Το «και τα λοιπά» ειναι η κατεξοχήν φράση που χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να δείξουμε ότι ξέρουμε περισσότερα από όσα πραγματικά ξέρουμε…
Όταν περνάμε οριακά με κόκκινο, δεν υπαρχει μεγαλύτερη ικανοποιήση από το να περνάει και ο από πίσω, ειδικά αν είναι αρκετά πιο πίσω, καθώς έτσι διασφαλίζεται οτι δύσκολα θα γράψουν εμάς.
Οταν έχει τελείωσει ένα παιχνίδι μπιλιάρδου πάντα κάποιος θα συνεχίζει να χτυπά όσες μπάλες έχουν απομείνει. Επίσης,οταν παιζεις μπιλιαρδο παντα θα έρθει καποιος και θα σε ρωτησει με φωνη 4 «Φιλαράκι, θα παιξετε πολλή ώρα ακομή;».
Σ’ όλες τις ταινίες με θέμα το μπάσκετ, οι πρωταγωνιστές κερδίζουν πάντα με buzzer-beater.
Όταν είσαι ξάπλα στη καρέκλα του οδοντίατρου (αλλιώς γνωστή ως «η καρέκλα του τρόμου») πάντα, ενώ ο γιατρός θα κάνει δουλειά προσπαθούμε κι εμείς να κρυφοκοιτάξουμε τι κάνει απο την αντανάκλαση του προβολέα πάνω απο το κεφάλι μας.
OTAN EIMAΣTAN NEOTEPOI OΛOI ΠPOΣΠAΘHΣAME NA MIMHΘOYME TH KINHΣH TOY NTANIEΛ AΠ’ TO KAPATE KINT. TIMH KAI ΔOΞA ΣTOΝ MIΣTEP MIΓIAΓKI!
Όλες οι γιαγιάδες, όταν γυρίσουν απο τον παθολόγο, την λαϊκή και ειδικά από την ανηφόρα, κάθονται στην πρώτη καρέκλα και λένε «σύρε βάλε μου ένα ποτήρι νερό να χαρείς…». Αφού πιούν την 1η γουλιά, ξεκινάνε την δραματική περιγραφή της περιπέτειας που είχαν το τραγικό αυτό μισάωρο που έλειπαν.
Ακόμη και αν οι κυλιόμενες σκάλες στο μετρό είναι εκτός λειτουργίας εμείς θα αγνοήσουμε τις κανονικές και θα ανεβουμε απο αυτές, έχοντας την κρυφή πίστη ότι κάποια στιγμή θα ξεκινήσουν…
Αν παραγγείλεις με παρέα σε εστιατόριο, έρθουν πρώτα οι σαλάτες με τα μεζεκλίκια και δεν φαγωθούν μέχρι να έρθουν οι μερίδες, τότε δεν θα φαγωθούν καθοόλου…
Το πρωί μόλις ξύπνησε και δε μπορεί να λειτουργήσει. Το μεσημέρι ή πεινάει και δε μπορεί να συγκεντρωθεί ή μόλις έφαγε, βάρυνε και η νύστα τον καταβάλλει.Το απόγευμα αρχίζει να βγαίνει η κούραση της μέρας και το βράδυ είναι πια πτώμα… Τη Δευτέρα κουβαλά το ξεμυάλισμα του προηγούμενου Σ-Κ, στα μέσα της εβδομάδας η κούραση κορυφώνεται και προς την Παρασκευή ήδη σκέφτεται το επερχόμενο Σ-Κ… Το Φθινόπωρο τον μελαγχολεί, χώρια οι αναμνήσεις του καλοκαιριού που δεν εννοεί να τελειώσει. Το Χειμώνα έχει πολλές υποχρεώσεις, έχει μικρύνει κι η μέρα και τον πιάνει ένα ψυχοπλάκωμα. Την Άνοιξη αρχίζει ο ενθουσιασμός, η αντίστροφη μέτρηση να τελειώσει το σχολείο, βάλε κάτι Πάσχα, κάτι πενθήμερες, κάτι Πρωτομαγιές… Συμπέρασμα (και Μεγάλη Αλήθεια): Δεν είναι ότι ο μαθητής δεν θέλει να διαβάσει. Απλώς, δεν τον ευνοούν ποτέ (μα ΠΟΤΕ) οι διάφορες περιστάσεις… Μετά τιμής, Ανδρέας