ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ. Ο ΜΑΚΡΥΣ, ΣΤΕΝΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ. ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ SPOTLIGHT ΤΡΕΜΟΠΑΙΖΕ, ΟΠΩΣ ΣΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΡΟΜΟΥ. ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ, ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΜΠΗΚΑ ΜΕΣΑ, Η ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΙ ΒΥΘΙΣΤΗΚΑ ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ. ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ΚΑΤΩ ΤΟ ΟΥΡΟΝΕΡΟ ΕΙΧΕ ΛΙΜΝΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΙΩΘΕΣ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΛΤΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΓΩΜΕΝΩΝ ALL STAR. Ο ΦΟΒΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΗΤΑΝ ΠΙΣΣΑ.
ΕΚΑΝΑ ΑΠΛΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΩ ΤΟΝ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΥΓΡΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗ. Ο ΦΟΒΟΣ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΟΣ: ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΣΠΕΡΝΕΙ ΚΑΤΟΥΡΟ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΑΦΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΛΛΩΣΤΕ, ΜΕ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΒΓΗΚΑ ΝΙΚΗΤΗΣ, ΜΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΑΜΕΛΗΤΕΟ ΠΛΙΤΣΙ-ΠΛΙΤΣΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ OLD OAK PUB ΤΟΙΛΕΤ, ΣΤΟ CAMDEN ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ ΩΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΕ ΛΟΝΔΡΕΖΙΚΟ ΜΑΓΑΖΙ.
Σήμερα γυρνόντας από την κοπέλα μου έμαθα ότι έχω περάσει οριακά με 5 ένα μάθημα. Έμαθα ότι ακυρώνεται η συναυλία των Αποκαλύπτικα. Έχω τα κέρατά μου να διαβάσω αλλά -μα το Βεδουίνο- ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ… ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ… Δεν με νοιάζει ούτε αν μου πείτε ότι ο κόσμος αύριο θα διαλυθεί, ότι ο Κοστάντζο δεν θα ξανακάτσει κάτω από τα γκολπόστ της ομάδας, ότι η μερέντα τελείωσε ή ότι κάτι βλαμμένα μου πήραν τις βαλβίδες από τα λάστιχα του αυτοκινήτου… Οι Σάμπαθ επανενώνονται. Βγάζουν καινούριο σιντί με την αρχική σύνθεση μετά από 33 χρόνια. Ξεκινάνε περιοδεία. Αν αυτή περάσει από την Ελλάδα θα πάω με τα πόδια στη Μαλακάσα. Θα κατασκηνώσω εκεί δυο μέρες. Θα είμαι τουλάχιστον δέκα ώρες πριν απ’έξω να περιμένω. Όταν ανοίξουν οι πόρτες θα τρέξω γρηγορότερα από το Γιουσείν Μπόλτ με τις δυνάμεις του Φλας, και θα πάω να μπαστακωθώ μπροστά, θα αγκαλιάσω το κάγκελο στα δεξιά της σκηνής όπου θα βγει ο Τόνυ, του οποίου τόσο ιερόσυλα χρησιμοποιώ το όνομα ως ψευδώνυμό μου. Θα χτυπηθώ όσο δε χτυπήθηκα ποτέ στη ζωή μου, τόσο που το unleash the beast που ‘πε φίλος μου ότι περιγράφει την κατάστασή μου σε συναυλίες θα μοιάζει με συμπεριφορά παιδιού σε προνηπιακή ηλικία… Και αν και εφόσον πετάξει πένα, πρώτον αν την πιάσω κατάρα σε όποιον έρθει να μου την πάρει, θα του σπάσω τα παΐδια ως άλλος Βάιος Καραγιάννης και δεύτερον αν δεν την πιάσω αλίμονο στον αλήτη που την έχει πιάσει, αν δεν εξαϋλωθεί. Με κάποιο τρόπο η πένα του Τόνυ θα γίνει δική μου… Με κάθε κόστος… ΑΥΤΑ!
Με το σημάδι του σκορπιού
Τ’ ομολογώ σε ξέχασα, δεν το ‘θελα καλέ μου/Σ’ έθαψα μες τις θύμησες γκολκίπαρε χρυσέ μου/Ωσάν δεκάρι ντρίμπλαρες και χόρευες μπαλέτο/(Κατάρα σου Ροζέ Μιλά, σε ψάχνω με στιλέτο)/Τον πλήγωσες στη Νάπολι σαν του ‘κλεψες την μπάλα/Ενώ εκείνος μαγικά σου μάθαινε μια στάλα/Σαν τον μεγάλο Κορκολή χτύπαγες ως σκορπιός/Και τους αντίπαλους τους φορ έπιανε πανικός/Μάλαμα η καρδούλα σου κι ας μοιάζεις σίριαλ κίλερ/Ας είσαι κι απ’ τη χώρα με τους γνωστούς τους ντίλερ/Μα σήμερα με πίκρανες, με έκανες κουρέλι/Γιατί έμαθα τρελάθηκες, το ‘πνιξες το κουνέλι/Να μου συγκρίνεις τον Βαλντές μαζί σου ρε αλάνι;/Μπορεί να είναι γκαφατζής μα εσένα δεν σε πιάνει/Και λες είναι καλύτερος του Ίκερ του Κασίγιας/Μήπως μου παραφούσκωσες απ’ τις πολλές τορτίγιας;/Μες στο μυαλό τι έπαθες θεέ Ρενέ Χιγκίτα; /Καταραμένο Αλτσχάιμερ ξηγήθηκες Μακίτα…
Θέλω να ξεσπάσω κάπου. Δεν αντέχω… Κάθομαι και κλαίω συνέχεια αγκαλιά με μια ξεχασμένη κούτα Μεταξά κλεμμένη από το κελάρι του πάππου μου και μια φωτογραφία με ένα «αεροπλανικό» του…. Πίνω συνέχεια… Πίνω για πάρτη του. Δεν γίνεται να τον διαγράψω από το μυαλό μου… Όσο και να προσπαθεί αυτός ο τεχνικούλης να μας χωρίσει. Ενώ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο που πέρασε, τότε με τον ΌΦΗ, μου έδωσε κουράγιο, τρελή χαρά και με ανυπομονησία περίμενα να σας γράψω, ήρθαν αυτές… Ήρθαν αυτές οι αναθεματισμένες, άπονες και άκαρδες μέρες Τρίτη και Σάββατο για να μου πάρουν από τα σωθικά μου, αυτό που ένοιωθα γι’ αυτόν… Ό,τι είχε απομείνει…. Ήρθαν αυτές οι μέρες για να καταλάβω πως κάτι μέσα μου δεν πάει καλά. Δεν μπορώ, δεν υπάρχω τελικά, δεν αντέχω λεπτό μακριά σου, σε σκέφτομαι συνέχεια, σπαράζει με λυγμούς η καρδιά μου και μόνο στη σκέψη ότι ήρθε το τέλος… Δεν αντέχω το ότι δεν θα σε ξαναδώ εκεί που ήσουν απ’ τα γεννοφάσκια σου. Εκεί που γινόσουν ένα με το γρασιδι. Εκεί που σε αντίκρυζα και κύλαγαν ποτάμι τα δάκρυα χαράς όταν έκανες έρωτα με το φρεσκοποτισμένο γρασίδι του γηπέδου Καραισκάκη. Δεν μπορώ να διαγράψω από το μυαλό μου αυτήν την απίστευτη εικόνα, εκεί κάτω από τα μεταλλικά κούφια, σιδερένια και βαμμένα γκολπόστ…. Δεν γίνεται. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι αυτός, αυτός ο άξεστος νεαρός, με την πουγούνα σαν τραπεζαρία, σε έκλεψε από μένα, σε πήρε με τη βία από την καρδία μου, με συνένοχο αυτόν τον τσιγκολελέτη, αυτόν που τα ξύνει με γκασμά γιατί η τσουγκράνα αφήνει κενά, αυτόν τον γιδόφιλο τον Βαλβερδάκο. Όχι, δεν γίνεται αυτός ο Μπάλας Μέγκιερι να το κάνει σε μένα. Δεν γίνεται να ξεσηκώθηκαν τα ρηχά πιάτα και να ζητάνε σούπα, δεν γίνεται…. ΩΩΩ πολυαγαπημένε μου Φράνκο ……ΑΛΛΑ…. αν ήμουν ο Αλ Σαούντ θα έστελνα τον αυτόν τον σουβλακοτυλιχτή με την σφηνωμένη τυρόπιτα στον εγκέφαλο, αυτό το Γαλλικό σίγμα, αυτό το γκουμούτσι, αυτό το γκατζολόπτερο, αυτό το τραχανοπλαγιερό τον κακαδέμπορα τον Τσάκα να πουλάει χιόνι στους Εσκιμώους και άμμο στους Άραβες ΚΑΙ θα αγόραζα τον Ολυμπιακό. Θα έπαιρνα για προσωπικό γυμναστή του Φράνκο μου, αυτόν το γαλατά με το μπλέ καρούμπαλο από την Ντουβλοταινία που μας μοίραζαν στο κατηχητικό, αυτόν τον σκύφτη με το κρεατομάτσουκο, τον Ζαφείρη, μαζί με αυτήν την μπουρέκλα την τσουτσουνοπαίρνοβα, την φραπεδιόλα με το ξεχασμένο σπασμένο ανοιχτό φινιστρίνι και τις χαλασμένες γαλακτοτουρμπίνες, αυτήν που έχει κάνει λεύκανση χελιδονοφωλιάς, αυτό το κ@υλοράπανο την Ντούβλη για να μάθουν επιτέλους πώς καπνίζονται τα πούρα, σε αυτόν τον Κολυμβητή, σε αυτήν την αλεπού θαλάσσης, σε αυτόν τον βουτηχτή, σε αυτό το χέλι του γρασιδιού, σε αυτόν τον άρχοντα των θαλασσών που τον ξέρουν και οι τσιπούρες, σε αυτόν τον θυμαράκια, σε αυτόν τον ιπτάμενο δίσκο, σε αυτόν τον κουνιοτράμπαλο, σε αυτόν τον κοντοτσούτσουνο τον κλαρινογαμπρό, σε αυτό το δαγκανοφόρο το επταμηνίτικο, αυτόν τον κρυπτόφαλλο με την χαλασμένη την τσαπού σε αυτόν τον ακατονόμαστο τον Κοστάντζο…
ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΦΡΑΝΚΟ ΜΟΥ
Θέμα: Ο Κατσουράνης δεν τον έχει τον χορό.
Έχω να επισημάνω το εξής: Απελπιστική κρίνεται η συμμετοχή του Κατσουράνη στα χορευτικά των παιχτών του ΠΑΟ, στους πανηγυρισμούς του παιχνιδιού με τον ΟΦΗ.
Στο γκολ του Ζέκα, ενώ οι Κλέιτον, Ζέκα, Λέτο και ο «φυσικό χορευτικό ταλέντο» Σιμάο, εκτελούν άψογα την χορογραφία (και οι οποίοι φαίνεται ότι την έχουν προβάρει προηγουμένως) ο Κατσουράνης κάνει μία ντροπιαστική απόπειρα να ακολουθήσει, αρχίζει να εκτελεί το χορευτικό νούμερο με χρονο-καθυστέρηση από τους άλλους, ενώ σε κάποια φάση το χάνει ΕΝΤΕΛΩΣ, και απλά ανασηκώνει το χέρι του, τάχα για να πανηγυρίσει, λουφάροντάς τη.
Στο δεύτερο γκολ δε του Κλέιτον, οι Ζέκα, Σιμάο, Κλέιτον, Κουίνσι και Λέτο, εκτελούν άψογα την δεύτερη χορογραφία, με τέλεια συστοιχία και με συγχρονισμό ανάλογο επαγγελματιών μπαλέτου, ο Κατσουράνης τελευταίος και καταϊδρωμένος, κάνει ξανά μία αμήχανη προσπάθεια να ενσωματωθεί, η οποία καταλήγει σύντομα σε πλήρη αποτυχία, και στο τέλος κλωτσάει στα οπίσθια τον Σιμάο, προφανώς από ζήλεια διότι αναγνωρίζει το αστείρευτο ταλέντο του Μοζαμβικανού στον χορό.
