Όλες οι τρίχες του σώματος μας έχουν φορά από πάνω προς τα κάτω, εκτός από αυτές που βρίσκονται μεταξύ αφαλού και κουκούνας.
Όλοι πιστεύαμε πως τον ελληνικό καφέ μπορεί να τον απολαύσει κάποιος και χωρίς το χαρακτηριστικό θορυβώδες «ρούφηγμα» και πως ήταν απλά θέμα εφέ. Διαψευστήκαμε όμως παταγωδώς την πρώτη φορά που δοκιμάσαμε ένα βαρύ γλυκό.
Οι ποδοσφαιριστές Κόλο και Γιάγια Τουρέ, καθώς και τα αστέρια Καμίλ Τσοντοφάλσκι, Βέλι Κάβλακ και Αλέχ Πουτσίλα μπορούν να σας γράψουν άνετα και χωρίς nickname, υπογράφοντας αξιοπρεπέστατα με το κανονικό τους όνομα. Βέβαια, μορφοποιήσεις του τύπου «Τεμπέλι Κάβλακ» και «Καμήλα Τσοντοφάλσκι» είναι πάντα ευπρόσδεκτες.
– Οι ίδιες γυναίκες που διαμαρτύρονται οτι «οι άνδρες δεν την πέφτουν πια», σε άλλες φάσεις γκρινιάζουν οτι δεν μπορούν να πάνε για ένα ποτό με την φίλη τους να τα πουν χωρίς να τους την πέσουν 30 λιγούρια. Επίσης είναι πολύ μικρές για να θυμούνται τις εποχές που οι άντρες και καλά όντως «την έπεφταν». – Αν και ο πιο πολύς κόσμος πάει από τον «περιφερειακό» γιατι νομίζει οτι θα κάνει λιγότερη ώρα επειδή έξω έχει κίνηση, τελικά σχεδόν πάντα είναι πιο γρήγορα να πας από κέντρο.
– Για τους σπίκερ, οι παίκτες του Ολυμπιακού είναι πάντα «Πειραιώτες» και του Πανιωνίου «ΝεοΣμυρνιώτες», αλλά του ΠΑΟ δεν είναι ποτέ «Αθηναίοι» και της ΑΕΚ ποτέ «Φιλαδελφειώτες» αντίστοιχα. – Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης αποκαλούνται πάντα «Θεσσαλονικείς» και δεν έχουν το προνόμιο να τους βάζουν έξτρα ανάλυση στον χαρακτηρισμό όπως οι παραπάνω. – Οι ξένοι παίκτες και προπονητές που φεύγουν κάνουν πάντα τα πιο πικρόχολα σχόλια σε ΜΜΕ της πατρίδας τους. – Απορώ πως οι δημοσιογράφοι ξέρουν τόσες ξένες γλώσσες. Δεν εξηγούνται αλλιώς τα περίφημα ρεπορτάζ που ξεκινούν: «Σύμφωνα με Τσέχικη ιστοσελίδα», «όπως μεταδίδουν Πορτογαλικά ΜΜΕ» κτλ. – Όταν ένας παίκτης είναι μέτριος σε μία ομάδα που παίρνει πρωτάθλημα, πάντα τον χαρακτηρίζουν ως «τέλειο συμπλήρωμα στο ρόστερ», «ψυχάρα», «για ειδικές αποστολές», «δύναμη στα αποδυτήρια» κτλ, αλλα εαν η ομάδα βγει δευτερη τότε είναι «κατσαπλιάς», «άχρηστος», «ο λόγος που χάθηκε η κούπα» κοκ.
OTAN ΠINOYME KAΠOIO POΦHMA-KAΦE-ΓAΛA KAI BOYTAME MEΣA MΠIΣKOTAKIA ‘H KOYΛOYPAKIA, ΞEPOYME OTI AN MEINEI TO MΠIΣKOTO MEΣ ΣTO YΓPO ΓIA KAΠOIO XPONIKO ΔIAΣTHMA,TOTE AYTO ΘA ΠAΠAPIAΣEI,ME AΠOTEΛEΣMA NA MEINEI TO MIΣO MΠIΣKOTO MEΣ ΣTO POΦHMA. ΠAPOΛA AYTA EMEIΣ, ΠPOΣΠAΘΩNTAΣ NA KATAPPIΨOYME ENA ATYΠO ΠPOΣΩΠIKO PEKOP, KPATAME TO MΠIΣKOTO ΓIA ΠOΛΛH ΩPA KAI ETΣI AXPHΣTOΠOIEITAI ΤΕΛΙΚΑ TO POΦHMA.
-Πάντα όταν κάνουμε λόγο για «συζυγικά καθήκοντα», αναφερόμαστε στο sex. -Όλοι κάποτε έχουμε βρεθεί να χτυπάμε σαν χαζοί ένα μουδιασμένο μέλος του σώματός μας, απολαμβάνοντας το γεγονός ότι δε νιώθουμε τον πόνο.
Οταν υπαρχει αμφισβητουμενη φαση με τζαρτζαρισμα ποδοσφαιριστων, τοτε σιγουρα καποιος θα επικαλεστει την Αγγλια λεγοντας οτι «εκει δεν θα σφυριζοταν φαουλ σε αυτη τη φαση σε καμια περιπτωση».
Αν οι γυναικες δεν ειχαν λογο στην επιλογη του επομενου σταθμου της καριερας του συζυγου/ποδοσφαιριστη τοτε ΣΙΓΟΥΡΑ τα ποδοσφαιρικα γενομενα θα ειχαν μια εντελως διαφορετικη εκβαση. Υποκατηγορια της μεγαλης αυτης αληθειας ειναι και ο λογος της μαμας (Ντιογο).
Ό,τι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε με τη μία (πόσο μάλλον ούτε και με τη δεύτερη…), το αναγάγουμε αυτοστιγμεί σε ένα επίπεδο πιο πάνω απ’ ότι του αξίζει.