Θυμάμαι τις δηλώσεις σου όταν ήρθες εδώ, τίποτα δεν κατάλαβα, χρειάστηκα γιατρό. Θρησκόληπτος φαινόσουνα, έκανες το σταυρό σου, και πάντοτε κλαιγόσουνα στον ύψιστο θεό σου. Στα πόδια ήσουν γρήγορος, σαν αστραπή πετούσες, και πάντοτε τις κάθετες μπαλιές εκυνηγούσες. Το look σου ήταν σπάνιο και παρεξηγημένο, μα όλοι αφίσες το ‘χανε στους τοίχους κρεμασμένο. Το κάλλος σου απρόσιτο, ήσουνα λεβεντιά, και τις γυναίκες έριχνες με μία σου ματιά. Τα πρώτα χρόνια ήσουνα ατράνταχτος γκολτζής, σε ζήλευε παράφορα ο Χάρης Κοπιτσής. Μα κι αν εμείς σε βλέπαμε δίχως πολλή συμπάθεια, ποτέ σου δεν μας έβγαλες διχόνοια και εμπάθεια. Γιατί ‘σουνα καλόκαρδος, πιστός αγωνιστής, του αντιπάλου ήσουνα ο πρωταγωνιστής. Σ’ έβλεπαν στο Ηράκλειο, χωρίς να σου μιλούν, του Εργοτέλη ήσουνα εσύ ένας Αμπντούν. Για 6 χρόνια έμεινες στη μισητή ομάδα, μα όλοι σε προσέχαμε σαν ιερή γελάδα. Κι όταν τότε σε πήραμε στου ΟΦΗ την ομάδα, τότε αυτό μαθεύτηκε σε όλη την Ελλάδα. Όλοι ονειρευόντουσαν στον ΟΦΗ να σε δούν, συνέχεια να έκανες γιο-γιο τον Μπράις Μούν. Ο ερχομός στον Όμιλο έμοιαζε επιτυχία, στα πρώτα ματς μας έδειξες άπειρη μαεστρία. Κι αν πήγε και ο Βλόνταρτσικ τη θέση να σου πάρει, βρήκε μπροστά εσένανε γνήσιο Αρκουδιάρη. Μα κι αν δεν τα κατάφερες τον ΟΦΗ ν’ανεβάσεις, τον κόσμο της ομάδας μας ποτέ δεν θα ξεχάσεις. Τον κόσμο που θα γέμιζε δυο γήπεδα μεγάλα, εσένα να καμάρωνε να του διδάσκεις μπάλα. Γι’ αυτό εγώ σ’ ευγνωμονώ σαν παίχτη που αξίζει, και την καρδιά που απλόχερα σε όλους τη χαρίζει. Μα κι αν ποτέ δεν έπαιξες σε UEFA, INTERTOTO, πάντα θα σε θυμόμαστε ρε Πάτρικ Ογκουνσότο.
Ηταν μια μέρα θλιβερή, μια μέρα αποφράδα που οι άμπαλοι σε ρίξανε στου Euro τον καιάδα. Είχες γλυμένο το μαλλί, στ’αυτάκι σκουλαρίκι να δείξεις ήθελες πως πια δεν ήσουν πιτσιρίκι.
Να σβήσεις ήθελες ντροπή που πήρες στην πρεμιέρα να τιμωρήσεις Έλληνες που σήκωσαν παντιέρα. Η γκρίνια κι η αμφισβήτηση σε βάλανε στην πρίζα αλλά δεν υπολόγισες καλά τον Ζήση Βρύζα.
Οι Άγγελοι σε κέρασαν του Euro το φαρμάκι στο ράδιο ακούγαμε τον Γιώργο τον Χελάκη να λέει να ωρύεται πως ρόμπα σ’έχουν κάνει ο Τραϊανός και ο Καψής μαζί με Κατσουράνη.
Φύσσας και Γιούρκας κέρβεροι, τα άκρα ήταν φραγμένα στις γιόμες καταφύγατε σχεδόν απελπισμένα Μα στον αέρα είχαμε υπεροχή μεγάλη και Μπασινά απ’τα καρέ την μπάλα για να βγάλει.
Οι αδιάκοπες και απότομες του Κάρα διεισδύσεις χωρίς να θέλεις σ’έκαναν στα ξαφνικά να χύσεις τόνους και τόνους δάκρυα σαν να ‘σουνα παιδάκι την κούπα σαν σηκώσαμε με κάπτεν Ζαγοράκη.
Κι αν τώρα πια μεγάλωσες και φίρμα είσαι μοιραία πάντα θα κλαίς στο άκουσμα του Μέγα Χαριστέα Κι αν πάνω στο καλάμι σου το παίζεις υπεράνω ξέρω κι εγώ, ξέρεις κι εσύ… σε γλέντησα Κριστιάνο.
Καινούρια season Fightclub κι ακόμα περιμένω να ακούσω για τον άσωτο, τον γιο τον ξεχασμένο. Που κάποιοι καθαρίσανε στεγνά απ’την Παιανία το ποιός, γιατί αλλά και πως, μια άλλη ιστορία.
Στην ξενιτιά τον έστειλαν, στους πράσινους της Βρέμης στην Ισπανία διέπρεψε κι αυτός όπως κι ο Ντέμης. Ποιός τάχα καταράστηκε, ποιά μοίρα το’χε γράψει του ΠΑΟ ο φίλαθλος λαός για αυτόνανε να κλάψει;
Μας έλειψαν τα τάκλιν του, γεμάτα αυτοθυσία τα λίγα του τρεξίματα, μεστά και με ουσία. Ούτε φανφάρες και ποδιές, αυτά είναι για Τιτίκες κρατάτε εσείς το θέαμα, αυτός κρατάει τις νίκες.
Το πλήρωμα όμως έφτασε, του χρόνου, και το ξέρεις να ‘ρθεις ξανά σε καρτερεί ο Ρούλης Τριποτσέρης. Ξανά σε περιμένουμε, εχθροί και φίλοι, όλοι ας είναι και στον Πειραιά, χαλάλι Aλέξη Τζιώλη.
Ήταν γοργός στο τρέξιμο, καμάρι της Τασκένδης τα σουτ του ήτανε φωτιά, της μπάλας ο Πουνέντης. Οι πάσες του γλυκόπικρες, ξεχείλιζαν μεράκι σιρόπι για συμπαίκτες του, γι’ αντίπαλους φαρμάκι.
Στα δύσκολα δεν κώλωνε, ποτέ του δεν κρυβόταν πάντα θρασύς κι αγέρωχος στο ύψος του στεκόταν. Παστέλωνε τεμάχια στεγνά και δίχως σάλιο θα ήταν σούπερ δίδυμο με Ελιομάρ Καρβάλιο.
Στα πόδια μας την είχαμε την τόση του την κλάση εσείς όμως αφήσατε μπροστά σας να περάσει Τον διώξατε κακήν κακώς, ωσάν λαθρεπιβάτη γιατί ήτανε λίγο κοντός, δεν γέμιζε το μάτι.
Τώρα από φορ ξεμείνατε και ψάχνετε εις μάτην στο τέλος το γινάτι σας σας έβγαλε το μάτι. Τότε δεν τον κρατήσατε που ήταν και στο τσάμπα τώρα ξανά στο μέτρημα δεν φτάνουνε τα φράγκα.
Αλήθεια δεν σας χάλασε εκεί στην Παιανία που χρόνια πριν την χάσατε μεγάλη ευκαιρία να κλείσετε το σέντερ φόρ που θα ‘σκιζε χασέδες που θα ‘κανε να ξεχαστούν Βαζέχες και Σισέδες.
Κι όμως μυαλό δεν βάλατε, για κείνον δεν κινήστε το τόπι δεν κατέχετε, γιατί δεν παραιτήστε; Πούλα ρε Τζίγκερ, μ’έσκασες, να έρθει ο Αχμέτοφ να σκάσει φράγκα ενά σωρό να φέρει Ιρισμέτοφ.
ΟΙ ΕΦΤΑ ΝΑΝΟΙ ΣΤΟ S/S CORUNA.
Σώκρατες είχες πρότυπο, παιδί απ’τον Αμαζόνιο, Σώκρατες ποδοσφαιριστή, που δεν κατάπιε κώνιο.
Έξι χρονών δεν ήσουνα, σε πήραν στην Φλαμένγκο, τα σέντερμπακ τ’αντίπαλα να τρέχεις σαν τον Βέγγο.
Ως τα εικοσιτρία σου, δεκαεφτά χρονάκια, αρχιμανδρίτες έκανες, παπάδες, διακονάκια, μα ήσουν φύση ανήσυχη, ήθελες άλλο ρόλο, κι έφτασες Άπω Ανατολή ωσάν τον Μάρκο Πόλο.
Μπαλίτσα εκεί τους έμαθες, κι η χάρη σου ήταν τόση, που εσένα είχε πρότυπο Νακάτα Χιντετόσι.
Κορούνια πήγ’ο Ρίμπο κι εσένανε η Παλμέιρας πήρ’αντικαταστάτη, γκουρού της Καποέιρας. Και την επόμενη χρονιά, η μοίρα πως τα φέρνει, Ρίμπο η Μπάρτσ’αγόρασε,Ντεπόρ εσένα παίρνει.
Στ’αριστερά σου είχες τον Φραν, μεγάλο καπιτάνο και δεξιά τον Βίκτορα τον Σάντσεζ τον Ντελ Άμο.
Ρόυ Μακκάυ’χες μπροστά μαζί με τον Τριστάν, κι εσύ τους μοίραζες ασίστ σα να’σουν o Ζιντάν. Στις ντρίμπλες ήσουν μερακλής και στις ποδιές ειδήμων τα σουτ λες και μελέτησε σπουδαίος επιστήμων.
Μετ’από χρόνια δύσκολα, χαμένες ευκαιρίες, στη Γαλικία έδωσες πολλές επιτυχίες.
Πρωτάθλημα με δεκαεφτά νίκες στο Ριαθόρ, κι ο Ιρουρέτα δίδασκε πως παίζεται το σπορ. Βασίλισσα εκατό χρονών, διοργάνωσε και πάρτυ, μα της το χάλασες εσύ, στο τσίγγινο παλάτι.
Γι’αυτό εγώ σου έγραψα αυτό το λίγο ποί’μα, με μέτρο άτσαλο, κουτσό, κι υποτυπώδη ρίμα, κάποιον μπορεί να ενέπνευσε το ατμόπλοιο Κυρήνεια, με εμένα η μούσα μου είσαι’συ, τεράστιε Τζαλμίνια.
Τhe African El Mago
Μεσ’ του Μαρόκο το χαμό αστέρας θ’ ανατέλει Του ογδοντα δυο (’82) άνοιξη, η έρημος τον θέλει Τότε γεννιέται o μυθικός της μπάλας δαμαστής ποτέ μπροστά του μη βρεθείς γιατί θα ζαλιστείς
Μα το ταλέντο του γοργά, Γαλλία παει ν’ανθίσει και στην αλάνα της Γκενιόν αυτός θα ξεκινήσει, αμέσως όλους θάμπωσε κι αυτό γιατ’ είχε κλάση και τη Σοσο ακολούθησε, στο Ουεφα για να χάσει…
Να χάσει τότε απ’ αυτούς, που η μοίρα του το ξέρει, το κόκκινο αναγέννηση στο μέλλον θα του φέρει. Δύσκολα χρόνια και έρημα ήρθαν έτσι μοιραία Μα η ώρα εξιλέωσης έφτασε μεσ’το εννέα
Πριν απ’ το θρύλο πέρασμα είχες στην Αρκαδία για δυό χρονάκια αγροτικό έκανες με bastia.. Μαλλί κόντο το κούρεψες, ελίτσα στο τσαούλι τις ντρίμπλες σου τις έκανες, τρέλανες τον ”θειούλη”
Για το λιμάνι τράβηξες, σου άρεσε η πόλη με μπρίο μπάλα χαϊδευες και σε ζηλεύαν όλοι Το 11 του Djordjevic συ πήρες στη φανέλα και οι οπαδοί περίμεναν να σκίζεις τη βαζέλα
Μα πασαπόρτι πέταξε στα μούτρα σου ο Ερνέστο και δυο κουβέντες για να πει φωνάζει το Μοντέστο: ”Απο εντεκάδα μακρυά ήσουν όλα τα έτη, Μπροστά σου πάντα ορθώνονταν Ρομενταλ και Γκαλέτι”
Μα ντριμπλες και τα μαγικά που φτιάχνει ο Ζαϊρί κανείς στης λίγκας μας το pitch το ξέρω δε μπορεί Για σένα και στο facebook θα κόψω κάθε add αρκεί εσύ να ξαναρθείς, στο θρύλο Ζαουάντ…
Ψηλός και λυγερόκορμος της μπάλας μέγας μύστης, στης Εσπανιόλ τ’ανάκτορο ήσουν εσύ ο χτίστης. Ήσουνα εσύ ο αρχηγός, την πήρες απ’το χέρι & στο ΟΥΕΦΑ έλαμψε το μέγα σου αστέρι.
