Συνέχιζα να κείτομαι ανάσκελα στην άσφαλτο. Το αίμα από το ανοιχτό κεφάλι έσταζε στο πρόσωπό μου και με εμπόδιζε να δω καθαρά τον ουρανό. Είχε σύννεφα πάντως. Μάλλον θα βρέξει το απόγευμα. Αν όχι το απόγευμα τότε το βράδυ. Ο κόσμος, περίεργος όπως πάντα, άρχισε να μαζεύεται γύρω μου. Δεν με ένοιαζε καθόλου όμως…
Ελεος πια με τον Chuck Norris!! Eνας ηλιθιος ηθοποιος ειναι!! Αν ειναι αληθεια οσα λενε να ερθει ΤΩΡΑ σπιτι μου να ανοιξει την πορτα και να μου χτυπησει το κεφαλι στο πληκτρολογιοοο ο-ρςρς0ηρεφηι0εψφς]ι202398490Ρ0[ΘΨΞΧΑΣ΄ΚΔΨ’ΟΨβκδεοη8ΦΥ2308]4ΡΟΝ’Ψ :p
6 Δεκεμβριου, 11:30, 12 παρα… Μπαινω στο αμαξι και πριν καλα καλα βαλω μπρος βαζω στο ραδιο τους αγαπημενους μου γραφικους. Χαρηκα πολυ που σας ακουσα να μιλατε για ενα ακρως ποδοσφαιρικο θεμα, την Μπαρτσελονα, και θεωρησα απαραιτητο να συμμετασχω στην κουβεντα ειδικα απο τη στιγμη που στα λεγομενα σας αναφερθηκε η λεξη “τυχη”. Κατι του στυλ “μπορει να μην τυχει να ξαναβγαλει Τσαβι” ή “μπορει να τυχει καποια χρονια να βγαλει μονο καλους αμυντικους” και τα ρεστα. Ο ελευθερος μου χρονος (γυρω στις 24 ώρες/ημερα) μου επιτρεπει να ασχολουμαι με την μπαλα 80 ωρες την εβδομαδα τα τελευταια 10 χρονια.
Θα ξεκινησω λεγοντας πως οι 8 ποδοσφαιριστες που αγωνιζονται βασικοι δεν ειναι ιδιας ηλικιας, κατι που σημαινει οτι δεν εκανε καποια στιγμη ενα καλο παιδομαζωμα η Μπαρτσα και βρηκε και εναν καλο προπονητη ακαδημιων και εβγαλε αυτους τους παικτες. Προκειται για μια δουλεια πολλων ετων, με πολλους ανθρωπους πανω απο αυτα τα παιδια αλλα και αλλους τοσους να ψαχνουν σε ολο τον κοσμο βρισκοντας οχι μονο τον Messi αλλα και τον Bojan ακομη και τον πιτσιρικα τον μεξικανο που μπορει να μην εκανε ποδοσφαιρικη αποσβεση αλλα εφερε καποια μυρια στα ταμεια της, μυρια που δεν ηταν πολλα αλλα αρκουν για να συνεχιστει αυτο το ψαξιμο για 5 χρονια. Πριν συνεχισω την εκφραση του θαυμασμου μου για αυτο το οικοδομημα και για να μην φανει οτι βλεπω μονο τα καλα της υποθεσης πρεπει να αναφερω και να θυμισω το εξης. Ας θυμηθουμε τα χρονια που χτιζοτανε αυτη η βιομηχανια ταλεντων οτι η Μπαρτσα ηταν στη σκια της Ρεαλ η οποια σηκωνε τα CL το ενα πισω απτ αλλο, μην μπορωντας να ανταγωνιστει τις δαπανηροτατες μεταγραφες της βασσιλισας. Τοτε η Μπαρτσα αγκομαχουσε μεχρι την τελευταια αγωνιστικη να να βγει CL ή επαιζε ουεφα.
