Όλοι μα όλοι οι παράγοντες σε ΚΑΘΕ κλήρωση πρωταθλήματος λένε: ααα, καμία κλήρωση δεν είναι εύκολη, ααα, όλοι θα παίξουν με όλου, ααα, εύχομαι να δούμε καλό ποδόσφαιρο, ααα, να μην υπάρχει βία στα γήπεδα, ααα, όλες (!!!) οι ομάδες να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους… ΑΛΛΑ, αν ο Γκόντζος ήταν ο σκύλος του Τεν Τεν Μιλού εσείς θα ήσασταν οι κοπρίτες που μου έχουν καταχέσει την αυλή!
ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΜΥΘΟ ΜΕ ΤΟ ΝΕΤΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΕΦΤΕΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΝΕΦΡΟ.
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΜΙΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΙΑΤΟ ΠΟΥ ΤΡΩΓΕΤΑΙ ΚΡΥΟ.
Στην καφετέρια στο λύκειο, όταν η σερβιτόρα δεν ήταν σίγουρη, αποφασίζαμε εμείς ποιος φραπές έχει γάλα και ποιος όχι, με αυστηρό ύφος και περίσσια αυτοπεποίθηση, προσπαθώντας έτσι να αναδείξουμε στην παρέα, στη σερβιτόρα ακόμα και στους εαυτούς μας, την εμπειρία μας πάνω στο αντικείμενο του καφέ. Ενίοτε είμασταν σε θέση να καταλάβουμε με το μάτι και ποιος είναι γλυκός ή μέτριος, αλλά το λέγαμε με μια μικρή επιφύλαξη -χωρίς ωστόσο να είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε οποιαδήποτε αμφιβολία.
ΣΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΟΡΜΑΕΙ ΜΕΣΑ ΜΕ ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ! ΟΤΑΝ ΤΟ ΒΡΕΙ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΠΕΦΤΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΕΝΑ ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΔΟΚΑΡΙ ΠΟΥ ΤΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ… ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΕΝΑ ΑΛΜΑ ΑΛΑ ΔΕΒΕΤΖΗ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΕΞΩ! Υ.Γ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ ΤΟΝ ΣΥΓΧΑΙΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΤΟΥ!!!
Όταν πέρναμε σβάρνα τα παρακμιακά βιντεοκλάμπ για να βρούμε ταινίες της χρυσής δεκαετίας του 80 η κάναμε ανασκαφές σε ντουλάπες για να ξεθάψουμε εκείνη την κασέτα που από τη μια πλευρά έλεγε «ντισκο» και απο την άλλη «μπλούζ» για να ακούσουμε το «i miss you», κάποιος νερόβραστος θα βρισκόταν να σου πεί «ρε καμμένε, με τι ασχολείσαι;». Είναι ο ίδιος που θα ανεβάσει παρόμοια links στο facebook με σχόλια του στυλ «treli kaltila» ή «pwwww ti mou 8imise auto to kommati…».
Κάθε φορά που βουρτσίζουμε τα δόντια μας, αμέσως μετά τα κοιτάμε στον καθρέφτη και πάντα μα πάντα, διάολε, νομίζουμε πως έγιναν έστω και λίγο πιο λευκά.
Μεγάλες Καλοκαιρινές Αλήθειες: α) Οταν πάμε στην παραλία κατα 80% θα υπάρχει μια παρέα υπερηλίκων που θα έχει πάει (για έναν ανεξήγητο λόγο) όσο πιο μέσα μπορεί, φορώντας κατι σαν ψάθινα καπελάκια β) Όλοι έχουμε μπερδέψει σημαδούρα με άνθρωπο και το αντίθετο.
ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΝΙΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΑΧΑΡΗ ΑΧΝΗ ΤΟΥ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕ.
ΤΟ ΜΑΤΙ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΦΑΓΟΥΡΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΕΙΝΑ ΒΡΩΜΙΚΑ ΚΑΙ ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΒΡΑΧΙΟΝΑ ΠΟΥ ΝΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΓΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ…