Έγραφα στο Word τη λέξη «Γκόντζος» και ο ορθογραφικός έλεγχος δεν την αναγνώρισε. Αρνήθηκα για λόγους ευθιξίας και ηθικής τάξης να την κάνω προσθήκη στο λεξικό. Δεν είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζεται ο φάρος της πράσινης επανάστασης, ο ηγέτης του πράσινου προλεταριάτου που εργάζεται για την ανάδειξη του μέσα από σκληρούς αγώνες και θυσίες. Το όνομα του, ΚΥΡΙΟΙ ΤΗΣ MICROSOFT ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ, ΘΑ ΓΝΩΡΙΣΕΤΕ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ. Τολμήστε τώρα στο επόμενο Office να μην αναγνωρίζεται η λέξη, το λήμμα, ο όρος «Γκόντζος».
Ποτέ δεν ήσουν φαφλατάς, ποτέ δεν ήσουν σταρ, ούτε ποτέ σου γύρναγες τα βράδυα μες τα μπαρ. Στο μπάσκετ είχες το μυαλό σου πάντα καρφωμένο και μουντομπάσκετ τελικό είχες απωθημένο.
Νομίζω πως το άξιζες και η τύχη στο χρωστούσε, πάντα σκληρά και άκαρδα την πλάτη σου γυρνουσε. Μα συ όμως δεν μάσησες και βάλθηκες να δώσεις, ταλέντου σου τα δείγματα, στόματα να βουλώσεις.
Στα γήπεδα απέδειξες πως έχεις τους κοχόνες,
το ντόμπρο look σου γέμιζε τα νέτα φερομόνες. Το Θρύλο πά’ στις πλάτες σου τον σήκωσες πολλάκις, του μπάσκετ ήσουνα εσύ ένας Ανατολάκης.
Στα πόδια ήσουν γρήγορος, η σκέψη σου ξουράφι, στων point guard το αφάν κάτε, στο πάνω-πάνω ράφι, για χρόνια επάξια έμεινες, πάντα με το σπαθί σου, πάντα σε προσκυνούσανε εχθροί κι αντίπαλοι σου.
Σαν έκανες κατεβασιά, της μπάλας της μιλούσες κι αν ήσουνα ακάλυπτος πάντα πυροβολούσες. Γιατί ήσουνα του τρίποντου λέυτερος σκοπευτής, τα χέρια σου καλάσνικοφ σε mode ON ρίπης.
Κι όταν προσαρμοζότανε η άμυνα από ζώνη σε μαν του μαν απάνω σου κι άρχιζε να κυκλώνει εσύ ήσουν πάντα ψύχραιμος και κράταγες το τέμπο, τα alley oop και τις back door είχες για πασατέμπο.
Τους σέντερ μάγκες έκανες πάντα εις το φινάλε, αυτοί απλώς σκοράρανε με πάσες πάρε -βάλε. Εσύ ήσουν όλο το μυαλό στου Θρύλου το παιχνίδι, κληρονομιά και κόπια σου άφησες Διαμαντίδη.
Μπορεί να θέλησαν πολλοί λιγάκι να σου μοιάσουν μα το δικό σου επίπεδο δεν μπόρεσαν να φτάσουν. Όσοι κι αν το τολμήσανε τους πέσανε τ’αυτιά κανείς δεν σε ξεπέρασε Ευθύμη Μπακατσιά!
ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ ΤΗΣ EUROVISION. ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΠΟΥ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ΛΥΜΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΘΕΣΜΟ, ΚΑΤΑΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΛΑΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ, ΤΗ ΔΥΣΩΔΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΠΝΕΕΙ Η ΚΡΙΣΗ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΥΤΟΚΛΗΤΩΝ ΑΜΠΑΛΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΦΟΒΙΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΑΜΠΑΛΙΣΜΟΥ, ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. ΕΙΣΑΙ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ, ΠΙΤΕΡ ΝΑΛΙΤΣ. Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΞΕΣΚΕΠΑΣΕΣ ΤΗΝ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΟΛΙΑ ΠΛΑΝΑ ΤΟΥΣ.
