KATΩ ΣTA LASSANAΔIKA EΓINE ΦAΣAPIA / 2 LASSANAΔEΣ ΠIAΣANE ΠOY ‘KANAN THΝ KYPIA / ΣTA ΣIΔEPA TOYΣ BAΛANE KAI ΣTH ΣTENH TOYΣ ΠANE / KI AN ΔE BPEΘEI O LASSANA TO ΞYΛO ΠOY ΘA ΦANE.
KYP AΣTYNOME MH BAPAΣ AΦOY KAΛA TO ΞEPEIΣ / ΔOYΛEIA MAΣ EINAI O LASSANA KAI PEΣTA MH ΓYPEYEIΣ.
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Γυρνώ πάλι στις φιλόξενες σελίδες σου μια και αυτές είναι η τελευταία μου παρηγοριά στο δράμα που περνώ. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω. Τα πράγματα δυσκολεύουν επικίνδυνα, οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν γοργά, τα συμπτώματα “φωνάζουν” πως βρίσκομαι ήδη στο κατώφλι του συνδρόμου στέρησης. Ξαφνικές εφιδρώσεις, ρίγος ενώ έξω κοντεύει 38 βαθμούς, σπασμοί, κράμπες στο στομάχι, όραση θολή, εφιάλτες όχι μόνο στον ύπνο… ποιον ύπνο δηλαδή, ποιος μπορεί να κοιμηθεί με τέτοια αγωνία σαν τη δική μου, όλο και συχνότερα παραληρήματα. Η μόνη διέξοδος στο πρόβλημα, η μοναδική σωτηρία από το σύνδρομο είναι να εξασφαλίσω μια γερή δόση από το “φάρμακό” μου και σου υπόσχομαι καλό μου ημερολόγιο πως θα ‘ναι η τελευταία φορά. Ναι, το ξέρω πως αυτό είχα πει και την προηγούμενη, αλλά τώρα το εννοώ. Μία και τέλος! Αλλά μία καλή… δύο μαζεμένα… τι δύο, τέσσερα μαζεμένα επεισόδια από το Ρετιρέ θα με ξαναφέρουν στα ίσα μου. Μόνο στη σκέψη ότι θα ξαναδώ Γιουλάκη-Πανοπούλου ένα γλυκό ρίγος διαπερνά τη ράχη μου και φτάνει μέχρι τα αυτιά μου, όπου ακούγεται η θεάρεστη μουσική των τίτλων έναρξης. Και πως θα τη βγάλω καθαρή μέχρι να βρω το γιατρικό μου; Δοκίμασα θεραπείες με υποκατάστατα (Καφέ της Χαράς, Κων/νου και Ελένης), εκρηκτικά κοκταίηλ (Ιδιαιτέρα για κλάματα με επανάληψη Λιάγκα-Σκορδά) αλλά τζίφος. Κάποιος μου πρότεινε να κατεβάσω ΟΛΗ τη σειρά από το internet αλλά δεν είμαι χαζός. Δε θέλω να πάω από od… άσε που download και Γιουλάκη είναι τόσο ασύμβατες έννοιες που αν τις αναμείξεις μπορεί να καταστραφεί το σύμπαν… Ορίστε,πάλι παραληρώ… Μέχρι και γράμμα έστειλα σε Καψή και Πρετεντέρη που φαίνονται άνθρωποι συμπονετικοί, να μεσολαβήσουν και να ξαναπαίξει η σειρά αλλά μέχρι σήμερα τίποτα! Καληνύχτα συμπονετικό μου ημερολόγιο, τα ξαναλέμε αύριο…
2000, κάπου εκεί θα ήτανε θαρρώ, στη λίστα του Ξεκούτιασον ονόματα σωρό, έψαχνε έναν παιχταρά για να φοράει τα γάντια, μετά το Σμάιχελ ο Μπαρτέζ; Αυτό είναι κατάντια!
Στη Γουίγκαν τότε βρέθηκε το νέο το αστέρι, το Μάντσεστερ θα είχε πια για νέο του λημέρι. Το Χάουαρντ δεν φοβήθηκες κι έγινες βασικούρα οι οπαδοί με σένανε είχαν χοντρή καψούρα.
