Κάπου… Κάποτε… Χθες… ή Αύριο… Γκέτο άγριων συμμοριών, που ακόμα και ο νόμος δεν τολμά να μπει. Τραγουδίστριες-Θεές εμψυχώνουν τις συμμορίες με τα τραγούδια τους. Ο Πλούτωνας και ο Κόρακας. Οι πιο άγριοι αρχηγοί. Οι πιο θανάσιμοι εχθροί. Η τελευταία σύγκρουση. Το Μαύρο Κρίνο. Η πιο άγρια τραγουδίστρια… Κάποιος την έκλεψε. Κάποιος πρέπει να πεθάνει… Κάποιος πρέπει να τη βγάλει από την κόλαση. Μονάχα ένας μπορεί… Ένας παλιός ξεχασμένος μύθος… Κάποιος που ξέρει καλά την κόλαση… Κάποιος που γεννήθηκε στην κόλαση…
Την Κυριακή πήγα το ξαδερφάκι μου σε παιδότοπο! Εκεί που καθόμουν βαριεστημένος παίζοντας με το κινητό, μια κυρία με ρώτησε: “Ποιο είναι το δικό σας;” -“Δεν έχω αποφασίσει ακόμα!” της απάντησα. Ύφος… ανεκτίμητο! ΑΛΛΑ: Σε όλες εσάς που απλώνετε τα πατουσάκια σας στο ταμπλό του αυτοκινήτου, μονάχα ο Stuntman Mike σας αξίζει (Αυτός απ’ το deathproof ντε! Για σένα που βαριέσαι να googlareis).
Στο κατάστημα που δουλεύω μπαίνει τύπος με κράνος, συνοδεύοντας ενα κατα γενική αποδοχή άσχημο νετο. Ο τύπος λοιπόν μπαίνει φορτωμένος και λογομαχώντας με την γκόμενα για το τί τελικά θα αγοράσουν. Η τύπισα θέλει να αγοράσει ένα φίς διπολικό και ο δικός της επιμένει πως πρέπει το φίς να είναι σούκο, με όλο τον κόσμο στο μαγαζί να κοιτάζει απορημένος την όλη φάση. Πόσο τιμά τον τρισμέγιστο-άπαιχτο-υπέρτατο τύπο που μετά απο 1-2 λεπτά έντονης διαφωνίας τα παίρνει κυριολεκτικά και αρχίζει να ωρύεται κατευθυνόμενος προς την έξοδο λέγοντας ΒΑΡΕΘΗΚΑ – ΤΑ ΑΚΥΡΩΝΩ ΟΛΑ – ΠΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΟΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΡΕΜΙΕΜΑΙ – ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΩ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΜΕ ΤΙΣ Μ@ΛΑΚΙΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ Μ@ΛΑΚΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ – ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ και άλλα σχετικά όμορφα λόγια. Βγαίνει λοιπόν απο το μαγαζί με την γκόμενα να τρέχει πίσω του παρακαλώντας, ανεβαίνει στην μηχανή συνεχίζοντας να βρίζει και την κάνει αφήνοντας την γκόμενα σύξιλη στο πεζοδρόμιο… προσκύνώ τον ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ – ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΡΣΕΝΙΚΟ.
Το Βέλγιο δεν υφίσταται, εσύ όμως υπάρχεις / Στα σέντερ φορ της Άντερλεχτ, εσύ’σαι ταγματάρχης / Η δύναμη σου απίστευτη, κανείς δεν σε κοντράρει / Κανείς δεν έχει τ’άντερα, σκληρά να σε μαρκάρει / Εσύ την κάθε άμυνα την κάνεις μαύρο χάλι / Με ντρίμπλες, πάσες έξυπνες και γκολ με το τσουβάλι / Το άστρο σου ανέτειλλε και τώρα πλέον λάμπει / Για σένα θα ξεχάσουμε σε λίγο τον Ντρογκμπάμπη / Κι ας λέν’ότι η ηλικία σου πλανάται στους αιώνες / κι ότι έχει ζήσει η χάρη σου αμέτρητους χειμώνες / Να ρίξουν λάσπη θέλουνε, μα προσπαθούν του κάκο / γιατί’σαι η αρρώστια μας, εσύ μικρέ Λουκάκου.
Γεννήθηκες στη θάλασσα μια μέρα του Ιούλη κι από μικρός φαινόσουνα πως θα’σαι παιχταράς. Τα πρώτα σου ινδάλματα, Φαν Μπάστεν, Κιφτ και Γκούλιτ, ο Ματζικ Τζονσον στο παρκέ κι ο Στηβ Μακουίν στο Μπούλιτ, μα πιο πολύ ο πατέρας σου που ήτανε ψαράς!
Στα 18 άνοιξες φτερά και πήγες στην Ουτρέχτη, πέταγες πάνω στη γραμμή λες κι ήσουν ο Ουάνγκα. Σε πεντατάχυτο σασμάν εσύ είχες βάλει έκτη κι ο αντίπαλος προπονητής αναζητούσε φταίχτη, που με τις επελάσεις σου, του τίναζες τη Μπάνκα!