Ολα αυτα λοιπον που απολαμβανει τωρα η ομαδα δεν αποκτηθηκαν χωρις θυσιες, θυσιες που μπορει να χρειαστουν και σο μελλον. Ενα αλλο θεμα που διαφωνησα μαζι σας ειναι το κατα ποσο αυτοι οι παικτες αλληλοεξαρτωνται απο το συστημα της ομαδας. Κατα την γνωμη μου αυτο που προσπαθουν να εμφυτευσουν σε καθε παιδακι που περνα την πορτα της ακαδημιας τους δεν ειναι το πως να παιζει μεσα σε ενα συγκεκριμενο συστημα αλλα μια νοοτροπια ποδοσφαιρικη που βασιζεται σε 2 βασικα χρακτηρισικα: αψογο κοντρολ και αψογη πασα, κατι που τους το μαθαινουν απο τη σιγμη που βγαζουν δοντια και πανω στα οποια μπορουν να βασιστουν ωστε να τους περασουν την ποδοσφαιρικη νοοτροπια που απαιτει συνεχη κινηση χωρις την μπαλα, ανασταλτικη λειτουργια απο ολη την ομαδα και γρηγορη σκεψη. Αυτο δεν προκειται να αλλαξει γιατι σε αντιθεση με την Ελλαδα που οταν αλλαζει ενας προπονητης αλλαζει μεχρι και αυτος που εχει το κυλικειο στο προπονητηριο εκει καποιοι ανθρωποι-κλειδια παραμενουν στις θεσεις τους ειτε προπονητης ειναι ο Πεπε ειτε θα ειναι ο Πεπε Τσεσμελε.
Θα μπορουσα να μιλαω ωρες για αυτο το ποδοσφαιρικο θαυμα που λεγεται Μπαρτσελονα και που ακομα και οταν χανει χαιρεσαι να τη βλεπεις και βγαζει τον ψηλο της φορ γιατι ξερει οτι δεν μπορει να ψαξει αυτον με γιομες (περσυ με Ιντερ) αλλα σταματαω εδω. Η Μπαρτσελονα πλεον ειναι κατι παραπανω απο μια ομαδα ακομα και για μας, που δεν ειμαστε Καταλανοι.
Καλές γιορτές να έχουμε, αλλά θα πάω να πάρω την πέτσινη ξαραχνιάστρα που βάραγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου τα χαλιά για να τα ξεσκονίσει (και ενίοτε και τον παππού μου) και θα αρχίσω να βαράω και εγώ αυτόν τον Βαβουροπατάτα με το ντεκαφεινέ αφραπάζ στο χέρι και το καλαμάκι με την τρύπα στο στρουφιχτό, απ’ όπου πιτσιλάει τα μοσχοπλυμένα με γκαζολίν μπλουζάκια του, αυτόν τον ανεμιστήρα με την κόμμωση ξυλοκόπου που μόνο για ξυστό κάνει η μάπα του, αυτήν την πρωϊνατζού του Οακα, αυτήν την τριφασική μπαλαντέζα του 1.5 μέτρου με τις καμένες ασφάλειες, αυτόν τον φιόγκο τον σωληνοκάγκουρα, αυτόν τον λεκανατζή σε τουαλέτες προαστιακού, αυτήν την γκαζοζού την τζιβιτζιλού, αυτόν τον μπαλοφουσφούση τον βιγκολεβίγκο με την τσαρδόφατσα και την πλατυποδία στα χείλη, τον Τσάκα… Αι μωρή βλαχοντάνα, μας έχεις ζαλίσει τα βλαχοδουκάτα μας εσύ και οι πρίγκιπες σου. Αι από δω πέρα να χαθείτε ρε όλοι σας… Δεν αντέχω άλλο, βλέπω μακαρίτες στον ύπνο μου…. Τσάκα σου εύχομαι να σε ματιάσει ο Ανέστης Βλάχος με το πορσελάνινο μάτι… ΤΕΛΟΣ.
Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι όλες οι παροιμίες, οι λαϊκές ρήσεις και οι παρομοιώσεις έχουν υποθεί απο το στόμα του Σκουντή, που με την μοναδική αμερικανοβλάχικη προφορά του συνεχίζει να ντύνει τα μπασκετικά και όχι μόνο τεκταινόμενα. Επιπλέον, η νέα φουρνιά μπασκετικών speakers μιμείται σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό στον τρόπο μετάδοσης (άγαρμπα όμως) τον μεγάλο ΣΚΟΥΝΤΗ, ξεπατικώνοντας ακόμα και ολόκληρες φράσεις του. Εύχομαι κάποια στιγμή να δημιουργηθεί και ένα τμήμα μεταπτυχιακού προγράμματος σε αθλητική δημοσιογραφία που να εξειδικεύεται κανείς στον τρόπο μετάδοσης του ΒΑΣΙΛΗ – «ΣΚΟΥΝΤΟΛΟΓΙΑ» δηλαδή.
