Μα τον Τουτατι, μπορω να καταλαβω τις πιτσιλιες στη λεκανη μια κοινοχρηστης τουαλετας αλλα -διαολε- δεν μπορω να καταλαβω εκεινους που εχουν κατουρησει ολο τον υπολοιπο χωρο εκτος απο την τουαλετα! Ελεος! Σημαδεψτε αμπαλοι! Εδω ο Σακιλ εμαθε να βαζει βολες!
Θέλω να βγάλω απο μέσα μου τα ουίσκια που κατέβασα χτες… Είμαι στο σωστό μέρος; Al Homer Σημείωση Fight Club: Όχι, αλλά κάνε δουλειά σου.
Μα την πίστη μου, αν ξανακούσω τον Χατζηγεωργίου ν’ αναφέρει ξανά τις λέξεις bombita και Ναβάρο, θα πάρω τη μεγάλη ψαλίδα που ‘χω για να κουρεύω τους καλλωπιστικούς θάμνους, ξέρετε, αυτήν την τεράστια που θυμίζει… Ψαλιδοχέρη, θα πάω στο Μέγαρο της ΕΡΤ, θα τον βάλω κάτω και θα του κουρέψω την, όμοια με μπερδεμένους σπάγγους, λιγδωμένη, αηδιαστική χαίτη του. Αμάν πια με τους φανφαρόνους-Μασόνους που περισσότερο απ’ το μπάσκετ αγαπάνε τον ήχο της φωνής τους. Κάποτε είχαμε το Σκουντή με τα λατινικά γνωμικά, τώρα έχουμε τους επιγόνους του!
Πόσο με τιμεί που από τη στιγμή που ενηλικιώθηκα (είμαι πλέον 19 ετών, μαντράχαλος φοιτητής στας Αγγλίας) το ratio διαβασμένων προς σύνολο απεσταλμένων μηνυμάτων έχει πάει στο 0 προς πολλά (συν ένα κατά πάσα πιθανότητα), από 15 στα 20 όσο ήμουν ανήλικος; Πόσο με τιμεί δε που το εκλαμβάνω αυτό ως αδιάσειστο στοιχείο που φανερώνει το ότι γερνάω -και εξ’ αιτίας αυτού μου έχει γίνει έμμονη ιδέα το να διαβαστώ;
ΜΕ ΕΠΝΙΞΕ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ. ΕΚΕΙ ΑΓΑΠΗΣΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΘΗΚΑ. Η ΜΙΚΡΗ ΠΟΛΗ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΣΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΦΥΓΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΨΗΛΑ, ΠΟΥ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΣΠΑΝΙΑ ΕΡΧΟΝΤΑΝ. ΝΙΩΣΑΜΕ ΠΩΣ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΦΟΒΟΤΑΝ. ΑΝΗΣΥΧΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΑΣ, ΑΓΡΙΕΥΑΝ ΠΟΥ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΦΥΓΑΜΕ. ΤΩΡΑ ΜΕΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ. ΕΜΕΙΣ, ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ, ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ. ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙΝΟΙ ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ, ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ, ΠΟΥ «ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΚΡΥΜΜΕΝΟ», ΕΙΝΑΙ ΟΛΩΝ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. “ΚΑΙ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΜΕ ΑΥΤΑ, ΜΑ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΥΓΙΗ ΛΟΓΙΚΗ. ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΜΑΣ ΘΕΩΡΟΥΝ ΕΝΑ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΖΩΟ, ΣΑΝ ΤΟ ΖΩΟ ΠΟΥ ΓΕΛΑΕΙ ΚΑΙ ΚΛΑΙΕΙ, ΣΑΝ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟ ΖΩΟ”.
Ένας Θεός ξέρει πόσο μου τη δίνουν οι τύποι που το παίζουν αντισυμβατικοί. Έτσι λοιπόν πιστέψτε με πως όταν λέω ότι ο Ρομπέρτο Κάρλος είναι απ’τους πιο υπερτιμημένους ποδοσφαιριστές της ιστορίας, δεν το λέω για να το παίξω αντισυμβατικός.
Ήταν υπερτιμημένος.
