Ζουσα μονος μου,
Σε ενα φανταστικο δωματιο
Με φανταστικους συνομιλητες
Να στελνουν μηνυματα
Η αληθεια δεν μ’ αγγιζε
Τεχνητες ηδονες σε εναν κοσμο φτιαγμενο
Απο πολυαιθυλαινιο
Πορνες βογκουσαν στην οθονη
Και ενα μπιπ καθε φορα
Που ανανεωνε
Σαν να ξημερωνε,
Σαν να μουν ανθρωπος μ αληθινη ζωη
Σαν…
Βρήκε τον αντί-Ντιέγκο η Βέρντερ!
Και αυτός, αγαπητέ αναγνώστη (ναι, και εσύ ο ανώνυμος), δεν είναι ο Μεγα/Αλέξανδρος Τζιόλης. Ο Βυζαντινός εκδικητής που ήθελε να αλώσει ποδοσφαιρικά την Κωνσταντινούπολη στο τελικό ΟΥΕΦΑ, αλλά τα Τουρκόφιλα Γερμανικά συμφέροντα δεν του το επέτρεψαν, χρησιμοποιώντας τον για ελάχιστο χρόνο. Ο άνθρωπος πού υπήρχε στα χείλη των Παναθηναϊκών οπαδών κάθε Κυριακή, που έκανε κάθε αντίπαλο προποντητή να εφαρμόζει το σύστημα για τον βγάλω οφ, που το σουτ του μπορεί να συνταράξει συθέμελα το Σινικό Τείχος, που… που… που… τι να πρωτοπεί κανείς. Κι όμως, η Πράσινη αρμάδα της Βρέμης δεν θεώρησε ικανό τον Αλεκούκο μας για να καλύψει το κενό του Ντιέγο. Μάρκο Μαρίν; Μάρκο Μαρίν; Ποιος είναι αυτός; Έχει βάλει γκολ στον Πανσεραϊκό; Έχει παίξει κάτω από τις οδηγίες του δάσκαλου Ρεχάγκελ; Μουχρίτσα, Δάκος, Περονόσπορος και Βέλιουρας να πέσουν να φάνε το χορτάρι του Βέσερστάντιον… ΑΝΤΕ ΑΠΟ ΚΕΙ, ΠΑΛΙΟ ΑΜΠΑΛΑ, ΧΙΤΛΕΡΙΚΑ ΤΕΡΑΤΑ! Τι ομαδάρα αυτή η Βέρντερ, Μαρίκα!
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει το πραγματικό νόημα των στίχων:
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς και τσικουδιά στους καφενέδες τα παλικάρια να κερνάς
Μετά από εσάς ο Μάνος Ελευθερίου δεν ακούγεται ίδιος πια, διάολε…
Ο Πολεμιστής Τι κι αν τα προγνωστικά ήταν εναντίον; Αυτός σαν άλλος Μέγας Αλέξανδρος, παρότι λαβωμένος, ζαλώθηκε το σπαθί του ωσάν τον HIGHLANDER. Χαμήλωσε το βλέμμα και με τα ακροδάχτυλά του χάιδεψε το γρασίδι. Αφουγκράστηκε τη γη και ένιωσε κραταιότερος. Η λαβωματιά στο μηρό του, δεν στάθηκε ικανή να τον πτοήσει. Όταν η μάχη ξεκίνησε, παρότι οι επιθέσεις των αντιπάλων θύμιζαν βροχή από μετεωρίτες, ο πολεμιστής με την αλογοουρά, το αγέρωχο βλέμμα και τις χριστοπαναγίες κατάφερνε να αναχαιτίσει το κακό. Τα πράγματα στο πεδίο της μάχης έδειχναν να βαίνουν καλώς. Η νίκη προδιαγραφόταν στον ορίζοντα. Ο Κλουζό δυστυχώς, δεν τα παράτησε. Έριξε στη μάχη ένα παιδί αμούστακο, απόγονο αποικιοκρατών από τη χώρα της βροχής και του απαίσιου φαγητού. Ο κιτρινόμαυρος μαχητής με το δικέφαλο στο στήθο όμως προδόθηκε από το ίδιο του το σώμα. Το πνεύμα του, παρότι ακέραιο και αποφασίστικο όσο και διψασμένο για απαντήσεις, δεν μπόρεσε να νικήσει τη λαβωματιά του σώματος. ΑΥΤΟΣ όμως, ακόμα κι έξω από το θέατρο των εχθροπραξιών συνέχιζε να δίνει κουράγιο και έμπνευση στα παληκάρια του. Η δόξα και το μνημούρι προς τιμή τους ήταν κοντά. Ακόμα κι όταν ο τελώνης της Ε.Π.Ο. από την επαρχία της φαλάκρας ΚΑΚΚΟΣ τον έδιωξε για τα αποδυτήρια ΑΥΤΟΣ συνέχισε να στέλνει θετικά vibes, που λένε και στο χωριό μου το Western Ruin, στους συμπολεμιστές του. Η μάχη χάθηκε. Δεν πειράζει όμως. Ο ΦΡΑΠΕΣ ΚΑΙ Η ΑΕΚ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΑΙ ΚΑΙ ΑΙ ΙΔΕΑΙ ΔΕΝ ΑΠΟΘΝΗΣΚΟΥΝ. ΚΙ ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο HIGHLANDER ΣΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΑΛΙΑΡΗ «ΠΑΛΙ ΜΕ ΧΡΟΝΟΥΣ ΜΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΘΑ’ΝΑΙ».
Καντέ κορνιζά
(τραγουδιέται στο ρυθμό του «Πάρτο Λίζα»)
Τηλεφώνησες Μπάμπη μέσα στο φαιτ-κλάμπι να μας κάνεις ρελάνς
Πήρες λέει τον Όλοφ και τις κούπες πάλι all of μα θα πάρω ρεβάνς
Γιατί ο ΠΑΟ δε φοβάται έχει μάτι ο Τεν Κάτε βλέπει Πουιγκρενιέ
Τι κι αν χάθηκε ο Ορλάντο -μη γελάς Τάσο Πάντο- από την ΠεΕσΒέ
Έχει χάσει και άλλους και μικρούς και μεγάλους και το Χούλιο Κρουζ
Έχει διώξει το Γκούμαν μα θα πάρει Έρβιν Κούμαν ίσως και Μπουλαρούζ
Άλλη ήττα δεν τρώει θέλει Φαν Νιστελρόι να χαρεί ο οπαδός
Παίζει τη μπασαβιόλα και θα πάρει Σαβιόλα ξέρει ο Ολλανδός
Δε τον σκιάζει φοβέρα θέλει Ίσις και Βέρα και Μαζού εντ δε Ζου
Ίσως πάρει το Γκούλιτ (αν δεν πάρει το Μπούλιτ)* και το Λιζαραζού
Επωδός: Βγαλ’το Λιζα- ραζού απ’την πρίζα(**) και κάντον κορνίζα να κάνεις σουξέ
Δε νικάς το Σωκράτη που’ναι κράτος εν κράτει ούτε με το Μεξέ(***)
============================================ *:ταινία με το Στιβ Μακ Κουίν **:νησιώτικο στυλ (Βαγγέλης Κονιτόπουλος) ***:Φιλίπ Μεσές ή Μεξέ ή Μεξές ή Μεσέξ: ποδοσφαιριστής της Ρώμας
O Δημήτρης Μωυσιάδης, το wonderkid του ελληνικού Ποδοσφαίρου, ο 20χρονος αστέρας, σφράγισε με την παρουσία του τον τελικό του CL του 2022 με το χατ τρικ που πέτυχε κόντρα στην Μίλαν και οδήγησε τον Πανιώνιο, τον Αυτοκράτορα του Ευρωπαικού ποδοσφαίρου στην 6η σερί κατάκτηση του τροπαίου! Σας φαίνεται γελοίο; ΟΧΙ. Το πιό γελοίο είναι το πρωτοσέλιδο της sportday που έφτιαξα στο photoshop me ημερομηνία κυκλοφορίας 21/05/2022, οπου αναφέρει δημοσίευμα της Gazzetta οτι η Ιντερ ετοιμάζεται να κάνει πρότασει 40 εκ euros και εγώ θα την δεχτώ. Ετοιμάζομαι για γραπτή διάψευση.
