ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΣΚΕΦΤΕΙ, ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΕΝΟ ΑΜΑΞΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΞΕΧΑΣΕΙ ΑΝΑΜΜΕΝΑ ΤΑ ΑΛΑΡΜ «ΠΑΕΙ Η ΜΠΑΤΑΡΙΑ…».
Τα παιδια, οταν κουβαλανε ενα δισκο, δεν κοιταζουν ποτε μπροστα τους αλλα παντα αυτο που εχει ο δισκος επανω.
Όλοι μας έχουμε πει τουλάχιστον μια φορά στην φοιτητική ζωή μας, «ε, και τι έγινε, θα την κάνω αύριο την εργασία, ούτως ή άλλως πρέπει να την παραδώσω την άλλη εβδομάδα» και σχεδόν πάντα καταλήγουμε να την κάνουμε όπως όπως το βράδυ πριν το deadline.
Όταν είμασταν μικροί όλοι μας είχαμε παίξει ποδόσφαιρο με κέρματα στο θρανίο. με τέρματα τον δείκτη και αντίχειρά μας.
Μια νίκη με 1-0 και απαίσια μπάλα, μπορεί να είναι είτε «απόδειξη μεγάλης ομάδας η οποία κατορθώνει να παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει ακόμη και όταν δεν παίζει καλά», είτε «το αποτέλεσμα μια ακόμη κάκιστης εμφάνισης που αργά ή γρήγορα η ομάδα θα την πληρώσει». Αυτό προσδιορίζεται ανάλογα με τα κέφια του γράφοντα, αλλά και το γενικότερο κλίμα που επικρατεί ως προς το πρόσωπο του προπονητή.
Όταν χάνει η ομάδα μας σε ευρωπαϊκό αγώνα, μετά από την πρώτη κρυάδα που τρώμε αρχίζουμε να εκθειάζουμε τους «άγνωστους» παίκτες του αντιπάλου, π.χ. «Ωραίος αυτός ο Αρντά, εεε; Θα πάει σε μεγάλη ομάδα…».
Πάντα όταν δεν βλέπεις ένα μήνυμά σου ανεβασμένο στο site πατάς F5 με την ελπίδα ότι μόλις περάστηκε. Και το ξαναπατάς… Μέχρι που το παίρνεις απόφαση ότι «κόπηκε». Μου έχουν «κόψει» εμένα και ξέρω…
Όλοι μας γνωρίζουμε κάποιον που θεωρούσε την Κάντυ-Κάντυ βαρβάτο νέτο. Μη σας πω ότι την είχε βροντήξει για πάρτη της (τουλάχιστον μια φορά).
Όλοι μας σίγουρα έχουμε αναρωτηθεί, τουλάχιστον μια φορά, που στο καλό βρίσκει αυτές τις γραβάτες ο Θανάσης Γιαννακόπουλος
ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΑΝΕΒΑΙΝΕ ΤΟ ΜΑΝΙΚΙ ΤΗΣ ΜΠΛΟΥΖΑΣ , ΟΤΑΝ ΒΑΖΑΜΕ ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΗΣ. ΕΤΣΙ, ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΙΑΝΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΗΝ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΠΛΟΥΖΑ BAZONTAΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΤΟ ΜΠΟΥΦΑΝ.