Στον τελικό την έφτασες και εκεί στο παρα πέντε, την κούπα δεν την σήκωσες, ας όψεται ο Βαλβέρδε. Μεγάλη η απογοήτευση, δεν σήκωνες το κλίμα κι αμέσως ετοιμάστηκες για το μεγάλο βήμα.
Βαλίτσες πακετάρισες και μπήκες στ’ αεροπλάνο στο Μερσεισάιντ για να βρεις συμπαίκτη Μασκεράνο. Ο κάπελας σε έκανε αμέσως βασικούρα μα στις κερκίδες άρχισαν τ’αγγλάκια την μουρμούρα.
Ήσουν νωθρός και ράθυμος, σου το καταλογίζαν κι εσένα απ΄την συγκίνηση τα μάτια σου δακρύζαν. Μπαϊλντισες, σιχάθηκες με την αμπαλοσύνη του κάθε κατσαπλέουρα που ήθελε να κρίνει.
Πήρες το καπελάκι σου, τα φάλτσα τα καλά σου κι ήρθες εδώ στον Πείραια να κάνεις τα δικά σου. Δήλωσες θρύλου οπαδός και γαύρος από κούνια μα πες αλήθεια σ’έψησαν της Σάσας τα φουσκούνια.
Δεν ξέρω για το γήπεδο και την στατιστική μα πρώτη μούρη ήσουνα στην παραλιακή. Πρώτη χρονιά τελείωσε, πρωτάθλημα κι αν πήρες, αμφισβητήσεις άρχησαν και πλάκωσες τις μπύρες.
Και γω το ίδιο θα’κανα, δεν την βαστώ την γκρίνια, να θέλουν για την θέση σου να πάρουν Βιεϊρίνια; Έχει αυτός βιογραφικό, με τι τελικό Ουεφα; Αντε και στην καλύτερη συστατική από Βέφα.
Κόψε Βαγγέλη τα τρελα κι έλα στα συγκαλά σου, σκέψου επιτέλους λογικά για θα μας βρεις μπροστά σου. Θα κάνουμε επανάσταση, θα υψώσουμε παντιέρα στον θρύλο να κρατήσουμε τον Αλμπερτ τον Ριερα.
