«Κερνας» δεν «κερνας», ο καιρος περναει…
Όλοι εχουμε μπερδέψει, τουλάχιστον μία φορά, στον εθνικό ύμνο το «κοψη» με το «οψη».
ΣΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ, ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΕΝΟΣ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ, ΟΤΑΝ ΠΑΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΘΑ ΔΕΙ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΠΑΣΟ. ΘΑ ΤΗΝ ΣΗΚΩΣΕΙ, ΘΑ ΧΑΣΚΟΓΕΛΑΣΕΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΑ ΤΗΝ ΒΑΛΕΙ ΑΝΑΠΟΔΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ.
Εφηβικη αληθεια: Ακους μουσικη στο δωματιο σου και χορευεις/χτυπιεσαι/κανεις πως παιζεις κιθαρα και μολις μπαινει μεσα η μανα σου αρχιζεις να περπατας γυρω γυρω σαν το μαλακα, κανοντας οτι συγιριζεις και πασπατευοντας οποιο ασχετο αντικειμενο ειναι πιο κοντα, για να την πεισεις οτι δεν εκανες τον καραγκιοζη.
ΠΑΝΤΑ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ «ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥΣ ΘΕΣΗ» ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ «ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΑΛΧΗΜΕΙΕΣ».
Σε μεταμεσονυχτιες εκπομπες επικοινωνιας, το 80% των ακροατων που θα παρουν τηλέφωνο, ξεκινανε ως εξης: «Ειμαι ο ταδε, δεν ξερω αν με θυμασαι, ειχαμε μιλησει περσυ τα Χριστουγεννα» αφηνοντας ενα μικρο κενο, περιμενοντας τον δημοσιογραφο να πει «ελα ρε Μητσαρα, τι εγινε;».
ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ, ΠΟΥ ΟΙ ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΣΥΡΜΑΤΗ ΕΝΔΟΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟ, ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ -ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΠΟΥ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕ ΜΕ ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΗ ΕΠΙΔΕΞΙΟΤΗΤΑ ΝΑ «ΠΙΑΣΕΙ»- ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΡΕΦΕΡΙ ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΤΕΤΑΡΤΟ ΤΑ ΛΕΠΤΑ ΤΩΝ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΩΝ…
Οταν περνας απο διοδια της Αττικης Οδου παντα θα πετυχεις καποιον που εχει μπει κατα λαθος στο e-pass και κανει οπισθεν.
Όλοι εχουμε ανοιξει σακουλακι κρουασαν, ζουλωντας το με δυναμη μεχρι να σκασει.
Τις τελευταιες αγωνιστικές οι τίτλοι στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων θα ταίριαζαν καλύτερα στο National Geographic…