Πολλοί από εμάς όταν ροβολάγαμε τις κακοτράχαλες πλαγιές του Παρνασσού στο πλευρό του Βελουχιώτη, επειδή ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις φάτσες με αυτά τα γένια, στην πραγματικότητα πολεμούσαμε στο πλευρό του Ναπολέοντα του Ζέρβα.
Όλοι, την πρώτη φορά που πέσαμε από τα 5000 πόδια και το αλεξίπτωτο δεν άνοιξε, δανειστήκαμε από τον Σούπερμαν την μπέρτα του και ανεβήκαμε να ζητήσουμε τα ρέστα από τον εκπαιδευτή.
Όλοι μας, τη δεύτερη φορά που βάλαμε το νικητήριο γκολ στον τελικό του τσουλού με ανάποδο ψαλίδι στο 121′, νιώσαμε την αίσθηση του deja vu.
Όλοι μας, ενώ γνωρίζαμε την πυρομανία του Νέρωνα, δεν μιλήσαμε γιατί γνωρίζαμε ότι τα κτίρια της Ρώμης ήθελαν αναπαλαίωση.
Ποτε δεν καταλαβα γιατι στο Μαραθωνα ο κατσαπλιας ο περσης αφου μου εκοψε τα χερια, μου εκοψε ΚΑΙ το κεφαλι… Μηπως νομιζε οτι θα τραβαγα το περσικο πολεμικο εξω στην στερια με τα δοντια;
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΠΙΚ ΝΙΚ, ΜΟΛΙΣ ΜΑΣ ΕΠΕΣΑΝ ΤΑ ΜΗΛΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ, ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΒΡΙΖΟΥΜΕ – ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΥΤΩΝΑ ΠΟΥ ΚΑΤΙ ΜΟΥΡΜΟΥΡΑΓΕ.
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΝΑΜΕ ΚΩΛΟΧΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΞΑΝΑΔΩΣΑΜΕ ΝΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟΝ ΘΟΛΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ.
Υπηρξε στιγμη που χρειαστηκε να βαλουμε τα ποδια στην μια ακρη και τα χερια στην αλλη στην ανατιναγμενη γεφυρα, προκειμενου να σωσουμε το τρενο που περναγε.
ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΗ ΣΤΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΠΑΛΛΙΚΑΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΦΙΛΕΝΑΔΑ ΤΟΥ, ΑΠΑΝΤΗΣΑΜΕ ΜΕ ΦΩΝΗ 4 «ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΜΟΥ ΡΕΜΑΛΙ» ΠΡΟΤΟΥ ΞΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΑΙΜΟΦΥΡΤΟΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ.
ΟΤΑΝ ΤΟ 333 π.Χ. ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ ΜΕ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΓΟΡΔΟ, ΟΤΑΝ Ο Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΚΟΨΕ ΤΟΝ ΓΟΡΔΙΟ ΔΕΣΜΟ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥ ΕΙΠΑΜΕ «ΡΕ ΑLEX ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ, ΕΧΩ ΨΑΛΙΔΙ!»
Οσοι μικροι πεσαμε στη χυτρα με το μαγικο ζωμο και μπορουσαμε για πλακα να διαλυσουμε χιλιαδες Ρωμαιους, περιμεναμε οτι 2000 χρονια μετα αν η ιστορια μας γινοταν κομικ θα ειχε τουλαχιστον το ονομα μας και οχι το ονομα ενος κοντοπιθαρου ξανθομπαμπουρα χωρις εξαιρετικες δυναμεις – που προφανως και ειχε καλυτερες σχεσεις με το δρουιδη του χωριου για να του προμηθευει τη παρανομη ντοπα ενω εμεις μεναμε ολο στην απόξω.
Όλοι μας όταν βάζουμε ή βγάζουμε τη στολή του Batman έχουμε αισθανθεί το βλέμμα του Ρόμπιν να «καρφώνεται» στο επίμαχο σημείο μας, αλλα ποτέ δεν έχουμε πει τίποτα για να μη δώσουμε δικαιώματα.