Ο Ντιέγκο στεκόταν σκεπτικός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ξεσκονίζοντας την κάρτα μέλους του Θρύλου. Έδειχνε φανερά προβληματισμένος. «Τι θα έκανε ο Αντώνης Γεωργιάδης στη θέση μου; Πώς θα διαχειριζόταν την κατάσταση;», αναρωτήθηκε, γνωρίζοντας ότι τέτοιου είδους γνώσεις μένουν ερμητικά κρυμμένες από αυτούς που τα βάζουν με τη μοίρα… Προσπάθησε να μιλήσει τηλεφωνικά με τον Παουτάσο, αλλά εκείνος είχε κλείσει το κινητό. Ο μεγάλος δεξιός αμυντικός δεν του συγχώρησε ποτέ τη μη κλήση του λόγω των ενωσίτικων αισθημάτων του. Κατάφερε, όμως, να βρει τον Εμανουέλ Ρουίθ, που για ένα φεγγάρι μάγευε τη Νέα Φιλαδέλφεια με τις περίτεχνες ενέργειές του, παρέα με τον νυν εστιάτορα Φερνάντο Νάβας.
Ο βραχύσωμος και αποκρουστικά γοητευτικός εξτρέμ, ή έξω δεξιά αν θέλετε, δεν είχε φύγει με τις καλύτερες αναμνήσεις από την Ελλάδα. Θυμόταν ακόμη των κώνο που του φορούσε ο Μπάγεβιτς στο κεφάλι στη διάρκεια των προπονήσεων. «Καλύτερα να μιλήσεις με τον Καντέρο», του είπε, και του έκλεισε κι αυτός το κινητό. Άναψε ένα ακόμη πούρο, από αυτά που του χάρισε ο Φιντέλ και αποφάσισε να βάλει τα δεύτερα. «Ότι είναι να γίνει, θα γίνει» αναστέναξε…
Την ίδια ώρα, ο Ότο τσακωνόταν μ’ ένα κομοδίνο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου για το ποιος έχει πετύχει την καλύτερη απόχρωση στο μαλλί. Ήταν νευρικός. Ένιωθε ότι το παράτολμο σχήμα με τους μόλις επτά αμυντικούς ίσως να οδηγούσε την εθνική σε συντριβή. «Γιατί να έχει σταματήσει ο Κολτσίδας, ρε γαμώτο», αναρωτήθηκε με παράπονο. Ο Χαριστέας, ακούγοντας την μη χρησιμοποίησή του στη βασική εντεκάδα έπεσε σε μελαγχολία. Ανήσυχος ο Κατσουράνης, έσπευσε στον Τοπαλίδη. «Ο Χάρι δεν είναι ο εαυτός του σήμερα, Γιάννη. Έκανε τέσσερα απευθείας κοντρόλ, έδινε τη μπάλα με τη μία και όλα του τα σουτ πήγαιναν μέσα». Ο Τοπαλίδης χλώμιασε. «Πώς θα το πούμε στον Ότο;».
Στο μεταξύ, ο Πουρουπουπού προπονείτο μαζί με τους παίκτες, ενώ ο Θεοφιλόπουλος σημείωνε από τώρα τα εύστοχα σχόλια που θα χρησιμοποιούσε σαν φλεγόμενα βέλη στη διάρκεια του μεγάλου αγώνα. Η ένταση πλανιόταν πάνω από τον ΝοτιοΑφρικανικό ουρανό, όπως το φάντασμα του Κασάπη πάνω από όλα τα αριστερα μπακ που τον διαδέχτηκαν στην ΑΕΚ. Οι υπόλοιποι διεθνείς είχαν πάει να τυπώσουν μπλουζάκια αλληλεγγύης στον Τάσο Πάντο. Ήταν φανερά εξοργισμένοι με τον διωγμό της τελευταίας μεγάλης σημαίας του Θρύλου. Η πρόταση στον Γκούτι, δεν έδειχνε να τους ηρεμεί. «Ούτε ο Βουλινός δεν θα το έκανε αυτό», φέρεται να δήλωσε ο Σαλπιγγίδης… Ο Ρεχάγκελ πήρε μια βαθιά ανάσα, πασπαλίστηκε με λίγη κωλοφαρδόσκονη, και έδωσε εντολή στον Τοπαλίδη να συγκεντρώσει τους διεθνείς. Αισθανόταν τυχερός που τόσο καιρό αφιέρωνε τις Πέμπτες του στην ακρόαση του Πατριάρχη της Πράσινης Ιδέας, Κώστα Γκόντζου. Δανειζόμενος μερικά τίμια, ανδρικά λόγια, βγαλμένα από τους καλύτερους διαλόγους του Γκόντζου με τον Ιάκωβο, αλλά και τον κάθε εντεταλμένο ακροατή, που τηλεφωνούσε κατόπιν εντολής ανωτέρων σκοτεινών δυνάμεων για να τον κουρδίσει, μίλησε στην καρδιά των διεθνών. Όπως ακριβώς μας μιλά ο δικός μας Κώστας κάθε Πέμπτη, ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων. Η πολεμική κραυγή των ποδοσφαιριστών μας ακούστηκε ακριβώς πριν την έναρξη του αγώνα, χωρίς όμως να καταφέρει να σκεπάσει τα «έλα ρε Γιώργο» και «μπράβο ρε Δημήτρη» του Πουρουπουπού, ο οποίος μην έχοντας τι να πει μέχρι την έναρξη, είχε βγάλει από το στοκ όσα φουστανελάτα επιφωνήματα του περίσσεψαν από τον αγώνα με τη Νιγηρία.
