Καντέ κορνιζά
(τραγουδιέται στο ρυθμό του «Πάρτο Λίζα»)
Τηλεφώνησες Μπάμπη μέσα στο φαιτ-κλάμπι να μας κάνεις ρελάνς
Πήρες λέει τον Όλοφ και τις κούπες πάλι all of μα θα πάρω ρεβάνς
Γιατί ο ΠΑΟ δε φοβάται έχει μάτι ο Τεν Κάτε βλέπει Πουιγκρενιέ
Τι κι αν χάθηκε ο Ορλάντο -μη γελάς Τάσο Πάντο- από την ΠεΕσΒέ
Έχει χάσει και άλλους και μικρούς και μεγάλους και το Χούλιο Κρουζ
Έχει διώξει το Γκούμαν μα θα πάρει Έρβιν Κούμαν ίσως και Μπουλαρούζ
Άλλη ήττα δεν τρώει θέλει Φαν Νιστελρόι να χαρεί ο οπαδός
Παίζει τη μπασαβιόλα και θα πάρει Σαβιόλα ξέρει ο Ολλανδός
Δε τον σκιάζει φοβέρα θέλει Ίσις και Βέρα και Μαζού εντ δε Ζου
Ίσως πάρει το Γκούλιτ (αν δεν πάρει το Μπούλιτ)* και το Λιζαραζού
Επωδός: Βγαλ’το Λιζα- ραζού απ’την πρίζα(**) και κάντον κορνίζα να κάνεις σουξέ
Δε νικάς το Σωκράτη που’ναι κράτος εν κράτει ούτε με το Μεξέ(***)
============================================ *:ταινία με το Στιβ Μακ Κουίν **:νησιώτικο στυλ (Βαγγέλης Κονιτόπουλος) ***:Φιλίπ Μεσές ή Μεξέ ή Μεξές ή Μεσέξ: ποδοσφαιριστής της Ρώμας
Ενα αβασταχτο ερωτημα βασανίζει το μυαλο μου τις τελευταίες μέρες. Όχι, δεν ειναι αν οι προετοιμασίες των ελληνικων ομάδων γίνονται σε καλο κλίμα ή αν ο Ντουντού βρήκε καλο πακετο σύνδεσης ADSL για να μεταφέρει στο Twiter καθε «σπαρταριστο» γεγονος απο την προπονηση της Ατλετικο Μινεϊρο, αλλα για το ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ! Γιατι, διάολε, οποτε εχω παει εγω στο δάσος δεν έχω δει ποτε αυτη την κοκκινη-μοβ πανδαισια απο μικρους καρπούς, όπως στις διαφημίσεις; Που τα βρίσκουνε; Χρησιμοποιούν παντα τα ίδια και στην ίδια αναλογια; Και, άν υπάρχουν, πως καταφέρνουν απο κατι τοσο δα μουρα να γεμίζουν τοσα λίτρα με «αγνους φυσικούς χυμους» παγκοσμίως; Αν κάποιος ξέρει έστω μερικα, να βγει να το δήλώσει. Οι πρώτοι 5 που θα τηλεφωνήσουν παίρνουν δώρο 2 υπερδιπλα σετ κρεβατοκάμαρας σε μοντέρνα χρωματα και σχέδια.
Ποσο χαμηλα θα πεσει πια η ελληνικη τηλεοραση; Υπηρξαν καποιοι που βαλανε το κυκνειο ασμα του αγαπημενου παραφουσκωμενου παιδιου της Καλιφορνια, αλλοι ξεαθαψαν την Κορομηλα και τον Κωστοπουλο, ενω καποιοι σε μια κινηση απολυτης απογνωσης ξαναβαλανε το 50-50 και προσπαθησανε να βγαλουν τη Δανδουλακη απο το κώμα (ειναι προς τιμη της οτι αυτη δεν σηκωθηκε). ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΠΙΑ ΟΤΙ ΟΤΑΝ Ο ΔΟΝ ΚΑΝΕΙ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;
Ειναι τυχαιο οτι ο ιδιος ο ιταλος «Πολ Νιουμαν» απαιτησε τον Δον να περιγραφει τα παιχνιδια της «Βεκια Σινιορα» (φημες δε τον θελουν να απειλει να φυγει και να αφηνει στη θεση του τον Καμορανεζι με βοηθο τον Παναγιωτη Γιαννακη); Μηπως ειναι παλι τυχαιο πως σε σχετικη ερευνα στην Ιταλια, στηνε ερωτηση «τι θελετε να γινετε οταν μεγαλωσετε;» το 90 % απαντησε Κωσταβαρας; Γιατι αυτος ο πολεμος; Σωτηρη ζουμε με το ονειρο να σε ακουσουμε σε περιγραφη μαζι με Αλεξη Σπυροπουλο σε τελικο Κοπα Ιταλια, με τα «Ρινο Γκατουζο» και τα «Αλεξ ντελ Πιερο η Πιντουρικιο» να δινουν και να παιρνουν….
Όλοι εμείς οι 27-32 χρονών βρίσαμε για πρώτη φορά στο γήπεδο όταν ήμασταν στην τρυφερή ηλικία των τελευταίων ετών του δημοτικού. ΝΑΙ, ήταν σε εκείνη την αλησμόνητη συναυλία του Ντέιβιντ Χάσελχοφ το ’89. Όλοι είχαμε πρήξει τους γονείς μας να μας πάνε αλλά την στιγμή που άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτες νότες από το λαρύγγι του, κάτι έσπασε μέσα μας. Ψάχναμε να βρούμε τον κιτ και δεν τον βλέπαμε, περιμέναμε να δούμε τον Μάικλ Νάιτ να κάνει τα κόλπα του και αυτός τραγουδούσε πόπ. Το αποκορύφωμα ήταν τα 15 δευτερόλεπτα που ο ΚΙΤ έβγαλε τη μουσούδα του από το κοντέινερ, έκανε ένα «Βζίιιιου» και ξαναπήγε μέσα πληγώνοντας χιλιάδες παιδικές ψυχούλες που δεν μπόρεσαν ούτε καλά καλά να τον δούν. Δεν πειράζει Ντέιβιντ, θα είσαι πάντα ο Μάικλ Νάιτ και ο Μίτς της καρδιάς μας.
Του σετ δε ρέκορντ στρέιτ (που λεν και στο χωριό του Βαϊμάκη), εξ αφορμής του Συλλόγου Ποδοσφαιρογλωσσολόγων «Χάρης Μπανιώτης», ο Λουθιάνο μας (και ουχί Λουτσιάνο) όντως ονομάζεται Λουθιάνο Γκαλέτι, και από τους Ισπανούς. Αν και Αργεντίνος βέβαια. Το λεν και τα χαρτιά μου (http://www.youtube.com/watch?v=Yc3OxcOxGRE&feature=related). Σε κάθε περίπτωση όμως, ισχύει το αξίωμα «σε λεν όπως σε πει ο πρώτος δημοσιογράφος στο πρώτο αεροδρόμιο που θα σκάσεις μύτη» (κι αλίμονό σου αν είναι ο Μίνος). Για τους παλιότερους, αξέχαστος στα ισπανικά τριλήμματα θα μείνει το όνομα του Γ.Γ. του ΟΗΕ Ζαβιέ/Ξαβιέ/Χαβιέ Πέρες/Πέρεζ/Περέζ ντε Κουέγιαρ/Κουεγιάρ. Μεγάλο όνομα. Ή μάλλον, 18 τρόποι να πεις ένα όνομα. Έχω δει ειδήσεις ΕΡΤ με 10 διαφορετικούς εκφωνητές εγώ και ξέρω.