Με τατουάζ το γέμισες το άσπρο σου το δέρμα, και αποκρούσεις έκανες, συχνά μεσ’απ΄το τέρμα. Το γκολ όμως δεν μέτρησε, κι ας ήταν με τα μπούνια, ακόμα κλαίν’ Τσαούσηδες και τ’άλλα τα ”σπιρούνια”.
Απ’το Ολντ Τράφορντ έφυγες,και πηγες στα ”σφυριά”, μετά περιπλανήθηκες μέχρι Δανία μεριά. Μα όλοι τους σε διώχνανε και πάλι μακριά, ψευδώς σου καταλόγιζαν μπυρίτσες και χαρτιά.
Τώρα φανέλα θα φοράς, με τ’άσπρο και το μαύρο, και θα γλεντήσεις βάζελο, δικέφαλους και γαύρο. Με Ατρόμητο δεν έπαιξες, το κάρφωσε ο Μπουλούτ, μα όταν κάτσεις στα γκολπόστ, δεν θα περνάει σουτ.
Θα στέκεσαι σαν κέρβερος μπροστά απ’την εστία, στη θέα σου τρομάζουνε ο Βίνι κι ο Γκαρσία. Κάντε κλειστό πενταετές,στον Κάρολ το αλάνι, για πάντα στο Ηράκλειο τον κόσμο να τρελάνει.
Τι ζόρι τραβάνε όλοι με τον Αύγουστο; “Αγαπημένος μήνας”… “Το καλοκαίρι στα καλύτερά του”… “Όλο το χρόνο περιμένω τον Αύγουστο”… Μπα; Σοβαρά; Τρίχαι, κυρίες, δεποινίδες και κύριοι. Τρίχαι κατσαραί. Και εξηγούμαι:
Φαντάσου το καλοκαίρι σαν ένα Σαββατοκύριακο: Ο Ιούλιος είναι το λατρεμένο Σάββατο (ή Σαββάτο, για τους εναλλακτικούς). Όπως ξημερώνει το Σάββατο κι εσύ γνωρίζεις ότι έχεις όλο το 48ωρο μπροστά σου, κάνοντας όνειρα για το πώς θα περάσεις τις ατελείωτες στιγμές του καθισιού και -ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ- την επόμενη μέρα ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ, έτσι και τον Ιούλιο η μέρα είναι μεγαλύτερη, ο κόσμος όπου και να πας λιγότερος και -ομοίως με πριν- ξέρεις ότι τον Αύγουστο όλα και όλοι θα κινούνται με ρυθμούς χεεελλλλλλλώώώώώώννναααας…
Αντίθετα, ο Αύγουστος είναι η καταραμένη, μελαγχολική Κυριακή. Μήπως θυμάσαι πώς ένιωθες από μικρός και πώς νιώθεις ακόμα κάθε Κυριακή; Να σου θυμίσω εγώ: ΟΚ, ξυπνάς ό,τι ώρα θέλεις (εκτός αν σε τρέχουν σε καμιά εκκλησία), αλλά όλη τη μέρα μετράς αντίστροφα για την εβδομάδα που έρχεται απειλητικά. Σκέφτεσαι “αυτό ήταν, πάει κι αυτό το ΣουΚου, άντε πάλι τα κεφάλια μέσα” και πέφτεις σε τριςχειρότερη μελαγχολία. Έτσι και τον Αύγουστο, με το που μπαίνει η πρώτη του μέρα, υποσυνείδητα έστω, πιάνεις τον εαυτό σου να λέει: “Αυτό ήταν, πάει κι αυτό το καλοκαίρι, άντε πάλι τα κεφάλια μέσα” και περιμένεις τον παλιοΣεπτέμβριο να δώσει το σύνθημα για άλλη μια σεζόν.
Γι’ αυτό, λοιπόν, Ιούλιος! Ι-ΟΥ-ΛΙ-ΟΣ!!! Τελεία. Και παύλα.