Στα αποδυτήρια, όμως, έγινε η κίνηση που σημάδεψε την επική πρόκριση. Ο Γιούρκας Σεϊταρίδης, έχοντας θητεύσει ως ποδοσφαιριστής (τότε που ακόμη μπορούσε να τρέξει) στην Πρώην Σοβιετική Ένωση (ή Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών, όπως αργότερα τη συναντήσαμε), έκανε τη μοναδική χρήσιμή του ενέργεια σ’ αυτό το μουντιάλ. Έχοντας εντρυφήσει στη Σοβιετική Τέχνη, έφερε τους διεθνείς για πρώτη φορά σ’ επαφή με τον μεγάλο Πίτερ Νάλιτς. Το Lost and Forgotten αντήχησε από το κινητό του. Τα μάτια των συμπαιχτών του γυάλισαν… Τίποτα πλέον δεν ήταν ικανό να τους σταματήσει…
Λίγο αργότερα, ο Χαριστέας, περνώντας σαν αλλαγή στη θέση του Μόρα, άνοιξε το σκορ, χρησιμοποιώντας εμφανώς το χέρι του. Μετά τον αγώνα δήλωσε «αφού όλοι λέτε ότι είμαι κουτσός, είπα να δοκιμάσω τίποτα άλλο». Πριν προλάβουν ο Μέσι και παρέα του να συνέλθουν, ο Χάρι ο Τρομερός σημείωσε το ομορφότερο γκολ της διοργάνωσης. Πέρασε διαδοχικά πέντε Αργεντίνους και έσπρωξε τη μπάλα στα δίχτυα με το κεφάλι. Ο κλασικά μονοκόμματος πανηγυρισμός του, σαν να έχει καταπιεί λοστό, έκανε το γύρο του κόσμου. Όταν επέστρεψε από το γύρο του κόσμου, ο πανηγυρισμός του μας έριξε μια δυνατή σφαλιάρα για να ξυπνήσουμε. Το παιχνίδι αρχίζει σε δέκα ώρες…
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΠΙΚΕ (Με υπόκρουση Φράνσις Λάϊ και Love Story)
Ποιος; Ποιος άντεξε; Ποιανού το κορμί δεν ρίγησε, ποιανού η ψυχή δεν πετάρισε και, πάνω απ’ όλα, ποιανού η καρδιά δεν σκίρτησε όταν το αιμόφυρτο μηνίγγι πλαισίωνε το γεμάτο νοσταλγία πρόσωπο ενός μωρουδίστικα έκπληκτου Πικέ, ο οποίος αναζητούσε στην βίαιη ματαιότητα ενός αγώνα που χανόταν Εκείνον… Εκείνον τον λυγερόκορμο Σουηδό χονδροσβέρκη, που μόνο Αυτός με την τρυφερή θωπεία ενός ερωτικού τετ-α-τετ θα έκανε το αίμα και τον πόνο να χαθεί;
Δηλώνω απερίφραστα ότι θα βρω αυτό το ανθρωπάριο που με μάτιασε και είμαι σα να έχει πέσει πάνω μου η βόμβα της Χιροσίμα, του Ναγκασάκι και παράλληλα να έχω τις παρενέργειες του Τσέρνομπιλ. Τύπε, επειδή τύπος θα είσαι μιας και το κακό το μάτι δε θα το έστελνε νέτο, θα σε βρω. Θα σε πιάσω και μετά θα μάθεις γιατί δε θα ‘πρεπε να τα βάλεις μαζί μου. Άντε, μάθαμε τα πισώπλατα. Καθίκι.
