Ένα βροχερό φθινοπωρινό απόγευμα στη Setubal, ο José Mourinho μετρά τα τελευταία λεπτά της ζωής του παρέα με τον ιερέα που τον εξομολογεί Ιερέας: τέκνον μου είσαι ευχαριστημένος από τη ζωή σου; José: ναι πάτερ! Ο Θεός με ευλόγησε και πέτυχα τεράστια πράγματα στη ζωή μου! Ιερέας: τότε τέκνον μου José ήρθε η ώρα να μεταβεί η ψυχή σου στον παράδεισο. José: βασικά πάτερ μόνο ένα παράπονο έχω από το Θεό και σκοπεύω να το πω στη συνέντευξη τύπου κατά την άφιξη μου στον παράδεισο… Ιερέας: και ποιο είναι αυτό τέκνον μου; José: μπορεί να με ευλόγησε με αμέτρητες αρετές ο Πανάγαθος αλλά πάντα στο κρίσιμο σημείο ήταν απέναντι μου… Ιερέας: τι εννοείς τέκνον μου; José: να, όποτε έπαιζα με την Barcelona του τσουρουκά του Messi πάντα τελείωνα τον αγώνα με 10 παίκτες. Αλλά δε θα πάω πάνω; Θα πάω! Της κολάσεως θα γίνει!
Ηταν περιπου στο 73′, λιγα λεπτα πριν την αλλαγη, οταν ο Keane εχασε το αχαστο και ολο το γηπεδο αρχισε να φωναζει ρυθμικα “Hero… Hero… Hero…” Δυο λεπτα αργοτερα, ο τεταρτος σηκωνει το ταμπελακι. Το κοκκινομαγουλικο αγορι παιρνει την θεση του Didier, ο οποιος αποθεωνεται από ολο το γηπεδο… Τρια λεπτα αργοτερα, αλλαζει την μπαλα με τον Lampard, βγαζει μονο του τον Anelka, ο οποιος στελνει το τοπι στο κεφαλι του Gabbidon. -«Βρε, λες;», ρωταω τον φιλο που καθοταν διπλα μου. -ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ, απανταει, κοιτα μονο πως κολαει η μπαλα στο χορταρι. Με τετοια βροχη, όχι….
Λιγα λεπτα αργοτερα, το Γαλλακι του πεταει την μπαλα… Είναι φατσα με το τερμα… Ολο το γηπεδο στο ποδι… Η μπαλα κανει τα τερτιπια της, κολλαει στο βρεγμενο χορταρι… Αλλα όχι, αυτό δεν ηταν αρκετο… Κανει μια μικρη περιστροφη γυρω από τον αξονα του. Μετα από 14 αγωνες και 732 αγωνιστικα λεπτα, μετα από 12 ωρες και 12 λεπτα η μικρη στρογγυλη «θεα» του εκανε το χατιρι… Το Stamford Bridge είναι ετοιμο να γκρεμιστει… Το κοκκινομαγουλικο Ισπανακι κανει σαν μικρο παιδι… “Going down… Going down… Going down…”. Οι οπαδοι των μπλε πικαρουν αυτους της West Ham, κουνώντας τον δεικτη τους προς τα κατω. Και για τα επομενα λεπτα, το μονο που ακους είναι το ονομα του Ισπανου… Το κερασακι στην τουρτα ερχεται από έναν αλλον Γαλλο… Αλλα και παλι, αυτό δεν ηταν αρκετο για να σταματισει το ξανθο Ισπανακι να ακουει το ονομα του… Αδικο…; Ισως… Αλλα τετοια λατρεια, τετοιους πανηγυρισμούς, τετοιο κλιμα, ατμοσφαιρα, πανικο, ανταλλαγη συνθηματων, ενθουσιασμο και αγαπη για μια ομαδα δεν ειχα ξαναδει…
Ισως να μην ξαναζησω ολη αυτή την γιορτη… Ισως καποτε να αλλαξει το ποδοσφαιρο μας… Ισως… Όπως και να ‘χει, θα μου μεινει αξεχαστο γιατι απλα: I was there when Torres scored…