Μετά τιμής, Ανδρέας
Υ.Γ. Ο Δεκαπενταύγουστος ειναι σαν το σήμα έναρξης της Αθλητικής Κυριακής: Κυριακή βράδυ, αργά, λίγο πριν συνειδητοποιήσεις για τα καλά ότι έρχεται το τέλος…
Ήταν οι μαγικές στιγμές του χειμώνα του 1984 που φάνηκε ότι κάτι αλλάζει… Η αφάνεια, ο ερασιτεχνισμός, τα ειρωνικά βλέμματα των ευρωπαίων πήγαν περίπατο. Η χώρα μας έστηνε τα θεμέλια για αυτό που θα επακολουθούσε (ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 1987, ΕΥΡΩΛΙΓΚΕΣ , EURO 2004, κοκ). Τις μέρες εκείνες, το ελληνικό θωρηκτό της πόπ, ο ασυγκράτητος για τα φτωχά ελληνικά όρια, ο ασύλληπτος (και ανεπανάληπτος στη συνέχεια) και μπαρουτοκαπνισμένος ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΡΙΤΟΔΙΠΛΩΜΕΝΟΣ έστηνε το λάβαρο της ελληνικής disco-επανάστασης στα ευρωπαικά charts, καρφώνοντας στο νούμερο 1 το αλήστου μνήμης LOST IN THE NIGHT! Τιμή και δόξα στον Costas!
Ο Αι Βασίλης ήταν λιτός και φιλάνθρωπος. Πως τον απεικονίζουνε χοντρό σαν να έχει φάει ένα αρνί και να έχει πιεί και 5 κιλά κρασί; Αι Βασίλη με την μάσα που έριξες όλο το χρόνο οχι από καμινάδα δεν περνάς, αλλα ούτε από δίφυλλη πόρτα! Μήπως όντως είσαι ντεμέκ Αι Βασίλης που έλεγε και ένας φίλος μας Θεσσαλονικιός; Μήπως να σκεφτόσουνα λίγο από το ξέσκισμα σου στο φαγητό να πήγαινε και στα παιδάκια που πεινάνε; Οχι γιατί έχουμε αρχίσει και αναθεωρούμε όλες μας τις σκέψεις για την εκκλησία (δεν ξέρω αν εκεί που ήσουν άκουσες για το Βατοπέδι), κανόνισε μην σε πάρει και σένα η μπάλα! Και κάνε και λίγο διάιτα για του χρόνου γιατί είναι και ξεφτίλα να πεινάνε παιδάκια και εσύ η αναβίωση ενός λιτού Αγίου που έδινε τα πάντα στα παιδάκια και κράταγε τα ψύχουλα γι αυτόν να μας έρχεσαι ξεσκισμένος στην μάσα και στα κρασιά (γι’αυτό και τα κόκκινα μαγουλάκια…). Κανόνισε! Είμαι παντοτινός θαυμαστής του αληθινού Αι Βασίλη αλλά πρώην δικός σου. Και το γράμμα των μικρών ανιψιών μου δεν θα το στείλω ταχυδρομικώς για Βόρειο Πόλο…. Θα σταματήσω στην Βάρη, στα Βλάχικα και θα το αφήσω εκεί! Με την κοιλιά που έχεις κάνει μάλλον εκέι έχω τις περισσότερες πιθανότητες να σε συναντήσω… Πρόσεχε όμως γιατί εδώ κάποιοι κάψανε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, οπότε κανόνισε μην το σκεφτούν όπως εγώ και σε πετύχουν πουθενά, γιατί την έβαψες άπληστε μονοφαγά! Θες και cabrio ιπτάμενο! ΑΪΝΤΕ! Κάτω ο χοντρός Αι Βασίλης!