Με Εκτίμηση, Παναγιώτης
Μήνυμα Ερωτικό: Λοιπόν πρώτα απ’ όλα πρέπει να καταλάβεις πως σε λατρεύω. 2ον, με κίνδυνο να φανώ μονότονος, σ’ αγαπάω. 3ον (και να την πάλι η γλωσσική μου ανεπάρκεια) δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. 3ον, εεε, 4ον εννοώ, έχεις τεράστια ευθύνη, γιατί, αν μ’ εγκαταλείψεις, θα πρέπει να σκοτωθώ. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς εσένα φοβάμαι. Και φοβάμαι. Τρομάζω. Για τη ζωή μου. Είμαι χαμένος. Μόνος. Ανιαρός. Βουβός (λέμε τώρα). Και 5ον, με την ελπίδα ότι δεν επαναλαμβάνομαι, σε γουστάρω…
1. Κυριοι μετοχοι ή πολυμετοχοι γιατι αφηνετε την ομαδα μονη της και δεν κανετε κατι για τη διαιτησια; Οταν η ομαδα βλεπει τη διοικηση να σιωπα μπροστα στην τραγικη αντιμετωπιση που εχει απο τους MIB τι θελετε να κανει; Να μην αντιδρασει; Να μην πει τιποτα; Να στεκεται και να την αντιμετωπιζουν σαν την Κατω Τραχανοπλαγια; Οταν καθε παπαρδελας διαιτητης βαριεται να τρεξει και να σφυριξει και εσεις δεν κανετε τιποτα, παρα να κοιτατε, τι θελετε να κανει η ομαδα; Αφου οπως λετε στην ΤΑ (τραγικη ανακοινωση, χαρην ευκολιας) πως ο χειρισμος του θεματος ειναι θεμα της Διοικησης και η διοικηση απλα βλεπει, να μην αμυνθει; 2. Κυριοι μετοχοι ή πολυμετοχοι ποιος σας ειπε πως το καλοκαιρι, αφου σχολασατε τον Τεσειρο, η ομαδα ήθελε εναν διαχειριστη του υλικου και των μεταγραφων που οι ιδιοι κανατε; Ζητησε ποτε ο Ολλανδος τον Χριστοδουλοπουλο; Ζητησε τον Μοτσαρτ; Ποιος σας ειπε πως το καλοκαιρι θελαμε να παιρνουμε τους παιχτες που ηθελε ο γαβρος; Γιατι δεν φροντισατε να αποκτησετε νωρις προπονητη; Γιατι δεν του διαθεσατε τα λεφτα να φερει οποιον αυτος θελει και οποιον ταιριαζει στα πλανα του; Ο Αντωνιου που βρηκε τις γνωριμιες και κανει το διευθυντη ποδοσφαιρου; Απο το Βαρουχα, τον Γκωνια και τον Κωστη τα εμαθε; Και γιατι πρεπει να δει κι ο κοσμος αν καποιος αξιζει ή οχι; Τι κανει ο προπονητης στην προπονηση; Δεν βλεπει ή μηπως τους βαζει ολο διπλουρα να παιζουν; Αν θελετε , οπως λετε στην ΤΑ να συμμετεχετε και εσεις στη χαρα του ποδοσφαιρου γιατι δεν βαζετε nova που εχει τοσους αγωνες καθε μερα; 3. Κυριοι μετοχοι ή πολυμετοχοι πως γινεται να ευχεστε να σταματησουν οι ηθικοι αυτουργοι των επεισοδιων, οταν εσεις ειστε αυτοι; Μηπως οι οπαδικες εφημεριδες μιλανε μονες τους; Μηπως δεν λενε αυτα που λετε εσεις; Μηπως εσεις δεν λεγατε, οταν ειχαμε Ιουνη, πως ο ΠΑΟ οποιον θελει τον παιρνει; Δικα σας δεν ειναι τα πρωτοσελιδα των οπαδικων εφημεριδων; 4. Κυριοι μετοχοι ή πολυμετοχοι ποσο αδικο θα ειχε ο Ολλανδος να παραιτηθει; Και κυριως ποσο αδικο θα ειχε να λακισει πριν η ομαδα παιξει με τη Βιγιαρεαλ; Ή πριν το παιχνιδι με το γαβρο; Φταιει ο Ολλανδος αν φυγει και δυσφημισει την ομαδα εξω; 5. (ασχετο) Κυριε τεχνικέ διευθυντή της Μπάγερν του Μονάχου, Ούλι Χένες, γιατι πηγατε για προετοιμασια στο Ντουμπαι και οχι στο ταπεινο Καρπενησι ή στα 3-5 Πηγαδια; Μηπως εσεις δεν θελατε τη χλιδα και να κανετε το κομματι σας; Και γιατι επιλεξατε το ιδιο προπονητικο με την πιο επιτυχημενη ομαδα της τελευταιας 20ετιας; Μηπως για να παρουν και τα μουτρα του Βαν Μπομελ λιγη αιγλη; Μηπως για να βγει σε καμια φωτο και ο Μαρτιν ο Ντεμικελις πισω απο τον Παολο; Μηπως επειδη θελει να ζησει λιγο σαν βασιλιας, σαν να συμμετεχει σε παραγωγη του Χολυγουντ οπως λες, ο Κριστιαν ο Λελ; Ετσι παντα γινεται. Χορευει ο ποντικος οταν το λιονταρι το ατάιστο λειπει. Και για οσους δεν καταλαβαν, μιλαω για το Γκατουζο. Που ησουνα πριν 20 μερες που ο Ρινο ετρωγε; Θα ερθει η σειρα σου να παραδωθεις στη χλευη.
Πολυ ωραια δεν νομιζετε πως μπηκε το 2009 ολοι οι παραπανω; Οι γιορτες ετελειωσαν, το γλεντι τωρα αρχιζει. Keep Walkin….
Η παρακάτω ιστορία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Για να διαφυλαχθεί η ιδιωτικότητα των πρωταγωνιστών έχουν παραποιηθεί τοποθεσίες και ονόματα.
-Houston – One year and a half before
Η Amanda Von Turner είχε ταλαιπωρηθεί πολύ από την τελευταία σοβαρή ης σχέση, τον William Park ή Willy όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί. Ο Willy, άκαρδος και άσπλαχνος, για κερασάκι στην τούρτα αποφάσισε να… μην βάλει κερασάκι αλλά ένα κέρατο. Αναμενόμενο θα έλεγαν όσοι τον γνώριζαν αφού ποτέ δεν σταμάτησε να δοκιμάζει την τύχη του παρότι είχε σχέση. Λιγότερο αναμενόμενο ότι αποφάσισε να πάει με φίλη της Amanda. Χωρίσανε. Και χωρίσανε με άσχημο τρόπο. Η μικρή και αφελής Amanda είχε στεναχωρηθεί πολύ και προσπάθησε να ορθοποδήσει στην ζωή της. Έτσι λοιπόν στάθηκε όρθια, σκούπισε τα δακρυσμένα μάτια της με το μανίκι και αποφάσισε να κάνει μια νέα αρχή.
-New Orleans – 5 months before
Όλα ξεκίνησαν από ένα μικρό χωριό (όχι την Γαστούνη Ηλείας) στα περίχωρα της Νέας Ορλεάνης. Εκεί ζούσε η Jayne Dillinger, μια νέα κοπέλα που μόλις είχε αποφοιτήσει από το κολλέγιο και έκανε τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για την προσωπική της ζωή καθώς είχε μπει οριστική τελεία στην εξ’αποστάσεως τρίμηνη σχέση της με τον Johnny Pantles. Η Jayne όσο και αν προσπαθούσε να τον βγάλει από το μυαλό της τόσο περισσότερο έμενε κολλημένη στα γεγονότα του παρελθόντος, ενίοτε σε σημείο σχιζοφρένειας. Προσπάθησε βέβαια, βγήκε ραντεβού με αρκετούς άντρες, υδραυλικούς και κομμωτές κυρίως (μη με ρωτάτε γιατί, εγώ απλά την ιστορία λέω) αλλά δεν κατάφερε να ξεφύγει από το φάντασμα του Johnny, ίσως να μην ήθελε κιόλας. Ο Johnny, τρία χρόνια μεγαλύτερος της, ζούσε στην μακρινή πολιτεία του Κάνσας. Μεγάλη απόσταση θα έλεγε κάποιος τρίτος. Και έτσι ήταν. Δυο αναπάντητα μυνήματα και πέντε αναπάντητες αναπάντητες ήταν αρκετά. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς έγινε. Κάποιοι λένε ότι ο Johnny επέλεξε να φύγει για την Ευρώπη και να αφήσει πίσω την παλιά του ζωη. Κάποιοι λένε ότι πέθανε. Ενώ κάποιοι άλλοι -πιο πεζοί ίσως- λένε ότι βρήκε άλλη γκόμενα.
