Σας έχω πει παλιότερα για τα λαμόγια που πήρανε το Φεγγάρι και το κάνουν ένας θεός ξέρει τι, οι ανώμαλοι. Σας έχω τονίσει πολλάκις ότι μας ψεκάζουν. Ότι στον Όλυμπο υπάρχουν ψυχοτρονικά όπλα που θα κάνουν τους Τούρκους να περπατάνε ανάποδα -αναμφίβολα ο ωραιότερος τρόπος για να κερδίζεις έναν πόλεμο.
Πρόσφατα όμως άκουσα με τα ίδια μου τ’αυτιά κάτι υπέροχο. Σας ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό, το άκουσα πραγματικά: Πενηντάρα μαμά είπε σε γνωστή μου ότι μας βάζουν φθόριο στις οδοντόκρεμες για να ελέγχουν τη σκέψη μας. ΕΙΔΙΚΑ Η ΚΟΛΓΚΕΗΤ, που είναι του Σώρος.
Ακούς εκεί, διάολε, φθόριο!!! Έτρεξα και το τσέκαρα στο πλησιέστερο σούπερ μάρκετ:είχαν όλες φθόριο! ΟΛΕΣ!!! Τυχαίο; Δεν το νομίζω, δεν το νομίζω καθόλου.
Η κυρία συνέχισε λέγοντας πως, επειδή φοβούνται για παρενέργειες σε μικρά παιδιά, στις παιδικές οδοντόκρεμες δε βάζουν φθόριο.Το γράφουν στη συσκευασία αλλά δε βάζουν. Γι’αυτό κι αυτή βουρτσίζει τα δόντια της μόνο με παιδικές οδοντόκρεμες.
(Τα λαμόγια είναι τόσο πονηρά που μέχρι και στην wikipedia έχουν γράψει ότι το φθόριο είναι δήθεν η ενεργή ουσία που κάνει καλό στα δόντια. Ναι, όπως έγραψαν κάποιοι καυλάντηδες στην wikipedia για τον Τόργκελε ότι είχε βάλει σαράντα γκολ σε έξι ματς…)
Εμπρός λοιπόν, η συνωμοσία τους κατέρρευσε, ντου στις παιδικές οδοντόκρεμες, κάτω το φθόριο, πάνω η γεύση φράουλα και τα μπαρμπαδέλια που χορεύουν πάνω στα σωληνάρια.
H ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ
Δεν ήταν λογοτέχνης ο Κοσμάς! Ήταν κηπουρός στο πάρκο Ελευθερίας, δίπλα στο μέγαρο μουσικής, μέχρι που το έκανε το πάρκο πάρκινγκ ο Λαμπράκης για να παρκάρουν τα Cayenne, και αηδιασμένος με την όλη κατάσταση ο Κοσμάς πήγε συντηρητής στο γήπεδο του Ατρόμητου, οπότε σε μία προπόνηση ο τότε προπονητής του Ατρόμητου τον είδε με τα μούσια, τα ράσα και τα εξαπτέρυγα, και του είπε: σε κόβω για μεγάλη μπαλοδάφατσα ρε μάγκα, πιστεύω μπορείς να παίξεις δίπλα στην λευκή ρίγα, βλέπω στο πρόσωπό σου ένα άλλο Τσιαντάκη… με καλύτερο κούρεμα και περιποιημένο μουστάκι! Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, μετά και από αυτό το χτύπημα ο Κοσμάς τα παρατάει, πάει σε μια σπηλιά στα Τουρκοβούνια και κλείνεται εκεί παίζοντας PRO και γράφοντας κείμενα. Την επόμενη φορά θα συζητήσουμε για την πραγματική ιστορία πίσω από τη μάχη στα Δερβενάκια, για την οποία -όπως θα έλεγε και ο Βασίλης Σκουντής- έχει γίνει αρκετή σπέκουλα (δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοεί αλλά το λέει συνέχεια…) καθώς υπάρχουν υποψίες ότι δεν έγινε μάχη αλλά απλά έβαλε ο Κολοκοτρώνης ποδαράκι με τον Ομέρ Βρυώνη.