Αδερφια φαιτκλαμπιτες δεν ακολουθει μια μεγαλη αληθεια αλλα μια… πικρη αληθεια. Μια αληθεια που με βασανιζει χρονια και που μ’ έχει κανει να εξομολογουμαι 3 φορες την μερα (πρωι, μεσημερι, βραδυ) στον πνευματικο της ενοριας μου. Εχω κανει μια μεγαλη αμαρτια στην ζωη μου η οποια σιγουρα θα με οδηγησει στην κολαση οπου θα με βασανιζουν φρικαλεα δαιμονες και διαβολοι που θα χουν οψη σαν αυτη του Πουιγκρενιε… Ομολογω οτι οταν αρχισα να ακουω φαιτ κλαμπ -πριν 4 περιπου χρονια- σχηματισα στην αρχη την λανθασμενη εντυπωση πως τον θεο με την μελωδικη χροια διπλα απ’ τον σεβασμιο Τσαουση τον λενε… Βραιμακη. Μαλιστα, Βραιμακη. Και οχι μονο αυτο αλλα εκανα και προμοσιον στην εκπομπη λεγοντας σε φιλους και γνωστους οτι το Φαιτ Κλαμπ ειναι μια γαματη εκπομπουλα και την παρουσιαζουν 2 αλανια ονοματι Τσαουσης και Βραιμακης. Οταν ανακαλυψα το χυδαιο μου ατοπημα ενιωσα παγερα φρικιαση και αρχισα να κλαιω με αναφιλητα… ουτε το ονομα του δημιουργου μου δεν γνωριζα ο αχρηστος.
The killer
Σαλονικιός παλίκαρος ξεκίνησες τη μπάλα Στον Ηρακλή πρωτοπαιξες, μα εσυ ήσουν για άλλα Η νύφη δε καταφερε χρονια να σε κρατησει Και ο Πειραιας προσπάθησε κοντά να σε τραβήξει
Ο Ντουσκο σε μυριστηκε πως ησουνα παιχτουρι Κι ο θειος σε αγορασε για να το παιξει μουρη Με τακλιν μπαλα έκλεινες στα ποδια σου σα μυδι Ο φοβος όλων ήσουνα με τον Καραταιδη
Τον Πειραια αισθανθηκες σα δευτερο σου σπιτι Με Γκεο και Ελε έκανες παρεα στο ξενυχτι. Καποιοι σας ειπανε κακους, κλικα και μιζαδορους Πως μπάλα μόνο παίζατε με τους δικούς σας ορους
Μα σε θυμαμαι εγω παλία, στα βαθη του Οπόρτο Μ’ αυτοθυσια εβγαζες την μπάλα απ’ το χορτο Με εσενα Ιντζαγκι και Ζινταν τα βρηκαν όλα σκουρα Γιατι μπροστα τους σ’ είχανε στην αμυνα σκοτουρα
Τα τροπαιά σου αμέτρητα, που πηρες με το θρυλο στην εθνική μας επαιξες πολλες φορές με ζηλο Το καλοκαιρι του 7 ηρθε η ωρα εκεινη για Περιστερι τραβηξες, αυτό ήταν να γίνει
Ενα χρονακι στον Σπανο και τέρμα η καριέρα Το δρόμο ακολουθησες του βουλευτη μια μερα Το Λάος και η δέξια ηταν να σε κερδισει και την Ελλαδα προσπαθεις να μην χρεοκοπησει
Πολλα ειν’ τα προσοντα σου μεγαλη η καρδια σου σκληρος, τρανος ο λόγος σου, άγρια η ματιά σου Τη μοιρα της Ελλαδος μας παρε απ το χεράκι και οδηγησε την στη ζωη, Γιωργο Ανατολάκη
Γεννήθηκες στη θάλασσα μια μέρα του Ιούλη κι από μικρός φαινόσουνα πως θα’σαι παιχταράς. Τα πρώτα σου ινδάλματα, Φαν Μπάστεν, Κιφτ και Γκούλιτ, ο Ματζικ Τζονσον στο παρκέ κι ο Στηβ Μακουίν στο Μπούλιτ, μα πιο πολύ ο πατέρας σου που ήτανε ψαράς!
Στα 18 άνοιξες φτερά και πήγες στην Ουτρέχτη, πέταγες πάνω στη γραμμή λες κι ήσουν ο Ουάνγκα. Σε πεντατάχυτο σασμάν εσύ είχες βάλει έκτη κι ο αντίπαλος προπονητής αναζητούσε φταίχτη, που με τις επελάσεις σου, του τίναζες τη Μπάνκα!