-Houston – NOW
Η Amanda Von Turner υποδεχότανε την Jayne στον σταθμό του λεωφορείου. Είχε να την δει ένα μήνα άλλωστε. Θα την φιλοξενούσε για το Σαββατοκύριακο στο σπίτι της και θα βγαίνανε να διασκεδάσουνε -μια σπίθα στην μοναχική ζωή της Jayne στη Νέα Ορλεάνη. Η γνωριμία τους άρχιζε πριν από περίπου μισό χρόνο όταν και η Jayne τέλειωνε το κολλέγιο. Ο χρόνος για την φιλία δεν ήταν πολύς αλλά τις είχανε δέσει οι καταστάσεις. Και η Amanda είχε σταθεί και ακόμα στεκότανε στην Jayne για τον χωρισμό της με τον Johnny. Το βράδυ είχε φτάσει και οι δύο κοπέλες δοκίμαζαν τα ρούχα τους, χαχανίζοντας κοριτσίστικες κουβέντες για το παρελθόν αλλά και για τις προσδοκίες της βραδιάς. Η Amanda στιγμιαία είδε μια αμφιβολία στην ματιά της Jayne.
-Είσαι καλά; ρώτησε
-Ναι, ναι μια χαρά, απάντησε διόλου πειστικά η Jayne.
Η Amanda πλέον ήξερε ότι κάτι είχε συμβεί.
-Έχει να κάνει με τον κομμωτή που βγήκες τις προάλλες; ρώτησε διστακτικά
-Όχι, απάντησε με μια υπόνοια βουρκώματος
-Εεε τότε έχει να κάνει με τον Johnny εεε βρε κουτό; Αφού σου έχω πει ότι σου αξίζει κάποιος καλύτερος! είπε με εύθυμο τόνο προκειμένου να την κάνει να νιώσει καλύτερα.
-Όχι, απάντησε ψιθυριστά αυτή την φορά και ενώ ένα δάκρυ είχε αρχίσει να κυλάει στις βλεφαρίδες της και από εκεί στο μάγουλο της σχηματίζοντας έτσι ένα ρυάκι.
-Μα τι έχεις; ρώτησε συμπονετικά..
-Δεν μπορώ να σου πω, είπε με σπασμένη φωνή
Την επόμενη φορα η Amanda δεν ρώτησε αλλά απαίτησε να μάθει τι έγινε και μάλλον θα έπαιρνε απάντηση. Και έτσι έγινε.
-Εεε… να… θυμάσαι τον William;;
-Εννοείς τον πρώην μου; λέει η Amanda
-Ναι αυτόν… απάντησε
– Ναι ωραία τι έγινε με αυτόν; ρώτησε ανυπόμονα και φοβισμένα κατα μία έννοια.
– Ήρθε πριν μια βδομάδα στην Νέα Ορλεάνη και πήγαμε για έναν καφέ.
Νευριασμένη μέσα της αλλά ψύχραιμη στη όψη η Amanda ρώτησε:
-Όταν λες ήρθε εννοείς οτί ήρθε έτσι στα ξαφνικά και σου είπε «είμαι Νεα Ορλεάνη πάμε για έναν καφέ;»
– Όχι ακριβώς..πριν από ένα μήνα που είχα έρθει πάλι σε σένα… μου είχε δώσει το κινητό του…
– Και σε πήρε τηλέφωνο για να έρθει;;
-Ναι..
– Και του είπες «εντάξει έλα»; συνέχισε με ήρεμη φωνή η Amanda αλλά δεν ήταν και τόσο ήρεμες οι σπασμωδικές τις κινήσεις.
-Ε ναι, τι να του έλεγα… απάντησε η Jayne η οποία καθόταν ακίνητη προσπαθώντας να ελέγξει τα δάκρυά της.