Πανε 10 χρονια. Βραδυα του απριλιου του 2002. Ενα βημα πριν τις πανελληνιες, με το αγχος να εχει φτασει στο ταβανι, με τον πρωτο ερωτα στο τσεπακι, ψαχνοντας στο ραδιοφωνο πριν κοιμηθω μια μουσικη, εναν στιχο ισως, να με ηρεμησει. Και επεσα πανω σας! Στην αρχη ηταν οι φωνες, μετα ηταν τα αστειακια, μετα η πορωση και τελος ο φανατισμος και η αρρρρρωστια!!! Ηταν τετοιες μερες θυμαμαι. Την 2η η 3η μερα, νομιζω πως ακουσα να λετε πως ο Γιαννης εχει γενεθλια. 11 Απριλιου. Αυτην την ημερομηνια δεν την ξεχασα ποτε. 10 χρονια μετα, εχοντας πλεον “ενηλικιωθει” και περιμενοντας να φερει η ζωη κατι καινουριο, και αφου-το ομολογω χωρις ντροπη- εχω να σας ακουσω 6 χρονια, ανακαλυψα πως το μονο πραγμα που δεν ξεχνω σε αυτα τα 10 χρονια, ειναι αυτη η ημερομηνια “11 Απριλιου”. Αυτο που με συνδεει με το παρελθον, το παρον και το μελλον, αυτο που εχει χαραχτει πανω στην πλακα της μνημης μου, αυτο που ειναι η δικη μου “σταθερα” ολα αυτα τα χρονια! Ετσι λοιπον, δεν μπορεσα να κρατησω αυτο το δικο μου-καταδικο μου-κομματι για μενα, και θελησα να σας το πω! Νομιζω πως ειναι τιμη μου, που αυτη η ημερομηνια σου Γιαννη, αποτελει μερος της ανεξιτηλης και καθαρης μου μνημης, του ασπιλωτου κομματιου, σαν ακατεργαστο διαμαντι… Χρονια πολλα λοιπον… και ειθε να ειναι ενα διαφορετικο παραληρημα για ολους μας!
Αθήνα, 19 Μαϊου 2052
Ήταν από εκείνες τις ποδοσφαιρικές βραδιές που θα θυμόμαστε για καιρό. Το 2-2 της κανονικής διάρκειας δεν άλλαξε στην παράταση, σε ένα από τα παιχνίδια που θα περιγράφοταν από το κλισέ «πλούσιο σε θέαμα». Είχε έρθει η ώρα για τα πέναλτι. Η ώρα να ξεχωρίσουν οι πρωταθλητές από τους απλούς παίκτες. Η διαδικασία χωρίς γυρισμό, που ένα λάθος θα μπορούσε να σε στείλει από τον παράδεισο των εστεμμένων στην κόλαση των κατόχων μεταλλίου δευτεραθλητή. Ο Τσέχος γίγαντας έκανε το χρέος του. Και τώρα η μπάλα είχε στηθεί στην άσπρη βούλα για ακόμη μία φορά. Μόνο που αυτή τη φορά ένα εύστοχο χτύπημα θα αποφάσιζε για τον επόμενο πρωταθλητή. Και είχε οριστεί από ένα παιχνίδι της μοίρας να το χτυπήσει εκείνος: Ο ξανθομάλλης άγγελος με το παιδικό πρόσωπο.
Στα μπαρ του Μονάχου είχαν ήδη αρχίσει να βγάζουν τις σαμπάνιες από τις κούτες. Βαυαροί οπαδοί είχαν ήδη αρχίσει να αγκαλιάζονται. Ο ψαρομάλλης τεχνικός ήδη έκανε πρόβα τις δηλώσεις του. Ο γιγαντόσωμος σκόρερ έστρωνε το μαλλί του και έκανε πρόβες σε ένα φανταστικό καθρέπτη. Ακόμη και οι συμπαίκτες του κοίταζαν απογοητευμένοι το γρασίδι. Στην Αγγλία ήδη κατηφείς φάτσες ζητούσαν το λογαριασμό από τον μπάρμαν για να αποχωρήσουν απογοητευμένοι που ούτε σήμερα τα κατάφεραν απέναντι στον προαιώνιο εχθρό.
Κι όμως, μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα πιο νοτιοδυτικά υπήρχαν κάποιοι που είχαν άλλοι άποψη. Σε μια γωνιά της Μαδρίτης οι afficionados είχαν αγκαλιαστεί με προσμονή. Σκέφτονταν τη στιγμή που θα μπορούσαν να βγάλουν από τη ντουλάπα την τιμημένη ερυθρόλευκη φανέλα με το όνομα εκείνου και να τη φορέσουν την επομένη το πρωί στο μετρό λάμπωντας από περηφάνεια όπως και τότε. Με τα μάτια κλειστά ενώνουν τα χέρια και τραγουδούν το μάντρα τους, το όνομα εκείνου, στο ρυθμό του I love you baby. Μαζί τους όλα τα outsider, όλοι οι losers, όλες οι φτωχές συμπολίτισσες, όλα τα νέα ταλέντα που δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, όλοι οι υπερτιμημένοι, όλα τα παλτά, όλοι οι στερημένοι από τίτλους, όλοι μαζί σε μια νοητή ανθρώπινη αλυσίδα που έφτανε ως την πρωτεύουσα της Βαυαρίας.