Σε λίγο δε σε χώραγε η πόλη με τα τρένα, έφυγες και του Ρότερνταμ έπιασες το λιμάνι. Τη θέση του Φαν Χόιντονκ προορίσανε για σένα κι όσοι σε βλέπαν στο Ντε Κόουπ, τα είχανε χαμένα που και τα δίχτυα έσκιζες κι ήσουν μεγάλο αλάνι!
Δεν πέρασε πολύς καιρός, παρά 3 χρονάκια, κι ήρθε η στιγμή να μεταβείς στη Γηραιά Αλβιώνα. Βαριά φανέλα φόρεσες, που δε φορούν παιδάκια, μα όλα αυτά ήταν για σε, εύκολα παιχνιδάκια, χιλιόμετρα κατάπινες απλά σε κάθε αγώνα!
Της εντεκάδας η αρχή, πλέον είσαι και το τέλος, στο πέταλο οι φανατικοί σε βλέπουν σαν Τσακ Νόρρις. Ρεκόρ, αντίπαλους και ορκς ξεσκίζεις σαν το βέλος, του ποδοσφαίρου της ντριμ τιμ επίτιμο είσαι μέλος, δίπλα σε Ζουέλα, Κομπραδόρ, Παβιό και Νασίφ Μόρρις!
Κι αν ο πλανήτης πια μικρός για το ταλέντο σου είναι, στο Σείριο σε παιχνίδι σου κι αν είχαμε sold-out, Μη μας αφήσεις ορφανούς, εδώ μαζί μας μείνε, τις θεϊκές εμπνεύσεις σου απλόχερά μας δίνε, του Άνφιλντ αιώνιο ίνδαλμα, ημίθεε Dirk Kuyt!
Στο κατάστημα που δουλεύω μπαίνει τύπος με κράνος, συνοδεύοντας ενα κατα γενική αποδοχή άσχημο νετο. Ο τύπος λοιπόν μπαίνει φορτωμένος και λογομαχώντας με την γκόμενα για το τί τελικά θα αγοράσουν. Η τύπισα θέλει να αγοράσει ένα φίς διπολικό και ο δικός της επιμένει πως πρέπει το φίς να είναι σούκο, με όλο τον κόσμο στο μαγαζί να κοιτάζει απορημένος την όλη φάση. Πόσο τιμά τον τρισμέγιστο-άπαιχτο-υπέρτατο τύπο που μετά απο 1-2 λεπτά έντονης διαφωνίας τα παίρνει κυριολεκτικά και αρχίζει να ωρύεται κατευθυνόμενος προς την έξοδο λέγοντας ΒΑΡΕΘΗΚΑ – ΤΑ ΑΚΥΡΩΝΩ ΟΛΑ – ΠΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΟΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΡΕΜΙΕΜΑΙ – ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΜΕ ΤΙΣ Μ@ΛΑΚΙΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ Μ@ΛΑΚΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ – ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ και άλλα σχετικά όμορφα λόγια. Βγαίνει λοιπόν απο το μαγαζί με την γκόμενα να τρέχει πίσω του παρακαλώντας, ανεβαίνει στην μηχανή συνεχίζοντας να βρίζει και την κάνει αφήνοντας την γκόμενα σύξιλη στο πεζοδρόμιο… προσκύνώ τον ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ – ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ.
Την Κυριακή πήγα το ξαδερφάκι μου σε παιδότοπο! Εκεί που καθόμουν βαριεστημένος παίζοντας με το κινητό, μια κυρία με ρώτησε: “Ποιο είναι το δικό σας;” -“Δεν έχω αποφασίσει ακόμα!” της απάντησα. Ύφος… ανεκτίμητο! ΑΛΛΑ: Σε όλες εσάς που απλώνετε τα πατουσάκια σας στο ταμπλό του αυτοκινήτου, μονάχα ο Stuntman Mike σας αξίζει (Αυτός απ’ το deathproof ντε! Για σένα που βαριέσαι να googlareis).