Ολοι μας είδαμε με φοβο και δέος τον Kopuneκ, σαν νέος Drogba γνωστής διαφήμισης εταιρείας αθλητικων ειδών, να περνά σαν σταματημένους τους αμυντικούς της squadra azzurra και με ένα ψηλοκρεμαστό πλασέ να στέλνει τη μπάλα στο πλεκτό του Marchetti και να ετοιμάζεται να πανηγυρίσει εκστασιασμένος το τελειωτικό κτύπημα στην πρώην παγκόσμια πρωταθλήτρια… ΑΛΛΑ κάποιοι αθεράπευτα ρομαντικοί σαν και μένα, μέσα στα βασανιστικά δευτερόλεπτα που η μπάλα διέγραφε την καμπύλη τροχιά της προς τα δίχτυα, περιμέναμε να ξεπροβάλει σαν άπο μηχανής θεός η φανέλα με το νούμερο 5 και με ένα αριστοτεχνικό ψαλιδάκι να δώσει ξανά -όπως παλιά- ελπίδες στην ομάδα του…. Ο capitano όμως δεν ήρθε ποτέ… να πας στο καλό capitano και ας είναι ελαφριά τα πετροδόλλαρα που θα σε σκεπάζουν… Γράψε το μέλλον.
Δηλώνω απερίφραστα ότι θα βρω αυτό το ανθρωπάριο που με μάτιασε και είμαι σα να έχει πέσει πάνω μου η βόμβα της Χιροσίμα, του Ναγκασάκι και παράλληλα να έχω τις παρενέργειες του Τσέρνομπιλ. Τύπε, επειδή τύπος θα είσαι μιας και το κακό το μάτι δε θα το έστελνε νέτο, θα σε βρω. Θα σε πιάσω και μετά θα μάθεις γιατί δε θα ‘πρεπε να τα βάλεις μαζί μου. Άντε, μάθαμε τα πισώπλατα. Καθίκι.
ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ ΤΗΣ EUROVISION. ΑΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΠΟΥ ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ ΛΥΜΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΘΕΣΜΟ, ΚΑΤΑΠΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΛΑΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ, ΤΗ ΔΥΣΩΔΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΠΝΕΕΙ Η ΚΡΙΣΗ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΥΤΟΚΛΗΤΩΝ ΑΜΠΑΛΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΦΟΒΙΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΚΑΡΧΑΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΥ ΑΜΠΑΛΙΣΜΟΥ, ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. ΕΙΣΑΙ Ο ΝΙΚΗΤΗΣ, ΠΙΤΕΡ ΝΑΛΙΤΣ. Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΞΕΣΚΕΠΑΣΕΣ ΤΗΝ ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΟΛΙΑ ΠΛΑΝΑ ΤΟΥΣ.
Ποτέ δεν ήσουν φαφλατάς, ποτέ δεν ήσουν σταρ, ούτε ποτέ σου γύρναγες τα βράδυα μες τα μπαρ. Στο μπάσκετ είχες το μυαλό σου πάντα καρφωμένο και μουντομπάσκετ τελικό είχες απωθημένο.
Νομίζω πως το άξιζες και η τύχη στο χρωστούσε, πάντα σκληρά και άκαρδα την πλάτη σου γυρνουσε. Μα συ όμως δεν μάσησες και βάλθηκες να δώσεις, ταλέντου σου τα δείγματα, στόματα να βουλώσεις.
Στα γήπεδα απέδειξες πως έχεις τους κοχόνες,
το ντόμπρο look σου γέμιζε τα νέτα φερομόνες. Το Θρύλο πά’ στις πλάτες σου τον σήκωσες πολλάκις, του μπάσκετ ήσουνα εσύ ένας Ανατολάκης.
Στα πόδια ήσουν γρήγορος, η σκέψη σου ξουράφι, στων point guard το αφάν κάτε, στο πάνω-πάνω ράφι, για χρόνια επάξια έμεινες, πάντα με το σπαθί σου, πάντα σε προσκυνούσανε εχθροί κι αντίπαλοι σου.
Σαν έκανες κατεβασιά, της μπάλας της μιλούσες κι αν ήσουνα ακάλυπτος πάντα πυροβολούσες. Γιατί ήσουνα του τρίποντου λέυτερος σκοπευτής, τα χέρια σου καλάσνικοφ σε mode ON ρίπης.
Κι όταν προσαρμοζότανε η άμυνα από ζώνη σε μαν του μαν απάνω σου κι άρχιζε να κυκλώνει εσύ ήσουν πάντα ψύχραιμος και κράταγες το τέμπο, τα alley oop και τις back door είχες για πασατέμπο.
