Όταν ήμασταν μικροί νομίζαμε ότι «Τσελεμεντές» λέγεται κάθε βιβλίο με μαγειρικές συνταγές.
Η κοκα κόλα που μας φέρνουν στις ταβέρνες (αυτή στο γυάλινο μπουκαλάκι) χωράει όλη -μέχρι τελευταία σταγόνα- στο αντίστοιχο γυάλινο ποτήρι που θα μας φέρουν.
Όταν δοκιμάζουμε μια μπουκιά από το πηρούνι κάποιου φίλου μας, θα προσέξουμε να μην ακουμπήσουν πολύ τα χείλια μας στο πηρούνι και θα χρησιμοποιήσουμε τα δόντια μας για να ξεκαρφώσουμε την μπουκιά.
Η έκφραση «φαεινή ιδέα», χρησιμοποιείται μόνο ειρωνικά.
Όταν σε διάφορα site μόλις κάνουμε log in, μας βγάζει ένα παράθυρο που λέει «κάντε click εδώ εαν δεν επιθυμείτε να περιμένετε», εμείς ΠΑΝΤΑ κάνουμε click, αλλά στη πραγματικότητα η σελίδα κάνει τον ίδιο χρόνο να φορτώσει, είτε πατήσεις είτε όχι.
Σ’ όλους εχει τύχει κατά τη διάρκεια συζήτησης, σε παρατήρηση του τύπου «Ποιός, ο τάδε; Είναι καλό παιδί!» να του πούνε με άκρως αυτάρεσκη φωνή 4 «Και βέβαια είναι καλός, οι κακοί είναι στη φυλακή…».
ΟΛΟΙ, ΜΑ ΟΛΟΙ, ΟΙ ΜΑΣΤΟΡΕΣ ΜΠΙΝΕΛΙΚΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΟΥΣ ΤΟΥΣ (ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΟΛΑ), ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΙΝΕΛΙΚΩΜΑ ΚΥΜΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΠΛΑ ΓΚΑΖΙΑ ΜΕΧΡΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ. ΕΧΩ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΟΙΚΟΔΟΜΗ ΕΓΩ ΚΑΙ ΞΕΡΩ…
Όταν ήμασταν μικροί, αλλά ειχαμε ήδη μάθει να διαβάζουμε, όποτε βρισκόμασταν έξω απο ασανσέρ αναρωτιόμασταν τι σημαίνει η φωτεινή ένδειξη «ΚΑΤΙΝΟΣ» (κατ/νος=κατειλημμένος).
Σε κάθε ταινία στην οποία ο πρωταγωνιστής κλαίει, όταν ερωτηθεί «Τι έχεις, κλαις;», θα απαντήσει «Όχι, δεν έχω τίποτα, κάτι μπήκε στο μάτι μου…» και θα σκουπίσει με τρόπο τα δάκρυα.
Ακόμα κι αν ξέρουμε καλά ότι είναι προγραμματισμένα αμερόληπτη, όλοι μας έχουμε νιώσει ότι αδικηθήκαμε, κάποια στιγμή, από τη διαιτησία σε ηλεκτρονικό ποδοσφαιράκι.