Μπαινω στη θεση σας. Δημοσιογραφος εγκριτος. Το πρωταθλημα 2010-2011 παιζεται. Νεοι παιχτες κλεβουν τις καρδιες μας. Φτιαχνω τα πρωτοσελιδα λοιπον. Μπερετα, προπονητης ΠΑΟΚ, ευκολο. «Τραβηξε Μπερετα!». Ο Κόρεν αντικαθιστα τον Σκοκο στην ΑΕΚ και δηλωνει: «Α-Κόρεν-στος για τίτλους». Ο Νταντι του Αρη κανει φοβερο, μεστο παιχνιδι στην 3η αγωνιστικη: «Νταντι Cool». Ο Ατρομητος νικαει 5-0 τον ΟΣΦΠ με γκολ του Σαμπου: «Τους κερασε Σαμπου-κα». Ο Εργοτελης εξυπνα ειχε αποκτησει τον Σερβο στοπερ Βάτες, ο οποιος κανει τη διαφορα στα Πηγαδια της Ξανθης: «Τους εσκισε τις… βατες». Η Ξανθη ανακαμπτει, έχοντας τον Μαρτιν Καμπουροφ να φτάνει τα 33 γκολ: «Στην πλατη του Καμπουροφ η Σκοντα». Τέλος, ο Αρης πραγματοποιει πτηση τιτλου: «Αεροπλάνο εκανε τον Αρη ο Τσέσνα-ουσκις».
Ο θείος μου αποφασίζει να μου κάνει δώρο γενεθλιων ενα υπέροχο κινητο που μόνη μου είχα διαλέξει. Μου το δινει λίγο μετα τα γενέθλια και τρεις μερες μετά συνειδητοποιώ ότι το πληκτρο με το νουμερο 5 δε πατιεται. Αυτο σημαίνει οτι δε μπορώ να βάλω ουτε καν το ΡΙΝ μου στο κινητο που εχει κολλησει και έχει ηδη κλείσει. Ενώ παθαίνω μια μικρή κριση, λεω ντάξει θα το πάω την άλλη μέρα στο μαγαζι να μου το αντικαταστησουν. Ξεκινάω σεινάμενη κουνάμενη πάω στην εταιρεια, που ο Θεος να μου κοβει μέρες και να τους δινει χρόνια, και ζητάω το αυτονόητο. Και τότε έρχεται η ερώτηση που έχει στοιχέιωσει γεννεές ολόκληρες ανυποψίαστων καταναλωτών: «το κουτι το έχετε;». Εκείνη την στιγμή, παίζει να έπαθα μινι εγκεφαλικό. Όχι δεν το έχω το κουτί, που να το βαλω το κουτί; «Τοτε δεσποινίς, δε μπορούμε να στο αντικαταστήσουμε, πρέπει να στο επιδιορθωσουμε». Οριακά έτοιμη να ορμηξω στην κοπέλα που που τα λέει κανω κόμπο τον καημό μου και αποφασίζω να πάω σπίτι να δω μπας και είναι πουθενα το κουτί. Η ώρα όμως έχει ήδη περάσει και πανω απο όλα είμαι ένα σκληρά εργαζόμενο κορίτσι. Κινάω λοιπόν όλο χάρη και πηγαίνω να πάρω το αμάξι. Βρουουουουουουμ, βρουουουουου, τιποτα. Νεκρο, καπούτ, ναδα. Ψοφιο το αμαξάκι το οποιο μόλις χτές είχα πάει να του γεμίσουν την μπαταρία (γιατι ειχα ξεχασει τα αλαρμ ανοιχτα). Λεω δεν ειναι δυνατον, μου κάνει πλάκα ο Θεός και αρχιζω να ψάχνω την ασφάλεια του αμαξιού για να καλέσω οδική βοήθεια. Καταμεσημερο Αυγούστου, εχω ήδη αργήσει φοβερά και δεν υπάρχει ανοιχτό γκαραζ σε αποσταση 5 οικοδομικών τετραγώνων. Οταν βρισκω το πολυποθητο χαρτι της ασφάλειας, συνειδητοποιώ οτι α) στην προηγουμενη ζωη μου πρέπει να ημουν φόνισσα