Τους σέντερ μάγκες έκανες πάντα εις το φινάλε, αυτοί απλώς σκοράρανε με πάσες πάρε -βάλε. Εσύ ήσουν όλο το μυαλό στου Θρύλου το παιχνίδι, κληρονομιά και κόπια σου άφησες Διαμαντίδη.
Μπορεί να θέλησαν πολλοί λιγάκι να σου μοιάσουν μα το δικό σου επίπεδο δεν μπόρεσαν να φτάσουν. Όσοι κι αν το τολμήσανε τους πέσανε τ’αυτιά κανείς δεν σε ξεπέρασε Ευθύμη Μπακατσιά!
Σαββάτο βράδυ…. Με τη συγκίνηση της αναμονής του μεγάλου πολιτισμικού γεγονότος της χρονιάς τίθεμαι μετά του υιού μου έμπροσθεν της τηλεοράσεως… Λίγο μετά τις 11, ένας μικρός θεούλης, ένας μεγιστάνας του παγκοσμίου πενταγράμμου δίνει την ερμηνεία της ζωής του. Ερμηνεία που ωθεί τον υιο μου τον μονογενη να ψηφίσει με δάκρυα στα μάτια, (βέβαιος για τον θρίαμβο του ινδάλματος του) τον Ένα, τον Μοναδικό, τον Ανεπανάληπτο Πήτερ Νάλιτς… Παρασυρμένος από την ορμή των νιάτων, εκπέμπω δεκάδες μηνύματα υπέρ του καλλιτεχνικού ογκόλιθου… Μάταια, λίγο μετά τις 12 ήρθε η καταστροφή…
Δεν θα ασχοληθώ με λεπτομέρειες, το ιστορικό το ξέρετε όλοι… Με τον σπαραγμό του πατέρα όμως θα ουρλιάξω τις συνέπειες αυτής της καταστροφής…. Το παιδί βλέποντας τη ροή των αποτελεσμάτων και δη την βαθμολογία της μικρής Μπανανίας στην οποία άθλια τύχη μας έριξε σαν κοινωνικά απόβλητα, έπαθε νευρικό κλονισμό… Φώναζε πλήρης δακρύων «…δεν υπάρχει, θεός, δεν υπάρχει Τσακ Νόρις, δεν υπάρχει (ήμαρτον πολυευσπλαχνε) Γκότζος!». Ζω το δράμα μου, το παιδί έχει πέσει στα ψυχοφάρμακα και δεν βρίσκει νόημα πια στην τέχνη…. Δεν μπορώ να πω τίποτα πια για την κατάντια μας σαν λαός… Απλά λυπάμαι…
Εισαι ο Τζειμς. Εδω και μιση ωρα διαλογιζεσαι κλεισμενος στην τουαλετα. Οι συμπαικτες σου σε ψαχνουν. Το παιχνιδι αρχιζει σε 5 λεπτα. Ομως δε σε νοιαζει. Ουτε τι ειχε να πει ο προπονητης. Ξερεις οτι εχεις σεντρε μπακ παλληκαρια. Ξερεις οτι εισε ο καλυτερος της χωρας σου. Ενας απο τους 5 καλυτερους του κοσμου. Οχι, δε σε φοβιζουν οι Πολωνοι Κλοζε και Ποντολσκι. Ουτε ο Λαμ, ουτε ο μικρος τουρκος. Τι να σου πουν αυτοι; Λουζερς ειναι. Κι ομως στο μυλο σου στριφογυριζει αυτος. Αυτος, που μπορει σε μια ανυποπτη στιγμη να σε κατασπαραζει. Να σε ξεσκισει. Να σε τεπεινωσει. Να σου φαει τα χερια με το γαντια, να σου καταπιει τα καλαμια με τις επικαλαμιδες. Αυτος ο ενας. Ο μοναδικος που μπορει να σε νικησει. Ο ΓΙΑΜΠΟΥΛΑΝΗΣ!
ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΝΑ ΠΕΦΤΕΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΟΤΙ ΤΟ 8 – 1 -1, ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΕ Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΡΕΧΑΓΚΕΛ. ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΣΑΝΤΟΣ, ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΥ ΑΝΤΙ-ΟΤΟ. ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΘΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΕΛΕΙΠΟΙΗΘΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΟ, ΑΝΤΡΙΚΟ, ΚΑΡΥΔΑΤΟ 10 -0-0.
ΤΟ ΤΡΕΛΟΠΑΙΧΝΙΔΟ, ΤΟ RUN AND GUN ΤΟΥ ΥΠΕΡΦΙΑΛΟΥ ΟΤΟ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ. ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝ. ΑΣ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΤΟ ΘΕΑΜΑ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΙΣΤΕΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΟ. ΑΣ ΠΑΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΕ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΡΙΣΤΕΑ. ΑΣ ΠΑΙΞΟΥΝ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΟΙ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΟΙ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ. ΚΑΙΡΟ ΣΗΚΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ …
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΠΙΚΕ (Με υπόκρουση Φράνσις Λάϊ και Love Story)
Ποιος; Ποιος άντεξε; Ποιανού το κορμί δεν ρίγησε, ποιανού η ψυχή δεν πετάρισε και, πάνω απ’ όλα, ποιανού η καρδιά δεν σκίρτησε όταν το αιμόφυρτο μηνίγγι πλαισίωνε το γεμάτο νοσταλγία πρόσωπο ενός μωρουδίστικα έκπληκτου Πικέ, ο οποίος αναζητούσε στην βίαιη ματαιότητα ενός αγώνα που χανόταν Εκείνον… Εκείνον τον λυγερόκορμο Σουηδό χονδροσβέρκη, που μόνο Αυτός με την τρυφερή θωπεία ενός ερωτικού τετ-α-τετ θα έκανε το αίμα και τον πόνο να χαθεί;
Υπάρχουν άνθρωποι που ξεδίνουν ακούγοντας Σωκράτη (Μάλαμα εννοείται) αγκαλιά με ένα μπουκάλι ρακί. Εγώ δεν μπορώ έτσι. Θέλω να παίξω μπάσκετ. Όχι ποδόσφαιρο. Αυτό το προτιμώ τον χειμωνά. Θέλω μπάσκετ. Με την σπυριαρα, που λένε οι κακεντρεχείς. Θέλω να τρέξω. Να σπρώξω. Να πηδήσω. Να βρισω! Να πω “καλάθι και φάουλ, είκοσι όλα στα εικοσιδύο”. Να ιδρώσω. Να κουραστώ και να είμαι πιασμένος στα καλάμια την επόμενη μέρα. Πάμε άλλο ένα;
Περί ρωσικού πορνό: Το θέμα εξαρτάται από το σκηνοθέτη. Οι κλασσικοί κομμουνιστές σκηνοθέτες προβάλλουν την πράξη της παρτούζας, στην οποία δεν παίζει ρόλο να είναι λίγοι με πολλές ή πολλοί με λίγες, απλά να είμαστε λαός. Και οι πρωταγωνιστές έχουν πάντα εργατικές ρίζες. Οι πιο κουλτουριάρηδες έχουν πάντα ως φόντο κάποιο κλασσικό αξιοθέατο. Η κλασσική σκηνή είναι σε ένα άδειο δωμάτιο που το παράθυρο είναι ανοικτό και φαίνεται στο βάθος το Κρεμλίνο ή ο καθεδρικός της Μόσχας (ενίοτε και το άγαλμα του Λένιν), όπου ένας τύπος και ένα νέτο καθαρίζουνε ή βάφουνε (!) και στο τέλος πέφτει κι ένα κέρασμα. Μάλιστα το πλάνο κάποια στιγμή φεύγει εντελώς από το “κέρασμα” και εστιάζει στο μνημείο στο βάθος.
Οι ψαγμένοι κάνουν κάτι σκηνικά με φάρμες και εξοχές, όπου η αγνή κοπελίτσα περπατάει στο δάσος ή στο χωράφι του μπαμπά και συναντάει ένα τύπο και λέει να τον “κεράσει” κάτι. Το Lada παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ρώσικο πορνό. Στο εντελώς κομμουνιστικό, οι άντρες πηγαίνουν στον τόπο συνάντησης με Lada, με το γνωστό Niva να σημαίνει τον προϊστάμενο βάρδιας. Στους κουλτουριάρηδες, πάντα ξεκινάνε με ένα πλάνο του δρόμου κάτω από το παράθυρο, δείχνοντας αμέτρητα Lada. Στα εξοχικά σκηνικά δεν το συζητάμε, για να πάνε κάπου χρησιμοποιούν μόνο Lada. Ενίοτε σε αυτές χρησιμοποιείται και ως χώρος “κεράσματος”, είτε εσωτερικά, είτε εξωτερικά (καπό και πορτ-μπαγκάζ). Είχα βρει μάλιστα και ένα βίντεο, όπου το “κέρασμα” λαμβάνει χώρα στην οροφή ενός Lada.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι μέχρι λίγο πριν την πτώση του Κομμουνισμού, το πορνό θεωρούνταν παράνομο στη Σοβιετική Ένωση, ως «σπατάλη σωματικών δυνάμεων που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στην προώθηση του Κομμουνισμού»! (η πρώτη σοβιετική ταινία που περιέχει κανονική σκηνή γυρίστηκε το 1988)