ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΡΦΩΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΡΟΚΑ Μ’ ΕΝΑ ΣΦΥΡΙ, ΠΑΝΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΡΟΚΑ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ, ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΩΣ ΧΤΥΠΑΜΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΜΕ ΧΑΡΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ «ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ…».
OΛOI NEYPIAZOYME AΦANTAΣTA OTAN AKOYME KAΠOION NA ΛEEI «OΛOI ΞEPOYME, NA MH ΛEME ONOMATA TΩPA», ENΩ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ KANEIΣ MAΣ ΔEN ΞEPEI TIΠOTA!
Δεν υπάρχει ενσύρματο σταθερό τηλέφωνο το οποίο να μην έχει μπλεγμένο το καλώδιο του… Πόλύ συχνά, δε, όταν σηκώνεις το ακουστικό σηκώνεται στον αέρα και η συσκευή και στη συνέχεια σκάει εκνευριστικά στο ράφι ή στο γραφείο.
Αν πανω σε εντονη φιλικη κουβεντα πουμε κατι που θεωρουμε εξυπνο, κραταμε το αυταρεσκο βλεμμα στο υφος μας για τουλαχιστον αλλο 1 λεπτο, σπαζοντας έτσι τα νευρα των συνομιλητων μας.
Όλοι μας στο αεροπλάνο όταν μας σέρβιραν τον καφέ, έστω και μία μόνο φορά, αντί να πάρουμε το ποτήρι με τον καφέ πήραμε ολόκληρο τον δίσκο σερβιρίσματος!
Ολοι εχουμε αποτυχει να βγαλουμε το σουτιεν του πρωτου νετου μας χωρις να γινουμε ρεζιλι.
Κανένας δε γνωρίζει ποιος είναι ο πρώτος που έκανε τη δήλωση-trademark «Κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά».
Υπάρχουν ορισμένες περιοχές της Ελλάδας, οι οποίες αναφέρονται πάντοτε ως παραδείγματα με σαφή τάση απαξίωσης όπως π.χ Γκράβαρα, Σούρμενα, Λιανοκλάδι, Άνω Κρεμαστά, Άνω Ραχούλα κτλ, χωρίς όμως να μας έχει ενημερώσει ποτέ κανείς γιατί τυγχάνουν αυτής της άδικης απαξίωσης.
Όσο πιο πολύ μας αρέσει το φαϊ, τόσο περισσότερο αγνοούμε το ότι έχει σερβιριστεί σε θερμοκρασία 150 βαθμών κελσίου και αρχίζουμε να το τρώμε, καταλήγοντας να το καταπίνουμε αμάσητο για να μην κάψουμε τη γλώσσα μας.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΤΡΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΑΥΝΑΝΙΣΤΕΙ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΚΑΠΑΚΙ (ΜΑΤΑΙΑ ΟΜΩΣ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ ΞΕΦΟΥΣΚΩΝΕ ΤΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙ ΤΟΥ).