Τσάντα του Σκλαβενίτη μόνο εσύ… Μόνο εσύ, αγαπητή πλαστική και τιμημένη τσάντα του Σκλαβενίτη έχεις κάτσει να σε κραδαίνει το χέρι κάθε Έλληνα. Μόνο εσύ αδιαμαρτύρητα έχεις ντύσει καλάθια αχρήστων, καλαθάκια τουαλέτας και οικιακών απορριμάτων και τα έχεις στολίσει με την ομορφιά σου, αυτή τη λιτή και απέρριτη. Μόνο εσύ έχεις αυτό το “σ” για σήμα και ως άλλος σούπερμαν έχεις κατακτήσει κάθε ελληνικό χέρι και σπίτι με τον πληθυσμό και το δυναμισμό σου. Μόνο εσύ βρισκόσουν στο χέρι μου όταν ήμουν στο Λονδίνο. Όχι, αγαπημένη μου τσάντα, δεν κράτησα Tesco, δεν κράτησα Sainsbury’s, δεν κράτησα Sommerfield. Εσένα κράτησα για να τους τη σπάω. Σε έφερα σε δεκάδες από την πατρίδα, για να έχω πλαστικό Ελληνικό στα χέρια μου. Πλαστικό από τον τόπο σου κι ας είν και μπαλωμένο. Αλλά εσύ δε σκίζεσαι… Μ’εσένα περπατησα στο Mayfair, στη Bond Street, στη Regent Street, σε κράτησα και μια Ελλάδα ήταν μαζί μου, μαζί με τόσες φωνές που σε αναγνώριζαν και νοσταλγούσαν πατρίδα…
Καταδικάζουμε την άδικη δολοφονική επίθεση του De Jong κατά του καημένου μικρού κορδελάκια Messi του Upon Tyne (άπον τάιν). Πέραν του αστείου της δολοφονικής τσουρουκιάς του De Jong, και του παράλληλου τραυματισμού του Coloccini (τράβηγμα στον προσαγωγό) που μας στέρησε κάθε ελπίδα εκδίκησης, η ζημιά μπορεί του πιτσιρικά να του κοστίσει περισσότερο από 6 μήνες. Και εμάς, πάει στο διάλο, 1 χρονιά είναι, την είχαμε στηρίξει πάνω του, κουτσά στραβά θα τη βγάλουμε και άμα πέσουμε θα ξαναανέβουμε του χρόνου. Γιατί να το κάνεις αυτό σε ένα παιδί που κατά γενική ομολογία “τό ‘χει”; ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΓΩ! ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΤΟ ‘ΧΕΙΣ! ΑΜΠΑΛΕ! ΑΧΡΗΣΤΕ! ΔΟΛΟΦΟΝΕ ΤΣΟΥΡΟΥΚΑ ΝΤΕ ΓΙΟΝΓΚ ΑΜΑ ΣΕ ΠΕΤΥΧΩ ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΟΥΡΗΣΩ!
Ισορροπωντας πανω σε υγρες μυτες σκυλων δυο πολεμιστες παλευουν για την τιμη τους. Ενα μανιταρι γερνει στο πλευρο του ηττημενου κλαινε τα ματια της Παρθενου Μαριας. Στο ποταμι το βρωμικο επιπλεει η χαμενη δυναμη στα διχτυα του ψαρα πιαστηκε κοροιδο ο ενας. Μαυρες οι μερες, κατασπρες οι νυχτες τωρα που οι κουκουβαγιες πηγαν για υπνο.
Τρεχουν μακρια τα μαλλια της πριγκιπισσας τρεχουν και τα σαλια του γελωτοποιου στην θεα της. Δωστε του λιγη χαρα! Δωστε του λιγη χαρα!
Και τα ζωα εξω στον κηπο στησαν πανηγυρι. Γιορταζουν τον ερχομο του ασπρου ιπποτη. Ερχεται απο μακρια, απο τις ασπρισμενες βουνοκορφες. Κραταει την ανασα του και ευχεται να φτασει πρωτος. Βελη αργοποριας σημαδευουν την πλατη του. Μοχθηροι εχθροι που θελουν το κακο του. Ονειρα και Σκεψεις κανει η κυρα του. Ποτε εφτασε ο βαρυς χειμωνας; Ποτε σταματησε το ρολοι να χτυπα;
Ο βασιλιας ψαχνει μεσα στην χρυση κουπα του την τσατσαρα της νιοτης. Φοβαται την καταραμενη ασπρη τριχα. Θα τον κρεμασουν εξαιτιας της. Τον βαφτισαν σε λασπωμενο νερο, τον ξεπλυναν με χωμα και πισσα. Μενει να τρεξει γυμνος στο χωραφι με τα αγκαθια. Και στο τελος θα αγγιξει το σκηπτρο που τον περιμενει.
Εφτασε η μερα; Ακομα νυχτα ειναι;
Το δερμα της πριγκιπισσας ζαρωσε απο τον ιδρωτα. Τα μαλλια της αρχισαν να πεφτουν. Τα πηρε ο αερας και τα κολλησε πανω σε υγρες μυτες σκυλων. Η χαμενη δυναμη, τα διχτυα του ψαρα. Το μανιταρι εγινε ορχιδεα απο την θλιψη και ρευεται νοτες φλεγομενης μανιας. Ο ψαρας κλεινει το ενα ματι και σημαδευει καλυτερα. Πανω στην πλατη του ιπποτη φτανει το διχτυ του.
Ο γελωτοποιος αλλαξε την φορεσια του. Ζηλεψε τις κουκουβαγιες και παει να κοιμηθει μαζι τους. Και οι μαγικες μπαλες του κυλανε μοναχες στο αδειο παλατι. Το γελιο του χωθηκε αναμεσα στις χαραμαδες του πατωματος και εγινε κομματια κατω απο τις μποτες του ιπποτη. Και εκεινος, μπλεγμενος με τα διχτυα ψαχνει την πριγκιπισσα. Η ανασα του κολλημενη στα καπουλια του αλογου του. Τα ματια του κατακοκκινα απο το λασπωμενο νερο που του πεταξαν.
Το πανηγυρι τελειωσε… Τα οργανα παιζουν πενθιμα…
Το δωματιο στην κορυφη του πυργου κλειδωμενο. Η μυρωδια της νεκρης σαρκας μαγευει τα ορνεα που αρχιζουν να πλησιαζουν χαμογελαστα. Η πριγκιπισσα πεθανε! Η πριγκιπισσα πεθανε! Τρεξε γενναιε ιπποτη, προλαβαινεις τα τελευταια κομματια της σαρκας της πριν τα παρει το ποταμι. Και που να ηξερε ο ψαρας τι προκειται να πιασει σε λιγο… Τι ομορφη ψαρια θα ειναι αυτη… Ενα κουβα θα γεμισει με την σαρκα της…
Το ρολοι αρχισε ξανα να χτυπα. Ο χειμωνας εφυγε. Η τσατσαρα δεν βρεθηκε ποτε. Ο βασιλιας κρεμαστηκε μονος του απο ντροπη. Ο ιπποτης εμεινε να κοιταει καθηλωμενος τον πυργο. Ο ψαρας γυρισε σπιτι του. Και εκεινος ο σκυλος ακομα να σκουπισει την υγρη του μυτη… Αχ αυτη η υγρη μυτη… ποσα μπορει να προκαλεσει…
Ανάλυση του επερχόμενου ντέρμπυ
«Ο Νίκος ο Νιόπλιας θα φύγει. Μετά την πρώτη παραίτηση του φάνηκε πόσο αδύναμος είναι. Δεν κάνει για τον Παναθηναϊκό, ποτέ δεν έκανε», είπα με στόμφο, λες και ανέλυα σε κάποιο άμπαλο συμφοιτητή μου την θεωρία των χορδών, και ακολούθως γέμισα ακόμη μια φορά το ποτήρι μου με ουίσκι.
«Μην είσαι απόλυτος», ήρθε η απάντηση απ’ τον Μπάτμαν. «Ξέρεις πόσες φορές βρέθηκα στο έλεος του Τζόκερ, και ενώ όλα φαίνονταν χαμένα, την γλίτωσα; Ο Νιόπλιας αν πάρει το ντέρμπυ με τον Ολυμπιακό θα εξασφαλίσει και πίστωση χρόνου. Το σκέφτηκες αυτό το ενδεχόμενο; Είναι υπαρκτό…».
«Ποτέ μη λες ποτέ», ξεκαθάρισε ο Ντ’ Αρτανιάν. «Σε μια μονομαχία όλα είναι πιθανά. Εξαρτάται από την ικανότητά σου στην ξιφομαχία, από την εξυπνάδα αλλά και από την κατάσταση του αντιπάλου. Εγώ έχω μονομαχήσει πάμπολλες φορές και ξέρω. Αν ο Νιόπλιας στήσει την ομάδα όπως πρέπει και μπλοκάρει τα ατού του Ολυμπιακού, τότε μπορεί να πάρει το ματς και να γίνει ο πρώτος μάγκας. Είναι καθαρά θέμα τακτικής».
«Πιείτε κρασί και διασκεδάστε. Όλα τα’ άλλα δεν έχουν σημασία», πετάχτηκε σαν πορδή ο Διόνυσος.
«Άντε πάγαινε ρε παγανιστή», ήταν η προτροπή του Λούκι Λουκ. «Ο Νιόπλιας θα κάνει αυτό που πρέπει. Θα πυροβολήσει πιο γρήγορα και απ’ τη σκιά του και θα πιάσει κότσο τον Βαλβέρδε. Εγώ μεγάλωσα στην Κοζάνη και τον ξέρω τον Νιόπλια. Είναι μαχητής και καταφερτζής. Μπορεί να αντέξει στα δύσκολα».
«Κάτσε ρε Λούκι εσύ δεν μεσουράνησες στην Άγρια Δυση;», ρώτησε με γνήσια απορία στα μάτια ο Ναπολέων.
«Άσε μας ρε «Λεό» που θες και εξηγήσεις. Μήπως να σου θυμίσω το Βατερλώ; Εγώ στην Κοζάνη γεννήθηκα εκεί θε να πεθάνω».
Το κλίμα στο πάρτι βάρυνε. Ο Λούκι προσπαθούσε να κόψει το τσιγάρο αλλά το ματσάκι από μάραθο στο στόμα δεν βοηθούσε. Δεν ήταν το κατάλληλο υποκατάστατο και αυτό φαίνονταν στη συμπεριφορά του. Η αποχή τον είχε οδηγήσει στο να βαρέσει μπιέλα.
«Πάντως αν θέλετε τη γνώμη μου μία είναι η λύση», είπε ο Κόμης Δράκουλας και άφησε διακριτικά στο τραπεζάκι το ποτήρι του με το βαθυκόκκινο υγρό. «Να παίξει η Πανάθα με σύστημα Ευρώπης. Να φορτώσει το κέντρο, όπως με την ΑΕΚ, να βγάλει απ’ την ενδεκάδα τον Γκαρσία και να περιμένει να χτυπήσει στην κόντρα. Αν δεν είναι τόσο άτυχος ώστε να το φάει ξανά στα πρώτα λεπτά, μπορεί να ισορροπήσει το ματς και να κάνει τη ζημιά σε κάποια αντεπίθεση. Δεν θα ήταν κακό μάλιστα να παίξει με λίμπερο πίσω. Χρειάζεται οπωσδήποτε κάποιος να διορθώνει τις βλακείες των Σαριέγκι-Μπουμσόνγκ».
Όλοι κοίταξαν με θαυμασμό τον Κόμη, εκτός απ’ τον Μαθουσάλα. «Σιγά μην παίξει με λίμπερο ρε τιτίκα. Θα έπρεπε να γνωρίζεις πως οι μοντέρνοι προπονητές έχουν βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον λίμπερο. Που ζεις, στη Ρουμανία του 15ου αιώνα; Αφού δεν το κατέχεις το άθλημα, γιατί δεν το γυρνάς στο μπάντμιντον»;
Τα πράγματα θα μπορούσαν να ξεφύγουν εύκολα μετά από αυτές τις δηλώσεις. Όλοι περίμεναν το έναυσμα για τη μάχη. Υπήρχε επιφυλακή και σιωπηλή προετοιμασία στην αίθουσα ώσπου… ο Μπάτμαν έκανε την μεγάλη κίνηση και αποχώρησε. Ευτυχώς, το παράδειγμά του ακολούθησαν κι άλλοι και έπειτα από μερικά λεπτά η σάλα άδειασε.
Κάθε πάρτι που σέβεται τον εαυτό του, καταλήγει να είναι δυο άνδρες και ένα μπουκάλι ουίσκι. Έτσι και τώρα.