β) πληρώνω καποιανού αμαρτίες γ) καποιος εκει ψηλά γελάει τοσο πολύ μαζι μου. Το νούμερο της οδικης βοηθειας ειναι 555-… Και κάπου εκεί παίρνω απελπισμένη τηλέφωνο την αδερφή μου, που δεν είναι σπίτι και δεν έχει κάρτα και ψάχνει σε όλο το σουπερ μαρκετ σημα μπας και συννενοηθούμε. Ουτε δεκα λεπτα μετά, έρχεται ο καλος άνθρωπος της οδικής και βαζει μπρος το δολιο φιατακι μου και πάω στο μάθημα. Φυσικά, οταν σχόλασα ξαναμεινε το αμαξι και με ξαναμαζεψε ο ίδιος καλός ανθρωπος…
Ποσο χαμηλα θα πεσει πια η ελληνικη τηλεοραση; Υπηρξαν καποιοι που βαλανε το κυκνειο ασμα του αγαπημενου παραφουσκωμενου παιδιου της Καλιφορνια, αλλοι ξεαθαψαν την Κορομηλα και τον Κωστοπουλο, ενω καποιοι σε μια κινηση απολυτης απογνωσης ξαναβαλανε το 50-50 και προσπαθησανε να βγαλουν τη Δανδουλακη απο το κώμα (ειναι προς τιμη της οτι αυτη δεν σηκωθηκε). ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΠΙΑ ΟΤΙ ΟΤΑΝ Ο ΔΟΝ ΚΑΝΕΙ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;
Ειναι τυχαιο οτι ο ιδιος ο ιταλος «Πολ Νιουμαν» απαιτησε τον Δον να περιγραφει τα παιχνιδια της «Βεκια Σινιορα» (φημες δε τον θελουν να απειλει να φυγει και να αφηνει στη θεση του τον Καμορανεζι με βοηθο τον Παναγιωτη Γιαννακη); Μηπως ειναι παλι τυχαιο πως σε σχετικη ερευνα στην Ιταλια, στηνε ερωτηση «τι θελετε να γινετε οταν μεγαλωσετε;» το 90 % απαντησε Κωσταβαρας; Γιατι αυτος ο πολεμος; Σωτηρη ζουμε με το ονειρο να σε ακουσουμε σε περιγραφη μαζι με Αλεξη Σπυροπουλο σε τελικο Κοπα Ιταλια, με τα «Ρινο Γκατουζο» και τα «Αλεξ ντελ Πιερο η Πιντουρικιο» να δινουν και να παιρνουν….
Έξι καλοκαίρια πριν. Εργάζομαι στο γραφείο Τύπου του «Αθήνα 2004», στο Τμήμα Έκδοσης Αποτελεσμάτων. Καθημερινά έχουμε επισκέψεις από «επώνυμους» (Καραμανλής, Γιάννα, Γιώργος, Zακ Ρογκ κτλ), οι οποίοι περνάνε μια βόλτα να δουν το χώρο και να ενημερωθούν για τον τρόπο δουλειάς μας…
Κάποια μέρα, έχοντας γυρισμένη την πλάτη στην είσοδο, ακούω ένα ευγενέστατο «Καλημέρα σας». Γυρνάω και αντικρίζω έναν ψηλό, ξανθό τύπο, ντυμένο με ένα απλό τζινάκι κι ένα μπλουζάκι να μου προτείνει το χέρι. Ανταποκρίνομαι και, πάνω στη χειραψία, συνεχίζει στον ίδιο -ευγενέστατο, επαναλαμβάνω- τόνο, λέγοντας μου: «Χαίρω πολύ, Νικόλαος» (μου είπαν μετά ότι ήταν ο Νικόλαος, γιος του Γλύξμπουργκ)…
Με τιμεί που ΔΕΝ τον ήξερα φατσικά, τον πέρασα για εθελοντή και του απάντησα με τον πλέον φυσικό τόνο: «Χαίρω πολύ, Ανδρέας. Είσαι εθελοντής; Έχεις πάρει ρούχα;»…;
Μετά (πριγκιπικής) τιμής, Ανδρέας