Αμέσως μόλις ανοίγουμε μια νέα συσκευασία καφέ (εξαιρείται ο νες) παίρνουμε κάποιες τζούρες για να γευτούμε το ωραίο αρωμά του.
Υπαρχουν 2 ειδών ανθρωποι: αυτοι που τρώνε τις τηγανιτές πατάτες με το πηρούνι κι αυτοί που τις τσιμπάνε με το χέρι.
Όταν κάποιος κατεβαίνει από ελικόπτερο πάντα απομακρύνεται σκυφτός, αν και όλοι ξέρουμε ότι οι έλικες είναι πολύ ψηλά για να τον χτυπήσουν στο κεφάλι.
Όλοι μας έχουμε κάνει κάποτε μπάνιο ξεχνώντας τον θερμοσίφωνα αναμένο και αφ’ ότου το πήραμε χαμπάρι ηρεμήσαμε που δεν πάθαμε ηλεκτροπληξία (που, παρεμπιπτόντως, είναι απίστευτα σπάνιο να συμβεί).
Σε όλες τις αμερικάνικες χαζοταινίες ή σειρές, όταν υπάρχει κάποιο event (π.χ. ένας γάμος, μια συναυλία, κτλ), και πάει κάποιος να μιλήσει στο μικρόφωνο, αλλά χωρίς να είναι προγραμματισμένο να μιλήσει, μόλις το πλησιάσει θα ακουστεί πάντα το κλασικό μικροφωνικό σφύριγμα.
Σε μια παρέα, όταν λέμε μια ιστορία, συνήθως κοιτάζουμε 1-2 άτομα πιο πολύ την ώρα που την λέμε. Όταν όμως αυτός (ή αυτοί) απασχοληθούν με κάτι άλλο (π.χ. χτυπήσει το τηλέφωνό τους, γυρίσουν αλλού το κεφάλι τους) τότε κι εμείς γυρνάμε και κοιτάμε τα άλλα μέλη της παρέας που μας κοιτάνε για να συνεχίσουμε αυτό που λέγαμε.
Όταν θέλουμε να πούμε σε κάποιον ότι πάμε στη θάλασσα αλλά δεν θα καθυστερήσουμε λέμε ότι “πάω για μια βουτιά κι έρχομαι”. Ομοίως, όταν είναι για μπάνιο στο σπίτι, λέμε “κάνω ένα ντουζάκι κι έρχομαι”. Επίσης, όταν πρόκειται για φαγητό λέμε “τσιμπάω κάτι κι έρχομαι”.
Όταν ήμασταν μικροί και φορούσαμε ρολόγια χειρός, βλέπαμε στα πόσα μέτρα ύπο το νερό μπορούσαν να φτάσουν (50 μ., 100μ, κτλ) και την λέγαμε σε όσους είχαν λιγότερα μέτρα από τα δικά μας… Παρ’ όλο που δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση κανείς να φτάσει σε αυτά τα μέτρα!
Νιώθουμε λιγοτερες τυψεις οταν πεταμε ενα σκουπιδι εξω ακριβως απο εναν καδο, απο αυτες που θα νιώθαμε αν το πεταγαμε χυμα στο δρόμο.
Όλοι έχουμε πιει έστω και πολύ λίγο τσίπουρο/ρακή από μπουκάλι που είχαμε στο ψυγείο και το ‘χαμε περασει για νερό.