Ο θείος μου αποφασίζει να μου κάνει δώρο γενεθλιων ενα υπέροχο κινητο που μόνη μου είχα διαλέξει. Μου το δινει λίγο μετα τα γενέθλια και τρεις μερες μετά συνειδητοποιώ ότι το πληκτρο με το νουμερο 5 δε πατιεται. Αυτο σημαίνει οτι δε μπορώ να βάλω ουτε καν το ΡΙΝ μου στο κινητο που εχει κολλησει και έχει ηδη κλείσει. Ενώ παθαίνω μια μικρή κριση, λεω ντάξει θα το πάω την άλλη μέρα στο μαγαζι να μου το αντικαταστησουν. Ξεκινάω σεινάμενη κουνάμενη πάω στην εταιρεια, που ο Θεος να μου κοβει μέρες και να τους δινει χρόνια, και ζητάω το αυτονόητο. Και τότε έρχεται η ερώτηση που έχει στοιχέιωσει γεννεές ολόκληρες ανυποψίαστων καταναλωτών: «το κουτι το έχετε;». Εκείνη την στιγμή, παίζει να έπαθα μινι εγκεφαλικό. Όχι δεν το έχω το κουτί, που να το βαλω το κουτί; «Τοτε δεσποινίς, δε μπορούμε να στο αντικαταστήσουμε, πρέπει να στο επιδιορθωσουμε». Οριακά έτοιμη να ορμηξω στην κοπέλα που που τα λέει κανω κόμπο τον καημό μου και αποφασίζω να πάω σπίτι να δω μπας και είναι πουθενα το κουτί. Η ώρα όμως έχει ήδη περάσει και πανω απο όλα είμαι ένα σκληρά εργαζόμενο κορίτσι. Κινάω λοιπόν όλο χάρη και πηγαίνω να πάρω το αμάξι. Βρουουουουουουμ, βρουουουουου, τιποτα. Νεκρο, καπούτ, ναδα. Ψοφιο το αμαξάκι το οποιο μόλις χτές είχα πάει να του γεμίσουν την μπαταρία (γιατι ειχα ξεχασει τα αλαρμ ανοιχτα). Λεω δεν ειναι δυνατον, μου κάνει πλάκα ο Θεός και αρχιζω να ψάχνω την ασφάλεια του αμαξιού για να καλέσω οδική βοήθεια. Καταμεσημερο Αυγούστου, εχω ήδη αργήσει φοβερά και δεν υπάρχει ανοιχτό γκαραζ σε αποσταση 5 οικοδομικών τετραγώνων. Οταν βρισκω το πολυποθητο χαρτι της ασφάλειας, συνειδητοποιώ οτι α) στην προηγουμενη ζωη μου πρέπει να ημουν φόνισσα β) πληρώνω καποιανού αμαρτίες γ) καποιος εκει ψηλά γελάει τοσο πολύ μαζι μου. Το νούμερο της οδικης βοηθειας ειναι 555-… Και κάπου εκεί παίρνω απελπισμένη τηλέφωνο την αδερφή μου, που δεν είναι σπίτι και δεν έχει κάρτα και ψάχνει σε όλο το σουπερ μαρκετ σημα μπας και συννενοηθούμε. Ουτε δεκα λεπτα μετά, έρχεται ο καλος άνθρωπος της οδικής και βαζει μπρος το δολιο φιατακι μου και πάω στο μάθημα. Φυσικά, οταν σχόλασα ξαναμεινε το αμαξι και με ξαναμαζεψε ο ίδιος καλός ανθρωπος…
Ποσο χαμηλα θα πεσει πια η ελληνικη τηλεοραση; Υπηρξαν καποιοι που βαλανε το κυκνειο ασμα του αγαπημενου παραφουσκωμενου παιδιου της Καλιφορνια, αλλοι ξεαθαψαν την Κορομηλα και τον Κωστοπουλο, ενω καποιοι σε μια κινηση απολυτης απογνωσης ξαναβαλανε το 50-50 και προσπαθησανε να βγαλουν τη Δανδουλακη απο το κώμα (ειναι προς τιμη της οτι αυτη δεν σηκωθηκε). ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΠΙΑ ΟΤΙ ΟΤΑΝ Ο ΔΟΝ ΚΑΝΕΙ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;
Ειναι τυχαιο οτι ο ιδιος ο ιταλος «Πολ Νιουμαν» απαιτησε τον Δον να περιγραφει τα παιχνιδια της «Βεκια Σινιορα» (φημες δε τον θελουν να απειλει να φυγει και να αφηνει στη θεση του τον Καμορανεζι με βοηθο τον Παναγιωτη Γιαννακη); Μηπως ειναι παλι τυχαιο πως σε σχετικη ερευνα στην Ιταλια, στηνε ερωτηση «τι θελετε να γινετε οταν μεγαλωσετε;» το 90 % απαντησε Κωσταβαρας; Γιατι αυτος ο πολεμος; Σωτηρη ζουμε με το ονειρο να σε ακουσουμε σε περιγραφη μαζι με Αλεξη Σπυροπουλο σε τελικο Κοπα Ιταλια, με τα «Ρινο Γκατουζο» και τα «Αλεξ ντελ Πιερο η Πιντουρικιο» να δινουν και να παιρνουν….