Αριστερό μπακ που δε μάρκαρε για να τον εκθέτουν οι αντίπαλοι επιθετικοί-επειδή ήξερε πως θα τον εκθέσουν αν μαρκάρει. ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΝ ΞΕΧΩΡΙΖΑΝ: Η συχνή παρουσία του ψηλά στην επίθεση, οι κούρσες και το δυνατό πόδι. Ανέβαινε ψηλά επειδή έπαιζε σε μια ομάδα της οποίας οι αντίπαλοι κλείνονταν στο μισό γήπεδο κι επειδή ήταν ταχύς. Άρα, ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ τον ξεχώριζαν: ταχύτητα και δυνατό πόδι.
Κι εντάξει, για την ταχύτητα να το καταλάβω πως ο κόσμος έψαχνε να βρει τον ξένο Βασίλη Λάκη. Αλλά το σουτ;;; Το σουτ ρε’σεις; Το “μπούμι” που κοροϊδεύαμε στις αλάνες; Το μύτο που κράζαμε από το δημοτικό; Αυτό ζήλεψε ο κόσμος;
Τον θυμάμαι τον μπαγλαμά να σουτάρει κωλόμυτο σε κάτι πιτσιρίκια δεκάχρονα στο τείχος. Τον θυμάμαι να βάζει πάνω από δέκα γκολ με ξερά μπούμια που έκαναν γκέλες σε σαράντα αμυντικούς πριν καταλήξουν στο τέρμα. Κι όλοι λέγαν για τα φοβερά του φάουλ-ΕΛΕΟΣ.
Ένα τέτοιο γκολ είχε βάλει και με τον Ολυμπιακό και μετά είχε το ΘΡΑΣΟΣ να πει ότι το γκολ του Ζάχοβιτς (πλάτη στο τέρμα, κοντρόλ και στροφή με μια κίνηση, τέλειωμα στην γωνία του Κασίγιας) ήταν τυχερό. Προφανώς δε χρειάζεται να πω για το χέρι του σε επόμενο αγώνα.
Είναι ένα βίντεο στο ίντερνετ με “τα μαγικά του γκολ”. Είναι ΤΡΙΑ.Τ ΡΙΑ ΔΙΑΒΟΛΕ. Εκ των οποίων ένα απευθείας κόρνερ όχι α λα Χατζηπαναγής, ψηλοκρεμαστά, αλλά χαμηλό, που αν οι αμυνόμενοι ήταν συγκεντρωμένοι θα το καθάριζαν ανετότατα, και ένα γκολ από σέντρα-σουτ από πολύ πλάγια θέση. Ότι το’θελε και καλά. Αλλά όταν τα’κανε αυτά ο Τόνι ο Κάλβο τον έλεγαν κωλόφαρδο. Μάλιστα.
ΌΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΙΤΟ; ΝΑΙ ΡΕ,ΗΤΑΝ ΤΟ ΦΑΟΥΛ ΜΕ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ. Το φάουλ που σύμφωνα με επιστήμονες που αργότερα είμαι σίγουρος ότι πήραν το Νόμπελ, αν η μπάλα δεν έβρισκε στα δίχτυα θα συνέχιζε σε τροχιά σπείρας του Αρχιμήδη και θα κατέληγε στο κέντρο της ν’ ανοίξει μια μαύρη τρύπα που θα κατέστρεφε το ηλιακό μας σύστημα. Ναι, αν δεν έβρισκε δίχτυα .Και αν δεν είχε τη βαρύτητα να την τραβάει στο έδαφος.Και αν καμπυλώνεται ο χωροχρόνος απ’τα χρήματα. Τα χρήματα που σου έδωσαν τόσα υπερτιμημένα συμβόλαια.
Άντε τράβα τώρα στην Ανζί να μάθεις στα Ρωσάκια πόσο άχρηστο είναι το πλασέ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Στα Ρωσάκια του Όλεγκ του Βερετένικοφ διάολε.