Ακόμη και σήμερα άνθρωποι που ήταν εκεί, ορκίζονται ότι είδαν ως άλλους Δροσουλίτες τους afficionados να είναι πίσω από εκείνον και να τον ενθαρρύνουν. Και ήταν εκείνη τη στιγμή που ο άγγελος σήκωσε το σπαθί του προς τον ουρανό. Τώρα φορούσε την ερυθρόλευκη φανέλα με το μπλε σορτσάκι όπως και τότε. Κοίταξε το γκαζόν και πήρε φόρα. Τα επόμενα δευτερόλεπτα γράφηκε ένας θρύλος για τον οποίο θα μιλούσαν οι ποδοσφαιρόφιλοι για χρόνια. Τον έλεγαν Φερνάντο. Kαι ο κόσμος χρειαζόταν έναν ήρωα.
Μια μούτζα όνειρα
Είμαι ο ωτίτης. Δεν με ξέρετε, βάζω στοίχημα. Ίσως αν σας πω τον τρόπο που με φωνάζουν συνήθως: “μικρό”. Καταλάβατε ποιος είμαι; Να σας δώσω ακόμα ένα στοιχείο. Δεν φαίνομαι πουθενά! Δεν βοήθησα ε; Είμαι το μικρό δακτυλάκι στο χέρι σας. Αυτό που δεν του δίνει κανείς σημασία; Αυτό. Δίκιο δεν έχω; Εντάξει, με σηκώνετε όταν πίνετε τσάι. Ουαου! Ναι ανατρίχιασα. Δείτε! Μερικοί άνδρες με τιμάνε με έναν περίεργο τρόπο. Αφήνουν το νύχι να μεγαλώσει και μετά με χώνουν στο αυτί τους… Νιώθω μεγάλη τιμή τι να σας πω…,Μπλιάχ….
Δεν τα βάζω με τα αδέρφια μου. Ούτε καν με τον “όλοι σας και μόνος μου”. Τι ποιον; Τον αντίχειρα ντε. Εκεί, να έρχεται πάντα απέναντί μας. Λες και μας πουλάει τσαμπουκά. Εντάξει ρε φίλε, μπορείς να κουνιέσαι όσο θέλεις. Τι φταίω εγώ; Το έχει πάρει και πάνω του με το Μπίνγκο και τα βιντεοπαιχνίδια. Όλο εκείνος παίζει!
Οι υπόλοιποι εντάξει. Πιο νορμάλ. Τον καημένο τον παράμεσο λυπάμαι. Ούτε καν αυτό με το τσάι δεν έχει. Ούτε καν δικό του όνομα δεν έχει. Μία πρόθεση και το όνομα κάπου άλλου κολλητά. Ούτε καν σε χειρονομία δεν συμμετέχει έξω τους μούτζας. Εκεί παίζουμε μπάλα όλοι.
Ο μέσος εντάξει, τι να πω. Μεγάλος αλήτης. Ήταν πάντα της άποψης καλύτερα κακή δημοσιότητα παρά καθόλου δημοσιότητα. Ξέρετε όλοι την χειρονομία. Πρέπει να περνάει και γενικά καλά…. Χώνεται παντού, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ…
Ο δείκτης. Καλός αυτός. Σαν φωτογραφική μηχανή είναι. Δείχνει. Μεγάλη υπόθεση. Είτε για καλό είτε για κακό. Τον κοροϊδεύουμε καμιά φορά. Τον φωνάζουμε λιχανό. Τσαντίζεταιιιιιι. Τι να κάνουμε; Λέγεται κι έτσι. Εσείς μπορεί να μην το ξέρετε αλλά εμείς μέσα στην οικογένεια το γνωρίζουμε καλά.