Σε λίγο δε σε χώραγε η πόλη με τα τρένα, έφυγες και του Ρότερνταμ έπιασες το λιμάνι. Τη θέση του Φαν Χόιντονκ προορίσανε για σένα κι όσοι σε βλέπαν στο Ντε Κόουπ, τα είχανε χαμένα που και τα δίχτυα έσκιζες κι ήσουν μεγάλο αλάνι!
Δεν πέρασε πολύς καιρός, παρά 3 χρονάκια, κι ήρθε η στιγμή να μεταβείς στη Γηραιά Αλβιώνα. Βαριά φανέλα φόρεσες, που δε φορούν παιδάκια, μα όλα αυτά ήταν για σε, εύκολα παιχνιδάκια, χιλιόμετρα κατάπινες απλά σε κάθε αγώνα!
Της εντεκάδας η αρχή, πλέον είσαι και το τέλος, στο πέταλο οι φανατικοί σε βλέπουν σαν Τσακ Νόρρις. Ρεκόρ, αντίπαλους και ορκς ξεσκίζεις σαν το βέλος, του ποδοσφαίρου της ντριμ τιμ επίτιμο είσαι μέλος, δίπλα σε Ζουέλα, Κομπραδόρ, Παβιό και Νασίφ Μόρρις!
Κι αν ο πλανήτης πια μικρός για το ταλέντο σου είναι, στο Σείριο σε παιχνίδι σου κι αν είχαμε sold-out, Μη μας αφήσεις ορφανούς, εδώ μαζί μας μείνε, τις θεϊκές εμπνεύσεις σου απλόχερά μας δίνε, του Άνφιλντ αιώνιο ίνδαλμα, ημίθεε Dirk Kuyt!
Δυο σχεδιαστές κοσμημάτων υψηλής τέχνης σε μια διαμάχη μέχρι θανάτου… Ένας βαθύπλουτος εφοπλιστής που θέλει να διασφαλίσει την κοινωνική του επιφάνεια… Ένας ύποπτος αναρχικός που κανείς δεν γνωρίζει τους σκοπούς του… Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ που μάταια προσπαθεί να μιμηθεί τον Τζέιμς Μπόντ… Και τρεις ιδιόρρυθμοι φωτογράφοι με προσωπικές “ιδιαιτερότητες”, είναι οι άνθρωποι που φέρνουν τη ζωή της Άντζελας (ΑΝΤΖΕΛΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ) σε αδιέξοδο. Και η Άντζελα, ένα περιζήτητο φωτομοντέλο που οι φιλοδοξίες της στοχεύουν στον αστραφτερό κόσμο του θεάματος και του τραγουδιού, θα βρεθεί κάποια στιγμή πολύ άσχημα μπλεγμένη σε μια εξωφρενική περιπέτεια ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΑΣΥΓΚΡΑΤΗΤΩΝ ΕΡΩΤΙΚΩΝ ΕΞΑΨΕΩΝ χωρίς κανένας να μπορεί να προβλέψει ποιο θα είναι το φινάλε της…
Αργεντινη-Βραζιλια, τελικος μουντιαλ 2010. Μετα απο 120 λεπτα παιχνιδιου και 6 ευστοχα πεναλτι για καθε ομαδα, την μπαλα στηνει στην ασπρη βουλα ο αγαπημενος Γκαμπριελ Χαιντσε την οποια στελνει αουτ. Σειρα του Ζιλμπερτο με την τεραστια ευκαιρια να χαρισει το τροπαιο στην Βραζιλια, παιρνει φορα, σουταρει, η μπαλα παει χαμηλα, χτυπα στο δοκαρι και κινειται πανω στη γραμμη, ταυτοχρονα χιλαδες ολυμπιακοι και βαρδινογιαννικοι κραζουν με καθε τροπο τον ”παικταρα” του παναθηναικου σε site η ετοιμαζοντας λογο για το ραδιοφωνο πιο μετα. Την επομενη ακριβως στιγμη ο Romero μαζευει την μπαλα. Ο διαιτητης και ολοι οι φιλαθλοι στο γηπεδο κοιτουν με αγωνια ψηλα στα δημοσιογραφικα θεωρια ωσπου μεσα απο ενα μπουθ ακουγεται η φωνη του Κωσταβαρα να λεει: game, set and match Βrasil…
O Ζουέλα είχε φύγει από κοντά μας. Κόντευα να ξεχάσω τη μορφή του. Τολμώ να πω ότι πλέον δεν τον σκεφτόμουνα κάθε μέρα. Οταν τον είδα στο αεροδρόμιο τυχαία τον αναγνώρισα αμέσως. Αν και είχε αλλάξει αρκετα η ξεθωριασμένη ανάμνηση ζωντάνεψε μέσα μου. Πόσα πράγματα είχαν αλλάξει από το τελευταίο βρώμικα αθώο τάκλιν του στα γήπεδά μας. Εγώ ο ίδιος είχα αλλάξει. Ο Ζουέλα είχε αλλάξει. Τον πλησιάσα, προσπάθησα να βρω ένα σημείο αναφοράς, κάτι αμετάβλητο από τότε. Δεν μπορεί όλα να είχαν αλλάξει πάνω του. Ξαφνικά μου ήρθε ένα μείγμα συγκίνησης και λιποθυμίας. Πράγματι. Δεν είχε αλλάξει τις κάλτσες του.