– Γιατί ρε Jayne!!, φώναξε η Amanda
Μετά από δύο δευτερόλεπτα προφταίνοντας την φωνή της συνέχισε με επιτακτικό τόνο:
-Jayne πήγατε μόνο για καφέ ή έγινε και τίποτα άλλο;
Αμίλητη η Jayne…
-Jayne έγινε τίποτα άλλο;; Jayne πες μου ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ; ούρλιαξε η Amanda η οποία πλέον δεν ήξερε αν θέλει να ακούσει απάντηση αλλά ήξερε ότι έπρεπε να μάθει και ήξερε ότι ήθελε να ξεσπάσει.
-Εε να μου είπε ότι ήρθε με την μηχανή του μέχρι εδώ για να με δει και να μου πει ότι του αρέσω.. Φιληθήκαμε κιόλας.. είπε η Jayne με τρεμάμενη φωνή που μόλις έβγαινε από το στόμα της.
Η Amanda δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Έπρεπε να την χαστουκίσει ή μήπως να διατηρήσει ένα επίπεδο; Έπρεπε να την αφήσει να πει την απολογία της ή να την διώξει κατευθείαν για την προδοσίας της; Έπρεπε να την σβήσει από φίλη στο facebook ή όχι (ναι κύριοι, πέρασε και αυτή η απορία); Προσπαθούσε από κάπου να πιαστεί η αγαθή, κάτι να βρει ώστε να απαλλάξει την φίλη της από αυτό που έκανε αλλά δεν μπορούσε να βρει τίποτα.
Τις σκέψεις της ήρθε να διακόψει η φωνή της Jayne..
-Το ξέρω ότι έκανα λάθος το παραδέχομαι..
Η Amanda με αυτά τα λόγια μαλακώνει λίγο. Αποφασίσει να ακούσει την απολογία της. Ξέρει ότι τα πράγματα δεν θα είναι ίδια ποτέ πια αλλά τουλάχιστον η Jayne έχει συναίσθηση της προδοσίας της. Θα της ζητήσει συγγνώμη που πήγε με τον πρώην της πίσω από την πλάτη της, θα είναι κάπως ψυχρή μαζί της τον πρώτο καιρό και ύστερα θα είναι σχεδόν όπως παλιά… Να.. Σα να το βλέπει μπροστά της…
Ουδόλως όμως… καθώς συνεχίζει η Jayne:
– Δεν ήμουνα σωστή το ξέρω… να…αφού … αφού …είμαι κολλημένη με άλλον.. με τον Johnny μου… δεν είναι σωστό να πάω με κάποιον άλλον…
Τουβ!!!
Να πω ότι η Amanda μετά από αυτό διαολόστειλε την Jayne; Το λέω.
Και έτσι φτάνει στο τέλος της άλλη μια ιστορία γυνακείας φιλίας.
Αφού τα Χριστούγεννα έχουν βγει πλέον εκτός μόδας, έχω να αντιπροτείνω τα “Κωστούγεννα” που θα γιορτάζονται κάθε 12 Μαρτίου, προς τιμήν της γεννήσεως του θεανθρώπου Κώστα Μήτρογλου. Αντί για το έλατο ή το πατροπαράδοτο καραβάκι, θα στολίζουμε GLX και αντί για Oh Christmas Tree και Jingle Bells θα ακούγονται οι ύμνοι των Star Children και λοιπές ψυχεδελικές μελωδίες.
Τα παιδιά θα ψάλλουν κάλαντα δικής τους επιλογής (Καρράς, Πάολα, Μακρόπουλος κτλ) με σκισμένα τζιν και χέρια στις τσέπες με τους αντίχειρες να προεξέχουν. Ο Άγιος Βασίλης θα διατηρηθεί, φορώντας αντί για το κλασικό κόκκινο μπουφανάκι, ένα fly γυρισμένο με το πορτοκαλί απ’ έξω. Η λευκή του γενειάδα καταργείται δια νόμου και αντικαθίσταται από το αγριεμένο Μήτρογλου style μουσάκι, ενώ απαραίτητο αξεσουάρ θα είναι το φορεμένο ανάποδα καπελάκι τζόκεϊ. Οι τάρανδοι παίρνουν σύνταξη και τον γέροντα θα συνοδεύει πλέον κονβόι με 12 στρογγυλοφάναρα κόκκινα παπιά.
Δε χρειάζεται φυσικά να αναφέρουμε ότι ο χρόνος θα αρχίσει να μετράει από το 1988, δηλαδή βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή που μιλάμε στο έτος 24 μ.Κ.