Όλοι όσοι πολεμήσαμε στη μάχη του Βατερλώ καταλάβαμε οτι κάτι δεν πάει καλά, όταν είδαμε τον Ναπολέοντα με ένα μπουκάλι Μερλώ στο χέρι να αναφωνεί «αφού με εγκατέλειψε η Ιωσηφίνα δε με νοίαζει τίποτα πια».
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΤΗΝ 1Η ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ QUADRUPLE DOUBLE (ΔΙΨΗΦΙΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΠΟΝΤΩΝ, ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ, ΑΣΙΣΤ, ΚΟΨΙΜΑΤΩΝ) ΣΤΟ NBA ΔΗΛΩΣΑΜΕ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ: «ΕΕΕ, ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΔΟΣΗ ΟΜΩΣ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΕΡΔΙΣΕ Η ΟΜΑΔΑ. ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΑΙΞΑ ΕΓΩ ΚΑΛΑ, ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ ΜΟΥ. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΕ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΝ ΚΟΟΥΤΣ ΓΙΑ ΤΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ». ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΡΟΥΦΗΞΑΜΕ ΜΑΚΡΟΣΥΡΤΑ ΤΗ ΜΥΤΗ ΜΑΣ, ΚΤΥΠΗΣΑΜΕ ΦΙΛΙΚΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΚΑΙ ΤΡΕΞΑΜΕ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ.
ΟΛΟΙ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΕΠΛΕΝΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ Ο ΙΗΣΟΥΣ, ΑΠΟ ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ‘ΠΑΜΕ «ΑΣΕ, ΜΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙΣΑΙ», ΕΝΩ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΑ ΥΠΟΔΟΧΗ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΓΕΥΜΑ ΜΕ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟ ΚΩΣΤΑΒΑΡ ΚΑΙ ΧΑΒΙΑΡΙ, ΣΟΛΩΜΟ ΚΑΙ ΣΑΜΠΑΝΙΑ. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΚΙ ΑΣΧΗΜΟ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΕΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΖΕΣΤΟ ΨΩΜΙ…
Ολοι μας όταν πέθανε η 2μετρη ξανθιά καλίγραμμη γυναίκα μας, πιστέψαμε πως δε θα ξαναερωτευτούμε ποτέ… Μέχρι που μπήκαμε σε στριπτιζάδικο…
ΠΑΝΤΑ ΟΠΟΤΕ ΒΓΟΥΜΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΤΑ ΦΛΑΣ ΤΩΝ ΠΑΠΑΡΑΤΣΙ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΝΑ ΑΝΑΒΟΣΒΗΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΕΙ ΠΟΛΥ. ΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΛΙ ΤΟΥ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΓΑΖΕΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Η ΚΟΥΤΣΗ ΜΑΡΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΟΧΛΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ. ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΓΑΛΑ ΨΩΝΙΑ…
Όταν είμασταν «στραβάδια» ακόμη στη μαφία, το δεξί χέρι του αρχηγού μας υποψιαζόταν για καρφιά της αστυνομίας. Γρήγορα πάντως άλαξε γνώμη και έγινε και το δίκο μας δεξί χέρι, όταν αναλάβαμε εμείς τα ηνία της φαμίλιας.
1. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΜΕ ΑΓΩΝΑ SERIE Α ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΚΟΜΠΛΕΞ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΥ ΠΑΛΟΜΠΑΡΙΝΙ.
2. ΟΤΑΝ ΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΒΡΑΒΕΙΟ MICHELIN TOTE KANOYME ΑΥΞΗΣΗ 10% ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ.
3. ΟΛΟΙ ΝΙΩΣΑΜΕ ΔΕΟΣ ΟΤΑΝ Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΑΣ ΑΝΕΘΕΣΕ ΤΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, ΚΑΙ ΤΡΕΧΑΜΕ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ TA DEADLINE.
Όταν χτίσαμε την πρωτη μας πυραμίδα στεναχωρηθήκαμε που δε βρήκαμε σκιά να ξαποστάσουμε!
Κάθε φορά που πετάμε τον ιστό μας για να περάσουμε από το ένα κτίριο στο άλλο, κάποιος καραγκιόζης βγαίνει στο μπαλκόνι και μας φωτογραφίζει με φλας, με συνέπεια να χάνουμε την ισορροπία μας και να προσγειωνόμαστε σε κάποια τέντα.
Όλοι μας όταν χτίζαμε το Σινικό τείχος, τραγουδήσαμε έστω και μια φορά το «Η δουλειά κάνει του άντρες».