Κι εκεί που νόμισα ότι όλα ήταν μάταια πια στο Ελληνικό ποδόσφαιρο…. Εκεί που όλα ήταν τυποποιημένα, κανένας παίκτης, προπονητής, πρόεδρος, παράγοντας δεν έκανε αίσθηση, δεν έκανε τη διαφορά, εκεί που η κρίση μοιραία είχε χτυπήσει και το δύσμοιρο Ελληνικό ποδόσφαιρο (όχι ότι ήθελε πολλά χτυπήματα για να το αποτελειώσει κάποιος…). Εκεί που οι “αυτοκρατορίες”, κόκκινες ή πράσινες, αποφάσιζαν από πριν πού θα καταλήξει το πρωτάθλημα, με έννομους και άνομους τρόπους, αφαιρώντας και την παραμικρή συγκίνηση και αγωνία από το φίλαθλο κόσμο που αγωνιούσε να δει κάτι αξιόλογο, κάτι που να “ταράξει τα νερά”… Εκεί που το σκοτάδι είχε καταπιεί τα πάντα και το μπλακ άουτ φαινόταν οριστικό… Εκεί που κανείς δε θα ξαναέβλεπε το φως του ήλιου…
ΕΚΕΙ κάποιος αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο! Χτύπησε τη γροθιά στο τραπέζι και αποφάσισε να προσφέρει αυτό το διαφορετικό, το ΜΕΓΑΛΕΙΟ του στο φιλοθεάμον Ελληνικό κοινό. Να προσφέρει ένα ελάχιστο δείγμα της γνώσης του γύρω από ποδοσφαιρικά αλλά και γλωσσολογικά θέματα. Άλλωστε αυτό το πολύ μικρό δείγμα είναι μάλλον υπεραρκετό για εμάς τους κοινούς θνητούς… Εκεί που θα μπορούσε να “βολευτεί” στις ανέσεις που του εξασφάλισε το ΛΑΜΠΡΟ παρελθόν του, θα μπορούσε να προσφέρει διαλέξεις στα νέα μα και στα αρχαία ελληνικά, μεταλαμπαδεύοντας τις γνώσεις του γύρω από τη ζωή γενικότερα σε μας τους αδαείς… Είπε σε άπταιστα ελληνικά, που θα ζήλευε κι ο Μπαμπινιώτης: ΟΧΙ, θα σηκωθώ από τον καναπέ μου, από τη βόλεψή μου, από το περιθώριο που με έθεσαν οι σκοτεινές δυνάμεις, θα παρατάξω τα στήθη μου για να γνωρίσει πάλι στιγμές ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ ο Ελληνικός αλλά και ο παγκόσμιος αθλητισμός.
Σε ευχαριστούμε που μας έδωσες τη σημασία που σε καμία περίπτωση δεν αξίζουμε, ΤΙΤΑΝΟΜΕΓΙΣΤΟΤΕΡΑΣΤΙΕ ΓΙΑΤΣΕΚ ΓΚΜΟΧ…
This is Yacek!!!
Σήμερα γυρνόντας από την κοπέλα μου έμαθα ότι έχω περάσει οριακά με 5 ένα μάθημα. Έμαθα ότι ακυρώνεται η συναυλία των Αποκαλύπτικα. Έχω τα κέρατά μου να διαβάσω αλλά -μα το Βεδουίνο- ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ… ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ… Δεν με νοιάζει ούτε αν μου πείτε ότι ο κόσμος αύριο θα διαλυθεί, ότι ο Κοστάντζο δεν θα ξανακάτσει κάτω από τα γκολπόστ της ομάδας, ότι η μερέντα τελείωσε ή ότι κάτι βλαμμένα μου πήραν τις βαλβίδες από τα λάστιχα του αυτοκινήτου… Οι Σάμπαθ επανενώνονται. Βγάζουν καινούριο σιντί με την αρχική σύνθεση μετά από 33 χρόνια. Ξεκινάνε περιοδεία. Αν αυτή περάσει από την Ελλάδα θα πάω με τα πόδια στη Μαλακάσα. Θα κατασκηνώσω εκεί δυο μέρες. Θα είμαι τουλάχιστον δέκα ώρες πριν απ’έξω να περιμένω. Όταν ανοίξουν οι πόρτες θα τρέξω γρηγορότερα από το Γιουσείν Μπόλτ με τις δυνάμεις του Φλας, και θα πάω να μπαστακωθώ μπροστά, θα αγκαλιάσω το κάγκελο στα δεξιά της σκηνής όπου θα βγει ο Τόνυ, του οποίου τόσο ιερόσυλα χρησιμοποιώ το όνομα ως ψευδώνυμό μου. Θα χτυπηθώ όσο δε χτυπήθηκα ποτέ στη ζωή μου, τόσο που το unleash the beast που ‘πε φίλος μου ότι περιγράφει την κατάστασή μου σε συναυλίες θα μοιάζει με συμπεριφορά παιδιού σε προνηπιακή ηλικία… Και αν και εφόσον πετάξει πένα, πρώτον αν την πιάσω κατάρα σε όποιον έρθει να μου την πάρει, θα του σπάσω τα παΐδια ως άλλος Βάιος Καραγιάννης και δεύτερον αν δεν την πιάσω αλίμονο στον αλήτη που την έχει πιάσει, αν δεν εξαϋλωθεί. Με κάποιο τρόπο η πένα του Τόνυ θα γίνει δική μου… Με κάθε κόστος… ΑΥΤΑ!
ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ. Ο ΜΑΚΡΥΣ, ΣΤΕΝΟΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ. ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ SPOTLIGHT ΤΡΕΜΟΠΑΙΖΕ, ΟΠΩΣ ΣΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΡΟΜΟΥ. ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ, ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΜΠΗΚΑ ΜΕΣΑ, Η ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΞΕ ΚΑΙ ΒΥΘΙΣΤΗΚΑ ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ. ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ΚΑΤΩ ΤΟ ΟΥΡΟΝΕΡΟ ΕΙΧΕ ΛΙΜΝΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΙΩΘΕΣ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΛΤΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΑΓΩΜΕΝΩΝ ALL STAR. Ο ΦΟΒΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΗΤΑΝ ΠΙΣΣΑ.
ΕΚΑΝΑ ΑΠΛΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΩ ΤΟΝ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ, ΚΑΙ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΥΓΡΗ ΜΟΥ ΑΝΑΓΚΗ. Ο ΦΟΒΟΣ ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑΧΥΚΑΡΔΙΟΣ: ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΣΠΕΡΝΕΙ ΚΑΤΟΥΡΟ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΠΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΔΕΙ ΑΦΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΑΛΛΩΣΤΕ, ΜΕ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ. ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΒΓΗΚΑ ΝΙΚΗΤΗΣ, ΜΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΑΜΕΛΗΤΕΟ ΠΛΙΤΣΙ-ΠΛΙΤΣΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΜΟΥ, ΝΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ OLD OAK PUB ΤΟΙΛΕΤ, ΣΤΟ CAMDEN ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ ΩΣ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΕ ΛΟΝΔΡΕΖΙΚΟ ΜΑΓΑΖΙ.
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ: Πάω στο supermarket. Κάνω τα διάφορα ψώνια. Το μάτι μου πέφτει πάνω σε κάτι λουκουμάδες. Λουκουμάδες λέω νοσταλγικά… Από πότε να έχω να φάω άραγε; Το αρπάζω όλο χάρα και το βάζω στο καλάθι. Όταν φτάνω σπίτι βλέπω πάνω στο κουτί τον τρόπο παρασκευης.. Τρόπο παρασκευής.. Τρόπο ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ! Καταλαβαίνετε; Πρέπει να περιμένω δηλαδή εγώ μέχρι την Παρασκευή για να φάω τους ΛΟΥΚΟΥΜΑΔΕΣ; ΜΟΥ; Θα μου πείτε είναι τέλος της εβδομάδας και ο κόσμος έχει χρόνο, αλλά γιατι να μην υπάρχει τρόπος Δευτέρας ή τρόπος Τετάρτης διάολε; Ας αναλάβουν οι κύριοι τις ευθύνες τους χωρίς δικαιολογίες, φρου φρου και αρώματα.
Μ’ ένα φιλο μου, ομοιοπαθή-κλαψωδο φιλόλογο ξεκινήσαμε μια συζήτηση για την οικονομική κρίση, τα αίτια, τα αποτελέσματα κλπ. Κλασική φιλολογική συζήτηση! Λοιπόν αναλύοντας την κατάσταση φτάσαμε στην κρίση αξιών και στο αν η κότα γέννησε το αυγό η το αυγό την κότα, δηλαδή αν η κρίση άξιων οδήγησε στην οικονομική κρίση η το αντίθετο! Εμβαθύνοντας την ανάλυση, φτάσαμε στο συμπέρασμα πως μονο τα νετα θα βρουν τρόπο για να αντεπεξέλθουν, αφού ακολουθώντας την θεωρία της προσαρμοστικότητας και τις επιταγές της φαύλης κοινωνίας του lifestyle έχουν ήδη οι περισσότερες εξ’ αυτών «μπιμπομποιηθει» και μάθει να δουλεύουν καλά το μαγαζάκι τους!