Είναι κατανοητό ότι είναι δύσκολο να τα βάλεις με βραζιλιάνους, αργεντινούς και αφρικανούς στον χορό, αλλά οφείλουμε να σημειώσουμε ότι εάν ο Κατσουράνης δεν βελτιώσει τις χορευτικές του δεξιότητες σύντομα, κινδυνεύει να βρεθεί εκτός πανηγυρισμών των παιχτών του ΠΑΟ, πράγμα που θα τον απομονώσει και θα υπονομέυσει την συμμετοχή του στους χαβαλέδες τους.
Κατσουράνη δεν έχεις άλλες δικαιολογίες, σε παρακολουθούμε και περιμένουμε περισσότερα από σένα.
2000-2001 – 11 χρονών. Πρώτη μου σοβαρή επαφή με το μαγικό κόσμο του champions league. Κάθε Τρίτη και Τετάρτη βράδυ ο παππούς μου με έπαιρνε και μου μάθαινε τα σκοτεινά και τα απόκρυφα μυστικά της μπάλας…. Είχα μαγευτεί. Η λάμψη των αστεριών με είχε τυφλώσει. Μια μέρα που γύρναγα από το σχολείο, έκανα την καθιερωμένη στάση στο περίπτερο για τσίχλες. Τότε το είδα… αλμπουμακι της Πανινι. Το παίρνω, το ανοίγω και τι να δω! Όλες οι ομάδες, όλοι οι παίκτες, ακόμα και η Ολυμπιακαρα!!! Αφού μαθαίνω όλες τις λεπτομέρειες (το άλμπουμ είναι τσάμπα, τα φακελάκια με τα αυτοκόλλητα κάνουν τόσο κτλ) άρχισα μανιωδώς να δίνω τα λιγοστά χρήματα μου στα “μαγικά χαρτάκια”. Ένα απογευματάκι όμως, εκεί που κολλούσα ευλαβικά τον dennis bergkamp προσέχοντας τις γωνίες, σκέφτηκα “αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί… ΧΡΕΙΆΖΟΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΧΡΉΜΑΤΑ” και τότε ένας μικρός λαμπτήρας άναψε δίπλα από το παιδικό μου κεφάλι…
Εκεί ήταν, στη γωνιά του σιέλ μου δωματίου. Μακρόστενος, κυλινδρικός γύρω στο μισό μέτρο ύψος και είχε πάνω του τυπωμένο το αγαπημένο παπί της Λιμνουπολης. Τον αναποδογύρισα αλλά η σχισμή ήταν μικρή, ενω τα 200ρικα τα 500ρικα και τα 1000ρικα μεγάλα. Χωρίς τον παραμικρό δισταγμό πήρα τον πάντα αξιόπιστο χάρακα μου και τον έχωσα βίαια και αδίστακτα βαθιά μέσα στη σχισμή… Ήμουν πλούσιος… Τα 2 ημερήσια φακελάκια έγιναν 4, τα 4 έγιναν 8 και πάει λέγοντας, μέχρι οι gary neville να γίνουν 78. Ήμουν ευτυχισμένος. Η μέχρι πρότινος μονοδιάστατη ζωή μου είχε αποκτήσει νόημα. Κυνήγαγα όλα τα παιδάκια για να ανταλλάξουμε τους neville με τον Tony Adams, τον τίμιο και τιμημένο bakayoko με τον Effenberg, τον Κουλη τον Καραταιδη με το Ciro το Ferrara κ.ο.κ. Η ευτυχία μου όμως δε θα κρατούσε για πάντα (όπως το αφελές μυαλό μου πίστευε).
9 το βράδυ στο σαλόνι του παππού μου. Ακούω μια φωνή. Ήταν η μάνα μου. Απαντώ στο κάλεσμα…. καλύτερα να μην το είχα κάνει… Μάνα: δε μου λες… παίρνεις εσύ χρήματα από τον κουμπαρά (ανατριχίλα); Εγώ: όχι, γιατί να το κάνω αυτό; (ποιον κορόιδευα; Η φωνή μου έτρεμε) Μάνα: Άμα το έχεις κάνει εσύ, δε θα πας στο πάρτι του Κωστα το Σαββατο (σημειωτέον, το πάρτι ήταν σε 5×5 οπου αναμενόταν φοβερός αγώνας)
Ε: -όχι όχι, δεν το έκανα εγώ. Μ:οκ τότε θα παμε τον κουμπαρά σου για αναγνώριση αποτυπωμάτων…. Τύψεις και φόβος με κυρίευσαν. Από τη μια ο αγώνας… από την άλλη η σίγουρη σύλληψη. Τα δακτυλικά μου αποτυπώματα βρίσκονταν παντού.Θα με έβρισκαν και θα με έπιαναν. Ένας κόμπος σκαρφάλωσε από τα μέσα μου και σταμάτησε στο λαιμό μου. Έσπασα….