Όλοι έχουμε δει στο τοπικό ντιβιντάδικο ταινίες με παρόμοιο τίτλο με τα εκάστοτε blockbuster που κυκλοφορούν με το πρόθεμα “Asylum’s” (δηλαδή της εταιρίας Asylum). Αυτές οι ταινίες είναι οι πιο χαλασμένες που έχουν γίνει ποτέ, με αγαπημένη μου από αυτές τον Γιγάντιο Καρχαρία Εναντίων Κροκοδειλοδεινόσαυρου! Ξαναείδα λοιπόν πρόσφατα το “Sir Arthur Conan Doyle’s Sherlock Holmes” (που έγινε μπας και μπερδευτεί κανένας και πάει και το δει αντί για την ταινία με τον Robert Downey Jr.). Λοιπόν, η ταινία είναι επική σε επίπεδο ανατίναξης εγκεφάλου. Spoilers: Στο τέλος ο Σέρλοκ Χόλμς καβάλα σε αερόστατο εξοπλισμένο με μυδράλιο, πολεμάει στον ουρανό του Λονδίνου ένα τεράστιο ρομποτικό δράκο, τον οποίο οδηγάει ο ανάπηρος αδελφός του Σέρλοκ, ο οποίος φοράει τη στολή του Iron Man. Ταυτόχρονα ο Watson καβάλα σε άλογο κυνηγάει μια καμαριέρα cyborg η οποία έχει ενσωματωμένη πυρηνική βόμβα και πάει για να ανατινάξει τη βασίλισσα. ΥΠΟΨΙΝ, όλα αυτά γίνονται στην σκηνή τέλους της ταινίας, και δεν αναφέρω καν το σκηνικό με το γιγάντιο χταπόδι ή τον τυραννόσαυρο! Και ναι, ξαναθυμίζω ότι ο τίτλος της ταινίας είναι “Ο Σέρλοκ Χολμς του Σερ Αρθουρ Κόναν Ντόιλ”. Δώστε σημασία σε αυτές τις ταινίες παιδιά. Μπορεί να είναι χάλια, αλλά είναι απολαυστικότατες…
Ανοιχτή επιστολή προς Κορινθίους
Ακούω πολύς λόγος να γίνεται για τον προπονητή που θα διαδεχθεί τον Ζεσουάλδο και βγαίνω από τα ρούχα μου. Γιατί με πνίγει το δίκιο και δεν αντέχω το άδικο. Αυτή η ομάδα, με το έμψυχο δυναμικό που έχει, την προετοιμασία που έγινε, την αυτοπεποίθηση και την ψυχολογία που έχει σε συνδυασμό πάντα με τη διοίκηση ΕΝΑΝ – κι επαναλαμβάνω ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑΝ προπονητή φωτογραφίζει πως θέλει. Εμείς (εγώ δηλαδή) τα μέλη του {Διεθνούς Σωματείου Απανταχού Φίλων Μπάμπη Τεννέ, «Τα γιουρούσια»} τόσο καιρό περιμέναμε καρτερικά και υπομονετικά αυτή τη στιγμή.
Δεν ήταν φόβος, δεν σκιαζόμασταν δηλαδή τόσο καιρό που δε μιλούσαμε. Ήταν γιατί είχαμε την ωριμότητα να περιμένουμε το πλήρωμα του χρόνου που ο ΜΠΑΜΠΗΣ, ο δικός μας ΜΠΑΜΠΗΣ, ο ΜΠΑΜΠΗΣ της καρδιάς μας που όλοι, έστω και αν δε το ξέρουν, έστω κι αν ντρέπονται να το ομολογήσουν, κάποια στιγμή αγαπήσανε, να αναλάβει μια ομάδα του πάλαι ποτέ κραταιού Π.Ο.Κ. κάτι αντίστοιχο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ για τους βαρβάρους. Να βγει Ευρώπη. Να δούμε την αειθαλή και υπεραιωνόβια φράντζα του να παραμένει ανέγγιχτη απ’ τους αέρηδες και τα μποφόρια στα Έμιρεϊτς, να παραμένει καλοχτενισμένη στις βροχές και στα χαλάζια στα Μπερναμπέου και στα Καμπ Νου και κυρίως να διατηρείται άσπιλη και αμόλυντη απ’ τα μπιλοζίρια της ρωσικής στέπας.