«Μην κλέβεις τις ατάκες μου», ψιθύρισε από δίπλα ο Τζον Κόνστανταϊν και άναψε ακόμη ένα τσιγάρο. Μείναμε σιωπηλοί για λίγο, πίνοντας και καπνίζοντας. Εγώ έπινα δηλαδή και ο Τζον κάπνιζε. Ασύστολα…
«Τελικά τι θα γίνει στο ντέρμπυ Τζον. Πες μου τη γνώμη σου, δεν μίλησες καθόλου απόψε».
«Ο Νίκος Νιόπλιας έχει φύγει. Έχει τελειώσει απ’ τον Παναθηναϊκό. Είναι παρελθόν», είπε.
«Μα δεν απολύθηκε ρε Τζον. Αυτός θα κοουτσάρει την ομάδα με τον ΟΣΦΠ. Ξέρεις κάτι παραπάνω και δεν το λες»;
«Ο Νιόπλιας έχει φύγει», επέμεινε ο Τζον και άναψε ακόμη ένα τσιγάρο με τη γόπα του προηγούμενου…
Ητανε Σαββατόβραδο σε γνωστό καλλιτεχνικό στέκι στο Μοναστηράκι.. είχα πιεί, αλλά σε βαθμό που είχα απόλυτη συναίσθηση του τι μου συμβαίνει.. Ξαφνικά άκουσα το όνομα σου να περιφέρεται στον χώρο. Ρώτησα.. και έμαθα ότι όντως συμβαίνει αυτό που περίμενα τοσο καιρό.. ήσουν εκεί, στο ίδιο μαγαζί.. ένιωθα την αύρα σου.. σ’ έψαχνα για ώρες.. ύστερα έμαθα ότι έφυγες βιαστικά μ έναν τύπο…. σάστισα.. βούρκωσα.. πήγα τουαλέτα και ξέσπασα σε λιγμούς.. αφού δεν το ‘μαθες τότε.. μαλλον δε θα μάθεις ποτέ ..Τζένη Μπότση.. πόσες φορές τον έχω βροντήξει για παρτη σου.
Αληθινή ιστορία: Μιλήσαμε ξανά μετά από έξι ολόκληρα χρόνια μέσω facebook. Είμαι 26 τώρα. Έξι ολόκληρα χρόνια και μετά από το τέλος κάθε ανούσιας σχέσης που είχα την σκεφτόμουν. Σκέφτηκα ότι φάνηκε χρήσιμο για μοναδική φορά το facebook. Της είπα να τα πούμε και από κοντά και δεν αρνήθηκε και μου είπε όποτε μπορώ να της στείλω μήνυμα. Άρχισα να σκέφτομαι ποιο θα ήταν το ιδανικό σημείο για να τα πούμε και πρώτο στην σκέψη μου ήρθε εκείνο το παγκάκι που άρχισαν όλα… Της έστειλα μήνυμα πριν 2 Τρίτες αν θα μπορούσε να τα λέγαμε την Κυριακή. Και πάλι μου απάντησε θετικά…
Κυριακή πρωί καβαλάω τη μηχανή και πάω και κάθομαι στο παγκάκι στο οποίο θα γινόταν η συνάντηση. Όλα γύρω μου φαίνονταν ίδια… Έμεινα εκεί για κανά δίωρο και μετά αποφασίζω να της στείλω μήνυμα για να κανονίσουμε ώρα… Η απάντηση με τσάκισε… ”Λίγο δύσκολο να βρω χρόνο σήμερα”… Μου κόπηκαν τα πόδια μαζί και η διάθεση. Πέρασαν 2 μέρες και παίρνω την απόφαση να βάλω τον εγωισμό στην άκρη και να κάνω ξανά ακόμα μια προσπάθεια. Τη ρωτάω πότε μπορεί εκείνη ώστε να αποφύγω το προηγούμενο ξενέρωμα και μου λέει Κυριακή. Οι μέρες δεν περνούν με τίποτα και ζω για την Κυριακή… Κάθε βράδυ γίνομαι λιώμα με φίλους και η Κυριακή τελικά έρχεται…
Περιμένω μέχρι το απόγευμα μήπως επικοινωνήσει αυτή πρώτη αλλά τίποτα… Βάζω πάλι τον εγωισμό μου στην άκρη και τη ρωτάω τι ώρα θα βρεθούμε. ” Θα πάω για καφέ με φίλους και το βράδυ θα σου στείλω μήνυμα για να βρεθούμε για καμιά ώρα”… Ακυρώνω τα πάντα και περιμένω πότε θα επικοινωνήσει μαζί μου… Η ώρα πάει 11 και ακόμη τίποτα… Παίρνω απόφαση και πάλι να της στείλω μήνυμα για το τί ώρα θα τα πούμε. Καμία απάντηση… Ο ύπνος δεν με έπαιρνε με τίποτα και ας ήμουν τύφλα από το ουίσκι. Κατα τις 10 το πρωί έρχεται το μήνυμα…” Μόλις ήρθα σπίτι κοιμήθηκα γι αυτό και δεν σου έστειλα μήνυμα”… Εκεί τελειώσε και το όνειρό μου για να ξαναζήσω τη μεγάλη μου καψούρα!