Πάνε χρόνια τώρα που μιλάω μόνος μου… Το τι λέω είναι άλλη ιστορία και δεν πρόκειται να σας πω αφού δε γνωριζόμαστε και τόσο. Έχω πείσει τον εαυτό μου ότι αφού οι ιδιοφυείς τύποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να σαλτάρουν γιατί όπως λένε μια λεπτή γραμμή χωρίζει την τρέλα από την ιδιοφυϊα κατά συνέπεια, και αποδεχόμενος την τρέλα μου, συνειδητοποιώ ότι είμαι από τους πλέον έξυπνους ανθρώπους του πλανήτη. Θα έπρεπε να είμαι στη NASA ή καλύτερα η NASA να έρχονταν που και που από δω γιατί έχω και άλλες δουλειές να κάνω… Κατανοώ πλήρως τη συμπάθεια που αναπτύχθηκε μέσα σου από τις πρώτες αυτές γραμμές που διάβασες, καθώς επίσης και τις απορίες που τρέχουν συνεχώς μέσα στο μυαλό σου (“Τελικά μήπως με κερατώσε η Μαρία;”, “πάλι μόνος αυτές τις διακοπές ρε γμτ;”, “ο κολλητός έχει αρχίσει να μου τη σπάει τελευταία..αυτός φταίει που δε βρίσκω γκόμενα με τα καφριλίκια του!!”, κτλ..) Κατανοώ πλήρως ότι η όποια συμπάθεια σου είχε δημιουργηθεί πλέον δεν υπάρχει ούτε σαν ανάμνηση: είτε γιατί έπεσα μέσα και θυμήθηκες γιατί είσαι όπως είσαι, είτε γιατί έπεσα τελείως έξω και ξενέρωσες, κάτι σαν τα φαβορί που αποκλείστηκαν νωρίς από το μουντιάλ πριν προλάβεις να δεις έναν ολόκληρο αγώνα τους και να χαρείς λίγο μπάλα… ή έτσι νόμιζες… ή έτσι νομίζεις ότι νόμιζες.. Κατανοώ ότι το ενδιαφέρον σου για το παραλήρημα αυτό έχει αρχίσει να φθίνει, παρόλα αυτά δε σταματάς να διαβάζεις ενώ σκέφτεσαι τι άλλη βλακεία θα βρω να πω αρχίζοντας με τη φράση “Κατανοώ..”. Μη φοβάσαι, θα δείξω κατανόηση. Βαριέμαι να γράψω άλλο, αν είσαι τυχερός αυτό το καλοκαίρι θα βρεις γκόμενα..
Σας είδα πρώτη φορά και τους δυο μαζί πριν καμιά εικοσαριά χρόνια. Φαινόταν ήδη ότι θα αφήσετε το στίγμα σας στα πράγματα τούτου του τόπου, ότι ήρθατε για να μείνετε. Φαινόταν με την πρώτη ματιά ότι θα ξεχωρίσετε. Το θέμα ήταν… ότι δε μπορούσα να σας ξεχωρίσω εγώ! Ολόιδιοι… Εντελώς ολόιδιοι… Μέχρι που άρχισα να παρατηρώ καλύτερα και (νόμιζα και καλά ότι) ανακάλυψα τον τρόπο να μπορώ να διακρίνω ποιος είναι ποιος: Ο Πρώτος είχε πιο μακρύ μαλλί και ήταν ξυρισμένος, ενώ ο Δεύτερος ήταν κουρεμένος και είχε υπογένειο. Γελάστηκα ο φτωχός πως είχα την απάντηση στο πρόβλημα. Φευ! Κάθε φορά φροντίζατε να αλλάζετε το λουκ σας και να χειροτερεύετε τα πράγματα. Σας παρατηρούσα σε διάφορες δουλειές που κάνατε και συνέχιζα να σας μπερδεύω ρε γαμώτο! Πότε κουρεμένοι κι οι δυό, πότε ακούρευτοι… Πότε ξυρισμένοι κι οι δυο, πότε αξύριστοι… Οι φωνές σας εξίσου πανομοιότυπες, σε σημείο απελπισίας! Έβλεπα τον έναν μόνο του, πεταγόμουν φωνάζοντας “Τον βρήκα, είναι ο…” και τελικά ήταν ο άλλος!
Τα χρόνια πέρασαν… Ακόμα και σήμερα όμως, σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει… Γι’ αυτό, λοιπόν, στέκομαι με θάρρος και παρρησία, κοιτάω όλους σας κατάματα και βγάζω από μέσα μου την αλήθεια που με καίει: ΝΑΙ, ΔΙΑΟΛΕ, ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ: ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΞΕΧΩΡΙΖΩ, ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ!
Μετά (μονοζυγωτικής) τιμής, Ανδρέας