Να διδάξει τους άσχετους και τους ημιμαθείς Μουρίνιους, να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του στους Βενγκέρηδες και στους νέους Φεργκιουσονέους τι θα πει μπαλίτσα (αυτό που λέει ο Σερ Κυρ Νίκος Αλέφαντος «μάθε μπαλίτσα αγόρι μου»!) Γιατί ρε παππούλη Φέργκιουσον κι εγώ αν είχα Φαν Πέρσι και Ρούνεϊ θα έμπαινε η μπάλα στο πλεχτό. Για έλα εδώ με τον Πετρόπουλο να κάνεις τον πονηρό…
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αξιοκρατία. Γιατί αν υπήρχε ο Μάκης Κατσαβάκης θα προπονούσε Τότεναμ. Ο Κωστένογλου Ίντερ κι ο Μπάμπης θα ήταν ο πρώτος παγκοσμίως, εν ζωή αστικός θρύλος και το όνομα του θα ήταν ήδη σε μεγάλη λεωφόρο της Αθήνας, σε πεζόδρομο της συμπρωτεύουσας και στη γενέτειρα του στο Αγρίνιο το όνομα του θα κοσμούσε την ταμπέλα του δημοτικού σταδίου. «Δημοτικό στάδιο του Μπάμπη του Τεννέ» με το «του» της γενικής και στο όνομα και στο επίθετο και τα έψιλον δελφικά. Αν υπήρχε αξιοκρατία το Σωματείο μας θα αριθμούσε εκατοντάδες χιλιάδες μέλη όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής.
Μόνο ο ΜΠΑΜΠΗΣ, ο δικός μας ΜΠΑΜΠΗΣ, ο ΜΠΑΜΠΗΣ της καρδιάς μας μπορεί, πρέπει και ξέρει να διαχειριστεί αυτό το υλικό. Με τους Τοτσέδες, τους Φορναρόλησες και τους Ζεκαίους. Γιατί έτσι έχει μάθει να μεγαλουργεί, με δευτερότριτους και τριτοτέταρτους. Τι να τον κάνει τον Νταβίντ Λουίζ αν δε μαρκάρει με τα μάτια; Που να του χρησιμεύσει ο Ζλάταν αν δεν μπορεί να του βγάλει ούτε μια λάθος μπαλιά στα πέντε μέτρα για να μπερδέψει τον αντίπαλο αμυντικό; Μόνο ο ΜΠΑΜΠΗΣ, ο δικός μας ΜΠΑΜΠΗΣ, ο ΜΠΑΜΠΗΣ της καρδιάς μας μπορεί να τα βγάλει πέρα με τον πρόεδρα. Γιατί τόσα χρόνια ο άνθρωπας ξέρει να ελίσσεται με τέτοιους προέδρους (με σοβαρότητα Μάρκου Σεφερλή και ποδοσφαιρικές γνώσεις αντίστοιχες με τη συμπεθέρα του μπαντζανάκη ενός παλιού γείτονα του Λομπανόφσκι!).
Γιατί ξέρει ποιους πρέπει να φέρει στις μεταγραφές του Ιανουαρίου. Τον αεικίνητο Κουρουκερέζη, τον κολοσσό Νταρακλίτσα, το πολυεργαλείο Λεκμπέλο μα κυρίως τον σταθερό, πολύπειρο και πολυπόθητο σαν πολύφερνη νύφη για πολλές ευρωπαϊκές ομάδες, Λευτέρη Βελέντζα. Μπορεί να μην έχει βέβαια Κονστάτζο, Μπίσκαν, Ραμπεσαντρατανά, Φλάβιο Κονσεϊσάο ή ένα Λάρα Γκαρθία Ντάνι. Μπορεί να μη μπορεί να κλέψει απ’ το ρόστερ του αιώνιου του αντιπάλου τον αναντικατάστατο Ντιόγκο. Μπορεί το καλοκαίρι ο πονηρός ο Βλάχος να του υφάρπαξε μέσα απ’ τα χέρια τον πολλά υποσχόμενο Αρκούδα αλλά -διάολε- αν τους είχε όλους αυτούς θα μιλάγαμε για DREAM TEAM, για Galacticos.