Ξαφνικά η ζωή μου όμως απέκτησε ένα νοήμα. Πάνε χρόνια δηλαδή, αλλά τώρα μου δόθηκε το βήμα για να μιλήσω. Είναι ένα παιδάκι και με καθιέρωσε σε μια χειρονομία. Τώρα γίνεται από αρκετούς αλλά εκείνος την έκανε πρώτος, αν δεν κάνω λάθος. Χαμογελαστό , με αστεία δόντια που κλωστάει μια μπάλα. Όταν βάζει γκολ, που το κάνει συχνά, κάνει μια την χειρονομία με εμένα και τον μεγάλο. Ζήλεια…. Στην άλλη των heavy μεταλλάδων όσο νά’ ναι είναι και ο λιχανός, δεν το φέρει τόσο βαρέως…. Αλλά από τότε που είμαστε οι δύο μας όλο με μειώνει. Με φωνάζει ο “πιο μικρός” ή ο “παραπαράμεσος”. Τέτοια μου κάνει και μετά θα γίνω κομπλεξικός. Όλο βάζει τον παράμεσο να στέκεται μπροστά μου και να μην με βλέπω! Έτσι νιώθω όταν βλέπω την χειρονομία. Πως είμαι εγώ! Ο πιο διάσημος ωτίτης του κόσμου! Μεγαλομανία; Ίσως. Αλλά όλοι έχουμε όνειρα. Ακόμα και το μικρό σας δακτυλάκι: “Με λένε ωτίτη και όταν μεγαλώσω θα δείρω τον αντίχειρα!”.
«Αυτη ειναι η μεγαλη μου ευκαιρια να δειξω σε ολους ποση μπαλα ξερω» σκεφτηκε ο σχεδον καλυτερος δεξιος μπακ του κοσμου. «Σχεδον» γιατι το συστημα και τα κυκλωματα εστειλαν στην Μπαρτσελονα καποιον Ντανι Αλβες, που για καποιο λογο εγινε πιο γνωστος απ την αφεντια του. «Γ…ω την FC Bahia γ…ω» μονολογησε ενθυμουμενος το παραπανω γεγονος. Αυτα ομως δεν ειχαν σημασια. Σε μια βδομαδα θ’ αποδεικνυε ξανα τι μεγιστοτεραστιος παικτης ηταν και θα εκανε ολη την Ευρωπη να παραμιλαει. Χαμογελασε καθως θυμηθηκε τι εγινε την ωρα της κληρωσης. Επαιζε μπιλιαρδο και ηταν σε σουπερ φορμα αφου νικαγε (τον εαυτο του) κατα κρατος. Τοτε χτυπησε το τηλεφωνο. Ηταν ο κολλητος του ο Αντωνης. «Ελα ρε Τζορτζ Κλουνει. Τι εγινε, με ποιον πεσαμε;». «Με κατι σεριφηδες ρε συ, ουτε η μανα τους δεν τους ξερει. Τους εχουμε για την πλακα». Εκλεισε το κινητο με ενα σαρδονιο χαμογελο απολυτης ικανοποιησης -το ιδιο που ειχε και τωρα καθως θυμοταν αυτη τη γλυκια αναμνηση…
Κάνω έκκληση να περάσει κάποιος τον Peter Crouch από πλήρες ψυχιατρικό check-up. Γιατί, δε λέω, μεγάλος γκολτζής, χορευταράς από τους λίγους αλλά το έχει κι αυτός το κουσούρι του. Μην αναρωτιέστε ποιό είναι αυτό. Είναι δυνατόν, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ για άνθρωπο με σώας τας φρένας να ψάχνει τον αγοραίο έρωτα (λέγε με Monica Mint) όταν το επίσημο ζετεμάκι του είναι 10άρι ασάλιωτο και λέγεται Abbey Clancy; Όχι διάολε, δε γίνεται τέτοια κουτουράδα!
Και μη μου αρχίσει κανείς τις χαριτωμένες δικαιολογίες τύπου “μπορεί να πήγε γιατί ήθελε να κάνει κάτι που δεν θα έκανε επ’ ουδενί η Abbey”. Δυό μέτρα μαντράχαλος είναι, ας το παλέψει λίγο. Μόνο στον Harry τον Redknapp ξέρει να κάνει το μάγκα δηλαδή; Γι’ αυτό σας λέω, κάντε κάτι να το συνεφέρουμε το παλικάρι. Βέβαια η περίπτωσή του είναι πολύ δύσκολη αλλά τί στο καλό, σε κοτζάμ Fight Club το στέλνω… Καλό καλοκαίρι!