Για επωνυμα τωρα ξεκινω, να πω τον προλογο μου στο texas ημανε θαρρω, επανω στ’αλογο μου ζοσμενος με περιστροφα, καπελο καουμποι ποναει το ποδι σαν κλωτσια, απο τον Kιν τον Ρόι
Και ξαφνου μεσα μου βαθια, νιωθω πως ηρθ’ η μερα οι mavericks να υψωσουνε την κουπα στον αερα αφου’ χουν ροστερ επικο, ολοκληρη ιστορια ο jason terry τριποντα, ο jason kidd μαγεια
Με j barea να ορμά και matrix να καρφωνει διχως φαρμακα πολλα, αγνη τεστοστερονη μα το βαρυ πυροβολικο, ειναι ψηλο ντερεκι στις ντριμπλες του τον θεωρεις, ταχυτερο του Εκι
Στα free throws αλανθαστος, στα τριποντα bird larry ειναι ο dirk ο γερμανος, τ’ατιθασο λιονταρι μπορει να μην το κερδισαν, το δυο χιλιαδες εξι/ μα φετο το δαχτυλιδι διαδοχο, σωστο θα επιλεξει
Κι οποιος νομιζει πως μπορει αυτους να τους νικησει οποιος westbrook και durant, ας ερθει να τολμησει διαβαινε bryant, gasol, και συ garnett και σια είναι μαζι μου ο θεος, δεν σας φοβαμαι μία
Γιατι κατι τετοιους σαν κι εσας, ακουτε wade και james? ποτε μου δεν σας συναντω πανω στα hall of fames κι ενώ αυτά σκεφτομουνα, του λεω του chuck norris εδώ δεν ησουν ranger, με τον nasif τον morris? όχι ρε συ, με τον nasif παιζαμε football σάλας μου ειπε και τραβηξαμε κι οι δυο μας για το Dallas!
Αν λες ότι στην Γκρέμιο το τόπι έχεις μάθει / του Πόρτο Αλέγκρε οι δάσκαλοι συνέχεια κάνουν λάθη. / Η μπάλα όταν σου’ρχεται, κοντρόλ στα πέντε μέτρα / αν ήμουνα στο γήπεδο θα σου’ριχνα μια πέτρα. / Για σουτ σαν ετοιμάζεσαι σε τρέμουν οι μπεκάτσες / μετά την μπάλα ψάχνουμε στις πιο ψηλές ταράτσες. / Η ντρίμπλα σου η περίτεχνη για γέλιο και για κλάμα / για μια σωστή πασούλα σου, στον Άγιο κάνω τάμα. / Αμπαλοσύνη αν ήταν χρήματα, εσύ στους μεγιστάνες / νερό αν ήταν γέμιζες 50 νταμιτζάνες. / Καλύτερα στη Λίβερπουλ να έπαιζε ο Σλούκας / παρά εσύ ο άχρηστος, ο Λέιβα ο Λούκας.
Στην Άντερλεχτ, στο Βέλγιο, έστω κι αν δεν υπάρχει ξεκίνησες και έδινες σε κάθε εξτρέμ για να ‘χει. Στα αριστερά της άμυνας εσύ ήσουν ένα τοίχος της θέσης ήτανε γραφτό να είσαι εσύ ο μύθος.
Το κέντρο σαν το πέρναγες ζαλάδες προκαλούσες και άνετα αντίπαλους με χάρη προσπερνούσες. Μα είχες και επιστροφές, τάκλιν μ’αυτοθυσία να τρέξεις πίσω ν’αμυνθείς δεν ήταν αγγαρεία.
Κι ήρθε για σένα η στιγμή να κάνεις μέγα άλμα να γίνεις παγκόσμια πιο γνωστός και από τον Ντε Πάλμα. Στην Τσέλσι προ Αμπράμοβιτς εσύ έγινες σημαία με Τζόλα, Έϊντουρ, Ντεσαγί περνάγατε ωραία.
Όχτώ χρονάκια κράτησε αυτό το παρεάκι μα το΄σπασε ο Μουρίνιο, που κάκο χρόνο να’χει. Σε έφαγε μπαμπέσικα χωρίς να δώσει βάση χωρίς καθόλου να σκεφτεί πως έναν σταρ θα χάσει.
Στην Νιούκαστλ βρήκε τελικά στερνό νησιού λιμάνι μέχρι να πάρει απόφαση για Αμέρικα να την κάνει. Τριανταδύο έφτασε, μα εγώ δεν το πιστεύω πώς πρέπει το ταλέντο του να πάψω να χαζεύω.
Για πάντα θα ‘σαι στην καρδιά μεγάλε και φιρμάτε ο κόσμος θα’ναι πιο φτωχός μα πάντα θα θυμάται: Όποιος μαζί σου τα ‘βαλε φλερτάρισε τον χάρο εσύ αιώνιε έφηβε, Σελέστιν Μπαμπαγιάρο.