Ο κ. Χαρδαβέλας μπορεί να είναι 500 χρόνια στη δημοσιογραφία αλλά αντί όσο περνούν τα χρόνια να γίνεται καλύτερος αυτός γίνεται τουλάχιστον χειρότερος. Είναι δυνατόν αγαπητό μου blog να έχει καλεσμένους στην εκπομπή του αστρολόγους (αν υπάρχει κάτι τέτοιο), που να προσπαθούν να μας αποδείξουν ότι είναι φυσιολογικό που οι μεγαλύτεροι πολιτικοί, πρίν κάνουν την κάθε τους κίνηση, συμβουλευόντουσαν τον προσωπικό τους αστρολόγο…. Αλήθεια κύριε Χαρδαβέλα εσείς δεν ήσασταν κάποτε που φέρνατε καθηγητές πανεπιστημίων που αντιδρούσαν, όχι στις απόψεις, αλλά στην ίδια την οντότητα της αστρολογικής «επιστήμης»; Τι έγινε; Μήπως οι σοβαροί άνθρωποι σας γύρισαν την πλάτη μόλις είδαν ότι ασχολείστε με καραγκιοζιλίκια; Εσείς ο ίδιος λέγατε ότι οι αστρολόγοι εκμεταλλεύονται την αδυναμία σκέψης κάποιων ανθρώπων. Και τώρα τους υμνείτε; Λυπάμαι γιατί ήσασταν μια συμπαθητική φιγούρα της τηλεόρασης και το ίδιο συμπαθητικά κάποια θέματα των εκπομπών σας όπως για τα θέματα της Κύπρου, της ελληνικής γλώσσας και κάποια θέματα που η επιστήμη αδυνατεί να εξηγήσει… Αλλά μάλλον δεν συμφέρει να ακούγεται και τίποτα της προκοπής στην αστεία τηλεόραση μας… είναι καλύτερη η Λίτσα Πατέρα και η παρέα των πρωινάδικων… όνειρα γλυκά στον ύπνο που σας στέλνουν….
ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΣΤΗ ΖΩΗ. Ο ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΞ… ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΑ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ, ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ. ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΕΒΑΖΑ ΕΡΑ ΣΠΟΡ ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΑ ΒΑΙΜΑΚΗ ΚΑΙ ΤΣΑΟΥΣΗ ΜΕ GUEST STAR ΤΗΝ ΑΓΡΙΟΦΩΝΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ… ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝΕ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΝΟΥΝ ΙΔΙΑ. ΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ. ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ… ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΗΓΑ ΣΕ ΠΟΡΕΙΕΣ ΑΝ ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΩ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. ΕΙΜΑΙ ΠΟΝΗΡΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΙΛΙΕΣ ΑΓΟΡΙΑ ΜΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ. ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑ ΠΡΩΤΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΜΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕ ΝΑ ΑΚΟΥΩ FIGHTCLUB ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΝ. ΕΓΩ ΤΟΤΕ ΚΛΕΙΔΩΝΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΕΒΑΖΑ ΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ… ΦΥΣΙΚΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΝΑΓΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ. ΤΩΡΑ ΚΛΕΙΝΩ ΜΟΝΟ ΜΕ ATHENS AIRWAYS ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΩΡΑΙΑ ΜΩΡΑ… ΠΑΝΤΑ ΚΛΕΙΝΩ ΘΕΣΗ ΣΤΗ 18Α Η 18Β ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΚΑΘΕΤΑΙ Η ΑΕΡΟΣΥΝΟΔΟΣ… ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ. ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΙΑΣΩ ΣΤΟΝ ΤΣΑΟΥΣΗ. ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΠΑΙΔΙ, ΩΡΑΙΑ ΦΩΝΗ, ΑΛΛΑ… ΒΡΕ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ; ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΩ ΚΑΤΕΒΑΖΩ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΠΑΤΖΟΥΡΙΑ ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΜΕ ΞΥΠΝΑΕΙ… ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΓΙΑΤΙ Ο ΣΑΡΑΣ ΠΑΝΤΑ ΒΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΤΩΝ ΔΙΑΙΤΗΤΩΝ; Ο ΦΩΤΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΑΡΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΜΠΑΣΚΕΤ. ΓΙΑΤΙ Ο ΜΠΑΤΙΣΤ ΜΑΣΑΕΙ ΣΑΝ ΚΑΤΣΙΚΑ ΤΗΝ ΤΣΙΧΛΑ ΚΑΙ Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ… ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΠΑΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΜΙΑ…
Προβληματισμός μεγάλος… καποιοι αναρωτηθηκαν γιατί; Τελικά τι έφταιγε και το καραφλό ακτινιδιο θέλησε να αποδράσει απο το ψυγείο τρέχοντας πανικόβλητο; Μηπως οι ντοματες δεν του άφηναν αρκετό χώρο να αναπνευσει; Μήπως πικραθηκε γιατι δεν του μιλουσαν τα άλλα φρούτα ή απλα το εκνεύριζε η επιδεικτικη υπεροψία της Φετας; Η Οικολογική Ηθική του μεταμοντερνισμου με απόψεις περί αξιας ουσιας και δικαιου, συνδυάζεται με το σκοτεινό μεγαλείο του πολέμου που συνίσταται στην υπέρβαση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Στην αμιγή μορφή του και στο εμπειρικό πλαίσιο, παρουσιάζεται και σε συνάφεια με την έννοια της Ηθικής. Που λαμβάνει την μορφή μιας μυστικής ασκητικής ως αποτέλεσμα της οποίας το «εγώ» ταυτίζεται με το θειο, σε σημείο να μην έχει πλέον συνείδηση του σώματος του και να ξεχνά ακόμη και ότι είναι ενσαρκωμένο στον Αιμίλιο το μήλο ή στον Μπάμπη, τον γάτο της Κατερίνας… Γιατι πέρασα με κόκκινο; Αφου ειχα κάνει τζόκινγκ το πρωί… και μετά ήρθαν οι μέλισσες (ξανά)…
Η οθόνη είναι φιλόξενη. Σε προκαλεί να την κοιτάξεις στα μάτια, να κάψεις κάθε μόριο του εγκέφαλου που σου έχει απομείνει μετά από όλα αυτά τα χρόνια καταχρήσεων, μοναξιάς, θλίψης και μπαρουτοκαπνίσματος των χοιρινών. Εσύ βέβαια κάπου μέσα σου το ξέρεις, όλα έιναι δρόμος, όλα είναι ψέμα, ένα κουμπί χρειάζεται να ακουμπήσεις, ένα πόμολο να γυρίζεις για να μάθεις ότι η ζωή σου δεν σου ανήκει, την άφησες στο μανάβη από παλιά… Σου τάζει, σε βρίζει, σε χλευάζει, σε κοιμίζει, σε παρηγορεί, σε φτύνει. Σε παίρνει, σε καυλαντώνει, σε ξύνει, σε πλένει, σε κλωτσά, σε αφήνει. Από τα παλιά μικρά καρτούνς που χάναμε τα πρωινά σαββατοκυρίακα της ζωής για να χαζέψουμε ακόμη περισσότερο τον ευάλωτο μας εαυτό, στις φτηνές τσόντες και της άυλες υποσχέσεις τίποτα δεν σε σώζει, τίποτα δεν μπορεί να νικήσει την οθόνη, ούτε το κίτρινο πιτσιλωτό ξωτικό με τη ζάντα από Hayabusa δεν μπορεί να φέρει την βροχή. Σαν σαμάνος του βορρά προσκυνάς και απεύχεσαι, σαν Αγέρωχος του Νότου πέφτεις και κλαις πάνω από το σαλάμι σου, το πτώμα ενός παιδιού που κέρδισες δικό σου μόνο με 65 σεντ από τον μαυρόχειρα της γειτονιάς. Τι να κάνεις; Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την οθόνη, γιατί και εσύ μια οθόνη είσαι πια, τον βάτραχο κανείς δεν θα τον κλάψει φίλε, μόνο να κοιτάμε και να δείχνουμε, μόνο να μεθάμε και πάντα πίσω να μην γυρνάμε… Το υπογράφω; ίσως, ναι μεν αλλά, το νέτο είχε πόνους στους σωλήνες αλλά έδωσε ένα γλυκό χαμόγελο πρίν φτύσει τον κόρφο της.