Σήμερα γυρνόντας από την κοπέλα μου έμαθα ότι έχω περάσει οριακά με 5 ένα μάθημα. Έμαθα ότι ακυρώνεται η συναυλία των Αποκαλύπτικα. Έχω τα κέρατά μου να διαβάσω αλλά -μα το Βεδουίνο- ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ… ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ… Δεν με νοιάζει ούτε αν μου πείτε ότι ο κόσμος αύριο θα διαλυθεί, ότι ο Κοστάντζο δεν θα ξανακάτσει κάτω από τα γκολπόστ της ομάδας, ότι η μερέντα τελείωσε ή ότι κάτι βλαμμένα μου πήραν τις βαλβίδες από τα λάστιχα του αυτοκινήτου… Οι Σάμπαθ επανενώνονται. Βγάζουν καινούριο σιντί με την αρχική σύνθεση μετά από 33 χρόνια. Ξεκινάνε περιοδεία. Αν αυτή περάσει από την Ελλάδα θα πάω με τα πόδια στη Μαλακάσα. Θα κατασκηνώσω εκεί δυο μέρες. Θα είμαι τουλάχιστον δέκα ώρες πριν απ’έξω να περιμένω. Όταν ανοίξουν οι πόρτες θα τρέξω γρηγορότερα από το Γιουσείν Μπόλτ με τις δυνάμεις του Φλας, και θα πάω να μπαστακωθώ μπροστά, θα αγκαλιάσω το κάγκελο στα δεξιά της σκηνής όπου θα βγει ο Τόνυ, του οποίου τόσο ιερόσυλα χρησιμοποιώ το όνομα ως ψευδώνυμό μου. Θα χτυπηθώ όσο δε χτυπήθηκα ποτέ στη ζωή μου, τόσο που το unleash the beast που ‘πε φίλος μου ότι περιγράφει την κατάστασή μου σε συναυλίες θα μοιάζει με συμπεριφορά παιδιού σε προνηπιακή ηλικία… Και αν και εφόσον πετάξει πένα, πρώτον αν την πιάσω κατάρα σε όποιον έρθει να μου την πάρει, θα του σπάσω τα παΐδια ως άλλος Βάιος Καραγιάννης και δεύτερον αν δεν την πιάσω αλίμονο στον αλήτη που την έχει πιάσει, αν δεν εξαϋλωθεί. Με κάποιο τρόπο η πένα του Τόνυ θα γίνει δική μου… Με κάθε κόστος… ΑΥΤΑ!