Ο αγώνας έληξε 11-8.Μου το είπαν τη δεύτερα στο σχολείο Το αλμπουμακι το έχω ακόμα. Μου λείπουν 13 παίκτες…
Η παγκόσμια σταθερά της ΓΥΣ (Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού)
Τις ελάχιστες στιγμές που δεν υπήρχε φόρτος εργασίας στον πύργο ελέγχου, οι επίλεκτοι που το επάνδρωναν, έσπευδαν να χαλαρώσουν, στην θαλπωρή και τις ανέσεις του πολυτελούς επιλοχάδικου. Κάθονταν κοντά στο παράθυρο και χάζευαν την κίνηση της οδού Ευελπίδων!
Κάθε τόσο, αναφωνούσαν (κόσμια) στην θέα κάποιας αξιοπρόσεκτης νεανίδος που τύχαινε να περνάει κατά μήκος του δρόμου! Με τον καιρό, έγινε συνήθεια! Όλοι οι οπλίτες στον (ελάχιστο) ελεύθερο χρόνο τους, κάθονταν κοντά στο μαγικό παράθυρο και οι φωνές θαυμασμού όλο και πύκνωναν! Μια μέρα όμως, ένας στρατιώτης (Ο υποφαινόμενος) που έτεινε να σκέπτεται περισσότερο απ’ όσο έπρεπε συνειδητοποίησε το εξής: «Δεν γίνεται να περνάνε τόσες όμορφες παρουσίες κάτω από το παράθυρο αυτό! Στατιστικά να το πάρεις, όταν περπατάς στον δρόμο πουθενά δεν βλέπεις τόσες πολλές κοπέλες που να σου τραβάνε το βλέμμα! Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει!».
Λίγα λεπτά σκέψης μετά, κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Προφανώς, δεν είναι πανέμορφες και τέλειες ΟΛΕΣ όσες βλέπουμε να περνούν! Απλούστατα, η απόσταση που μεσολαβεί μεταξύ μας, είναι η ΙΔΑΝΙΚΗ, ώστε να εξαλείφονται αυτά τα μικρά μικρά ψεγάδια που μας κάνουν, να απορρίπτουμε κάποια που βλέπουμε να περνάει δίπλα μας! Μία κρεατοελιά στο μάγουλο! Μια στραβή μύτη! Ένα εμφανές μουστάκι! Λίγο στραβά πόδια! Ένας υγρός πισινός*!».
Το αξίωμα αυτό όμως έπρεπε να προσδιοριστεί ακριβέστερα. Ο πατέρας της θεωρίας αυτής, έσπευσε και δανείστηκε από έναν εξαιρετικό μηχανικό, και πραγματικό του φίλο, μία συσκευή λέιζερ που μετρά απόσταση! Το αποτέλεσμα; 36,222 μέτρα. Το αξίωμα λοιπόν, συνοψίζεται ως εξής: «Υπάρχει μία σταθερή απόσταση, κατά την οποία οποιαδήποτε θηλυκή παρουσία με αποδεκτή σε γενικές γραμμές σιλουέτα, δια γυμνού οφθαλμού, φαίνεται όμορφη. Αυτή είναι η “Παγκόσμια σταθερά της απόστασης της ΓΥΣ” και μετράται 36,222m.».
* Υγρός πισινός, είναι «Ο πισινός που παίρνει το σχήμα του δοχείου». Δηλαδή ο πλαδαρός και μαλακός πισινός ο οποίος εν δυνάμει, σε ένα καλό τζιν, φαίνεται ωραίος. Μόλις όμως κινηθεί, παρουσιάζεται κυματισμός στην επιφάνειά του.