Υ.Γ. Τί ειναι χειρότερο; Ότι τον αποκάλεσε άσχημο η ιερόδουλη ή ότι έχει δίκιο;
Ένα κείμενο για τα όσα συνέβησαν από τη στιγμή που το ΟΑΚΑ κρίθηκε ακατάλληλο να φιλοξενήσει το ματς ΑΕΚ-Νταντί για το Europa League, μέχρι που αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί ως έδρα το Καραϊσκάκη.
Εν αρχή λοιπόν ήταν ο Θεός. Ψέμματα, αυτό είναι από άλλο κεφάλαιο. Πάμε πάλι. Εν αρχή λοιπόν ήταν το φιλικό του Παναθηναϊκού με την Τζένοα, που ήταν να γίνει στις 22 Αυγούστου το βραδάκι. Ετοιμάστηκαν λοιπόν οι ομάδες, φόρεσαν τις καλές τους επικαλαμίδες οι παίκτες και κίνησαν για το Ολυμπιακό Στάδιο, το σημαντικότερο γήπεδο της χώρας. Μόλις όμως βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο για την προθέρμανση υπήρξε ένα μπέρδεμα. Όλοι -ακόμη και οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟ- πίστεψαν πως ο οδηγός του πούλμαν έκανε λάθος και αντί για το ΟΑΚΑ τους μετέφερε σε κάποιο μεγάλο βοσκοτόπι. Το φρεσκοκουρεμένο γρασίδι σίγουρα προορίζονταν για κάποια τρυφερά προβατάκια γάλακτος, τα οποία όμως είχαν πάρει πολύ “αέρα” μιας και το είχαν καταφάει σε αρκετά σημεία δημιουργώντας λακουβίτσες με σκέτο χώμα του αγρού. Οι παίκτες του ΠΑΟ πήγαν ευγενικά να ζητήσουν συγνώμη από τους συναδέλφους τους της Τζένοα, διαβεβαιώνοντάς τους πως σύντομα θα λυθεί η παρεξήγηση και ο απρόσεκτος οδηγός θα διορθώσει το λάθος του οδηγώντας τους στο σωστό γήπεδο. Φευ… Στο ΟΑΚΑ βρίσκονταν, ο οδηγός άλλωστε δεν θα μπορούσε να κάνει λάθος, είχε GPS.
Απλώς η εταιρία που είχε αναλάβει την αλλαγή χλοοτάπητα του γηπέδου είχε πέσει λίγο έξω στους υπολογισμούς της και είχε παραδώσει το γήπεδο για χρήση νωρίτερα απ’ ότι προέβλεπε το χρονοδιάγραμμα με αποτέλεσμα αυτό να υποστεί μεγάλη φθορά. “Ε, τι να κάνουμε συμβαίνουν αυτά”, είπε σε μια προσπάθεια να σπάσει τον πάγο ο οδηγός του πούλμαν, που είχε αρχίσει να νιώθει υπεύθυνος για την κατάσταση, αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν. Με τα πολλά το παιχνίδι πραγματοποιήθηκε. Πριν γίνει η σέντρα βέβαια, κάποιοι Ιταλοί παίκτες τραβούσαν φωτογραφίες για να τις δείξουν αργότερα στους συναδέλφους τους της Serie C που παραπονιόνταν τελευταία για την κατάσταση των δικών τους γηπέδων. Στο αγωνιστικό μέρος δεν έγιναν και πολλά. Ο ΠΑΟ νίκησε με 2-0, προσελκύοντας με το παιχνίδι του κλισέ δημοσιο-γραφικούς τίτλους όπως “χορεύοντας στον αγρό”, ” το εργαλείο κάνει τον αγρότη”, “Κλέιτον έσπερνε-Πετρόπουλος θέριζε” και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Α, τραυματίστηκε και ο Σισέ, με δική του φυσικά υπαιτιότητα. Αντί να πηδήξει πάνω από μια δίμετρη λακούβα, αυτός απρόσεκτος όπως ήταν έπεσε μέσα. Τα ‘θελε και τα πάθε.