Μόνο ο ΜΠΑΜΠΗΣ, ο δικός μας ΜΠΑΜΠΗΣ, ο ΜΠΑΜΠΗΣ της καρδιάς μας μπορεί να βάλει την προσωπική του υπογραφή και να αφήσει το στίγμα του σ’ αυτή την ομάδα και να την κάνει να ξεχωρίσει σαν το τυφλό μεσ’ στους μονόφθαλμους, σαν το γάλα μεσ’ στις μύγες. Με οργανωμένη άμυνα, σύστημα 11 πίσω, ταμπούρι. Με ανάπτυξη στο χώρο του κέντρου με γιόμες και σαραντάρες στη τύχη μπαλιές και ανύπαρχτη επίθεση (κόλπο μεγαλοφυές αυτό που υπνωτίζει και ξεγελάει τον αντίπαλο) και να κλέβει εύκολα τα χιναράκια του απ’ τους υποδεέστερους, υπερόπτες, αντιπάλους. Να τινάξει στον αέρα τα ΠΡΟΠΑ, τα ΠΑΜΕΣΤΟΙΧΗΜΑ και τους αλλοδαπούς τοκογλύφους, εκβιαστές – ιμπεριαλιστές – εξπρεσιονιστές – σιωνιστές δανειστές μας William Hill, Bwin κι άλλους τέτοιους αποικιοκράτες.
Μόνο ο ΜΠΑΜΠΗΣ, ο δικός μας ΜΠΑΜΠΗΣ, ο ΜΠΑΜΠΗΣ της καρδιάς μας μπορεί να κάνει όλους, εχθρούς και φίλους να αποδεχτούν πως έλαμψε σ’ αυτόν τον πάγκο και να αναφωνήσουν όλοι μαζί κι εν χωρώ «Λάμπεις Μπάμπη μου». Γιατί η ιστορική αλήθεια είναι ότι για τον δικό μας Μπάμπη ειπώθηκε αυτό κι όχι όπως προσπάθησαν τα ξένα κέντρα εξουσίας, Νταν Μπράουν, Χένρυ Κίσινγκερ κι άλλοι τέτοιοι, να κάνουν να φανεί πως ήταν για κάποιον Λάμπη Λιβιεράτο. Γιατί ποιος είναι αυτός ο τυχάρπαστος; Που είναι τώρα; Ούτε στη συναυλία του δεν τον φώναξε ο Φοίβος που κάλεσε τον κάθε ξεχασμένο Θάνο Καλλίρη, τον κάθε τελευταίο Διονύση Σχοινά μαζί με την ξεχασμένη την Καιτούλα την Γαρμπή.
Είναι τα ίδια ανθελληνικά κέντρα διαπλοκής που πριν λίγα χρόνια κατάφεραν επιτυχώς να παραχαράξουν την ιστορία κλέβοντας τον στοχασμό του Νίκου Πορτοκάλογλου «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» και να το αποδώσουν σε κάποιο γερμανό τσολιά, τον γνωστό γερμανοτσολιά Νίτσα, Νίτσε ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Μόνο ο ΜΠΑΜΠΗΣ, ο δικός μας ΜΠΑΜΠΗΣ, ο ΜΠΑΜΠΗΣ της καρδιάς μας μπορεί να κάνει αυτή τη φανέλα του Παναθηναϊκού συλλεκτική και σπάνια, σαν βιβλία του Λιακόπουλου. Κι όταν το {Διεθνές Σωματείου Απανταχού Φίλων Μπάμπη Τεννέ, «Τα γιουρούσια»} κατορθώσει μέσω χορηγιών από εταιρείες εμπορίας συσκευών οζονοθεραπείας να κλείσει την περιβόητη αίθουσα του θρόνου στον Λούβρο η φανέλα αυτή, μαζί με τις ιστορικές φανέλες του Αθηναϊκού, του Πανελευσινιακού, της Καλλιθέας και της Κέρκυρας, να τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση, να κοσμεί την αίθουσα, ρίχνοντας επιδεικτικά τη επιβλητική σκιά της πάνω στη υπερεκτιμημένη, αγέλαστη κι ανοργασμική Μόνα Λίζα.
Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας και γιατί και η υπομονή έχει και τα όρια της. Άντε γιατί άντε.