Έφυγε ξαφνικά χωρίς να το καταλάβουμε. Άρχισε σιγά σιγά να φθίνει και να περνάει στην αφάνεια. Πότε πέθανε, ρε παιδιά η κασέτα; Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν νοσταλγοί που ακόμα κάνουν μιαξρισμένες κασέτες για το αγαπημένο τους αμόρε. Αχ, πόσο γρήγορα ξεχνάμε οι άνθρωποι! Δε θυμάμαι την πρώτοι φορά που άκουσα την φωνή μου πλάι στου παππού που μου μάθαινε να τραγουδώ «Πλάθω κουλουράκια…». Θυμάμαι σαν να έιναι τώρα το πρώτο κασετόφωνο που κατέστρεψα από περιέργεια να δω πως δουλεύει μέσα. Τις κασέτες που βρήκαν παρατημένες στο γηπεδάκι του μπάσκετ της γειτονιάς στο Χολαργό (εκεί που έχει παίξει σαν νεανίας ο Σταύρος Κόλκας) που ήταν το πρώτο άκουσμα που με έβαλε στο τριπ να ακολουθήσω μουσικά τον αδερφό μου στο ταξίδι του ροκ εν ρολ! Ήταν αυθεντικές κασσέτες Venom και Exodus. Πολύ φοβήθηκαν όταν τις άκουσαν και μου λέγαν δια διαόλου και τριβόλους, μα εγώ ήξερα μέσα μου την αλήθεια. Μπούρδες! Μουσικάρα είναι ρε, μην είστε γραφικοί! Και μπήκαν στη ζωή μας και τα φορητά, γουόκ μαν. Αχ, πόσες φορές αμέτρητες σαν τα άστρα έχω σιχτιρίσει τις πεσμένες μπαταρίες που με άφησαν χαρμάνι. Πόσες φορές προσπάθησα να ισιώσω την μασημένη ταινία και να ξαναδώσω ζωή στην κατακρεουργημένη, από το φθηνό ρωσοποντιακό κασσετόφωνο, μουσική. Πόσες γυναίκες έχουν λάβει μία από της μαεστρικά δημιουργημένες συλλογές μου; Οι κασσέτες μου είχαν ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο με τουρίστριες και ταχυδρομεία! Πόσες μουσικές έχουμε ανταλλάξει-αντιγράψει στα διπλά μας κασετόφωνα που μας έδιναν μάλιστα και στάτους αν τα είχαμε. Ήταν η κασέτα που με έκανε να σπουδάσω ηχοληψία και ήταν η εποχή της κασέτας που μου έμαθε διάφορες πατέντες, του στιλ ότι τώρα γράφω με το αριστερό ακουστικό αντί για μικρόφωνο. Σε πόσες παραλίες έχουμε πάει με το κασετόφωνο στους ώμους. Πόσα χρόνια χωρέσαν στα 90 λεπτά της κασέτας; Πόσες στροφές έκανε ο μηχανισμός του Τέκνικς μου πριν σβήσει; Πόσα στιλό και μαρκαδοράκια χάλασα για να γράψω τα περιεχόμενα; Πόσα φράγκα χάλασα για να τις αγοράσω άδειες; Παπί θα είχα αγοράσει! Όχι, αυτό που πάει στην ποταμιά, το μηχανοκίνητο δίτροχο εννοώ! Ελάχιστες κράτησα, γιατί πιάναν πολύ χωρο που χρειαζόμουν, αλλα πρώτα έγραψα στο ΠιΣι όσαν δε θα μπορούσα να βρω ξανά. Οι υπόλοιπες αναπαύονται εκεί που πάν οι γλάροι! Ρεστ ιν πίς, κασέτες!