Μερικές ώρες μετά το τέλος του φιλικού άρχισαν οι εργασίες στο ΟΑΚΑ. Στην αρχή, υπήρξε αισιοδοξία πως το γήπεδο θα ήταν έτοιμο για το ματς της ΑΕΚ. Έπειτα όμως, ο πρόεδρος του ΔΣ του σταδίου, κ. Γρύλλης, με δηλώσεις του έκανε σαφές πως το γήπεδο για λίγο καιρό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο για κτηνοτροφικές δραστηριότητες. Τα πρόβατα και τα κατσικάκια χάρηκαν σίγουρα, η επίσημη ΑΕΚ από την άλλη, καθόλου. Έπρεπε να βρεθεί άμεσα λύση. Κάποιοι, έριξαν την ιδέα το ματς με την Νταντί να γίνει σε κάποιο από τα πολλά 5Χ5 της πρωτεύουσας που φιλοξενούν και γήπεδα 11Χ11 (άλλο παράδοξο και τούτο), απορρίφθηκε όμως γιατί η αστυνομία δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια του Ντούσαν Μπάγεβιτς με τους οπαδούς ελάχιστα πίσω του. Και ενώ όλα έδειχναν ακόμη ένα αδιέξοδο, ένα περιστέρι πέταξε έξω από το γραφείο που γίνονταν η σύσκεψη και έδωσε την μεγάλη ιδέα. “Να γίνει το ματς στο γήπεδο του Περιστερίου”, είπε κάποιος. “Ας γίνει έτσι”, συμφώνησαν όλοι.
Και αυτή η λύση όμως δεν προχώρησε εντέλει. Καταρχάς, το στάδιο χωρούσε μόνο 8000 φιλάθλους, ενώ η ΑΕΚ, -μαζί με τα διαρκείας-είχε πουλήσει για το ματς με την Νταντί 13.200 εισιτήρια. Πρόβλημα! “Να φωνάξουμε τον αστυνόμο Σαΐνη”, είπαν αμέσως οι αρμόδιοι. Αυτός όμως και δεν ήταν εύκαιρος και δεν θα μπορούσε να χρησιμεύσει ιδιαίτερα στην εν λόγω περίπτωση. Βλέπετε, η Ελληνική Πυροσβεστική Υπηρεσία, έστειλε κλιμάκιο να ελέγξει την ασφάλεια του γηπέδου. Οι άντρες του κλιμακίου, απογοητευμένοι που τους διέκοψαν (ενώ έπαιζαν μόλις τη δεύτερη παρτίδα τάβλι της ημέρας) για να τους στείλουν σε αποστολή, δεν είχαν όρεξη για πολλά-πολλά. Αφού επιθεώρησαν ενδελεχώς το γήπεδο (για 1 λεπτό και 21 δεύτερα), αποφάνθηκαν: “Δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν όλες οι θύρες γιατί υπάρχουν λόγοι ασφαλείας. Αν θέλετε, ας γίνει εδώ το ματς με 5500 φιλάθλους αντί για 8000”. Κάποιος πήγε να τους ρωτήσει ποιοι ακριβώς είναι οι λόγοι ασφαλείας που δεν επιτρέπουν τη χρήση όλων των θυρών, αλλά δεν τους πρόλαβε. Ήδη οι άνδρες του κλιμακίου προχωρούσαν με ταχύ βήμα προς ένα γειτονικό καφενείο, κρατώντας στα χέρια τους ένα μικρό τάβλι τσέπης. Ήταν ξεκάθαρο γι’ αυτούς πως η αποστολή στο Περιστέρι είχε τελειώσει.
Η σύσκεψη για το που θα γίνει το παιχνίδι ΑΕΚ-Νταντί ξανάρχιζε. Ο χρόνος πια πίεζε ασφυκτικά. Και ενώ η ώρα περνούσε και κανείς δεν αποφάσιζε να πάρει το λόγο, μπήκε μέσα στην αίθουσα ένας από τους υπαλλήλους της ΠΑΕ, ενημερώνοντας πως ο Πανιώνιος σφράγισε ακόμη μία επιταγή που ήταν ακάλυπτη. Η επιταγή αφορούσε κάτι χρωστούμενα της ΑΕΚ στον Πανιώνιο από τη μεταγραφή του Θωμά του Μαύρου, που η Ένωση είχε καθυστερήσει λιγάκι να αποπληρώσει. Ένα τεράστιο κύμα ενθουσιασμού διαπέρασε την αίθουσα! Ο θεός είχε στείλει το σημάδι του και δεν μπορούσε να αγνοηθεί. Ο αγώνας θα γίνονταν στη Νέα Σμύρνη. Χωρίς χρονοτριβή οι υπεύθυνοι της ΑΕΚ κάλεσαν στο τηλέφωνο τον πρόεδρο του Ερασιτέχνη Πανιωνίου, Γεράσιμο Βεντούρη. -“Θέλουμε το γήπεδο της Νέας Σμύρνης”. -“Τι το θέλετε ρε παιδιά, έχετε κανονίσει κανένα μπάρμπεκιου”; -“Όχι, το χρειαζόμαστε ως έδρα για το ματς με την Νταντί” -“Κι εγώ γιατί να σας το δώσω”; -“Για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου, για τί άλλο”; -“…………..”! -“Εντάξει, αν μας το δώσετε δεν θα ξανακαθυστερήσουμε τις δόσεις για τους παίκτες που έχουμε αγοράσει από την ΠΑΕ”. -“Το υπόσχεστε”; -“Στο λόγο της προσκοπικής μας τιμής”, είπαν οι ιθύνοντες του δικεφάλου και η συμφωνία έκλεισε!
Τότε όμως άρχισαν τα όργανα. Γιατί μπορεί ο ερασιτέχνης να έδωσε το ΟΚ για το γήπεδο αλλά η ΠΑΕ και οι οπαδοί δεν συμφωνούσαν με αυτό. Βλέπετε, υπάρχει αβυσσαλέο μίσος ανάμεσα στις δύο πλευρές που ξεκίνησε από πολύ παλιά, αλλά κανείς δεν θυμάται την αιτία. Κάτι σαν τις βεντέτες δηλαδή. Εξάλλου, το ένα σωματείο είναι προσφυγικό ενώ το άλλο όχι, και ως γνωστόν ποτέ αυτοί οι δύο σύλλογοι δεν είχαν δοσοληψίες (η μετακίνηση του Μάυρου, του Τζιμπούρ, του Μάκου και καμιά εικοσαριά ακόμη παικτών από τη μία ομάδα στην άλλη είναι απλά οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Οι οπαδοί αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, γι’ αυτό και έκαναν κατάληψη στα γραφεία του ερασιτέχνη και κάλεσαν τον κύριο Βεντούρη να αναθεωρήσει την απόφασή του και να μην δώσει τελικά το γήπεδο στην ΑΕΚ για το ευρωπαϊκό ματς. Μάλιστα, εξέδωσαν και ανακοίνωση με την οποία δικαιολόγησαν την κατάληψη και στην οποία τόνιζαν πως δεν θέλουν να δώσουν τη Νέα Σμύρνη στην ΑΕΚ υπό τον φόβο επεισοδίων.
“Να υπενθυμίσουμε σε όλους ότι την τελευταία φορά που παραχωρήθηκε το γήπεδο μας σε άλλη ομάδα, οι ζημιές ήταν ανυπολόγιστες σε αυτό και στους γύρω του γηπέδου χώρους.Είναι απόφαση μας να συνεχίσουμε μέχρι να ανακληθεί η απόφαση αυτή. Κύριε Βεντούρη ο Πανιώνιος και η Νέα Σμύρνη δεν είναι μαγαζί σας να αποφασίζετε και να διατάζετε”. Αυτά έλεγαν οι καταληψίες στην ανακοίνωσή τους. Η ώρα περνούσε όμως και ο κ. Βεντούρης δεν άλλαζε την απόφασή του. Τότε οι οπαδοί του Ιστορικού, κατάλαβαν επιτέλους ποιο ήταν το χρέος τους. Αφού έτσι κι αλλιώς οι ΑΕΚτζήδες θα κατέστρεφαν τη Νέα Σμύρνη αν τους παραχωρούνταν, γιατί να μην το έκαναν οι οπαδοί του Πανιωνίου από μόνοι τους, που άλλωστε έχουν κι έναν παραπάνω λόγο στο γήπεδό τους; Έτσι σκέφτηκαν τα πολυμήχανα μυαλά και ανάλογα έπραξαν. Με τσάπες, φτυάρια και άλλα γεωργικά εργαλεία οι “κυανέρυθροι” κατέστρεψαν το γήπεδο της ομάδας τους, αφαιρώντας αυτή τη χαρά από τους “κιτρινόμαυρους”, που πλέον θα έπρεπε να βρουν το δικό τους γήπεδο για να καταστρέψουν. Η δικαιοσύνη αποδόθηκε.
Με μια αίσθηση deja vu να πλανιέται στον αέρα και τις ψυχές των ανθρώπων, άρχισαν εργασίες αποκατάστασης στην Νέα Σμύρνη μήπως και σουλουπωθεί το γήπεδο και γίνει εκεί το ΑΕΚ-Νταντί. Εις μάτην όμως. Άνθρωπος της UEFA που επιθεώρησε το γήπεδο αποφάνθηκε πως δεν είναι κατάλληλο για να φιλοξενήσει το ματς. Πάλι αυτή η αίσθηση deja vu.