Ο Τσακ Νόρις ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του κοιτώντας απογοητευμένος το κενό. Είχε άραγε κάποιον λόγο να μην είναι ευχαριστημένος απ’ τη ζωή του; Φυσικά και όχι. Μόνο τη μέρα που είχε περάσει είχε σκοτώσει 90000 Αμερικανούς στρατιώτες, όντας με το μέρος των Ιρακινών, και 50000 Ιρακινούς στρατιώτες, όντας με το μέρος των Αμερικανών. Είχε αποτρέψει 30 πλημμύρες σε 30 διαφορετικά μέρη του κόσμου κι είχε κάνει κομμάτια 125 κομήτες που απειλούσαν να καταστρέψουν τη γη με μία στριφογυριστή κλωτσιά. Γιατί λοιπόν βαριαναστέναζε στο κρεβάτι του; Γιατι πολύ απλά ΕΙΧΕ ΒΑΡΕΘΕΙ! Ήθελε επιτέλους μια πραγματικά δύσκολη πρόκληση και όχι τις κλασικές σωτηρίες του κόσμου. Ενώ έντρομος σκεφτόταν ότι αν δεν του παρουσιαζόταν αυτή η ευκαιρία θ’αναγκαζόταν να βγει στη σύνταξη, χτύπησε το κινητό του. Το σήκωσε. Κατάλαβε ποιος του μιλούσε απ’τη φωνή. Τέλος. Μετά από λίγο τα μάτια του φωτίστηκαν. «Επιτέλους»,σκέφτηκε. «Να μια τεράστια πρόκληση αντάξια του μεγέθους μου». Έκλεισε το τηλέφωνο κι άρχισε να ετοιμάζεται για τη μεγάλη αποστολή. Πρώτα απ’όλα έπρεπε να πάρει το πρώτο αεροπλάνο για την Ελλάδα…
To be continued…
ΙΑΚΩΒΟΣ RESPECT! (Say what?)
-Ναι Κωστα… εεεε Διονυση… Δημητρη ναι. Ακου να σου πω Κωστα ενα πραμα τωρα: Οοοοο…. τοοοοοο… πεστο ντε! Τοοοοο… ελα μωρε, αυτο που, που επαιζε και μουσικη. Κοιταξε να δεις ενα πραμα που θα σου πω: Ελα μωρε, τι κινητο και χαλια μπαλια το πισι μου λες εμενα τωρα. Ουτε ξυπνητηρι χρειαζεται ουτε τιποτα! Στο κεντρο ποιον εχει, εχει και καλυτερο; Γιατι δεν βαζει το Νινη; Κολοκυθια με την αριγανη λεω εγω, αμα δεν εχει να κανει τη δουλεια του να παρει αλλο, οταν επηγε στο Γουεμπλευ τοτες ειχανε πισι; Και επερσι τα ξεχναμε τι εγινε που επεσε που αφαιρεσε 3 βαθμους απο την Καβαλα… την Καλαμαρια; Και εφετος παλι τα ιδια, για ποιον χτυπα η καμπανα; Εμενα μου λες; Το ξυπνητηρι τους εφταιγε που επεσε η καμπανα; Ελα μωρε… Οχι σε ρωταω, καλα δεν τα λεω; Ελα μωρε τωρα… να του δωσει μια και να παει στα κομματια και να παρει αλλο, το καταλαβες ενα πραμα που σου λεω; Α μπραβο!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΙ ΤΩΝ EΡΤΖΙΑΝΩΝ, ΠΑΡΟΙΚΟΥΝΤΕΣ ΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΚΑΙ ΚΡΟΥΟΝΤΕΣ ΤΑ ΚΥΜΒΑΛΑ ΤΗΣ ΙΕΡΙΧΟΥΣ! ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΩΝ ΛΟΓΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΏΠΟΙ. Α) ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ, Β) ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ,Γ) ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΥΠΕΡΑΓΟΡΑ, Δ) ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΜΟΥ, ΛΙΓΟ ΚΥΠΡΙΟΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΓΚΕΙ, ΠΟΥ ΟΠΟΤΕ ΜΕ ΣΥΝΑΝΤΑ ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡΜΑΡΚΕΤ ΛΕΕΙ: AΓΟΡΑΡΕ, ΠΑΛΙ ΑΔΕΙΟ ΤΟ ΣΟΥΠΕΡΥΜΑΡΚΕΤ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑΝ, ΜΑΣ ΠΙΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΩΛΟΝ ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΤΙΜΕΣ!
Στην αρχή κάθε νέας σχολικής… ε, με συγχωρείτε ποδοσφαιρικής χρονιάς και αφού μας ζαλίσουν με στερεότυπα του τύπου “το πρωτάθλημα είναι μαραθώνιος κι όχι αγώνας σπριντ”, “η άλφα ομάδα που δεν παίζει καλά θα φορμαριστεί αργότερα όταν βγει η δουλειά της προετοιμασίας” κτλ., καθόμαστε να απολαύσουμε το προσφερόμενο θέαμα -κυρίως από τις διεκδικήτριες ομάδες του τίτλου. Και εκεί αρχίζει ο παραλογισμός του (ψευτο)διλλήματος “θέαμα ή αποτέλεσμα”.