Τελικά μ’ εναν απροσδιόριστο τρόπο η συζήτηση για την οικονομική κρίση και την προσαρμοστικότητα των ειδών έφτασε στην ακατονόμαστη, την «σκάσε γιατί τρώει και κόσμος τέτοια ώρα» Maggie Gyllenhaal. Και τότε έσκασε η βόμβα! Άλλος ένας τερατολαγνος προσπαθούσε να μου την παρουσιάσει ως ιδανική γυναίκα και σύμβολο του σεξ! ΈΛΕΟΣ!!! Ο ανεκδιήγητος φίλος μου προς ενίσχυση των λόγων του ρίχνει το χαρτί-σαύρα «μωρέ αυτή που έβαλε ολόκληρο μπατμαν να σφαχτεί για χάρη της». Το αντιπαρέρχομαι και για να συνεχίσω το καυλαντισμα -αποφεύγοντας το «φαπεδιασμα» και το «μπεχαδιασμα» του λέω πως ο μόνος λόγος που μπορεί να δικαιολογεί την επιλογή της γι’ αυτο τον ρόλο είναι ο σκοτεινός χαρακτήρας του Μπρους Γουειν! Φέρνει άνετα, μ’ αυτη του την εμμονή για το μαύρο και τις στολές για τυπακι που γουστάρει και spanking domination games.
Απο την άλλη η ακατονόμαστη μπορεί να μην κάνει για σύμβολο του σεξ αλλά για νοικοκυρά που μαγειρεύει fish and sticks, φορώντας μόνο μια βινυλ ποδιά και pantyhose! To φακιδιασμενο μουτράκι της και το απλανές βλέμμα της έχουν κάτι τις σαδομαζο… Ο μέχρι πρότινος φίλος μου και νυν απλως γνωστός μου, απτόητος συνέχιζε να την υποστηρίζει λέγοντας πως την επέλεξαν γιατί είναι η επίτομη της classy sexy γκομενας! Δεν άντεξα… Ποια αυτή; Αν ειναι αυτή classy τότε η Uma Thurman τι είναι; -ΑΑΑ, αυτή έχει παράξενο πρόσωπο και δυσανάλογα μεγάλα άκρα, μου τσαμπουνα!
Δεν άντεξα άλλο. Ξέσπασα. Μην μπορώντας να συγκρατηθώ άλλο του απάντησα: -Τι λες ρε κατσαπλεουρα, που ‘χεις να γλείψεις γατάκι χωρίς να ‘ναι επί πληρωμή απο το 2004 και επι πληρωμή απο τότε που λεφτά υπήρχαν! Χειρανακτα της κακίας ώρας, που ουτε κι αυτο δεν θα το κάνεις καλά, αφού για να γουσταρεις την Maggie Τζιλενχαλια θα ανοίγεις το tube galore και αντι να βαλεις να δεις κανα teen και κανα latin που δεν πρόκειται να μυτίασεις ποτες σου, θα βαζεις British tube με τα κοντόχοντρα φακιδιασμενα σαυρονετα! Ξεστόμισα βαρία λόγια, το ξέρω, αλλά δεν άντεξα!
Ημουν 14, ήσουν 20. Ημουν στο Γυμνάσιο και εσύ για ένα ολοκληρο καλοκαίρι με ρωταγες κάθε βράδυ…”Μετα το λύκειο ΤΙ;”. Δεν ήξερα να σου απαντησω. Το μονο που με ενδιέφερε ήταν να τον βροντάω για χάρη σου. Μετα χαθήκαμε… πριν από κάποιες μέρες σε είδα ξανά, μετά απο 12 περίπου χρόνια.Δάκρυσα. Το έγραψα και status στο fb. Eστειλα μήνυμα στον κολλητό μου. Γράφω σε εσάς. Μαρια Σινιώρη σ’αγαπώ. Ο καιρός πλέον είναι αίθριος.
Η φωνή του Φρέντι Μέρκιουρι είναι τεχνικά ανεπανάληπτη. Δεν έχει υπάρξει, ούτε θα ξαναϋπάρξει ποτέ, και δεν πά να μιλάμε και για τεχνίτες τραγουδιστές της όπερας. Οποιοσδήποτε μπορεί να τραγουδήσει οποιοδήποτε κομμάτι των Queen για περισσότερα από 8 με 10 δευτερόλεπτα (!!!), όχι ολόκληρο, 8 με 10 δευτερόλεπτα είναι υπεραρκετά, και δεν κάνει αυτή τη στιγμή ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ σαν 2ος καλύτερος τραγουδιστής όλων των εποχών, αδικείται κατάφωρα.
Και να σημειωθεί ότι μιλάω μόνο για τα τεχνικά σημεία της φωνής και της ερμηνείας του. Η χροιά του ή το χρώμα της φωνής του μπορεί να μην σου αρέσουν άμα δεν γουστάρεις αυτό το είδος μουσικής, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου.