Το όραμα ήταν καθαρό. Μετά από πολλές ημέρες περιπλάνησης στα βουνά, με μόνη παρέα τα κογιότ και τους γύπες, βρήκα μια βαθιά σπηλιά και εκεί ξεκίνησα το ταξίδι του πεγιότλ. Και ο Μανιτού μου μίλησε: «Οι καιροί που ανταλλάσαμε χρυσό και ασήμι για πολύχρωμες χάντρες και νερό της φωτιάς με τα χλωμά πρόσωπα έχουν περάσει. Το πνεύμα του Πολεμιστή δεν πρέπει να χαθεί στα σκοτεινά μονοπάτια». Και τότε κατάλαβα. Ο πόλεμος που μαίνεται εναντίον μας δεν διεξάγεται στο καταπράσινο πεδίο της μάχης, αλλά στα χαρτιά και τις κλειστές αίθουσες. Αλλά το Μεγάλο Πνεύμα μου έδειξε το δρόμο: Δεν θέλετε κύριοι του Συμβουλίου της Επικρατείας γήπεδο στο Βοτανικό, γιατί θα καταστρέψει τις φωλιές των κορμοράνων και θα αλλοιώσει την «όμορφη» και «γραφική» αισθητική εικόνα της περιοχής του Ελαιώνα; Ωραία λοιπόν. Ας χτίσουμε τότε ένα κολοσσιαίων διαστάσεων άγαλμα- τοτέμ του ενσαρκωτή του Μεγάλου Πράσινου Πνεύματος, του κήρυκα του πράσινου οράματος, του γενναίου πολέμαρχου της πράσινης στρατιάς Κώστα Γκόντζου που να φτάνει μέχρι τα ουράνια και να κρατάει στην πράσινη ζεστή αγκαλιά του το νέο γήπεδο της Πανάθας! Φωλιά θέλουν οι κορμοράνοι; Φωλιά και ο πολυμετοχικός! Και μετά ποιο Όρος Ράσμορ και ποια Φωλιά του Πουλιού! Και πείτε μου σας παρακαλώ ποιος θα τολμούσε να βάλει βέτο σε μια τέτοια πρόταση; Ποιον δεν πιάνουν ρίγη συγκίνησης όταν σκέφτεται ότι -όταν θα κοιτάει στον ουρανό προς τη μεριά του Βοτανικού- θα αντικρύζει το Πράσινο Πολεμιστή Κώστα Γκόντζο να εποπτεύει την επικράτεια του; Ποιος παίχτης κάθε αντίπαλης ομάδας δεν θα ζάρωνε από το φόβο του και ποιος παίχτης της Πανάθας δεν θα κυριευόταν από θεική δύναμη όταν στον ουρανό του γηπέδου θα έβλεπε τον Κώστα Γκόντζο να παρακολουθεί το ματς; Και να συρρέουν οι όπαδοι της πράσινης ιδέας και να αφήνουν τις προσφορές τους στα πόδια του τοτέμ να τους ελεήσει ο πράσινος στρατηλάτης μας και να μην θυμώσει γιατι τότε «θα πέσει το γήπεδο στα κέφαλια μας», για να παραφράσω και τη γνωστή ρήση. Ο χρυσός αιώνας του Περικλή έχει τελειώσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ο χρυσός αιώνας του Κώστα του Γκόντζου μόλις αρχίζει.
Βρίσκεσαι στο 88ο λεπτό του αγώνα. Αν ξεχνούσες τη μυρωδιά της τσίκνας που πλανάται στον αέρα, τις θυμωμένες φωνές από τους φαφούτηδες γέρους της εξέδρας (στα αρβανίτικα) και τις γούρνες διαμέτρου τεσσάρων μέτρων σε όλο το μήκος του γηπέδου, θα καταλάβαινες ότι τα πράγματα θυμίζουν εκείνο τον τελικό που έβλεπες το ’99 ως παίκτης του Παναιτωλικού. Χρειάζονται δύο πολύ καλοί παίκτες για μια επική ανατροπή, αλλά χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά ποδοσφαιρικής ευφυΐας από έναν και μόνο παίκτη παγκόσμιας κλάσης για να έρθει η ολική επαναφορά. Οπλίστηκες με το κρύο μυαλό του δολοφόνου, ντύθηκες Σέριγχαμ και Σόλσκιερ μαζί και σκότωσες εν ψυχρώ, χωρίς ανόητους συναισθηματισμούς, την πρώην ομάδα σου. Γιώργο Μπάρκογλου, για πάντα trequartista, για πάντα σουβλακοφόρος, για πάντα Λειβαδίτης…
Αιδώς Αργείοι! Το αποφώλιον τέρας της ακραιφνούς πολιτιστικής ικμάδας απεμπολείται εν μέσω ψηφιακών δισκίων και σαμπανολάγνων ανέραστων εραστών. Ω Ιουλία, ώ άπειρον κάλλος, ώ διείσδυση εκ των όπισθεν και εν τω στοματί σου… Προσκυνάτε κι εσείς, ω Μεγάτιμοι Μανδαρίνοι. Τιμή και Δόξα στον Θεόκλητο Ρήδα!