Και εξηγούμαι: Τα παιχνίδια των πρώτων αγωνιστικών είναι εξαιρετικά σημαντικά (αν δεν το ξέρατε) διότι η ομάδα κινδυνεύει να μείνει από νωρίς πίσω στην κούρσα αν έχει ένα-δυο “άτυχα” αποτελέσματα, οπότε είναι σαφώς προτιμότερες “επαγγελματικές” νίκες απέναντι σε μικρότερες ομάδες ή νίκες πάση θυσία στα ντέρμπι ακόμα και με “μισό-μηδέν”. Τα παιχνίδια των μεσαίων αγωνιστικών είναι εξαιρετικά σημαντικά (αν δεν το ξέρατε) διότι πρόκειται για μια πολύ σημαντική καμπή του πρωταθλήματος που περιλαμβάνει και τον άτυπο μεν απαραίτητο για ψυχολογικούς λόγους δε, τίτλο του πρωταθλητή χειμώνα. Επομένως,ακόμα κι αν κάποιες ομάδες είναι φορμαρισμένες, είναι σαφώς προτιμότερες “επαγγελματικές” νίκες απέναντι σε μικρότερες ομάδες ή νίκες πάση θυσία στα ντέρμπι ακόμα και με “μισό-μηδέν”.
Τα παιχνίδια των τελευταίων αγωνιστικών είναι εξαιρετικά σημαντικά (αν δεν το ξέρατε, άμπαλοι) διότι κάθε χαμένος βαθμός μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια του πολυπόθητου τίτλου οπότε είναι σαφώς προτιμότερες “επαγγελματικές” νίκες απέναντι σε μικρότερες ομάδες ή νίκες πάση θυσία στα ντέρμπι ακόμα και με “μισό-μηδέν”. Και αναρωτιέται ο απλός, ο αγνός, ο αντικειμενικός φίλαθλος (εγώ δηλαδή): πότε, διάολε,θα παρακολουθήσουμε απελευθερωμένο ποδόσφαιρο, δουλεμένους συνδυασμούς, πληθώρα ευκαιριών; Πότε θα σταματήσει ο ρυθμός, ακόμα και των μεγάλων ομάδων μας, να ισούται με το slow motion των άλλων,των ξένων;
Μια φορά και έναν καιρό στην αρχαία Ελλάδα ήταν ένα νεαρό ζευγαράκι, ο Σταύρος και η Ερασμία. Το ζευγαράκι αυτό ήταν πολύ ευτυχισμένο και χαρούμενο μαζί. Μοιραζόντουσαν πολλά πράγματα μαζί όπως να πηγαίνουν σε συναυλίες, εκδρομούλες στην Ιθάκη για να δει η Ερασμία την φίλη της την Πηνελόπη και άλλα πολλά. Μια μέρα ο Σταύρος καθόταν στην καφετερία της σχολής του στην Αθήνα αμέριμνος και αγέρωχος περιμένοντας την Ερασμία που είχε κάτι δουλειές στην γραμματεία. Η Ερασμία τον πλησίασε με ένα βλέμμα χαρούμενο και λυπημένο ταυτόχρονα (πως γίνεται αυτό μη με ρωτάτε, παραλήρημα είναι, ότι μου κατέβει γράφω) και του ανακοίνωσε τα μαντάτα. -Αγάπη μουυυυ -Ωχ, (είπε από μέσα του). Τι έγινε; (είπε απέξω του) -Με πήραν να σπουδάσω στην Ισπανία. Πρώτη φορά από τότε που πέθαναν οι δεινόσαυροι γίνεται κάτι τέτοιο, θα είμαι η πρώτη σε ολόκληρη τη γη που θα πάει σε Πανεπιστήμιο της Ευρώπης για σπουδές, είμαι πολύ συγκινημένη.
Έτσι και έγινε, μετά από μία εβδομάδα η Ερασμία μάζεψε τα πράγματά της και έφυγε, αφήνοντας πίσω το Σταύρο απαρηγόρητο να μαζεύει τα κομμάτια του στα χαμετυπεία της αρχαίας Συγγρού. Δεν άντεξε όμως, η καρδιά του ήταν στην Ερασμία, κάτι έπρεπε να κάνει, κάτι έπρεπε να γίνει και να την φέρει κοντά του.