Μέσα σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα από τους καπνούς των τσιγάρων, και με αρκετά άδεια μπουκάλια Jack Daniels παραπεταμένα παντού, οι άνθρωποι της ΑΕΚ, κάπου στο Μαρούσι, αγωνιούσαν. Οι προθεσμίες για να βρουν γήπεδο περνούσαν και χάνονταν η μία μετά την άλλη, σαν τρένα που ένας στάσιμος παρατηρητής τα βλέπει να απομακρύνονται από τα μάτια του χωρίς να μπορεί να τους αλλάξει την πορεία. Και τότε, το σκοτάδι του δωματίου, ήρθε να διαταράξει ένα λευκό εξαγνιστικό φως. Οι άνθρωποι της ΑΕΚ ανασκουμπώθηκαν από τις θέσεις τους και έμειναν άφωνοι μπροστά στο υπερκόσμιο θέαμα. Σαν θεϊκό όραμα που σπάει το χωροχρονικό συνεχές, και μπολιάζει την ψυχή του ανθρώπου με μύρια όσα συναισθήματα που δεν μπορούν να αποτυπωθούν πουθενά, οι ιθύνοντες είδαν μπροστά τους, τους ήρωες του ’21 έφιππους, να ορμούν προς τη μάχη, δίνοντας τον ύστατο αγώνα για την ελευθερία του Έθνους. Το όραμα έδειχνε όλους τους μεγάλους οπλαρχηγούς, τον Κολοκοτρώνη, την Μπουμπουλίνα, τον Μπότσαρη, όμως από σκηνοθετικής άποψης εστίαζε στον Γεώργιο Καραϊσκάκη. Οι ιθύνοντες ακόμη δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήθελε να τους πει ο δημιουργός του οράματος ώσπου ξαφνικά, ακούστηκε μία στεντόρεια φωνή που κανείς δεν μπορούσε να εντοπίσει την πηγή της και είπε: “Το γήπεδο ηλίθιοι, το γήπεδο”. Πλέον, έγινε σαφές και σχηματοποιήθηκε στο μυαλό όλων το μήνυμα του οράματος. Αμέσως σχηματίστηκε ο κατάλληλος αριθμός στο τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη οι υπεύθυνοι του Ολυμπιακού άκουσαν με προσοχή τα όσα τους είπαν οι Ενωσίτες και σε λίγα λεπτά η λύση είχε βρεθεί. Ο Θεός -ή όπως θέλετε πείτε τον- είχε κάνει επιτέλους το θαύμα του!
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΣΟΥΖΥ
Το όμρφο του Ζουελά το pet που το φωνάζουν Σούζυ, τσουνάμι επροκάλεσε στης Skoda το τζακούζι, όταν εκείνος βούτηξε γιατί ήθελε να αράξει μα η Σούζυ ανασηκώθηκε κάποιος να την μαλάξει. Εκείνος πίσω ξάπλωσε να τον χαϊδεύει αέρας μα η Σούζυ ε
Έχει πάρει άδεια το μικρό μου αδερφάκι και έχει έρθει εδώ και καυλαντίζουμε στο pc. Συγκεκριμένα Mass Effect 2. Για να αναβαθμίσεις όπλα και πυρομαχικά κ.λπ. στο εν λόγω παιχνίδι, μπαίνεις σε τροχιά γύρω από ένα πλανήτη και στέλνεις “probes” για να μαζέψουν τα διάφορα υλικά (uranium, iridium, platinum κλπ, ξέρετε εσείς και ξέρετε). Έχουμε πάρει το διαστημόπλοιο, το τιμημένο και τίμιο “Normandy” και έχουμε πάει στο ηλιακό σύστημα Sol (το δικό μας ντε!). Κάναμε save σε τροχιά γύρω απ΄τον πλανήτη Ουρανό. Το διαστημόπλοιο είναι εξοπλισμένο με την EDI, η οποία είναι Artificial Intelligence ενώ εμείς δεν έχουμε ούτε κανονική, γιατί καμία ώρα τώρα κάνουμε reload ξανά και ξανά για να ακούσουμε από την φωνή της EDI: “Anomally detected. Probing Uranous.” (ακούγετε “Ανώμαλοι detected. Probing Your Anus!”) και να ξεραινόμαστε στα γέλια! Πόσο καμένοι είμαστε;