Για αυτόν και μόνο το λόγο, καλώ όλους τους ακροατές, εσάς και τους ηχολήπτες του σταθμού, για να δημιουργήσουμε κίνημα ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΑΙΡΕΣΗ ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΩΝ ΤΩΝ QUEEN AΠΟ ΤΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΚΑΡΑΟΚΕ. Δεν γίνεται. Αν κάποιος μπορεί να τραγουδήσει σαν τον Φρέντι δεν πρέπει να το κάνει σε καραόκε, αλλά σε στάδιο με 50000 κόσμο.
Με το σημάδι του σκορπιού
Τ’ ομολογώ σε ξέχασα, δεν το ‘θελα καλέ μου/Σ’ έθαψα μες τις θύμησες γκολκίπαρε χρυσέ μου/Ωσάν δεκάρι ντρίμπλαρες και χόρευες μπαλέτο/(Κατάρα σου Ροζέ Μιλά, σε ψάχνω με στιλέτο)/Τον πλήγωσες στη Νάπολι σαν του ‘κλεψες την μπάλα/Ενώ εκείνος μαγικά σου μάθαινε μια στάλα/Σαν τον μεγάλο Κορκολή χτύπαγες ως σκορπιός/Και τους αντίπαλους τους φορ έπιανε πανικός/Μάλαμα η καρδούλα σου κι ας μοιάζεις σίριαλ κίλερ/Ας είσαι κι απ’ τη χώρα με τους γνωστούς τους ντίλερ/Μα σήμερα με πίκρανες, με έκανες κουρέλι/Γιατί έμαθα τρελάθηκες, το ‘πνιξες το κουνέλι/Να μου συγκρίνεις τον Βαλντές μαζί σου ρε αλάνι;/Μπορεί να είναι γκαφατζής μα εσένα δεν σε πιάνει/Και λες είναι καλύτερος του Ίκερ του Κασίγιας/Μήπως μου παραφούσκωσες απ’ τις πολλές τορτίγιας;/Μες στο μυαλό τι έπαθες θεέ Ρενέ Χιγκίτα; /Καταραμένο Αλτσχάιμερ ξηγήθηκες Μακίτα…
Αξιότιμε κύριε Τεν Κάτε,
Δεν μας νοιάζει αν έχετε δουλέψει στη Μπαρτσελόνα και την Τσέλσι. Βοηθός ήσασταν, ρεπατζής του Ράικαρντ και του Γκράντ (ποιανού;;;). Ρολίστας, σαν κάτι τύπους που έχουμε σε 50 ταινίες και ποτέ δεν θα μάθουμε το όνομά τους. Ένας μουτρωμένος κομπάρσος που ξαφνικά αποφάσισε να γίνει πρωταγωνιστής. Όπως δεν υπάρχει Όσκαρ κομπάρσου, έτσι δεν υπάρχει και πιθανότητα να γίνετε πρωταγωνιστής. Κι επειδή δεν μας νοιάζει τόσο το ότι η ομάδα έχει γίνει παιδική χαρά και κάνει σεφτέ ο κάθε Ρατόν και ο πάσα εις Κουτσιανικούλης, όσο το ότι μιλάτε στα ευαίσθητα και τρυφερά παιδιά μας σαν να είναι καμπαρετζούδες στην Τρούμπα και περιμένουν τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, αυτόν το λόγο έχω να πω, δεν έχω άλλον κανένα: Άει στα τσακίδια ρε γραφικέ! Πού νομίζεις ότι είσαι; Στο γήπεδο; Να πας στο Σουρινάμ ρε να κάνεις το νταή. Άιντε, αιώνιε βοηθέ. Τεντά της κακιάς ώρας. Κι επειδή είσαι φτυστός του Κάπτεν Κερκ από το Star Trek, κάνε το μοναδικό σωστό πράγμα που μπορείς να κάνεις: πες στον κύριο Σκοτ να σε διακτινίσει για κάπου αλλού. Οπουδήποτε. Στο καλό. Και να μην μας γράφεις.
Το μίνι- παραλήρημα αυτό είναι αφιερωμένο στους παπάρες που τους ζητάς να σε βγάλουν µια φωτογραφία και σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να εξουδετερώσουν βόµβα: «Ποιο πατάαααωωωωωωωωω;». Πατάς το κουµπί που δεν έχει αλλάξει ΠΟΤΕ θέση από τότε που εφευρέθηκε η φωτογραφία! ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ! Άχρηστε! Να αγοράζεις κινητό µε 3 κάµερες πάνω ξέρεις όµως. Μπούρτζο, µαλάκα, στρουγκανόβλαχε!