Αξιότιμε κύριε Τεν Κάτε,
Δεν μας νοιάζει αν έχετε δουλέψει στη Μπαρτσελόνα και την Τσέλσι. Βοηθός ήσασταν, ρεπατζής του Ράικαρντ και του Γκράντ (ποιανού;;;). Ρολίστας, σαν κάτι τύπους που έχουμε σε 50 ταινίες και ποτέ δεν θα μάθουμε το όνομά τους. Ένας μουτρωμένος κομπάρσος που ξαφνικά αποφάσισε να γίνει πρωταγωνιστής. Όπως δεν υπάρχει Όσκαρ κομπάρσου, έτσι δεν υπάρχει και πιθανότητα να γίνετε πρωταγωνιστής. Κι επειδή δεν μας νοιάζει τόσο το ότι η ομάδα έχει γίνει παιδική χαρά και κάνει σεφτέ ο κάθε Ρατόν και ο πάσα εις Κουτσιανικούλης, όσο το ότι μιλάτε στα ευαίσθητα και τρυφερά παιδιά μας σαν να είναι καμπαρετζούδες στην Τρούμπα και περιμένουν τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, αυτόν το λόγο έχω να πω, δεν έχω άλλον κανένα: Άει στα τσακίδια ρε γραφικέ! Πού νομίζεις ότι είσαι; Στο γήπεδο; Να πας στο Σουρινάμ ρε να κάνεις το νταή. Άιντε, αιώνιε βοηθέ. Τεντά της κακιάς ώρας. Κι επειδή είσαι φτυστός του Κάπτεν Κερκ από το Star Trek, κάνε το μοναδικό σωστό πράγμα που μπορείς να κάνεις: πες στον κύριο Σκοτ να σε διακτινίσει για κάπου αλλού. Οπουδήποτε. Στο καλό. Και να μην μας γράφεις.
Δεν υπάρχει, λέμε. Ποιος Βύντρα με τις γκέλες του, ποιος Οσκαρ Γκονζάλες-ανυπαρκτίδης και ποιος Εστογιάνοφ «το πλατινέ που ξεχωρίζει»; Εμένα ένα με νοιάζει και κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει. Που είναι ο Ταμ, το αγόρι μου; Που βρίσκεται, γιατί δεν παίζει; Που τον έχουν φυλακισμένο; Ποιος τόλμησε να κλείσει το blog του Ταμαντανί του Ενσαλίβα ρε; Απαντήστε μου κάποιος γιατί πάω να τρελαθώ!
Θέμα: Ο Κατσουράνης δεν τον έχει τον χορό.
Έχω να επισημάνω το εξής: Απελπιστική κρίνεται η συμμετοχή του Κατσουράνη στα χορευτικά των παιχτών του ΠΑΟ, στους πανηγυρισμούς του παιχνιδιού με τον ΟΦΗ.
Στο γκολ του Ζέκα, ενώ οι Κλέιτον, Ζέκα, Λέτο και ο «φυσικό χορευτικό ταλέντο» Σιμάο, εκτελούν άψογα την χορογραφία (και οι οποίοι φαίνεται ότι την έχουν προβάρει προηγουμένως) ο Κατσουράνης κάνει μία ντροπιαστική απόπειρα να ακολουθήσει, αρχίζει να εκτελεί το χορευτικό νούμερο με χρονο-καθυστέρηση από τους άλλους, ενώ σε κάποια φάση το χάνει ΕΝΤΕΛΩΣ, και απλά ανασηκώνει το χέρι του, τάχα για να πανηγυρίσει, λουφάροντάς τη.
Στο δεύτερο γκολ δε του Κλέιτον, οι Ζέκα, Σιμάο, Κλέιτον, Κουίνσι και Λέτο, εκτελούν άψογα την δεύτερη χορογραφία, με τέλεια συστοιχία και με συγχρονισμό ανάλογο επαγγελματιών μπαλέτου, ο Κατσουράνης τελευταίος και καταϊδρωμένος, κάνει ξανά μία αμήχανη προσπάθεια να ενσωματωθεί, η οποία καταλήγει σύντομα σε πλήρη αποτυχία, και στο τέλος κλωτσάει στα οπίσθια τον Σιμάο, προφανώς από ζήλεια διότι αναγνωρίζει το αστείρευτο ταλέντο του Μοζαμβικανού στον χορό.
Είναι κατανοητό ότι είναι δύσκολο να τα βάλεις με βραζιλιάνους, αργεντινούς και αφρικανούς στον χορό, αλλά οφείλουμε να σημειώσουμε ότι εάν ο Κατσουράνης δεν βελτιώσει τις χορευτικές του δεξιότητες σύντομα, κινδυνεύει να βρεθεί εκτός πανηγυρισμών των παιχτών του ΠΑΟ, πράγμα που θα τον απομονώσει και θα υπονομέυσει την συμμετοχή του στους χαβαλέδες τους.
Κατσουράνη δεν έχεις άλλες δικαιολογίες, σε παρακολουθούμε και περιμένουμε περισσότερα από σένα.