Neo-Gentleman VS Metro-Sexual
Οι πραγματικοί άντρες πίνουν μόνο καφέ το πρωί, ποτέ τσάι ή χυμούς εξωτικών φρούτων. Οι πραγματικοί άντρες στο ντους χρησιμοποιούν σαπούνι σαν τον Αναστόπουλο, ποτέ αφρόλουτρο. Οι πραγματικοί άντρες δεν ξυρίζουν τίποτα κάτω από το μήλο του Αδάμ. Οι πραγματικοί άντρες δεν βάζουν αηδιαστικά προϊόντα στα μαλλιά τους. Οι πραγματικοί άντρες όταν εκνευριστούν στην οδήγηση με κάποιον άλλο τον μουτζώνουν, δεν κάνουν το χεράκι πάνω-κάτω ούτε χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς.
Οι πραγματικοί άντρες δεν σκύβουν ποτέ για να πιάσουν κάποιο αντικείμενο από κάτω, πάντα ψάχνουν μόντα να το σηκώσουν με το πόδι ή να χώσουν κάποιον πλησίον τους να το σηκώσει. Οι πραγματικοί άντρες τρώνε, πίνουν και καπνίζουν ό,τι γουστάρουν χωρίς να μετράνε πίεση και τριγλυκερίδια. Οι πραγματικοί άντρες ποτέ δεν περιμένουν έτοιμοι μια γυναίκα να ετοιμαστεί για να βγουν, η γυναίκα περιμένει αυτούς να τελειώσει πρώτα το FC και μετά να βγουν.
Οι πραγματικοί άντρες έχουν το πολύ ένα tattoo, και αυτό αντρικό, όχι πεταλουδίτσες και tribal ανοησίες. Οι πραγματικοί άντρες γεννιούνται ψήστες, δεν γίνονται chef. Οι πραγματικοί άντρες έχουν είτε ολόκληρο μούσι δύο μηνών και πάνω, είτε είναι φρεσκοξυρισμένοι, τα περιποιημένα “γένια τριών ημερών” είναι για τρυφερούς, τέλος. Οι πραγματικοί άντρες έχουν ελβετικό σουγιά και στο μόνο που τους χρησιμεύει είναι να καθαρίζουν τα νύχια τους ή τα δόντια τους εάν αυτός παρέχει και πλαστική οδοντογλυφίδα, δεν θα γίνουμε όλοι Survivor Men.
Οι πραγματικοί άντρες έχουν πάντα άποψη για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ακόμα κι αν δεν τον έχουν παρακολουθήσει και ακόμα και αν δεν ξέρουν καμία από τις δύο ομάδες. Οι πραγματικοί άντρες έχουν πάντα το ένα από τα δύο κουμπάκια ανοιχτό στα polo μπλουζάκια τους και ένα με δύο σε casual πουκάμισο. Οι πραγματικοί άντρες θα συμφωνήσουν σε όλα τα παραπάνω, και ας μην τα τηρούν όλα, όπως κι εγώ άλλωστε…
-Ναι,ναι το ξερω.Το ξερω κυριε, μη φωναζετε. Εχετε δικιο να λετε οτι οι υποθετικες συζητησεις δε βγαζουν πουθενα. Το ξερω κυριε. Μη με βριζετε, συγγνωμη. Δεκα λεπτα να πω τη γνωμη μου δωστε μου και δε θα ξαναμιλησω. Ευχαριστω,κυριε. Δε θα βαλω πολλα ”αν” και ”ισως”, το υποσχομαι…