-Θα πάω να την βρω, μα τους χίλιους Ηρακλειδείς θα την φέρω κοντά μου.
Φτάνοντας στην Ισπανία ο Σταύρος μπήκε σε ένα ταξί (εκείνα τα παλιά που τα σέρνει ο ταρίφας με τα χέρια. Έχω δει Ηρακλή εγώ και ξέρω) και τράβηξε για το Πανεπιστήμιο όπου φοιτούσε η Ερασμία. Μετά από πολύ ψάξιμο έφτασε έξω από την πόρτα που έμενε η Ερασμία, φόρεσε το καλό του χαμόγελο και χτύπησε την πόρτα. -Εσύ εδώ; -Εγώ (και την αγκαλιάζει) -Τι κάνεις εσύ εδώ; -Ήρθα να σε πάρω (της είπε) -Να Σταύρο αυτό δεν γίνεται, τα πράγματα δεν είναι όπως ήταν. -Τι άλλαξε; -Να… θες η απόσταση, θες η μοναξιά, γνώρισα κάποιον. -Ποιον; Πότε; Που; Πως; -Λαρα Γκαρσία Ντάνι λέγεται. Αυτό ήταν, σάστισε, έχασε την γη κάτω από τα πόδια του. Απογοητεύτηκε τόσο που ήθελε να ανοίξει το στόμα του κάποιο μεταλλαγμένο χέλι και να τον καταπιεί (Mits Bucanan rules). Έφυγε, γύρισε απογοητευμένος στην ξενοδοχοκαλυβο του και κοιμήθηκε. Αύριο γυρνούσε Ελλάδα. Την άλλη μέρα έφτασε στο αεροδρόμιο και περίμενε για να φύγει. Η Ερασμία εντωμεταξύ ένοιωθε τύψεις και έτσι, μη μπορώντας να τα αντέξει αυτό, τράβηξε για τα αεροδρόμιο μπας και τον προλάβει. Ψάχνοντας για ταξί, ένας ταρίφας που τον λέγανε Daniel Alves έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και, περνόντας κοντά από την Ερασμία πάτησε ίσα-ίσα μία κοτρόνα που βρισκόταν κάτω, εκείνη εκσφενδονίστηκε στον αέρα με αποτέλεσμα να πέσει στο πρόσωπο της Ερασμίας αφήνοντας την στον τόπο. Ο Σταύρος έφυγε από την Ισπανία και ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ μη μαθαίνοντας ότι η Ερασμία δεν ήταν πια σε αυτόν τον κόσμο. Από τότε και προς τιμήν της Ερασμίας δημιουργήθηκε το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών ERASMUS. Από εκεί πήρε το όνομα του. Θεώρησα υποχρέωση μου να σας διηγηθώ αυτά τα γεγονότα γιατί είναι μια ιστορική αλήθεια
Υ.Γ Τα πρόσωπα και τα γεγονότα μετά τις ερωτήσεις Ποιον; Πότε; Που; Πως; είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Όλα τα άλλα είναι πραγματικότητα. Αφιερωμένο στην ΠΟΥ**ΝΑ την Ερασμία που με παράτησε για ένα φλώρο Ισπανό. GO TO HELL ERASMIA.
Ητανε Σαββατόβραδο σε γνωστό καλλιτεχνικό στέκι στο Μοναστηράκι.. είχα πιεί, αλλά σε βαθμό που είχα απόλυτη συναίσθηση του τι μου συμβαίνει.. Ξαφνικά άκουσα το όνομα σου να περιφέρεται στον χώρο. Ρώτησα.. και έμαθα ότι όντως συμβαίνει αυτό που περίμενα τοσο καιρό.. ήσουν εκεί, στο ίδιο μαγαζί.. ένιωθα την αύρα σου.. σ’ έψαχνα για ώρες.. ύστερα έμαθα ότι έφυγες βιαστικά μ έναν τύπο…. σάστισα.. βούρκωσα.. πήγα τουαλέτα και ξέσπασα σε λιγμούς.. αφού δεν το ‘μαθες τότε.. μαλλον δε θα μάθεις ποτέ ..Τζένη Μπότση.. πόσες φορές τον έχω βροντήξει για παρτη σου.