Του σετ δε ρέκορντ στρέιτ (που λεν και στο χωριό του Βαϊμάκη), εξ αφορμής του Συλλόγου Ποδοσφαιρογλωσσολόγων «Χάρης Μπανιώτης», ο Λουθιάνο μας (και ουχί Λουτσιάνο) όντως ονομάζεται Λουθιάνο Γκαλέτι, και από τους Ισπανούς. Αν και Αργεντίνος βέβαια. Το λεν και τα χαρτιά μου (http://www.youtube.com/watch?v=Yc3OxcOxGRE&feature=related). Σε κάθε περίπτωση όμως, ισχύει το αξίωμα «σε λεν όπως σε πει ο πρώτος δημοσιογράφος στο πρώτο αεροδρόμιο που θα σκάσεις μύτη» (κι αλίμονό σου αν είναι ο Μίνος). Για τους παλιότερους, αξέχαστος στα ισπανικά τριλήμματα θα μείνει το όνομα του Γ.Γ. του ΟΗΕ Ζαβιέ/Ξαβιέ/Χαβιέ Πέρες/Πέρεζ/Περέζ ντε Κουέγιαρ/Κουεγιάρ. Μεγάλο όνομα. Ή μάλλον, 18 τρόποι να πεις ένα όνομα. Έχω δει ειδήσεις ΕΡΤ με 10 διαφορετικούς εκφωνητές εγώ και ξέρω.
Έξι καλοκαίρια πριν. Εργάζομαι στο γραφείο Τύπου του «Αθήνα 2004», στο Τμήμα Έκδοσης Αποτελεσμάτων. Καθημερινά έχουμε επισκέψεις από «επώνυμους» (Καραμανλής, Γιάννα, Γιώργος, Zακ Ρογκ κτλ), οι οποίοι περνάνε μια βόλτα να δουν το χώρο και να ενημερωθούν για τον τρόπο δουλειάς μας…
Κάποια μέρα, έχοντας γυρισμένη την πλάτη στην είσοδο, ακούω ένα ευγενέστατο «Καλημέρα σας». Γυρνάω και αντικρίζω έναν ψηλό, ξανθό τύπο, ντυμένο με ένα απλό τζινάκι κι ένα μπλουζάκι να μου προτείνει το χέρι. Ανταποκρίνομαι και, πάνω στη χειραψία, συνεχίζει στον ίδιο -ευγενέστατο, επαναλαμβάνω- τόνο, λέγοντας μου: «Χαίρω πολύ, Νικόλαος» (μου είπαν μετά ότι ήταν ο Νικόλαος, γιος του Γλύξμπουργκ)…
Με τιμεί που ΔΕΝ τον ήξερα φατσικά, τον πέρασα για εθελοντή και του απάντησα με τον πλέον φυσικό τόνο: «Χαίρω πολύ, Ανδρέας. Είσαι εθελοντής; Έχεις πάρει ρούχα;»…;
Μετά (πριγκιπικής) τιμής, Ανδρέας