Ειναι κατι στιγμες μικρες, συντομες, ασημαντες καμια φορα, που σου αλλαζουν τη ζωη. Που σε οδηγουν σε αλλο δρομο απο αυτον που φανταζοσουν. Καμια φορα καλυτερο, καμια φορα χειροτερο. Το τι θα συνεβαινε αν επαιρνες τον αλλο δρομο το σκεφτεσαι μονο αν η αποφαση σου αποδειχτει λανθασμενη. Ας παραβουμε για λιγο αυτον τον κανονα ομως… Τι θα συνεβαινε στον Ολυμπιακο ΑΝ εμενε ο Κοκκαλης και δεν αναλαμβανε ο Μαρινακης; Το πλανο του καλοκαιριου σιγουρα ΘΑ ηταν πολυ πιο οικονομικο απο οτι τωρα. Αυτο το ξερουμε. Το καλοκαιρι ΙΣΩΣ δεν ΘΑ αποκτωνταν οι Ριερα, Ιμπαγασα, Ρομενταλ, Παντελιτς που εκαναν γκελ στον κοσμο. ΑΝ ο Κοκκαλης εμενε τοτε ΙΣΩΣ ο Βαλβερδε δε ΘΑ ερχοταν ποτε στον Ολυμπιακο και προπονητης της ομαδας θα ηταν ο “μην ανεβεις στο αεροπλανο” Λινεν. Ομως ΑΝ ηταν προπονητης ο Λινεν, ο δευτερος σκορερ της super league Επσταιν δε θα παραχωρουνταν. Ο μητρογλου ΘΑ επαιρνε το φορτιο του “βαρέως πυροβολικου” (sic), ο “ζογκλερ” Ζαιρι ΘΑ ηταν βασικος και ολοι ΘΑ μιλαγαμε για το ΑΝ ο Λινεν θα “κερδιζε το στοιχημα” με τον Ντιογκο και τον Ντερμπισαιρ. Α,και κατι ακομη. ΑΝ το πλανο ηταν πιο οικονομικο και δε “θελουμε πρωταθλημα εδω και τωρα”, ο Φετφατζιδης δε ΘΑ ηταν ο μονος “πιτσιρικας με ταλεντο” που ΘΑ ηταν ενδεκαδατος. Ελλειψει χρηματων οι Νικλιτσιωτης, Σοιλεδης, Κατσικογιαννης, Γιαννης Παπαδοπουλος, Ποτουριδης και ποιος ξερει ποιοι αλλοι ΘΑ “ειχαν την ευκαιρια να αποδειξουν τι αξιζουν”.
-Ναι,ναι κυριε τελειωνω,μην ανησυχειτε. Στο υποθετικο αυτο πλανο ΜΑΛΛΟΝ ο Ολυμπιακος δε θα επαιρνε το πρωταθλημα. Στο υποθετικο αυτο πλανο ο Ολυμπιακος ΙΣΩΣ δε θα χρειαζοταν να κανει του χρονου οσες περιπου μεταγραφες εκανε και περυσι για να αντικαταστησει τους μεγαλους σε ηλικια παικτες. Στο υποθετικο αυτο πλανο ο ολυμπιακος ΜΠΟΡΕΙ να εχτιζε μια ομαδα απο νεαρους παικτες που ΙΣΩΣ μετα απο 3-4 χρονια να σαρωναν τα νταμπλ οπως τοτε, παλια… Τοτε, καπου το 96, που μια παρεα αγνωστων παιδιων ερχοταν στο λιμανι. Τα ιδια ελεγαν και τοτε.
Οι Ελευθεροπουλος, Ανατολακης, Γεωργατος, Μαυρογενιδης, Γιαννακοπουλος, Τζορτζεβιτς, Πουρσανιδης, Νινιαδης, Πασσαλης ητανε λιγοι… η μαλλον δεν “ειχαν το καταληλο σθενος να φορεσουν την ερυθρολευκη φανελα”. Το τι εγινε το ξερουμε. Ομως, ολα αυτα δεν εγιναν. Ο Μαρινακης ανελαβε, εβαλε χρηματα, ηρθε ο Ερνεστο εφυγε ο Λινεν, το ροστερ αλλαξε. Δεν ξερω αν θα παρει το πρωταθλημα ο Ολυμπιακος. Ξερω πως σαν φιλαθλος του Ολυμπιακου αυτη τη στιγμη η ομαδα μου, μου αρεσει και πως ΑΝ το παρει θα χαρω. Απλα καποιες στιγμες σκεφτομαι και ονειροπολω….
Υπομονή αριθμολάγνε… Λιωμένο Παγωτό ακουγόταν από το ραδιόφωνο. Ή μήπως ήταν κασέτα; Δεν έχει σημασία. Στο ρεφραίν του τραγουδίου η μεγάλη έμπνευση του στιχουργού: “…κάποιος κοιτάει την ώρα…”. Κοίταξα κι εγώ την ώρα, αλλά όχι για όση ώρα όφειλα. Πέρασαν μόνο λίγα δευτερόλεπτα και αμέσως το έχασα… Η ώρα ήταν 11:11 και η ημερομηνία 11/11/10….Τώρα πρέπει να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο…