Οταν ημασταν μικροι, ολοι μας εχουμε αναρωτηθει αν θα παθουμε κατι χρησιμοποιοντας το σαμπουαν για τα μαλλια στο σωμα και το αναποδο.
ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΦΙΛΟ ΤΟ ΛΕΜΕ ΤΡΕΛΑ. ΟΤΑΝ ΠΟΛΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΦΙΛΟ ΤΟ ΛΕΜΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ.
Βλέπεις ποδόσφαιρο και κατουριέσαι. Δεν σηκώνεσαι, κάνεις υπομονή. Τη στιγμή που το παίρνεις απόφαση και πας, μπαίνει γκολ.
Όλοι, λίγο-πολύ, στην παιδική μας ηλικία ζήσαμε εκείνο το ΚΛΕΙΣΤΟ σαλόνι, που περίμενε τον άγνωστο ξένο που δεν ήρθε ποτέ…
Σε ολους μας εχει συμβει, οταν τρωμε γιαουρτι και το τελειωνουμε και το ακουμπαμε στο τραπεζι, εκεινο να τουμπαρει και να πεφτει εξαιτιας του βαρους του κουταλιου.
Κάθε νησιώτικη ταβέρνα που σέβεται τον εαυτό της έχει στα τραπέζια χάρτινο τραπεζομάντηλο με τον χάρτη του νησιού.
ΣΤΟ ΤΑΒΛΙ, ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΖΕΜΑΤΟΣ, ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΑ ΖΑΡΙΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ ΑΠ’ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ.
Ολοι μας έχουμε “νταχτιρντίσει” με τα δάκτυλα (ή με ένα χαρτάκι) τη βρύση εκεί που στάζει το νερό, έτσι ώστε να βρέξουμε ή να καθαρίσουμε κάτι -απλώς επειδή βαριόμαστε να την ανοίξουμε- με άλλοθι το γεγονός πως χρειαζόμαστε ελάχιστο νερό για το σκοπό μας.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ: ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΙΣΤΙΤΟΥΤΟ Η’ ΙΝΣΤΙΝΤΟΥΤΟ.
ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΜΕΛΑΝΙ ΤΟΥ ΕΚΤΥΠΩΤΗ ΑΝΑΡΩΤΙΟΜΑΣΤΕ ΑΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ Η’ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΦΩΤΩΤΥΠΙΕΣ.